Tyli myśli mi się kłębi w głowie... nawet nie wiem jak zacząć...

Może najpierw podziękuję za miłe słowa, gratulacje i wszelkie szczere słowa w naszym kierunku, modlitwę.

Wszystko potoczyło się błyskawicznie 10 grudnia 2015roku... był to zwykły dzień do pewnego momentu jak inne... poranna toaleta, śniadanie, badanie cukru, czytanie książki, aż mnie poproszono na USG sprawdzenia przepływów u dzieci. Badanie trwało 25 min. Po powrocie na salę zjadłam obiad, poczułam ból w podbrzuszu... zawołałam położną dostałam zastrzyk na skurcze, przyszedł lekarz podotykał brzucha... wiedziałam, że to ten moment skurcze były już co kilka minut bolesne... na fotelu usłyszałam tylko tyle... 6 cm rozwarcia, skurcze, do cięcia... potem już było bardzo szybko... 2-4 min i już jechałam na blok operacyjny. Już nie wróciłam na salę, w tamtym pokoju mnie golono, przebierano, robiono zastrzyki, wypiłam coś. I szybko, właściwie położne biegły przewożąc mnie już niżej na blok operacyjny.
Tam były dla mnie momenty mega stresujące, wpadłam w panikę, zaczęłam się trząść i płakać. Przekładano mnie z jednego łóżka na drugie, znieczulenie, jeszcze czułam jak mogę ruszać palcami, a brzuch był rozcięty. Żałuję jednego... dostałam coś na uspokojenie, bo na te kilka minut zasnęłam. Nie usłyszałam płaczu dzieci... zobaczyłam tylko Malutką w inkubatorku. Podeszła jakaś lekarka i powiedziała, że dzieciaki otrzymały 8 i 9 pkt w skali Apgar i dziewczynka ma jakąś wysypkę. Dzieciaki przyszły na świat o godzinie 14.39 i 14.41 Byłam w szoku, że to już po. Znalazłam się w sali pooperacyjnej, czułam się w miarę dobrze, cały czas działało znieczulenie. O godzinie 20 zostałam przewieziona do normalnej sali, dwuosobowej, leżałam z dziewczyną, która też urodziła bliźniaki przedwcześnie. O 24 przyszła położna, pomogła mi się umyć... po 8 godzinach musiałam normalnie wstać. Po umyciu poprosiłam o zawiezienie mnie do dzieci... Zobaczyłam dwa największe moje cuda... maleńkie w inkubatorach... Małgosię o masie 1390g i Szymka 1790g. Nie da się opisać tego uczucia. Przyszła lekarka i powiedziała parę słów na temat maluchów. W nocy położna zaczęła wyciskać mój pokarm z piersi pojawiło się pierwsze 'mleko'. Praktycznie tej nocy nie spałam, jakieś kilkunastominutowe drzemki, ciągłe kroplówki, wyciskanie tego mleka, po prostu nie było kiedy. W sobotę zaczęłam ściągać pokarm laktatorem. Na początku było kiepsko, z każdą godziną laktacja się rozkręcała. W sobotę po raz pierwszy mogłam dotknąć dzieci w inkubatorze... Co wtedy czuje matka... ogrom miłości przepełnia jej serce i wylewa się na te maleństwa... nie ma uczucia, że któreś kocha się bardziej, któreś mniej... czuję się to samo do każdego z maleństw. I tak każdego dnia pobytu w szpitalu chodziłam na ten oddział patologii noworodka i wcześniaków. Samo patrzenie na te maleństwa raduje się serce. Jednak nadszedł wczorajszy dzień kiedy wiedziałam, że nadejdzie czas rozstania... nie na długo, dwa, trzy dni, ale zawsze jednak... że wrócę do domu sama z mężem, bez moich szyszaków. Obiecałam sobie, że nie rozpłaczę się przy nich i wytrzymałam, rozwyłam się po wyjściu od nich... Do domu wróciliśmy wieczorem... weszłam i poczułam się jak nie u siebie w domu, wszystko wydało się przez chwilę jakby inne, jakbym do końca nie była u siebie... nasz psiak mnie prawie nie poznał po tych kilku tygodniach... ponownie się rozpłakałam... tak po prostu... z kilku powodów... i tego powrotu do domu, i z tego, że dzieciaków z nami nie ma jeszcze w domu, z tego, że wszystko zaczęło wydawać mi się takie inne... Mąż dał mi bukiet czerwonych róż i znów się rozwyłam, przytuliliśmy się do siebie i tak trwaliśmy przy sobie... Jest mi ciężko ale wiem, że to wszystko dla dobra dzieci ten cały pobyt w szpitalu, ta rozłąka między nami... teraz czas na moją rekonwalescencję, chodzę jak połamana nie tylko po CC ale to również efekt 6 tyg leżenia w łóżku.

A dzieci... a dzieci są naprawdę silne, Małgosia swoją rączką zdjęła sobie okularki, kiedy była naświetlana podczas fototerapii, Szymek prawie by wyrwał sobie sondę z buzi, dobrze, że zdążyłam chwycić jego rączkę... są bardzo aktywne, płaczą, zachowują się jak normalne noworodki, tylko są mniejsze. Sama położna opiekująca się nimi tak właśnie powiedziała. Robią śmieszne miny najwięcej jak śpią, unoszą czoło jakby im się coś śniło. Są cudowne mają ciemne włoski i jest ich tak dużo. Już się nie mogę doczekać kolejnego spotkania, zawiozę im duuużo mleka ale przede wszystkim ogrom miłości, które płynie z mojego serca w ich stronę, znów będziemy rozmawiać, a teraz i przytulać się do siebie 'kangurować'. Mam nadzieję, że ten stabilny stan dzieci się utrzyma i z dnia na dzień będzie co raz lepiej i będą przybierać na wadze.

Nie zastanawiam się dlaczego znów mnie coś spotkało... odpowiadam sobie... może tak właśnie miało być... Pan Bóg wie co robi. Może to kolejna próba dla mnie... cierpliwości i wytrwałości. Wszystko w życiu jest po coś.

Na koniec kilku słów o samym szpitalu... Ten szpital, w którym spędziłam te kilka tygodni to Szpital św Zofii w Warszawie. Nie mogłam trafić na lepszy... cudowna atmosfera, same miłe panie położne na każdym oddziale, mega profesjonalizm, oddanie, praca to pasja tych ludzi tam pracujących. Same wnętrze ciepłe, bardzo nowoczesne, z łazienkami w pokojach. Tego się nie da opisać. To trzeba zobaczyć. Podobno ciężko się do tego szpitala dostać. Zośka tak nazywany potocznie posiada III stopień referencyjności. Nawet jedzenie tam jest nieszpitalne. Każdej z was polecam ten szpital. I to tyle na dziś.

ps. Zdjęcia postaram się wrzucić i pokazać wam nasze ukochane Szyszaki.

Staram się coś wkleić zobaczymy czy coś wyjdzie :

Małgosia robiąca miny podczas snu



Szymon urwis jeden



ps Czy któraś z dziewczyn po CC miała problem z pęcherzem ?? Jak kończę siusiać szczypie niemiłosiernie. Nigdy nie miałam z tym problemu, a teraz nie wiem co to :/

Wpis taki dla siebie samej.

Mężuś już pojechał do Warszawy, zawiezie mleko, porozmawia z maluchami, zapyta o ich stan i mam nadzieję przekaże mi tylko dobre wieści. Ja się zobaczę z nimi jutro.
Jutro też dzieci będą miały sporządzone akty urodzenia.

Wiem, że muszę być silna ale są momenty... kiedy po prostu zaczynam płakać. Tak bardzo za nimi tęsknię... Teraz dziękuję Bogu za ten czas kiedy były razem ze mną, kiedy czułam ich obecność, kiedy się poruszały, kiedy pełzały w moim łonie. To były najszczęśliwsze momenty mojego życia, szkoda, że nie trwały tak długo, nie nacieszyłam się tym stanem do syta, a może się nie da tym nasycić. To był błogosławiony czas... czas łaski. Teraz nastał już inny czas... równie piękny. Tylko ta tęsknota. Serce matki, serce moje mimo, że jest tu, to tak naprawdę jest tam... 100 km dalej.

Dlaczego ja jestem taka wrażliwa... dlaczego każda myśl często wywołuję u mnie łzy...

Dzieci moje tak bardzo Was kocham

Miśki wczoraj skończyły tydzień

Na chwilę obecną spadają z wagi ale myślę, że z dnia na dzień sytuacja się odwróci. Synek zjada już 30 ml mleka, a córcia 24ml. Synek, córcia jak to dumnie brzmi, nie mogę się do tych słów jeszcze przyzwyczaić. Jakby to wszystko było nierealne... a przecież jest.

Mam nawał mleka, nie wiem co mam z nim robić, dzieciaki tego nie przepiją, zamrażam i zawożę do szpitala. Ale ile tego jest... jestem w szoku. Mężuś kupił mi elektryczny laktator nie jakiś mega drogi ale zdaje egzamin - z firmy Canpol Babies.

Wczoraj się przytulaliśmy, cudowne to uczucie. Taki mały Okruszek leży na piersiach i jest taki bezbronny. Ogólnie takie wcześniaki są bardzo ruchliwe, nie spodziewałam się, że stać je na takie wygibasy

Szyszaczki skończyły tydzień, ten moment sobie upamiętniłam. Dziś wywołam kilka zdjęć, 2 sobie postawię w pokoju, żebym mogła na nie zerkać A jak zerkam to serce się raduje i uśmiech na twarzy od razu sam się pojawia.

Dwa czarnuszki... Małgosia i Szymon

Hm... ostatnio coś codziennie piszę... ciekawe czy później będę miała na to czas, obawiam się, że może być różnie... ale nie ma co dumać, wszystko się okaże... a może będę zupełnie zorganizowana... hahha jednak nie sądzę

9 dni po CC czuję się średnio, jestem jeszcze słaba, obolała ale zdecydowanie jest lepiej niż kilka dni temu. Ta rana czasem boli, tak zarywa, do tego skóra wokół wydaje się być drętwa :/ Wietrzę to zszycie, nic fizycznego nie robię, tylko myję części laktatora, co nieco pozmywam, mam na myśli naczynia i do żadnych większych prac się nie zabieram. Dmucham na zimne. Są ważniejsze rzeczy niż sprzątanie. A wiadomo przed świętami należałoby ogarnąć dom. Tylko, że w tym roku tych świąt to ja nie czuję ni w ząb. Do tego ta wiosenna pogoda, gdyby popadał śnieg albo chwycił przymrozek to co innego. W tym roku nie mam też choinki, także świątecznego nastroju u mnie brak. Za to jest sierść psa na podłodze, pełno rzeczy w różnych częściach domu i ogólnie panuje u mnie taki chaos. Wiele rzeczy jest nie po mojemu ale co zrobić nie przeskoczę tego. Przyjdzie mama z ciocią, coś tam mi ogarną. Do tego kanapa na dole jest rozłożona na niej pościel, bo lepiej mi z niej schodzić w nocy kiedy to mleko odciągam, a po schodach w nocy z sypialni nie będę łazić. Pocieszam się tym, że za jakiś czas będę w lepszej kondycji i do czasu przybycia dzieci do domu wszystko już będzie po mojemu. Oby, oby...

Jutro jedziemy do maluchów, najprawdopodobniej na 2 lub 3 dni pod rząd, znów pakowanie. Nie będzie tego dużo jednak jak znam życie trochę się uzbiera. Żyjemy trochę w biegu, mój mąż zdecydowanie bardziej, ma tyle rzeczy na głowie, czasem to go podziwiam. Nie dałabym rady żyć w takim pędzie. Z tego wszystkiego wczoraj zasnął po południu i spał kilka godzin. Wiem, że przejmuje się też dzieciakami. Mała mu się śniła w nocy.

Zamówiłam dzieciakom ubranka w rozmiarze 44, wcale nie jest to łatwo dostępne. Panie w szpitalu kazały mi być przygotowane na każdą chwilę, bo gdy powiedzą ubranka przywieźć to żeby były, a nie dopiero szukać. Są takie zwykłe, bez szału ale kupiłam to co znalazłam i nie wybrzydzałam Przy dobrych wiatrach, tfu tfu jak się nic nie wydarzy, bo już planować nie chcę... może w środę skoczymy po łóżeczka i całe te wypełnienie do nich. Oczywiście bez szału, nie kupujemy nic najdroższego, można rzec średnia półka albo nawet ciut niżej. Stwierdziłam, że szkoda kasy na takie zbajerowane łóżeczka, można wydać na coś bardziej sensownego. Zobaczymy jak nam pójdzie... może od razu jakiś przewijak, wanienka i kilka innych rzeczy. Jednak to się wszystko okaże w tzw. praniu

I to tyle na kilka najbliższych dni... mam nadzieję, że nic nie popsuje moich planów. Aha i jeszcze planuję jutro pójść do kościoła i spowiedzi. To jest plan nr 1. W kościele nie byłam przecież dobrych kilka tygodni. A mam za kogo dziękować...

Mężowaty pochrapuje... a ja?

A ja siedzę na fotelu w warszawskim niedużym mieszkanku, gdzieś wysoko, tylko światła z okien widać, wysokie bloki, może jakieś biurowce w oddali i wdzięczna jestem losowi, że stawia na mojej drodze tyle życzliwych ludzi... a jest ich naprawdę nie mało. Już nie raz sobie myślałam, Boże jakie ja mam szczęście... w wielu aspektach mojego życia.

I dzięki takim ludziom zostajemy tu na najbliższe 3 dni. Do maluchów będzie blisko, nie trzeba się telepać do domu, po prostu wygodnie i komfortowo. Ale to nie wszystko, Szyszaki dostały od przyszywanej forumowej cioci malutkie bodziaki. Takie małe, że aż łzy się cisną do oczu... ze szczęścia.

A same maluchy... mają się całkiem dobrze, jedzą coraz więcej, po spadku wagi, zaczynają przybierać na wadze. Szymek łapie czasem bezdechy, wtedy trzeba go poklepać po pleckach. Małgosia mimo, że mniejsza nie ma z tym problemu. Mąż dziś przytulał Małą i jest nią zachwycony, ja natomiast tuliłam do piersi synusia. Główka taka mała ale przez sen robił śmieszne miny... jakby mu się coś śniło. Ciekawe czy takim małym dzieciom może się coś śnić... A może po prostu było mu tak dobrze na moich piersiach... Któż to wie...

Sama się zdziwiłam... dziś weszłam na wagę po raz pierwszy od dawien dawna... na początku ciąży ważyłam 63kg, tego felernego dnia kiedy dowiedziałam się, że czeka mnie szpital czyli w 24tc ważyłam 71kg. Nie wiem jak moja waga kształtowała się podczas 6 tygodniowego leżenia i diety cukrzycowej ale wówczas chyba zbyt dużo nie przytyłam. I teraz uwaga, uwaga... waga z dnia dzisiejszego 61 kg Nie jest źle, nawet dobrze, przynajmniej nie mam problemu z pociążowym odchudzaniem, dietą i dbaniem o sylwetkę. Super!

Pewnie się powtórzę, pewnie to już pisałam... czasem się zamyślę... i wtedy przychodzi mi na myśl moja ciąża i to, że się nią nie nacieszyłam, tak szybko minęła... tyle ubrań nie wykorzystałam... te ruchy dzieci, to było takie piękne, cudowne uczucie. Pewnie już nigdy tego nie doświadczę. Dziewczyny doceniajcie to i cieszcie się tym...

Wczoraj przyszły te ubranka w rozmiarze 44... nie często się takie malusie kupuje, postanowiłam to sobie upamiętnić. To tylko kilka z nich :





Bodziaki od naszej kochanej 'przyszywanej' cioci



A to też malutki prezent, który dostałam od drugiej mojej koleżanki, jeszcze w szpitalu. 3 Mikołajki, czyli Małgosia, Szymon i ja I te 3 mikołajki... życzą wszystkim dziewczynom spokojnych, wesołych Świąt. Tym starającym się jak najszybszego zajścia w ciążę, tym po drugiej stronie radości z czasu ciąży, a tym 'rozpakowanym' szczęśliwego macierzyństwa.
Ten rok, był dla nas rokiem przełomowym, rok temu w Święta Bożego Narodzenia ciąża była dla mnie marzeniem, czymś nieosiągalnym, odległym. Przez ten czas otrzymałam od Was wiele wsparcia, ciepłych słów, znacie moją historię... dziękuję i jeszcze raz wraz z Szyszakami życzymy Wesołych Świąt



ps. Uciekam pod prysznic. Jutro jedziemy do maluchów, nie wyobrażam sobie Wigilii bez odwiedzenia naszych szkrabów.
Aha... dziś jeszcze kupiliśmy 2 łóżeczka ale przez internet.

Wczoraj maluszki skończyły 2 tygodnie... ale to zleciało.
A co u nich... Szyszaki to mądre dzieci i silne... same oddychają, żadne infekcje się ich nie imają, tylko leżą, wygrzewają swoją pupcię, jedzą i rosną. A jak są głodne to się drą, Mały wczoraj narobił takiego hałasu jakby go ze skóry obdzierali, skąd taka siła to nie wiem. Dostał to co chciał i w momencie usnął Pani, która się nimi opiekuje powiedziała, że lekarka chciała go już przenieść na 3 poziom i za 2 -3 dni ma się tak stać. A tam dziecko już jest w swoich ubrankach... i matka znaczy się ja!! mam się tam nauczyć przewijać małego, karmić, podnosić... ale, że jak? Jak ja mam ubrać dziecko, które waży 1600 gram ? Ma nogi jak patyki, a główka mieści się w dłoni Jestem przerażona, autentycznie. Nie potrafię tego. Jak o tym myślę, 5złotówki pojawiają się w oczach. Ale przecież u mnie zawsze musi być wszystko inaczej.

Takie to słowa rzuciły mi się dziś w oczy, myślę że warto je upamiętnić i podumać nad tym...

'Błogosławieni Ci, którzy wierzą, że skoro Bóg coś zaplanował, On sam będzie prowadził tę historię do najpiękniejszego zakończenia'. Abp Józef Kupny

Tylko dlaczego czasem tak trudno się z tym pogodzić? Dlaczego człowiek zadaje sobie pytanie... po co, dlaczego, jaki to ma sens?... A może za dużo wymagamy?... Może nie cieszymy się, doceniamy tego co mamy?... Może, może, może...

Koniec roku 2015... rok temu nawet nie myślałam i bałam się marzyć... po 365 dniach jak zupełnie mój świat się zmienił... rok zaczął się od laparoskopii, stymulacji, pierwszej udanej inseminacji. To był maj, w czerwcu ujrzałam II kreski na teście ciążowym. Później wakacje, pierwsze obawy o życie Szyszaczków i spędzony tydzień w szpitalu. Później kilka tygodni kiepskiego samopoczucia, gdy już wszystko się unormowało i trwała ciążowa sielanka, jak grom z jasnego nieba w 24tc znalazłam się w szpitalu. Po 6 tygodniach na świat przyszły największe cuda, Małgosia i Szymon. Dlatego ten rok będzie najszczęśliwszy w moim życiu.

Nie byłabym sobą, gdybym nie gdybała... dlaczego na mnie to trafiło. Przecież tyle dziewczyn z forum, z mojego otoczenia jest w ciąży i ich ciąża kończy się w terminie. A ja? Ale zaraz stukam się w głowę... i przywołuję do rozsądku, a co by było gdyby tak dzieciaki urodziły się w 24t?? Wtedy byłby dramat. Dotrzymaliśmy razem do bezpiecznej granicy i cieszę się, że tak wszystko ładnie idzie do przodu. Dziś moje dzieci kończą 3 tygodnie swojego życia. Same oddychają, zaczynają pić z butelki, nic złego się nie dzieje. Mają tylko rosnąć i przybierać na wadze.

Czy życzę sobie czegoś na Nowy Rok?? I tak, i nie... to co najważniejsze już mam, nic mi więcej nie potrzeba. Proszę Opatrzność o zdrowie i siłę dla mnie i mojego męża byśmy mogli wychować te dzieci. Zapewnić im poczucie bezpieczeństwa, prawidłowy rozwój i wszystko co im jest potrzebne do życia.
Jest coś o czym po cichutku marzę, może nie w tym roku, ale może kiedyś, kiedyś... uwierzcie ale chciałabym być jeszcze kiedyś w ciąży, nacieszyć się nią tak do końca. To jest cudowny, wciągający i uzależniający stan. Pewnie tego już nie doświadczę ale marzę o tym. Wiem i zdaje sobie sprawę... wiele z was stara się chociaż o jedno dziecko, ja w prezencie dostałam dwójkę więc o czym jeszcze marzę. A jednak... gdyby kiedyś tak się stało, byłabym potrójnie przeszczęśliwa, teraz jestem podwójnie... Dlatego też w Nowym Roku życzę przede wszystkim dziewczynom starającym się o dziecko siły i wytrwałości, doczekania tego największego cudu. Dziękuję również za wszelkie wsparcie dla mnie przez cały ten mijający rok. Było Was tak wiele, nie idzie policzyć, tyle ciepła i serdeczności.

Przez ostatnie dwa dni byliśmy u naszych maleństw. Są niesamowicie silne i dzielne. Dzieciaki od kilku dni są na tzw 3 poziomie. To już jest ostatni poziom przed wyjściem do domu. Tylko maluszki są jeszcze podgrzewane i leżą razem w otwartym inkubatorze. Gdy we wtorek zobaczyłam je razem, pojawiły się łzy w moich oczach ale i radość. Same zobaczcie :







Ale jak to bywa między rodzeństwem już zaczęły się przepychanki, wyciąganie sondy, wkładanie bratu do buzi piąstki i odwrotnie, także następnego dnia aby ciut utrudnić im kontakt każde z nich leżało w swoim 'pontoniku'. W pewnym momencie ich rączki się stykały ale nie zdążyłam zrobić fotki. Nawet nóżki mają podobnie ułożone.





List osiemnasty (18)

Kochane moje serduszka... nie wiedziałam, że tak można kochać... można... kocham was tak samo i jednakowo. Jestem z was dumna, pomimo niskiej wagi tak dzielnie dajecie sobie radę. Małgosia wypiła wszystko mleko z butelki, a Szymek połowę swojej porcji. Robicie takie śmieszne miny, kopiecie się, szturchacie, dotykacie. Jestem przekonana, że nawiązujecie między sobą coraz większe więzi. Uwielbiam na was patrzeć, mówić, dotykać, przytulać. To takie niesamowite... Już niedługo będziemy wszyscy razem. Razem z tatą przygotowujemy dla was miejsce, już jedno łóżeczko jest skręcone. Kupiliśmy też wanienkę ze stojakiem, pościel i wiele innych rzeczy, które będą wam potrzebne. Aaaa... to będzie cudowny dzień jak wrócicie do domu. Co za radość! Ale i trochę lęk. Mimo wszystko wszyscy damy radę i my, i wy