Po pótora roku Antenki życie zaczyna się stabilizować. I gdyby nie rosnący z dnia na dzień brzuchol, to uwierzyłabym że z dzieckiem jest fajnie. Za niecałe 2 miesiące WSZYSTKO zacznie się od początku. Zarwane noce, zmieniane pieluchy, wywalone do karmienia cycki i wypadające włosy. Boję się tego wszystkiego. Na Antka czekałam z rozkoszą. Sotirisa się boję. Sram w gacie na samą myśl o cesarce. Bo teraz już wiem dokładnie co mnie czeka. Wiem jak będzie wyglądal każdy jeden dzień od wejścia do szpitala. A miało być tak fajnie...

Nie ma tygodnia bym nie myślała o swojej mamie. 3 lata mijają odkąd zmarła a ja z każdym tygodniem jestem na nią coraz bardziej zła. Za to co zrobiła lub czego nie zrobiła. Za to że jej nie było kiedy była potrzebna mimo że na swój sposób nas przecież kochała. Za to że nigdy nie byłyśmy blisko choć mieszkałyśmy razem tyle lat. Za to że odeszła choć mogła jeszcze żyć kupe lat. Przez wiele lat żyłam z myślą, że to normalne mieć taką rodzinę. Teraz wiem, że to wszystko to była jena wielka rodzinna klapa. Przelatuję przez dzieciństwo i zastanawiam się czy była dla mnie taka jaka ja jestem dla Antenki teraz. Tam gdzie zaczynam pamietać co nieco wiem że ja dla swoich dzieci muszę być inna. Inna pod każdym względem. Muszę dać im siebie. Od A do Z. Dzieci potrzebują miłości, czułości, zrozumienia, cierpliwości, uwagi i wielu innych rzeczy których ja już wiem, że od mojej mamy nigdy nie dostałam. Ale patrząc na Gertrudę jestem w stanie zrozumieć dlaczego. Tylko czemu ja tak bardzo chcę się zmienić a moja mama nie dala rady? Nasze życie mogło potoczyć się zupełnie innym torem.

Jest mi ciężko. Gertruda jest na pampersach. Coraz mniej je. Nic już do niej nie dochodzi. Nie jestem w stanie zapewnić jej opieki płatnej, więc robię wszystko sama. Gaszek jest cały dzień w pracy więc dzielę sie między Antka, Gerde, i gaszka dzieci. A tu lada moment kolejne dziecko. Czy śmierć Gertrudy dużo by zmieniła? Nie wiem. Ciężko powiedzieć. Bo to nie o nią tu chodzi. Nie mogę sobie poradzić z przeszłością. Prześladuje mnie każdego dnia. Czy to początek depresji??? Gdyby nie słońce chyba bym już dawno opadła na ryj.

Antenka jest przewspaniała, ale nie chce mi się więcej pisać. Dzieci też więcej nie chce. Muszę stawić czoła dwójce swojej, dwójce nieswojej, Gerdzie i staremu. On my own.

Nie wiedziała, nie wiedziała to się dowiedziała. Było ciężko mówić, teraz powiem lżej. Postaram się bynajmniej, bo może to za krótki czas odkąd odeszła. Napiszę dokładnie, póki pamiętam, póki umysł nie przekręci a pamięć nie oszuka. Marcie10012 ogromne dzięki za pomysł z książką. Znalazłam. Poczytałam, choć tak jak kiedyś wspominałam o Bogu w wydaniu polskim dziwnie mi się czyta, bo w polski kościół/księży nie wierzę. Ale ideę załapałam i tego mi było potrzeba. Ryłam jak dzik w poszukiwaniu jakiegoś wyjaśnienia, polecona książka ogromnie mi pomogła. Kilka dni po wewnętrznym wyciszeniu wiedziałam, że to jest Gertrudy czas. Skoro musiałam dojść do tego że żale swoje wyleję na forum publiczne, któraś z was podsunie mi książkę, a ja w końcu zrozumiem i pogodzę się z przeszłością to już cała ta historia odejdzie w zapomnienie. Odeszła razem z Gertrudą.

Mimo to płakałam bo Gertruda to legenda...

Tak. Nastąpiła ogromna zmiana. Nie napiszę, że ogromny kamień spadł mi z serca bo on nie na sercu siedział. Trzystukilogramowy kamień nosiłam na głowie. To była droga przez mękę tylko w mojej głowie. Serce Gertrudę kochało. Z jej śmiercią odeszły wszystkie przykrości. Narzekanie, wybrzydzanie, przeklinanie, marudzenie, kłamanie, wymyślanie, zmyślanie, uprzykrzanie, krytykowanie, i tak pisać mogę wiele. I to nie starość zmieniła tak bardzo człowieka, ona była taka zawsze. Odkąd ja pamiętam i z opowieści mojej mamy wiem. Mam teraz dziurę w głowie, którą zapchać muszę pozytywami. Śpię dużo lepiej. Mam czas dla dziecka. Mam czas dla męża. Jestem milsza dla wszystkich, płynę dniem codziennym. Myślę o przyszłości, nie tylko o chwili. Zaczynam żyć na nowo. Choć czuję się jak flak, wiem że to początek wszystkiego.

A mimo to tęsknię za nią. Bo serce Gertrudę kochało...

'Cukierki, cukierki, szeleszczą im papierki...'
'Idziemy do zoo, zoo, zoo...'
'Studio stodoła, złaź z kanapy wooooła...'
'Jadą, jadą misie, la la la...'
'Ja jestem pan tik tak, a to mój mały świat...'

A także przeróżne greckie zwierzęta, kształty i liczby plus angielskie części ciała i kolory. Wszystko. Na pamięć. Znamy już wszystko.

'Kto łaciaty ogon ma? (to ja śpiewam z youtube)
Krówka muuuuuwkaaa! (tu wtóruje starsza i młodsza)
Cały brzuszek w łątki ma (to ja znowu)
Krówka muuuuwkaaaa! (tu dziewczyny)
Antenka dyryguje rekoma, rusza ustami tak jak dzieci śpiewają, kręci głową w takt i buczy jak krowa po czym samodzielnie zmienia na inną piosenkę, a w międzyczasie młodsza pyta starszą:
- O czym jest ta piosenka?
- Nie mam pojęcia - odpowiada starsza wzruszając ramionami i wraca do kolorowania dinozaurów.
Ja smażę kotlety i doznaję olśnienia. Przecież one zupełnie nic nie rozumieją. Ok, po tylu miesiącach torturowania nas tymi samym piosenkami każdy chyba zacząłby śpiewać w danym języku i tak właśnie jest z dziewczynami. One śpiewają po polsku płynnie choć pojęcia nie mają co, Antenka cudownie naśladuje, udaje, wtóruje, tak jakby wiedziała co jest co, ale przecież ona sama nie wie o co chodzi. No bo skąd ma wiedzieć że ogon to ogon? Że łaciaty ma łatki, że brzuszek to brzuszek a mleko jest białe. Niby takie oczywiste, ale nie zdawałam sobie do tej pory z tego sprawy. No i się zaczęło...

- Antenko gdzie masz oczy?
Do tej pory moje dziecko super wiedziało gdzie jest telefon, buty, kotek, piłka, i... cipcia. Tak... Odkąd zaczęłyśmy razem się kąpać musiałam jej wytłumaczyć, że to czego na co dzień sobie nie pokazujemy, a co ją tak interesuje to cipcia. Wytłumaczyłam jej że mama ma swoją a ona swoją. I git. Nie ma że nie wolno, a fuj, tutaj nie dotykaj. Luz. Jest cipcia i tyle. Ja mam swoją ona swoją.
- Gdzie nosek? O tu - pokazuje dotykając swojego nosa a potem jej - A uszy?? O tu, tu są uszy. A cipcia?? Brawo!!! Tak, tam masz cipcie - wskazała bezbłędnie!

Dzisiaj mijają 2 tygodnie od śmierci Gertrudy. Dajemy radę. Jest inaczej to fakt, ale jest zdecydowanie luźniej choć ja jestem coraz bardziej zmęczona. Energię mam tylko między 9 rano a 13tą. Jeśli nic wtedy nie zrobię, nic nie zostanie zrobione do końca dnia. Nie wiem czy to tylko ciąża, czy efekt pośmiertny. Jestem zupełnie do niczego. Najbardziej mi szkoda Antenki, dlatego też zaczęłam inaczej myśleć o żłobku. Widząc jak ona szaleje na widok innych dzieci na placu zabaw bądź w supermarkecie, stwierdziłam że trzeba ją sprzedać do żłobka. Nikt (a na pewno ne ciężarna matka) i nic (żaden plac zabaw) jej nie da tyle frajdy z przebywania wśród rówieśników co właśnie żłobek. Zaczęłąm węszyć po internecie, sprawdzać opinie, pojechałyśmy. Po godzinie spędzonej w jednym z owych stwierdziłam, że nikt (żadna nauczycielka ani rówieśnik) i nic (żadna zabawka) nie da jej tyle frajdy z przebywania z kochającą mamą non stop razem nawet jeśli czasami prawie że dochodzi do rękoczynów... Rozbiło mnie to. Antek wśród tych dzieci był tylko jednym z wielu. Biegają samopas, popychaja się, przewracają... Nie ma szans żeby czemuś zapobiec w porę, bo nie ma jednej pary oczu na jednym dziecku. Te panie sie nie rozdwoją i nie mogę od nich oczekiwać, że będą biegać tylko za moim dzickiem. Skąd będą wiedziały, że Antek właśnie zrobił kupę? Przecież nie chodzą za każdym co 5 min i nie wąchają z osobna. To oznacza, że jest duże prawdopodobieństwo że Antoniusz mój może z kupą nawet przez godzinę, dwie łazić. No i te dzieci. Jedno zasmarkane, drugie wlazło do połowy zjeżdzalni, trzeci się wyrżnął na plastikowym bujaku, inne płacze bo nie ma dla niego piłki, a panie widzę po minie mają lekko dość. Jak one dają radę? Ja bym dostała świra. Pewnie tak jak i one po jakimś czasie traktowałabym te obce dzieci jak one - fabryczne wycieranie pysków po jedzeniu, od ucha do ucha cały ryj za jednym zamachem; mechaniczna wymiana pieluchy za podniesiem dziecka za jedną nogę, puszczanie ich wszystkich samopas na dwór dla zabicia czasu, bo przecież nie będą z nimi robić piosenek na youtube typu krówka muwka a potem pytać jaki dźwięk wydaje krówka, bo te dzieci są za małe. Nawet gdyby chciały to inne skutecznie potrafią reszte chołoty ze skupienia wyciągnąć. Jestem zawiedziona. Coś co mialo się okazać super zabawą dla Antenki, może tak naprawdę zepsuć mi dziecko. Juz przy mnie zaczęły się przepychanki (ok, Antek zaczął) i nikt nie reagował, ale przypuszczam że byłoby też dużo więcej guzów, zadrapań, odparzonych pup i przepłakanych dni. Szkoda mi się jej zrobiło. Muszę szybko Sotirisa na świat wydać i zacząć więcej czasu interaktywnego organizować Antence, ale pod moim nadzorem.

Żaden żłobek nie zastąpi miłości matki. Powiedziała kwoka i rozpostarła skrzydło na swoim maluchem. Cmok w pyszczek. Tak bardzo ją kocham. To jest niesamowite uczucie. Nawet jak ma mi przyjść za 15 lat z tekstem, że jej życie zrujnowałam. Teraz rozumiem co to jest prawdziwa miłość.

- Proszę cię zabierz ją ze sobą - wyjęczałam błagalnym tonem do gaszka - przecież marudzi mi całą godzinę a ja czuję się już jakby mi dzień minął...
Antenka z reguły jest wspaniałym dzieckiem. Ale czasami jak każdy, wstanie sobie lewą nogą i dzień mamy z głowy. Tylko że to dopiero poniedziałek. A moja mama zawsze powtarzała 'jaki poniedziałek taki cały tydzień!'

- Chodź kundel, idziemy, twoja mama chce się nas pozbyć. Ponoć ty za dużo jęczysz, a ja za długo ją bzykam! Ty wiesz ile kobiet chciałoby takiego faceta jak ja? - zapytał Antenki ale to mnie łypnął prześmiewczo okiem.

Poszli. Nastała cisza... Biorę pierwszy łyk kawy. Jeszcze jest ciepła.

Antek się wyspał, więc czemu jęczy?
Tata nigdy nie sypia dobrze w sezonie, a nie jęczy, jak to?
Ja spałam tylko 4h, ok nie 'pracuję', staram się nie jęczeć, ale innych jęczenie doprowadza mnie do białej gorączki.

Może to ten seks a'la brak seksu, bo 'skończyć' u schyłku 8 miesiąca to nie lada wyzwanie. Szczególnie o 2giej nad ranem na stercie rzeczy do prasowania, których i tak kundel nie dał poprasować bo przecież dziś Woogie Boogie jej się nie podoba... Ani kaczuszki, ani greckie czy angielskie piosenki. Nawet jak ją na dwór wywaliłam wróciła jak bumerang za 3minuty... I jęczy...

Zbliża się etap dwulatkowy mnie się zdaje...

Doktór mój kochany nie miał dziś zadowolonej miny. Nie miał nawet normalnej miny. WYglądał raczej na przejętego, trochę zaskoczonego i lekko zmartwionego. Z tego wszystkiego teraz nawet zorientowałam się, że mnie ani nie zważył ani ciśnienia nie zmierzył. Mocz w normie choć barwa lekko ciemnawa. Przestałam brać witaminy bo się skończyły a jakoś mi nie po drodze do apteki. Mąż stwierdził, że barwa spowodowana częstym spożyciem koka-koli, na co doktór w końcu się uśmiechnął. Zmartwił mnie samą tą swoją minę. Niby tylko doktór, niby obcy, ale po polsku mówi więc prawie jak rodzina. No i tak jakoś mam wrażenie, że go znam już długo i dobrze. Doktór ów był żonaty z Polką. Poznali się na studiach w Polsce, wyjechali na Cypr, ślub, rodzina, znajomi gdzie w jedej z par też była Polka. Pojechali raz do Egiptu na wczasy, wynajęli samochód i doktora żona i mąż tej drugiej Polki zmarli w wypadku... Po wielu latach ci dwoje, którzy się ostali się pobrali i wspólnie wychowują dzieci z pierwszych małżeństw. Współczuję mu bardzo. Mimo że wydaje się szczęśliwym, chyba nie jest. Musi bardzo tęsknić za pierwszą żoną. Czytam to w jego oczach na każdej wizycie...

No ale nie o to, nie o to. Dzisiejsze zmartwienie było bardziej ku mojemu nienarodzonemu. Gnojek skubany waży już 2,800 a ja mam jeszcze ponad miesiąc do porodu. Doktór stwierdził, że będzie trzeba wyjąć gagatka wcześniej, bo już zaczyna naciskać na ranę po pierwszym cięciu. I to go chyba tak zmartwiło. No nic. Mam w brzuchu grubasa. Proponowany termin porodu - 22.06.2016

Ja oczywiście jestem przygotowana na kompletnie nic. Ani kapci, ani koszuli, ani szamponików malutkich, ni ciuszków dla dziecka. Nawet jego pokój wygląda tak w porównaniu z Antenki


Po prostu przyjdzie dzień, że przyjadę ze szpitala z nim tak, jakbym wróciła z zakupów w carrfourze. Jedynie co to rachunek będzie znacznie wyższy...

Zrobiłam dziś ciasto jogurtowe z truskawkami.

Składnik: 1/5 szklanki oleju zrozumialam jaki półtorej szklanki.

Całe szczęście, że nie dawkuje pacjentom lekarstw w szpitalu...

Takim o to ciastem w koszu uczciłam wejście w 9 miesiąc.

21 dni do końca.

Odnowa mieszkania tak nas pochłonęła, że prawie poród bym zahaczyła na drabinie malując belki na suficie. Zmieniliśmy wszystko. Każdy kąt, każdy pokój, lampe, firanke. Musieliśmy zacisnąć zęby i jechać z narzędziami oboje, bo mieliśmy gości sproszonych a żadna dodatkowa pomoc płatna nie wchodziła w rachubę. Nie stać nas na to. Finansowo jesteśmy na dnie. Miało być lepiej, jest jak zawsze. Pierwsi goście zapłacili za większość wydatków, bo jednak jak się robi samemu wychodzi dużo taniej. Jestem z nas dumna. Wyszło tanio i przepięknie, ja nie urodziłam na drabinie, Antenka nie wypiła żadnej farby!

Sotiris się wścieka w brzuchu. Chce już poznać Antenkę. Niesamowite uczucie, ale już wiem mniej więcej jaki będzie. Na pewno nie taki jak jego siostra. Mam przeczucie, że będzie spokojny, ułożony, a wszelkie podłości będą sterowane przez siostrzyczkę! I jakoś mam wrażenie, że będzie bardziej podobny do mnie z wyglądu tym razem. Choć szykuję się też na kolejny czarny kudłaty łeb... Już żadnych nadziei sobie nie robię. Teraz najważniejsze, żeby był zdrowy.

Każdego dnia powtarzam sobie, że już jutro się spakuję do tego szpitala. Tak. Już jutro. Nie tylko siebie muszę ogarnąć, ale też Antenkę. Przecież gdzieś, komuś musimy ją sprzedać. Jutro mam ostatnią wizytę u doktóra. Zapytam, może w razie czego będzie mogła chociaż na pół nocy, zanim tata nie skończy pracy, zostać ze mną w szpitalu? Pewnie nie będzie potrzeby, ale jeszcze na noc u nikogo nie została, i zawsze tylko mama, mama. Jak to będzie? Jak ona zareaguje na nowe dziecko? To już tylko tydzień. Sama nie umiem tego ogarnąć. Całe 9 miesięcy nie umiałam na chwilę przystopować i pomyśleć o tym. Teraz myślę, ale to takie dziwne. Że za tydzień nasze życie zmieni się ponownie. I ponownie zmieni się nieodwracalnie, do końca naszych dni.

Zaczynam chodzić jak pani na wybiegu, czyli noga wyprzedzająca zachodzi na nogę tylną. I tak z prawa na lewo, z lewa na prawo. Jedyna pewnie różnica żem nie taka chuda jak wybiegowe modelki i co więcej ja dodatkowo zaciskam pipkę tak jakbym miała zaraz się obszczać. Naciska. Idzie już tak w dół, że miewam chwile zwątpienia czy już wystaje głową, czy to tylko jego ręka chwilowo zamachuje mi spomiędzy warg sromowyh. Boli. Frostuje się i rozciąga, wszystkimi kończynami na raz. CZasami chyba staje pionowo, bo zgage mam taką, że nie wiem cz ratować kefirem czy iść i schaftować cokolwiek zjadłam. A w tym ostatnim tygodniu nie patrzę już na nic. Jem jak leci, bo za tydzień skończy się wszystko. Czas. Sen. Jedzenie. Kawa. Internet.

A właśnie. Antoniusz nasz skończył 20 miesięcy i dziś wobec tego podjęliśmy z mężem mega decyzję. Koniec z internetem. Owszem, jest strasznie inteligentna. Śpiewa już praktycznie wszystkie swoje youtubowe piosenki. Naśladuje kury, krowy, pieski, kaczuszki. Do tego tańczy, klaszcze, tupie w takt i kręci głową. Liczy po angielsku, polsku i grecku. Do trzech, ale liczy. Sama śpiewa Happy Birthday, ale zaczyna jej się we łbie przewracać. Na widok telefonu dostaje białej gorączki, a na widok ikony youtube cieszy się jakby wygrała w totolotka! I budziło już to w nas obawy wcześniej, ale zawsze łatwiej było dziecku wcisnąć telefon, gdy ja prasowałam/zmywałam/odkurzałam/przysypiałam/obierałam/leżałam/prałam... Uzbierało się tego internetowania tak dużo, że łeb Antenki zaczął fiksować. Wczoraj na mleku np. leżała mi wtulona i ciągnęła butle podczas gdy ja kończyłam oglądać 1 z 10. Nagle Antek w szloch. Ale to taki płacz, że nie wiedziałam co się stało! Zaczęła się trzęść, płakać, krzyczeć, drżeć... Wszystko na raz pokazującprzy tym na ścianę. Na początku myślałam, że się zakrzytusiła, że coś nie tak z mlekiem, że coś było w butli, że na ścianie zobaczyła karalucha, że coś jej się przywidziało, że nie wiem co jeszcze do głowy mi przyszło, a ta dalej krzyczy, drży i płacze. Ale takiej histerii jeszcze nie miałam z nią!!! Zorientowałam się, że czegoś sie wystraszyła, doszłam do tego że czegoś w TV, i wtedy przypomniało mi się, że już raz było podobnie choć nie tak ostro. W TVP2 przy reklamach pokazuje się często Michał Żebrowski. Spot 8 sekundowy. On podchodzi do ekranu, podnosi brwi, zerka chyba na zegarek i się uśmiecha. Zazwyczaj jest chyba przed 'na dobre i złe'. W kuchni mamy największy ekran, więc jak on się pojawia to tak jakby na połowie ściany. Musiał to być ten spot, choć ja go nie widziałam wczoraj... I nie wiem czy to ma związek z youtube czy nie, czy to zwykły zbieg okoliczności, ale zrozumiałam, że czas zamknąć pewny dział z komputeryzacją i dać jej odpocząć. Butelki z mlekiem nie wypiła w końcu, w łóżku dalej zanosiła się szlochem. Spać nie chciała, więc zapaliłam znowu śiatło i przeczytałyśmy trochę pchły szachrajki. Zasnęła. Dziś telefony były pochowane. Nawet jak zadzwonił gdzieś Antek nie szalał. Wstała o 7. Pozamiatałyśmy ogród, polałyśmy szlaufem cały podjazd, zrobiłyśmy śniadanie, posiedziałyśmy w wannie. Ok, zjadła troche ziemi z kwiatków, wywaliła się na mokrym 2 razy, urudziła i zmoczyła przy okazji i trochę narozrabiała mi w kuchni, ale przynajmniej zaczęła więcej się ruszać i kombinować w terenie, niż łapać nowe kolory w 3 różnych językach!!!

Dziś kupiłam koszulę nocną do szpitala. Spakuję do torby jak ją przepiorę. 'JUŻ JUTRO'

5 dni...

Pytanie takie: czy majtki są?????



Bo stan kapci adekwatny do majtków.