Pierwsza awantura w spitalu publicznym odhaczona. Wkurza mnie to, bo każdym takim wyskoku jestem wykończona psychicznie bo oznacza to:
1. Powtarzanie scenariusza na gaszku:
- Co oni sobie myślą? Że ja nie mam życia prywatnego? tyle czasu siedzieć i czekać aż cię w mordę jeża zaproszą do gabinetu... Ale widziałeś to? Wołali wszystkich poza nami, tak jakby to robili specjalnie.
2. Wyładowywanie się na biednej Gertrudzie:
- Babcia a co tu taki bałagan? No zobacz... U mnie widzisz kurz na tarasie a u siebie nic??? No przecież tak nie może być! (Oczywiście,że może. Gertruda ma 92 lata i ma prawo do rozsypania i rozdeptania mokrymi skarpetami rozpuszcalnej kawy na podłodze w kuchni, ale dotrze to do mnie dopiero po poludniu jak wybudze się z drzemki)
3. Dziecko głodne ale na szczęście uśpione, wiszące a to na mnie a to na ojcu, bo nie oczekiwaliśmy tyle czekać i nie mieliśmy wózka ani butelki.
4. Mąż głodny i wystraszony, bo nie myślał że tyle nam zejdzie i że tak zacznę się rzucać po szpitalu drąc się na każdego
5. Ja głodna i zła, bo czuję się dyskryminowana.

I tu nie chodzi o hormony. Cypr jest tak beznadziejnie leniwy, że nawet gdyby dać im po sto milionów dziennie, to i tak dalej by się spóźniali do pracy, popijając kawę za kawą i robiąc wszystko tylko nie to co do nich należy.

- Panu za siedzenie w tym budynku płacą - wydarłam się na lekarza po tym jak udało mi się szturmem dostać do gabinetu - plus jeszcze JA płacę, za to żeby pan mnie zbadał. Czy ja jestem mniej ważna od innych ciąż, które przechodzą tym korytarzem???
- A PANI niech się nie odzywa!- zamknęłam buzię umalowanej jak na dyskotekę pielęgniarce - jak pani idzie do fryzjera nie czeka pani dwóch godzin na swoją kolej, tylko siada pani na krzesło tak jak była pani umówiona! Od ósmej czekam jak idiotka z dzieckiem na ręku i gdyby nie moja awantura dalej bym czekała.

A lekarz jeszcze większy tępak, bo pokazał mi kartkę z wizytami, gdzie moje nazwisko było przy godzinie 9tej, chcąc się jakoś wytłumaczyć, choć żadne przepraszam nigdy nie padło, a to już przelało mój poziom jadu i z kartką poleciałam do recepcjonistki i wydarłam się na nią przy wszystkich pacjentach, bo umówiła mnie na 8, lekarz ma mnie na 9, a do gabinetu wdarłam po 10tej! Ale uszy kuliła... Szkoda mi jej teraz, ale cóż. Brak jakiejkolwiek organizacji, brak komunikacji, brak szacunku i brak współczucia. Debile.

Lekarz na podsumowanie powiedział tylko: I tak dziś nie będzie nic wiadomo, bo jest jeszcze za wcześnie.


No tak. Witamy na CYprze. Gdzie rozsądek, dyplomacja i empatia rozpłynęły się jak cypryjskie banki dawno temu...


PS> Coś w brzuchu jest umiejscowione prawidłowo. Zastanawiam się nad kolejnym porodem prywatnie...

Wczorajszy dzien zakonczyl sie jako takim sukcesem. Zaczelam uczeszczac na zajecia, na ktore zapisalam sie we wrzesniu - gimnastyka, mozaika, szycie na maszynie, niemiecki, rosyjski. Oczywiscie jak staremu powiedzialam to ten w oczach mial przede wszystkim 'wydane' pieniadze, ja? ochote na zajecie sie czyms co nie nazywa sie mycie, pranie, karmienie, gotowanie. Niestety z gimnastyki musze zrezygowac, w pierwszej ciazy mialam zabronione, to teraz nie bede sie wychylac. Szycie zaczelo sie troche kiepsko, bo pani nauczycielka nawija po grecku tylko, czyli probowalam wyczytac z gestów i tonu glosu o co jej chodzi. Przez pierwsze 40 min nie mialam pojecia, ze tlumaczy klasie wykrój spodnicy. Skoro to cos nazywa sie po grecku FUSTA i mi ciagle po glowie chodzila CHUSTA, ale nijak sie to mialo do wykroju na tablicy, to nie wiedzialam nawet czy otwierac paszcze. Wyslalam staremu sms z zapytaniem i mnie olsnil. Na tych zajeciach postanowilam ZNOWU zabrac sie za mój marny grecki. Taaaaak...
A wczoraj zajecia byly z mozaiki. Kurcze, cuda!! Uwielbiam, nie tylko nauczycielke, ale sam przedmiot. Nie bawili sie pisaniem na tablicy jakie sa rodzaje kamieni, jakie mozna kupic kleje i narzedzia, tylko dala mi kamien do reki i kazala ciąć na mozaikowe kamyczki, dala ksiazke do obejrzenia, byli ludzie z pracami, nad ktorymi śleczeli miesiacami - CUDA!
No i dzis rosyjski.
Niemiecki chyba sobie odpuszcze. Ileż mozna.

Mimo wczorajszego wieczornego mozaikowego sukcesu, jestem jakas przybita dzisiaj. Nadal meczy mnie sytuacja ze szpitala. Wiem, ze nie powinnam sie zloscic i takie tam, ze nie ma gdzie sie spieszyc i takie tam, ze wszedzie tak jest i takie tam. Wszystko rozumiem, tylko ze ja wiem, ze jednak nie jest tak wszedzie (pracowalam w szpitalu sama wiem ze mozna traktowac pacjenta z godnoscia), ze mimo tego ze ja sie nigdzie nie spiesze, to cenie sobie swoj czas (pewnie malo bym w domu z antkiem zrobila, ale jednak chec byla), a zlosc we mnie narasta widzac jak tępe ludzie godza sie na takie traktowanie (wszyscy siedzacy obok mnie wczoraj). Nie do pomyslenia jest dla mnie czekac u lekarza tyle godzin. Rozumiem, jesli lekarz czy pielegniarka przyjdzie i wytlumaczy - przepraszamy, jest spoznienie, lekarz ma pilna operacje, bedzie za ok 4h, bedzie nie wiadomo kiedy itd, ale NIE kiedy ktos rejestruje cie i nic nie powie, pielegniarka widzi jak wisisz z dzieckiem i nic nie wspomni, a lekarz lazi korytarzem co chwila a nawet na ciebie nie spojrzy. Dlaczego oni uwazaja, ze sa kims lepszym od ciebie? Nikt nie ma prawa tak byc traktowanym, a co wiecej kazdy z nas MA PRAWO domagac sie SZACUNKU bo sory batory, ale dla mnie to jest po prostu zwykle 'kij ci w oko, nawet nie mam ochoty na ciebie spojrzec'. Przeciez gdbym przyszla ubrana jak ISIS z bomba pod koszula i przeszla calym korytarzem szpitala, nikt by nawet mnie nie zatrzymal. TAK kazdy ma wszystko w dupie. A tylko MY mozemy cos zrobic, zeby bylo lepiej. Ehhhh, temat rzeka do wina, a tu pic nie mozna...

No i ten dół jakos tak sie trzyma, stary mnie wkurza niemilosiernie. Przejdzie obok pralki, gdzie swiatla sie swieca ze pranie sie skonczylo, no 10 razy przejdzie - nie zauwazy. Antka polozy spac w ciuchach i naszczanej pielusz, juz na noc, bo jej sie zasnelo. Zlew nawalony az oknem wychodzi, a ten lezy i drapie sie tradycyjnie po jajkach. Nie pomysli, ze w tym czasie, kiedy ja jestem u Gertrudy i Antek spi, on by mogl. Nie. On jest zmeczony, bo sie napracowal. A skonczyl prace 24 pazdziernika. I jeszcze te jego glupie gadki... A bo to, a bo to, a bo on juz dzisiaj zmienil pieluche (aaaaaaa), a bo jego w zlewie sa 2 talerze (AAAAAAA), bo on ciagle zamiata jak Antek je. A ja tylko marudze, narzekam, i CIAGLE cos chce.

Antkowi dzis tez chetnie leb bym ukrecila. Wstaje o 6 a potem miauczy, ze tego nie, tamtego nie, wez na rece, daj pobawic sie nozem, teraz postaw mnie na podloge, albo nie wez mnie z powrotem na rece, albo jednak na podloge, aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa

Wygladm jak kupa, czuje sie jak kupa i nie wiem ale chyba smierdze podobnie. Glowa mi peka, brzuch mnie boli. Dziwnie troche i chyba mam lekkie plamienia. Kolejna wizyte cymbal wyznaczyl mi na za 4 tyg, a kolejny cymbal powiedzial ze krew mi zbada dopiero przed wizyta zeby wyniki byly 'swieze', wiec przez cale 4 tyg nie bede wiedziala czy mam brac jakies witaminy, czy poprawic zelazo, czy aaaaaa mam ochote powiedziec 'kij im wszystkim w oko', ale nie. Biere sprawe w swoje rece, pojde za tydzien prywatnie. Trudno. A stary niech obgryza pazury. Skoro najstarsza corke stac mu poslac do prywatnej szkoly, bedzie musial kase znalezc na lekarza. Skoro ze ja to, a ja tamto, za Antka porod zaplacilam jeszcze wtedy ze swoich. Teraz ponoc juz wszystko jest nasze... Hmmm. Zobaczymy.

Do szpitala tez sie przejde za te 4 tyg. Pojde i bede hitlerowac. Bede stac przy drzwiach i glosno kwestionowac, a pani umowiona? a pani gdzie idzie? a na ktora ma pani wizyte, to ja jestem przed pania, spokojnie, kolejka jest. pani recepcjonistko! czy dzisiaj wszystko o czasie?

Rześko wiatr owiał mi twarz wczoraj gdy wyszłam z zajęć szycia. Szczęśliwa. Jeszcze kilka lat temu wracając z zajęć malarstwa (!) myślałam jaka ja w życiu samotna jestem. A teraz? Wychodzę z zajęć z uśmiechem na buzi. Jestem szczęśliwa. Tylko to uczucie jakieś takie głupkowate jest. Bo to nie to szczęście żem samotna już nie jest. To szczęście, żem z domu się wyrwała. Przez półtorej godziny moje dwie gałki oczne skupić się mogły na białej tablicy pani rysującej wykroje. Nie latały po całym domu, wpatrując się CO te małe łapska znowu podnoszą, GDZIE te małe kulosy znowu się pchają, czy gibnie się na bok, do przodu, czy w tył znowu! Czy papier za ostry, a plastik ukrychnięty? Cały pokoj zabawek, a ona w kuchni siedzi. We wszystkich szufladach!

W lazience szyba sie bawi

A w korytarzu znajduje inne ciekawostki

I nawet u Gertrudy nie zaznam spokoju, chociazby filmu kawałek uczknąć, NIE!

I tak morda mi się śmieje do tego wiatru, bo do domu nie idę jeszcze. Wsiąde w samochód. Zapnę tylko sobie pas, włączę sobie muzyczkę i wolniutko pojadę skupiając się tylko na drodze, na rosyjski język, który (o losie) chyba przez dziecko stał się moim ulubionym językiem ostatnio!!! Chętnie będę chodzić co tydzień. I chętnie będę pracę domową odrabiać. A jak zajęcia się skończą i do domu czas wracać, morda mi się dalej będzie uśmiechała. Bo ta myśl, że dziecko już jest w łóżku i nic z nim robić nie trzeba jest jakby w totolotka wygrać ze trzy 6-tki na raz!!!

A potem Bog palcem pogrozi zza chmury i dziecko mi wstanie już o 4:30 rano! O. Takie przeboje mam w domu czasami...

A mimo tego nie było tak źle. Chyba zdążyłam się już przyzwyczaić. Trochę więcej czasu zajmuje nam wstanie, trochę dłużej przebieranie i ubieranie. Potem śniadanie znowu we dwie jemy, a potem w samochód się też razem pakujemy. Wstajemy o 4.30 a w aucie na 10.00 jesteśmy. Nie jest źle, nie ma co się śpieszyć. Do doktora jedziemy i morda znowu mi się cieszy. Bo Antenka będzie rodzeństwo miała. Serce żem dzisiaj widziała...

Jaka ta logika kobieca bezndziejnie głupia... Za rok o tej porze do auta we trójke będziemy się pakować. Ubierać, przebierać, karmić i szykować.

A ja już wtedy zapiszę się na dodatkowy mandzurski, jawajski, malajski i duński!!!!!

Oj dawno już nas tam nie było. Jakoś tak, nie jestem fanem. Poza tym uważam, że sprzedają śmieci a głupie ludzie walą drzwiami i oknami, bo takie to wszystko amerykańskie i modne. Powiedziałam raz kiedyś, jak nas zaproszono na zorganizowane tamoj urodziny dziecia, że więcej nas nie zobaczą. A Antenka niech sobie z głowy wybije tuczące dziwactwa. Ale wczoraj coś we mnie pękło. Czekało do 21:00 i pękło.

- Mężu, muszę. BIG MACA muszę. W zestawie, takim powiększonym, żeby było dużo frytek... I sobie coś zamów w zestawie to twoje frytki też zjem.

No a jak ja już muszę, to nie ma bata. Przywiózł. I tak zjadłam i maca i frytki i swoje i męża. A na koniec na czekoladę spojrzałam, ale trochę mi się już niedobrze zrobiło.

W życiu lepiej mi się nie spało jak wczoraj.

8 tydzień zaczęliśmy a ja jem jak bym była w 32gim. Pizza, pyzy, zapiekane ziemniaki, chili con carne, tort czekoladowy, big mac, chrupki orzechowe, jagnięcina, rogaliki z czekoladą, sałatka owocowa, zupa z dyni z krewetkami, kotlety z kurczaka z marchewka, kisiel. Straszne to.

Stoję z głową spuszczoną racząc się tym ciepłem i patrzę jak woda spływa mi na stopy. Raczę się i raczę i zauważyć nie nadążam pod napływem tego wrzątku, który zmywa ze mnie trudy bycia matką. Aż tu budzi mnie mnie ta wizja rachunku za wodę i wracam do siebie choć wciąż w dół sobie patrze... Nie ma!
Zniknęła!
Piczki JUŻ nie widać!!!
Rośniemy - czas oznajmiać rodzinie...

Przeżyć dzień bez guza to u nas jak cud – rzadko spotykne, aczkolwie się zdarza. I guzem mogę nazwać w sumie każdą psotę, o którą Antek demolka stara się codziennie. Życia nie ma z takim dzieckiem. A może nie, źle napisałam, życie jest na PEŁNYCH OBROTACH przy takim dziecku. Tylko już nie twoje, spokojne z kawusią, może do kina, a może do parku, dziś z koleżanką, jutro u fryzjera, nie. Życie pełne potykającego się znienacka i lądującego na facjacie dziecka, zjadającego fafrocle dywanowe, nalepkę z sudokremu, drewniane klocki, dziecka wkładającego palce gdziekolwiek się zmieszczą i dotykającego TYCH rzeczy, których WIE że nie może. Chciałam być wyluzowaną matką, a na pewno nie taką co to ciągle drze ryja NIE, NIE, NIE, TEGO NIE WOLNO, ZOSTAW, TO JEST BE, A TO FU. Na porządku dziennym u mnie było takie wyluzowanie, że Bóg nad nami czuwa i widocznie co się dzieje to tak ma być. Tylko nie wiem, czy On oby na pewno chciał, żeby Antek napił się płynu do płukania tkanin, polizał butelke ze środkiem antyseptycznym, napił się Gertrudziej kawy, wysypał sobie całą cukierniczkę na łeb i wypiździł się tak o ścianę na której była wtyczka, że guza na czole ma już 2gi tydzień... Jest szybka jak błyskawica, ożywiona jak zabawka na nowych bateriach, zwinna jak jaszczurka a temperament ma jak byk z korridy. Albo ja najzwyklej jestem już na to za stara... Zeby tego było mało w dzień, to w nocy kundel* odkrywa się tysiąc razy, więc ja w sumie stoję nad nią i przykrywam co trochu, a potem od 7 rano znowu heja od nowa – jazda po szafkach, szufladach, inspekcja wytyczek i zamrażalki, sprawdzanie ostrości noży i smaku monet znalezionych pod szafką, zabawa guzikami, przyciskami, i innymi pstryczkami. Elekryk mały zna już plan oświetlenia, sprawdził wszystkie lampy, żyrandole, sprawość radia i taty komputera, zmywarka też działa, pralka i zamrażalka sprawne – drzwi się otwierają i zamykaja nawet po sto razy na dobę – dobry zakup mama!

Kocham ją. Jest taka mała menda wredna, ale jak już śpi to kocham ją ponad życie. I o zgrozo, doczekać się drugiego kundla nie mogę. Narzekam, narzekam, ale jestem gotowa podjąć to wyzwanie. Mam jeszcze kilka miesięcy na uszycie sobie zbroi i zaopatrzenie się w hektolitry kawy, więc powoli oswajam się z tą myślą, że next christmas będą jeszcze gorsze!!!

*nowomodne określenie MOJEGO dziecka, będącego owocem miłości rodziców pochodzących z dwóch odmiennych krajów, o innej historii, kulturze, tradycjach, wartościach, nazwa nawiązująca znacząco do psa nierasowego, który mimo swojego negatywnego wydźwięku zawsze jest bystrzejszy, sprawniejszy, zdrowszy i kochańszy niż wszystkie inne rasowe burki. Powiedziałam ja, pani nieżyjącej już Tiny maści niewiadomej, pochodzenia niewiadomego, kundla nad wszystkie kundle najlepszego!

Mamy problem.
Nie wiem co jest lepsze w swoim opisie - mieć nosa jak pies do kiełbasy, czy może jak Antenka do naszego łóżka? Gaszek mówi, że skoro kundelek to nie ma co się dziwić, że jest podobieństwo. Ale bez jaj. Żeby we własnym łóżku spać normalnie nie można było? A bo tu noga wystaje, a za chwilę mała rączka cię w oko chlapnie, a to zapłacze, a to się o 180' obróci, a do siebie do łóżka za nic nie pójdzie. U siebie płacze, szlocha, skowycze, zanosi się, podnosi, unosi, nogi wkłada między szczebelki i jeszcze głośniej wyje, jak wilk w pełnię księżyca. Tak wyje!
Zbłądziłam.
Rozpuściłam.
Nauczyłam.
Ona się naumiała, a ja zepsułam sobie dziecko.
A wszystko zaczęło się już dość dawno temu...

Popsztykaliśmy się z pańciem na siebie, choć może ja bardziej na niego niż on na mnie. Już nie pamiętam. Pamiętam jednak, że w takich momentach jestem jedna wielka nafoszona dama typu 'nie dotykaj, nie podchodź, nie całuj, na swoją połowę łóżka się posuń' i wtedy właśnie za cel miłości obrałam sobie Antenke. Trzy noce z rzędu, zaraz po mleku, zanosiłam ją do nas do łóżka i tam ją głaskałam, całowałam, czułe słówka do ucha szeptałam, warcząc co jakiś czas na jej ojca z drugiej strony (że też nie pamiętam teraz o co my się wtedy pochlaliśmy!?). I tak z trzech nocy zrobiło się kilka tygodni, mimo że już byliśmy pogodzeni. Ale mi wydawało się to już takie naturalne i fajne (choć bardziej pewnie nie chciało mi się wstawać po raz kolejny o jakiejś kretyńskiej godzinie, tylko po to żeby sprawdzić czemu wydała jakiś dziwny dźwięk). I pewnie by tak Antenkowa sielanka trwała dłużej, ale ojciec powiedział:
- Basta! Ona musi iść do siebie, a my musimy się kochać. Bo jak nie to ja wybuchnę!!!
Zaalarmowana stanem zdrowotnym męża, postanowiłam tamtej nocy dziecko odtransportować do łóżeczka. O jaka ja naiwana byłam, że się to tak łatwo uda. Rytualnie o godzinie 19:00 kąpiel, butla mleka i o 20.00 dziecko śpi. Tak. Jak dotąd wszystko ok. Lete z nią do łóżeczka, śpi. Uff.
21.00 - ryk, ja lecę, usypiam, wracam.
21.10 - ryk, ja znowu lecę, usypiam, wracam cichaczem.
21.20 - ryk, ja pędzę, usypiam, usypiam, usypiam, odkładam, wypełzam jak wąż, ryk!!! wpełzam z powrotem, biorę na ręce i nucę melodyjkę wspominając Zaklinaczkę Dzieci i jej wpis, że trzeba odkładać dziecko koniecznie z powrotem do łóżka. Szesnaście razy ją odkładałam, a ona szesnaście razy wstawała, opierała się na barierce i płakała. Za każdym razem zanosiła się coraz większym szlochem tak głośno i z takim bólem, że za tym szesnastym razem panicz wszedł do pokoju i błagał mnie, żebym jej już nie męczyła.
Zaniosłam do nas, położyłam, zasnęła. Ale to nie to, że ona z tego zmęczenia tak padła, nie! Do dnia dzisiejszego nie pośpi nigdzie dłużej jak 40 minut i zaraz mamy koncert 'ja chcę do waszego łóżka!!!' Zasypia bezbłednie, śpi wygodnie, rano się budzi, buziaka da, pilotem telewizor obsłuży i prawie każdy jest zadowolony...



Nie pytajcie gdzie musieliśmy 'na nowo' nauczyć się bzykać...

Człowiek dopiero grubo po 30 zaczyna myśleć co mógł był zrobić innego za młodu, żeby jego przyszłość wyglądała inaczej. Ja na przykład mogłabym być maszynistką. Pisałabym szybko posty na belly, żeby zapamiętać te wszystkie chwile spędzone z Antenką. A tak to nadal mam tylko ok 30 min w jej popołudniowej drzemce, a wtedy pisanie jest niestety jedną z tych ostatnich rzeczy które mogę zrobić...

W myślach pisałam już wiele. Jak wychodzą jej trzonowe zęby, jak potyka się o powietrze i nabija kolejne guzy, jak nakłada sobie sama skarpety albo buty, jak ciągnie choinke po pokoju... Pisałam wam życzenia świąteczne, potem noworoczne, siadałam żeby przeczytać wasze pamiętniki, a potem pisać kolejne posty. Tak, w myślach. Bo w realu to trudno czasami nawet się uczesać. Nie, nie jest już tak źle, jak było kiedyś. Kiedyś poza czesaniem nie miałam jak się ubrać, zjeść, umyć, wysikać. teraz już jestem na etapie 'czasami zdarza mi się nie uczesać tylko', ale wtedy spinam włosy do góry, oczyszczam buziaka, walnę makijaż i jedziemy po ziemniaki z Antkiem. O! Teraz mi się przypomniało. Raz też wypadło tak, że ja zdążyłam się wyszykować a Antenka nie. I pojechaliśmy całą rodziną do szpitala na wizytę, a Antek biegał w górze od piżamy. Tylko jeden pan powiedział, że ładnego mamy synka (piżama była niebieska, Antek rozczochrany i oczywiście psocił jak zawsze), reszta ludzi zdawała się niczego nie zauważać. Mama więc cieszyłą się, że sama wyglądała tak jakby posiadanie dziecka w niczym jej nie przeszkadzało.

Rok czasu z dzieckiem zmienił bardzo dużo. Przywykłam do niego. Nauczyłam się żyć z ogonem. Już jest moim życiem, moim celem, moim wszystkim. Wcale już bym jej rumunom nie oddała, więc jeśli kiedykolwiek macie takie myśli, poczekajcie aż wasze dziecko skończy rok. Zmienia się. Nie wiem jak to możliwe, ale życie wskakuje na tory, którymi nigdy nie jechaliście, a w sumie to cieszycie się z widoków za oknem.

Ciąża numer dwa to ciąża widmo. Nie tylko nie wiem jak to się stało, że w niej jestem (pamiętacie historię z rzekomym nieskończeniem mojego gaszka), ale też wcale nie czuję że w niej jestem. Nigdy, ale to naprawde nie było ani jednego dnia, żebym miała jakikolwiek objjaw ciążowy. Z Antenką pamiętam miałam wstręt do zapachów i jedzenia przez jakieś 2 tygodnie. Teraz... NIC. Absolutnie nic. Co mnie czasami doprowadza niemal do łez, bo nie wierzę że wszystko jest ok. Tak nie powinno być. Powinnam choć raz sobie rzygnąć. Antek, babcia, gaszek, dzieci i obowiązki są tak pracochłonne a wieczorami jak już leżę jak flak są gównochłonne, że nie kumam wcale czaczy o drugiej ciąży. Nie głaszczę się po brzuchu, nie smaruję żadnymi antyrozstępowymi kremami, nie gadam do niego, nie puszczam mu muzyki, i teraz w tej zimowej aurze nawet go nie widzę bo tyle ciuchów na sobie noszę! Na usg widzę dzieciaka już konkretnego z rękoma, nóżkami i patrzę się jak sroka w gnat nie wierząc że to u mnie w brzuchu... Mam wrażenie, że dzieciak nam to wybaczy. Chłopcy nie są tacy przewrażliwieni na tym punkcie, nie?

- Klapsior czy przytulaniec? - zapytałam niezdecydowanym głosem gaszka
- Weź ją przytul. Co będziesz ją lała po ciemku, jeszcze źle trafisz i dopiero będzie płacz.

Z resztą klapsiory na dziecko me niekoniecznie działają jak bym sobie tego życzyła. Raz jak dostała wiercikupra późną porą i żadne kołysanki, tulanki, opowieści nie odnosiły skutku strzeliłam jej raza w pieluche, a ona buchnęła mi śmiechem prosto w twarz i czekała na więcej. Srutnęłam jej jeszcze ze trzy a ta chichrała się tak, że aż dostała czkawki.

Jest 5:30. Od około godziny dziecko me pierworodne zrobiło już ze dwa kilometry wokół własnej osi. I w sumie te jej poranne spacery wcale by mi nie przeszkadzały gdyby spała w swoim łóżku! A tak to mam skopane piersi, podduszoną szyję, pomięte powieki, spenetrowane nozdrza i wymacane migdałki. Za nic nie zanosi się na spanie.

- Zrobisz jej trochę mleka? - co ja bez niego zrobię latem??? Całą zimę to właśnie ojciec rano wstaje i przynosi pełną butlę, na widok której Antenka dostaje epilepsji. Czasami też zdarza się właśnie, że to ojciec ratuje mlekiem nagłe, nocne, kilometrowe spacery Antenki i nigdy nawet nie bąknie 'idź ty'.

Dochodzi 6ta. Antenka chętnie doi butlę, ja szybciutko zmieniam pieluchę wykluczając że to ona nie dała dziecku spać, tulałam a ta w 5 minut zasypia. Po czym to matka zaczyna swój spacer, zarzucając nogi na ojca, łapiąc go za pisiaka, całując w powieki, odwracając się do Antenki a potem znowu do taty, podnosząc i opuszczając kołdrę a potem naciągając koc, nie mogąc sobie znaleźć miejsca ani pozycji przez kolejną godzinę...

Syn nasz śpi

- Ju łejt bejbi? - zapytała mnie znienacka pani kasjerka z bułgarskiego sklepu (kupuje u nich nasze polskie produkty)
- Excuse me? - pomyślałam że pyta o Antenkę (usłyszałam raptem bejbi), bo zawsze wpadamy na zakupy razem a dziś wyjątkowo sama
- Ju łejt bejbi? - powtórzyła zdecydowanie pani kasjerka czekając na pozytywną odpowiedź
- Aaaaaa - zakapowałam, gdybym nie była nauczycielką angielskiego w polszy przypuszczam że nie załapałabym tak szybko. A pani zrobiła taki sam myk jak pewnie większość początkujących uczniaków
- Jes - odpowiedziałam z uśmiechem dodykając się za brzuch - Boj. Dis tajm yt iz e boj.

Już tak wystaje mi brzuszysko, że ledwo mieszcze się w majtki w rozmiarze 40. Piersi wychodz mi bokami ze stanika, a waga rośnie z każdą godziną. Jestem już na plusie 11 kilo. Super, bo uwielbiam swoje kształty, ale i wałek bo znowu utytłam się jak świnia. Najgorsze jest to, że nie umiem się opanować. Jem jak tylko wstane. Jem absolutnie wszystko co jest. Sery, kiełbasy, twarogi, jajka, musztarde, ćwikłe, kiszońce, pomidory, ogórki, halloumi, pasztety, oliwki. I tak cały dzień zagryzając czekoladą. Jak ja mogłam tak szybko schudnąć po urodzeniu Antenki??? Obowiązkami obowiązkami przecież nadal mam dużo roboty, ale jedzenie po prostu za mną chodzi... A po porodzie jadłam mało, albo nawet byle coś tam dziabnąć. Jak można jeść by dziabnąć i jeść bo gęba się nie zamyka?



Antenka ma swoje fochy, ale ogólnie jest cudowna. Rano budzi się w bdb humorze i całuje mnie, brzuch i ojca z takim głośnym MŁA. Super, że ma taką szansę. Wychowana tylko przez matkę, obiecałam sobie że Antek będzie miał pełną rodzinę. I dlatego też tak ją rozpuszczam z tym spaniem z nami.



W sumie to nawet już nie umiem bez niej spać. Są nocki, że odkładam ją już na śpiocha do łóżeczka, a potem sama nie mogę zasnąć i tak jakby czekam aż się wybudzi i zacznie marudzić, żebym mogła ją stargać do siebie i przytulić. Łóżko mamy duże, ojciec nie protestuje, my szczęśliwe.



Kundel numer 2 natomiast, jest bardzo leniwy. Trochę mnie to martwi. Ponoć się mówi, że chłopcy kopią szybciej, ponoć w drugiej ciąży czuje się kopniaki wcześniej, a ten jegomość kopnie już sobie tylko wtedy gdy już mu noga ścierpnie. I... kopie tak jakoś po babsku. W ogóle mam takie dziwne przeczucie że będzie spokojny. Antenka go będzie lała, a on będzie wył do mamy o pomoc. I nie wiem, które z nich będzie potrzebowało więcej czułości. Antenka, bo będzie zazdrosna o nowe dziecko przy mamy cycu, czy Sotiris, bo pomijając bycie niemowlaczkiem będzie wyjątkowo wrażliwy. Nawet na ostatnim skanie nie drgnął ani milimetra. Wszystkie zdjęcia są takie same. Sam siusiak.