Michalina jest z nami tydzień

Teraz będzie wpis o tym, jak to traumatyczną historię można przekuć w coś dobrego.

Co się działo do porodu, to już wiecie. Ale nasz szpitalny koszmar wcale nie skończył się tuż po nim. Zaczęło się od tego, że zemdlałam. Wykryli u mnie bardzo niską hemoglobinę. Przez noc miałam przetaczaną krew. Obserwacja mojego ciała wydłużyła nam pobyt o cały jeden dzień. W międzyczasie wyszły u nas problemy z karmieniem. Mała zaczęła tracić na wadze, poniżej dopuszczalnego spadku fizjologicznego, do tego narastała jej żółtaczka. Wokół nas kręciło się dużo osób, każdy udzielał 'mądrych' rad, ale podskórnie czułam, że wszystkie są do niczego. 'Przystawiaj, to się przyssie kiedyś'. Moja córka nie przyssałaby się nigdy, wiecie, czemu? Bo trawiła ją choroba, ciężki poród, a ja… mam płaskie brodawki. Mało tego, wiedziałam o tym dużo przed zajściem w ciążę, ale nie wiem, na co liczyłam… że wystrzelą? Jeżeli czyta mnie jakaś ciężarna z podobną przypadłością, to ostrzegam - nie wystrzelą. Najlepiej iść najprędzej do doradcy laktacyjnego i zacząć ćwiczyć brodawki. Mała miała parę razy podaną mieszankę, ale nie chciałam się poddać tak po prostu, bo wiedziałam, że jeżeli jest chora, to ona potrzebuje mojej siary bardziej niż kiedykolwiek - to już nie chodzi nawet o jakieś moje osobiste ambicje. Poprosiłam o laktator. I wtedy spotkałam ją… Symfonię Medeli.

Kobietki. Jeżeli macie jakikolwiek problem z rozhulaniem laktacji, to błagam - żadne Canpole, Lovi i inne szitowe laktatory. Mąż dowiózł mi mój zakup życia z tej drugiej firmy do szpitala i cóż… Kiedy Medela ściągała mi już kolejnego dnia zabawy prawie 50ml, Lovi dawało ledwo radę 10. Ten sprzęt uratował moją laktację, rozbujał ją na całego, chociaż w ogóle nie przystawiałam małej przez kilka dni. Całymi dniami i nocami ściągałam, co dwie lub trzy godziny. Mleka było coraz więcej, a mała dostawała je przez butelkę.

Nie zmienia to faktu, że byłam już cholernie zmęczona, zwłaszcza, że w szpitalu są jakieś podwójne standardy. Cesarka? Co chwilę ktoś zagląda, jedna kroplóweczka, druga, trzecia… Masz poród zabiegowy, z komplikacjami, z użyciem kleszczy? Chuj, poszło dołem, więc możesz się ruszać - po dwóch dniach wycia z bólu na szpitalnym łóżku dowiedziałam się, że powinnam była SAMA poprosić o leki przeciwbólowe. Jeden z kryzysów z poruszaniem się zaliczyłam tuż po przetaczaniu krwi. Leżałam i płakałam. Znalazła mnie jedna położna, anioł akurat. Załatwiła mi ketonal i pomogła pójść pod prysznic, choć gdy tam szłam, to czułam, jakby to był moja droga krzyżowa, a potem dokładnie mnie umyła. Do teraz jednak mam cholerne problemy po nacięciu, ledwo się ruszam.

Prawdziwy kryzys miał dopiero przyjść. Mijały kolejne doby, a małej rosła żółtaczka. Padło hasło - fototerapia. Noce mijały mi na odciąganiu, doskakiwaniu do małej ostatkiem sił z pękniętym, zaniedbanym kroczem. Zaczął paprać jej się pępek. Prawie w ogóle nie spałam przez kilka dni. Mąż mi strasznie pomagał, dopóki go nie wyganiano z oddziału. Nie mogłyśmy znaleźć spokoju, bo co chwilę ktoś robił wejście smoka - badania, kiedy dopiero zasnęła, zapalanie świateł, bo ktoś łóżko obok zadzwonił dzwonkiem itp.. No i przedostatniego dnia przytargali tą maszynę. Teraz, gdy myślę o swojej reakcji, to była nadmiarowa. Naświetlanie przez żółtaczkę było potrzebne, nie jest metodą inwazyjną, ale gdy założyli małej okulary i kazali nam ją tam trzymać cały dzień i noc, to myślałam, że robią jej najokropniejszą krzywdę. Raz w przerwie na naświetlaniu położna stwierdziła, że da mi Michalinkę do karmienia. Była golutka, w samej pieluszce. Miała takie bystre, rozbiegane spojrzenie, robiła do mnie słodkie minki, rozwierając dziubek. Dopadła mnie ogromna bezsilność. Nie byłam w stanie się nią zająć, chciałam uciec z nią w ramionach, a do tego za chwilę miałabym ją wsadzić z powrotem na maszynę. Zaczęłam zalewać się łzami, mąż akurat wyszedł do sklepu. Gdy wrócił, błagałam go z zapłakaną twarzą, żeby ją wziął, a potem… Potem poczułam, jak granica mojej wytrzymałości psychicznej zwyczajnie runęła. Siedzialam w łazience i wyłam. Nie wiem, ile spędziłam tam czasu. Wyciągnął mnie mąż i trzy położne, nawet nie wiem, które, byłam w amoku. Zasnęłam po tej akcji głęboko. Co by nie przedłużać - od razu dali nam pojedynczy pokój, mąż mógł zostać na noc a ja dostałam receptę na lekkie psychotropy i skierowanie na terapię. Następnego dnia dostaliśmy wypis. Małej się polepszyło.

Cały czas pewnie myślicie, gdzie tu są pozytywne aspekty… już Wam mówię.

Prawda jest taka, że moje omdlenie pierwszego dnia… uratowało mi dziecko.

Gdybym nie została na obserwacji dzień dłużej, zostalibyśmy wysłani do domu z wynikami Miśki na granicy norm. Kolejna doba pokazała jednak, że tendencja jest niezbyt dobrze rokująca. Dzięki temu, że wycierpiałam swoje, miałam okazję rozbujać laktację, podać małej siarę w butelce i poniekąd tym sposobem pomóc jej zwalczyć żółtaczkę. W ten sposób wyszłam ze szpitala z najedzonym dzieckiem, prawie już różowym, z siłą do nauki ssania, z mlekiem w piersiach. Dzień lepszego samopoczucia i wyszłybyśmy wcześniej, ale ja dalej myślałabym, że mogę ją przystawiać, zagłodziłabym ją, cycki wyschłyby mi na wiór a ona zaczęłaby chorować bardziej.

Tak skończyła się moja szpitalna historia, po 12 dniach pobytu, z czego w połowie z Miśką.

Jesteśmy już w domu… Obecnie walczymy o rutynę i moje karmienie piersią. Jestem po domowej wizycie doradcy. Zapowiada się dobrze. Na razie, ze względu na moje mutancie sutki, karmię w nakładkach. Nie powiem - ciężko przerzucić się z butelki, właśnie doświadczamy z mężem brutalnej rzeczywistości karmienia na żądanie, ale zaciskam zęby i jedziemy. Notuję wszystkie kupki i siuśki, których jest od groma. Hobby małej to walnięcie kupy zaraz po zmianie pampersa i obsikiwanie wszystkiego w trakcie. Wygląda na to, że mała się najada, choć prawdę mówiąc - czasem muszę ją pilnować, bo zaliczyliśmy już dwa solidne bełty od przejedzenia.

Strasznie chciałabym napisać kolejny wpis o samym karmieniu, gdyż mam wrażenie, że moja intuicja podpowiedziała mi bardzo dużo dobrego i to, że moja reakcja była tak szybka, pozwala nam teraz w ogóle od czegoś wyjść. Chciałabym przestrzec przed tym inne kobiety - mam wrażenie, że pomimo ogromnej ilości przypadków problemów z karmieniem po porodach z komplikacjami to i jak robi się z tego jakieś pieprzone podziemie.

A tak zupełnie na finał powiem Wam coś nieskromnie. Zanim urodziłam, wizualizowałam sobie swój poród naturalny i mówiłam sobie, że na pewno będę się po tym czuła dumna z siebie. Przeżyłam za to 12 dni koszmaru w szpitalu i w sumie po części dalej go przeżywam, choć w jakiś 5% natężenia. I o ile nie twierdzę, że to było konieczne, tak czuję się jak jakiś pieprzony terminator. Sama nie wierzę, że przeżyłam to wszystko i jeszcze umiem się uśmiechnąć.

Jestem twardzielką.

Jeśli idziesz przez piekło - idź dalej. - Winston Churchill


Chyba przyszłam się… pożegnać?

Aż nie wiem, jak zacząć. Rzadko kiedy nie wiem, jak zacząć.

Pierwsze dni z Miśką w domu nie należą do najłatwiejszych, głównie ze względu na to, że ja też… nie domagam. Mam problem z nacięciem krocza i odchodami połogowymi. Położna środowiskowa uspokaja, że wszystko będzie dobrze. Nie wiem, czy nie skończy się łyżeczkowaniem - oby nie. Rana trochę się rozeszła - zagoi się, ale jak…? Stwierdziła za to jednoznacznie, że zostałam skrzywdzona brakiem decyzji o CC i że wskazania, o których moja doktor stwierdziła, że ich nie ma, ewidentnie były.

Sama nie wiem, czy moja rana po nacięciu to największy problem, chyba nie. Tak zupełnie poważnie to cierpię z innego powodu - że zostałam okradziona z cudu macierzyństwa. Michalinka spędza na naszym ziemskim padole pierwsze dni, a ja nie mogę się nią zająć. Przewija, ubiera, kąpie i nawet dostawia do mojej protezy sutka - mój mąż. Nie zdziwię się, kiedy to do niego Michalina powie kiedyś 'mama'. Nie robię jej prawie żadnych zdjęć, choć bardzo o tym marzyłam, wiecie… 'Pierwszy tydzień'. 'Drugi tydzień'. 'Pierwszy spacer'. 'Moje stópki'. 'Moja pierwsza zabawka'. 'Ja i mama'. 'Ja i tata'. 'Ja, mama i tata'. Nie mam tego. Jestem tylko ja, leżąca na kanapie na podkładzie, z raną, która się rozeszła, cała we własnym mleku i krwi połogowej, nasłuchująca jak mój mąż przewija płaczącą córkę.

Chociaż mówienie o tym, że ona płacze, jest mocno na wyrost. Mamy wspaniałe dziecko. Jeżeli czytałyście mój pamiętnik od początku to dobrze wiecie, że Michalina to twarda zawodniczka - nie inaczej jest teraz. Jest niebotycznie silna - to jej dziewiąty dzień życia, a ona już podnosi głowę! Macha łapkami i nóżkami jak dzika i skopuje każdy nałożony kocyk. Strzela takie miny, że wszystkim miękną nogi. Wzrok i słuch też dają radę - reaguje na wszystkie kontrasty i dźwięki. Nie zanosi się płaczem. Jest regularnie przewijana, karmiona i pielęgnowana, zanim tylko zdąży się na dobre rozkwikać.

Tak czy siak - muszę zniknąć na jakiś czas. Mam sporo do przepracowania.

Muszę przestać się zadręczać, że jestem okropną matką, bo nie byłam w stanie jej urodzić, nakarmić, a teraz nie jestem w stanie się nią opiekować.
Muszę przestać myśleć o tym, że moje nacięcie źle się zrośnie i że będzie bolało mnie do końca życia i nie pozwoli powrócić do życia seksualnego.
Muszę przestać myśleć o tym, że kiedyś definitywnie powiem mężowi, że Michalina będzie naszym jedynym dzieckiem, bo póki co chyba ciągle się łudzi, że się po tym wszystkim podniosę… Ja już wiem, że nie.
Muszę przestać myśleć o tym, że każdy dzień mojej rekonwalescencji oddala nas od siebie.
Muszę przestać myśleć o tym, jak strasznie skrzywdzono mnie w szpitalu. Choć wiem, że prędzej czy później będę to musiała przepracować. Dzień po dniu.
Muszę przestać myśleć o tym, że za oknem sierpień, koniec lata. Natura obrosła w dobrostan. A ja nie mogę iść z małą na spacer z wózkiem, bo sama ledwo idę do toalety.


Muszę zacząć myśleć o tym, że Michalina jest z nami.
Po drugiej stronie.
Jest zdrowa i silna, ma przy sobie swojego tatę. I to takiego, że lepszego mieć nie mogła.
A ja mam wspaniałego męża.


Trzymajcie się, dziewczyny.
Nie mogę się doczekać, kiedy wrócę i kiedy powiem Wam, że już wyszłyśmy z piekła.

Miałam wrócić, kiedy będzie lepiej. No i skłamałabym mówiąc, że jest gorzej. Rana jako tako goi się, choć długo i boleśnie, ale jestem w stanie już na moment usiąść. Przykrość doświadczenia zaparcia przy combo 'hemoroid-rana krocza-szew' to już całe szczęście tylko wspomnienie. Nie ominęło mnie niestety łyżeczkowanie - dobę spędziłam w szpitalu, sama, bez małej. I brak jej przy mnie był zdecydowanie gorszy od zabiegu, który w zasadzie w ogóle jakoś mnie nie ruszył, bo trwał może 20 minut, w pełnej narkozie. Ale mąż dał radę. On to w ogóle zajmuje się małą na medal i bardziej ufam, gdy córa jest z nim niż ze mną. Całe szczęście miałam porobione dość zapasów własnego mleka w zamrażalniku, że ogarnęli na nim podczas mojej nieobecności. Wciąż krwawię, nie wiem, ile to potrwa, ale spokojnie mogłabym zostać twarzą Belli, Akuku i Seni - zużywam podkłady i wkładki laktacyjne w ilościach hurtowych. Leci ze mnie wszystkimi otworami, cała rodzina już widziała mnie nago i czuję się odarta z godności do szpiku kości.

Mamy problem z karmieniem. Doznaję naraz dwóch problemów, których się nie spodziewałam. Pierwszy - hiperlaktacja. Dobre, co nie? Powinnam się cieszyć. Gdybym była osobą postronną, to powiedziałabym, że co to za problem - mleczka dużo, dziecko ma co jeść! Ale nie robi się fajnie, kiedy: karmiąc jedną piersią z drugiej niekontrolowanie leci i wszystko jest w mleku; kiedy dziecko pijąc z tej piersi nawet nie ssie, tylko jest dosłownie zalane; kiedy przez to ani razu nie wypija mleka drugiej fazy, więc nie śpi i nie spożywa tłuszczy, tylko węglowodany z pierwszej fazy; kiedy przez to robi kupę dosłownie co 20 minut i dostaje odparzeń; kiedy generalnie w konsekwencji dziecko jest non stop głodne i wymęczone. Cale szczęście problem zdiagnozowałam sama w miarę szybko i właśnie próbuje metody blokowania karmień. W necie jest spoko artykuł na ten temat, więc nie będę się rozpisywać. Na pewno go znajdziecie, bo jest może... Jeden. Działać działa, bo gdy dostaje mleko z nieobrzmiałej piersi, to nareszcie śpi książkowo i nie obsrywa się po łopatki.

I drugi problem... Nawet nie wiem, czy nie gorszy. Karmienie piersią to dla mnie udręka i robię to tylko dlatego, że a) wiem, że mm to nie mleko kobiece i b) bo mogę i mam możliwość. Ale tego nie cierpię. Nie czuję magicznej więzi matka-dziecko, kiedy mała ssie pierś. W ciąży też nie czułam misterium błogosławionego stanu. W ogóle doprowadza mnie do irytacji myśl o porodzie, kobiecej fizjologii, miesiączce, seksie już nawet... Nie wiem, czy to nie aby konsekwencje ciężkiego porodu i połogu, ale marzę by w magiczny sposób zostać obojnakiem i żeby ktoś mógł karmić małą butlą. Tak, wiem - zastrzelcie mnie. Ale co ja mogę... Nie cierpię swojego ciała, które nie podołało i które dalej płata mi figle. A co do magii macierzyństwa, cóż... O wiele więcej poczucia budowania więzi daje mi pchanie wózka i tulenie małej. Pomimo wielu dni dostawiania jej do mojego sutka w nakładce, mamą poczułam się dopiero, kiedy Michalinka zasnęła w moich ramionach, ululana kołysaniem, nuceniem i smyraniem za uszami. Pierś to niestety dla mnie przykra konieczność. I tego się w ogóle po sobie nie spodziewałam.

Idziemy dalej. Na drodze mam kolejne dwa wyboje - powrót męża do pracy, czego chyba nie przeżyję, i... guzka w podbrzuszu, którego wymacałam. Potnę się, kiedy znów każą mi iść do szpitala...

Przepraszam, że Wam nie odpisuję. Same wiecie, jak to jest na początku...

Choć nie ukrywam, że tęsknię za szczegółowym opisywaniem, co mi siedzi w głowie. A siedzi dużo. Kiedy jednak próbuje wrócić do tych myśli, to przychodzi mi to z trudem - dni zlewają się w jeden. Wiem tylko, że to kiedyś zemści się na mnie i cały ten ból wyleje się we mnie jak żółć z pękniętego wyrostka. Ale jeszcze nie dziś... Bo póki co pcham ten wózek, odhaczam kolejne metry.

Próbuję jakoś żyć.

Trzecia w nocy. A może nad ranem? To nie ma znaczenia, godziny zlewają się w jeden ciąg...

Po pierwszym karmieniu po północy. To jedno z moich ulubionych karmień. Pomiędzy pierwszą a czwartą jest największy wyrzut prolaktyny, w cyckach mam więc usypiającą śmietanę. Miśka zasysa się i po takim zassaniu pada jak pet od razu odłożona do łóżka. Przed nami jakieś 3-4 godziny, powinnam spać, ale nie mogę. Za długo męczyłam jedną pierś, następnym razem pójdzie druga, ale żeby ją uruchomić, to muszę ją najpierw wyczyścić, co by znów nie zalać córki i nie doprowadzić jej brzuszka do rozstroju. Siadam więc w fotelu, odpalam swinga Medeli. Moja rodzina śpi, a ja nasłuchuję... Brrr, brrr, brrr, brrr... Dźwięk, który w szpitalu ratował mi laktację, teraz brzmi jak przekleństwo. Potem szybko do lodówki - tup, tup, tup... Wyjmuję na wpół zapełnione pojemniki na pokarm, przelewam je w jedno, jak jakiś pieprzony alchemik, aby tak zmieszane schować do zamrażalnika - muszę oszczędzać zbiorniki, bo szybko się kończą. Świeża porcja ląduje na półce w lodówce. Myślę sobie, czy kiedykolwiek zużyję te zapasy... Może gdy znowu wyląduję w szpitalu?

Z dołu leci a mi zaczęła się paprać rana od ambicji i przedwczesnych prób siadania, więc trzeba ją oporządzić przed położeniem się. Prysznic, octanisept, rozkładam nogi jak żaba. Jutro muszę znów umówić się do ginekologa, oby przepisał mi jakąś maść, która przyspieszy proces gojenia... Ale tak zupełnie serio to marzę o czymś innym - aby ktoś zatrzymał czas, dał mi tydzień na dojście do siebie, a potem wrócił mnie do tego samego momentu, aby nie umknęło mi nic z pierwszych dni życia mojego dziecka.

Michalina nie zasługuje na tą sytuację. Czuję palące poczucie winy. Już nawet nie dlatego, że nie mogę się nią zajmować, ale dlatego, że gdy już zajmuję, to marzę, by usnęła. I żebym ja wtedy mogła się położyć i regenerować. I żeby ktoś za trzy godziny nakarmił ją za mnie. Dalej nie odczuwam radości z tego procesu, prawdę mówiąc - jest coraz gorzej. Gdy tylko zaczynamy, od razu biorę do łapy telefon. I czytam, oglądam... Od czasu do czasu zerknę w dół, a tam Miśka ciągnie nakładkę i też nie wygląda na kogoś zainteresowanego budowaniem więzi, jest w ciumkającym transie. Czuję się jak maszyna z rozwalonym podwoziem i nieokiełznanym modułem wytwarzającym mleko. Warzywo. Spoglądam w lustro i to nie jest widok, na który byłam gotowa. Spodziewałam się podkrążonych oczu, potarganych włosów, wymiętej skóry, ale nie, jest gorzej... Ja wyglądam jak śmierć. I czuję się tak.

Trzeba nazwać rzecz po imieniu - cierpię. I to cierpienie zdaje się nie mieć końca. O ile nie marzę o imprezach, lataniu po galeriach i chodzeniu samopas, tak po prostu śnię o jednym - chcę USIĄŚĆ na podwórku i kołysać małą w wózku. Czuję się, jakbym wpadła w czasoprzestrzenną dziurę, z której nie ma odwrotu. Jakbym całe życie już miała leżeć, karmić, ściągać mleko, podcierać ranę, błagać o doniesienie jedzenia, umawiać lekarzy, drżeć o swoje zdrowie, łykać piguły, wyparzać nakładki i żyć wciąż świeżym wspomnieniem porodu. Dużo czytałam w ciąży o tym, że macierzyństwo potrafi przygnieść. Myślałam, że chodzi o nierozszyfrowanie płaczu noworodka, przytłaczającą ilość pieluch, 'wiszenie na cycku'. Nie brałam pod uwagę ani razu, że połóg może być tak ciężki, że poczuję się jakby mi ktoś odebrał sprawność na resztę życia.

Światełka w tunelu są dwa.
Po pierwsze - zdrowe dzieciątko.
Po drugie - wszyscy mówią, że to się kiedyś kończy.

Dziękuję Wam za Wasze historie w komentarzach. Choć na chwilę nie czułam się sama, gdy je czytałam. Dziękuję po stokroć.

Zastanawia mnie... Dlaczego ból musi być wpisany w kobiecość?

Zaczyna się niewinnie, bo w podstawówce Twoja miłość życia mówi Ci, że masz duży nos i grube uda. Cierpisz.

Dostajesz pierwszy okres oraz informację na klatę, że już tak co miesiąc, do menopauzy, dziesiątkami lat. I tak musi być, bo płodność. Cierpisz.

Jak nie PMS, to objawy przed - bóle pleców, pryszcze, spuchnięte cyce. Cierpisz.

Dorastasz i porównywanie się z innymi ciągle trwa. Czujesz się za mała, za duża, za gruba, za chuda. Gonisz za ideałem. Cierpisz.

Pierwszy raz. Znów krew, znów ból. Partner zadowolony a Ty uśmiechasz się w poczuciu żenady. Cierpisz.

Babskie problemy ze zdrowiem. Nam łatwiej od facetów przeziębić pęcherz. I zakazić go. Mieć problemy z tarczycą. Może jakieś niejasności w kwestii płodności. Policystyczne jajniki. Endometrioza. Ani się obejrzysz, a łykasz tablety wiadrami. Albo bierzesz zastrzyki w dupsko. I zawsze znajdzie się jakiś gnój, który powie Ci, że po co, że wystarczy zdrowa dieta. Cierpisz.

Zachodzisz w ciążę. Rzygasz, martwisz się, plamisz, mdlejesz, chuchasz i dmuchasz na siebie, odmawiasz sobie wszystkiego, co lubiłaś. Cierpisz.

Poród wywraca Ci ciało na drugą stronę. Po tym, że boli, poznajesz, że to w ogóle działa. Czasem Twój wysiłek kończy się zabiegowo. Cierpisz.

Połóg ciągnie się i zdaje nie kończyć. Krew, rana po cięciu. A jeszcze dzieckiem trzeba się zająć. Nie masz siły. Cierpisz.

Karmisz piersią. Odkąd zaczniesz, to na własne życzenie prosisz się o poszarpane sutki, zatory i zastoje, a jak nie zareagujesz w porę, to w nagrodę dostajesz 40 stopni gorączki i okropne, bolesne wyciskanie skamieniałych cycków nad wanną. Cierpisz. A czasem z Tobą cierpi dziecko, kiedy krztusi się Twoim mlekiem i wymiotuje białą fontanną.

Wszyscy naokoło wiedzą lepiej. Karm, nie karm. Daj smoka. Nie dawaj. Noś. Chowaj na zimno. Ubierz tak. Albo nie. Karmiąc w nakładkach zaburzasz dziecku odruch ssania. To nic, że Twoje dziecko krztusi się Twoim cycem nie mogąc go złapać, już dawno sięgnęłabyś po mieszankę, i nawet czasem o tym marzysz, by ktoś inny porobił za pierś, i w sumie dla Ciebie ten sylikon to żadna radość tak długo, jak musisz go wiecznie myć i wyparzać. Dla Ciebie to jedyna szansa na skuteczne karmienie własnym mlekiem, ale zawsze znajdzie się jakaś pizda, dla której to za mało książkowe. I słuchasz tych bzdur. Cierpisz.

A potem cierpisz, zanim przyjdzie powód. Bo już wiesz, że długo nie wsiądziesz na rower. Że niewiadomo, kiedy zdecydujesz się na pierwszy raz po porodzie i czy nie będzie bolał. Drżysz na myśl o okresie - jaki on będzie? Czy da Ci żyć? Czy to prawda, że z tak dużym biustem i karmiąc musisz co jakiś czas badać go, bo rak? No a przecież dochodzi lęk o dziecko. Bo kiedyś w końcu się przeziębi. Zedrze sobie kolano. Ktoś mu powie coś przykrego. I ono to musi przeżyć. A co jak Ciebie wtedy nie będzie obok?

Ach, jeszcze menopauza. Co tam się dzieje, to nawet wolisz nie myśleć. Cierpisz na samą myśl.

Stanowczo nie dziękuję Bogu, że jestem kobietą.


***

Kochane. Odzywam się. I melduję, że z moją raną po nacięciu dzieją się rzeczy niestworzone. Tak obrzydliwe, że nie chcę pisać. Za trzy godziny ogląda mnie kolejny raz, prywatnie, lekarz. Wywaliłam już fortunę na te wizyty i specyfiki. Końca koszmaru nie ma. Może jak się skończy to Wam powiem co i jak. Z adnotacją, żebyście nie jadły podczas.

A Miśka rozdupia system. Ma skończone trzy tygodnie i trzy dni. Leżąc na brzuchu jest w stanie przewrócić głowę sama na drugą stronę. Cycujemy dalej i chyba skutecznie, bo rośnie w oczach. Coraz bardziej ją znam. Wiem dokładnie, kiedy potrzebny cycek, kiedy mokra pielucha a kiedy idzie większy załadunek. Lubi, jak się do niej dużo gada. W samochodzie i w wózku zasypia na momencie. Czasem urządza maratony - ledwo zje to już nasika, rozbudza się przewinięciem i już jest głodna. I tak po kilka razy. A jak już zaśnie po takim procederze, to się martwię, czy się kiedykolwiek obudzi. Już powoli uczę się, że każda minuta jest cenna. Zdarza mi się jeść karmiąc, bo nie wiem, kiedy będę miała najbliższą okazję ku temu. Ale to wszystko naprawdę... Nie jest tak uciążliwe jak moje rozwalone krocze. A noce naprawdę bywają ok. Mamy dwie pobudki na karmienie. Przy dobrych wiatrach od razu po nich idzie spać.

Życzcie mi powodzenia na dzisiejszej wizycie...

Myślałam, że doszłam do ładu z cyckami. Myliłam się.

Zaliczyłam chyba pierwszy kryzys laktacyjny, o ile ja go nie mam bez przerwy. Cycki mam przepełnione. Non stop. Może nie tak, jak na początku i to już któryś dzień bez laktatora, czyli bez dodatkowej stymulacji, ale zapełniają się szybko. Oczywiście cały świat matek karmiących z Hafiją na czele mówi, żeby w takiej chwili przystawiać jak najczęściej. Niestety - przystawię o jeden raz za dużo i piękny chlust mleka ląduje na dywanie. Nie mówiąc o kupach... We wskaźnikach skutecznego karmienia jest mowa bodajże o 3-4 kupkach na dzień. Haha. Tyle to moja córa po takiej sesji 'przystawiaj często!' jest w stanie zrobić w jedne czwartej dnia, jedną po drugiej, jedzie rykoszetem. Starałam się więc pilnować, żeby się nie 'ochlewała' i nie wiem, czy nie pilnowałam za dużo. Byliśmy wczoraj u pediatry. Przyrost od ostatniego ważenia - 320g w 15 dni, czyli jakieś 21 z haczykiem na dzień. No jesteśmy w dole normy. Od razu - wujek Google. Hafija straszy tabelką o nakładkach, że wydajność cycka spada w niej prawie o 60% z racji na nieefektywne ssanie. Od razu spróbowałam córeczkę przystawić bez protezy, bo przecież wszystko wskazuje na to, ze okazałam sie wygodnicka z tymi nakładkami i mam za swoje - głodzę dziecko . No i cóż... Fiasko. Nie może złapać, pluje, niecierpliwi się. Pierwszy raz się nad nią spłakałam z powodów cyckowych a kolejny raz nad tym, jakie to moje ciało jest na maksa spierdolone. A teraz kolejny gwóźdź do trumny - w jednej piersi, miękkiej i teoretycznie opróżnionej, mam ostry ból przy dotykaniu, co by wskazywało na zastój. Drugi cycek już się napełnia po brzegi i jak go ominę, to on zacznie boleć. Musiałabym karmić bliźniaki, żeby mi ulżyło. Leżę więc i zamiast się regenerować (kolejna cudna rada, 'śpij gdy dziecko śpi!') to obmyślam, jak ja mam w końcu do cholery nakarmić jak się już obudzi i do którego lekarza jechać, jak z zastoju zrobi mi się ropień, bo tu każda godzina jest istotna. Daję słowo, że nigdy w życiu nie miałam ochoty tak bardzo strzelić sobie w łeb jak teraz.

Myślę o MM coraz częściej. A im częściej myślę, tym większe poczucie winy. Wiecie... Ja nie mogę na siebie spuścić zasłony 'nie mam pokarmu' (i nie, żebym kogokolwiek z takim problemem uznawała za kogoś, kto robi to celowo, z premedytacją i uśmiechem na twarzy). Ja tego pokarmu mam po kokardkę. I miałabym się go wyrzec? Kiedy inne nie mają? Mam to odebrać Michalinie? W imię czego? Mojego spokoju? Ach, spokój... Przecież ja dobrze wiem, że jeżeli się poddam, to będę żałowała do końca życia. I każde jej przeziębienie będę traktować jako karę za nieprzekazanie przeciwciał. A z drugiej strony jestem już tak cholernie psychicznie wymęczona... Ile taka dwudziestopięciolatka może wziąć na klatę? Trzy indukcje, straszenie czwartą, ciężki, długi poród zakończony kleszczowo, płaskie suty, przetaczanie krwi, domięśniowe zastrzyki z żelaza, dojenie się laktatorem dzień i noc, bolesne, paprzące się nacięcie, łyżeczkowanie macicy, żółtaczka dziecka... I teraz jeszcze te niewycyrklowane cycki. Ja nie mogę. Mało tego, próbowałam dziś sama małą przystawić na siedząco. Brakowało mi trzeciej ręki. Bo nakładkę idzie założyć tylko dwoma dłońmi. A dziecko kto mi przytrzyma? W miejscu publicznym nie dałabym rady, chyba, że poprosiłabym kogoś obcego o pomoc. Nie wyobrażam sobie tego i jestem spocona na samą myśl. I sorry, dziewczyny, ale nie przekonują mnie argumenty 'pomęcz się z pół roku i będzie fajnie'. Mam już dość bycia zmęczoną, bo im dalej w las, tym bardziej mam ochotę zdechnąć gdzieś w ciemnym kącie. Nie wytrzymam chyba więcej.

Przykro mi, że Wam to wszystko opisuję. Jeżeli czyta mnie teraz jakaś oczekująca ciężarna to pewnie włos jej się jeży na głowie. Ale wiecie co? Ja serio myślałam, że przeczytałam już wszystko. Każdy najbardziej hardkorowy opis porodu w promieniu pierwszych dwudziestu stron googla zaliczyłam. Ale nie zaliczyłam ani jednej historii połogu... Tak jakby ludzkość specjalnie wymazywała to z kart codzienności. A tymczasem to tu rozgrywają się największe kobiecie dramaty. Czytam też Wasze historie w komentarzach i czuję się, jakbym wchodziła do jakiegoś tajemniczego kręgu, bo doskonale Was rozumiem. Uważam, że o tym się wciąż mówi za mało. Powiedzenie 'początki będą trudne' to jakby powiedzieć o terrorystach, że są niewychowani i niegrzeczni. Moje początki nie są nawet w jednej dziesiątej tak chore, jak myślałam, że mogą być. No ale kto mnie miał na to przygotować? Nie znam osobiście nikogo, kto przeszedłby tyle co ja. Moja siostra parę godzin po porodzie naturalnym latała po oddziale. Moja mama urodziła mnie, również z wagą 4100, ale przez CC. Obie mówią mi, że 'też przeżyły to, co ja'. Gówno. Nie przeżyły. I cały czas nie mogą się nadziwić, że leci czwarty tydzień a ja nie wychodzę prawie w ogóle z pokoju. A ja nie mam jak. Bo albo karmię, albo naświetlam krocze lampą sollux (tak...), albo leczę cycki albo jem to, co przyniesie mi mąż, albo się podmywam, albo, jak się uda, to śpię.

Tak więc dalej przedzieram się przez krzaki... Może kiedyś ujrzę znowu ślady prawdziwego życia.

A może teraz jest tak prawdziwe, że bardziej być nie może?

Misia skończyła dziś cztery tygodnie. I nastąpił chyba jakiś przełom.

Wczoraj udało mi się zwalczyć ból dziwnego pochodzenia w cycku.
Po pierwsze - ibuprofen. Najlepszy chyba przeciwból bez recepty przy karmieniu, bo działa też przeciwzapalnie.
Po drugie - kurwa, stało się, i moje uczucie godności sięgnęło podłogi. Kapusta. Poprosiłam starego, żeby mi obtłukł nieco liścia tłuczkiem, a on mi go... posiekał. I z taką śmierdząca kiszonką w staniku chodziłam po domu. Trzeba jednak przyznać, że doznałam wtedy jednego z przebłysków powrotu do siebie - uruchomiłam sarkazm i stwierdziłam, że przed obiadem wysypię zawartość miseczki i surówka jak znalazł.
Po trzecie - ciepły prysznic i laktator. Najpierw poluzowałam ciepełkiem, a potem rrryn - odpaliłam swinga na maksymalnym ssaniu i nie wiem, czy coś odetkałam, ale jeśli tak... To warto było.
I po czwarte - cycowałam sporo z Misią. To tak też w temacie jej przyrostów wagi i mojej nowej strategii. O dziwo - pomimo zwiększonej liczby karmień nie chlusta jak dzika mlekiem, kupy też jej się ustabilizowały jak w podręcznikowych wskaźnikach. Kurna bele, może coś z nas będzie?
No ale najlepsze w tym to, że następnego dnia rano po uczuciu jeżozwierza tulącego się do sutka nie ma już śladu.

Odszedł ten jeden ból, dziecko mi się uspokoiło, dałam nawet radę częściej do niej wstawać i zauważyłam, że... idzie ku lepszemu.

Siadam. Twarz wykrzywia mi spazm, ale coraz mniejszy. Fakt faktem, że po spacerze z małą potrzebuję balkonika, ale jak sobie przypomnę, że w szpitalu leżąc nie byłam w stanie podnieść miednicy do góry, to progres jest.
Rana goi się. Fakt, że długo. Ale po 'rynnie' po rozejściu nie ma już śladu. W zasadzie na zewnątrz jest już ok, jest powoli zmniejszające się zgrubienie. Najbardziej przeraża mnie sytuacja w środku, bo tam nie mam żadnej kontroli. Teoretycznie powinny ze mnie wypadać nitki. Nasłuchałam się o zakażeniach od nierozpuszczonych szwów i robię w majtki. W ogóle może powiem Wam w końcu, czemu się boję... Jak chciałyście jeść, to nie jedzcie.
Ledwo zorientowałam się z rozejściem rany, zaleczyłam to i nagle pojawił się pęcherzyk. Myślałam, że sobie otarłam. Po czym... Ekhem. Z rany zaczęły mi wychodzić szwy rozpuszczalne z głębszych warstw skóry. Powaga. Pojechałam do jednego gina. Zaczął mi tą zmianę... wyciskać (sorry). Dał mi maść rozgrzewającą i kazał to kuźwa powtarzać. Dałam radę trzy dni po czym psychicznie pękłam. Kolejny ginekolog, tym razem jednocześnie specjalista od ran i chirurg. Potwierdził teorię, która sama wysnułam - pęcherzyk był reakcją na szwy rozpuszczalne i prawdopodobnie w tym miejscu mam pętelkę pod skórą. Ale że w porę zareagowałam to zmiana oczyszczona i będzie tylko lepiej. Zajrzał mi też do środka. Pytałam go chyba dziesięć razy, czy nie ma się na stan zapalny i czy nie powinien mi tam czegoś wyciągnąć, bo ja lusterkiem nie widzę i sram w gacie. Zapewnił, że nie, a szwy w pochwie przyciął tylko.
Generalnie, suma sumarum, wydałam chyba 500zl na wszystkie wizyty, zużyłam butlę riwanolu, półtora opakowania tantum rosa, robiłam okłady, miesiąc chodziłam bez gaci, a teraz jedyne co robię, to naświetlam się dwa razy dziennie do pół godziny lampą sollux (daje mega ulgę i pomaga rozpuszczać szwy - mam taką nadzieję) i psikam dexapolcortem (co prawda antybiotyk, ale użyty miejscowo na skórze i w e-lactancia L3... więc ryzykuję). Planuję jeszcze jakieś globulki przyspieszające gojenie, bo coś nie ufam w to, że bez mojej ingerencji te szwy nie zrobią mi krzywdy.
Tak czy siak, wiem, że brzmi jak hardkor... Ale serio jest już lepiej.
W temacie laktacji dalej mam mieszane uczucia i nienawidzę smrodu mojego mleka łapanego w tetrę, ale trzeba przyznać, że nie mam już cyców jak Pamela i mleko nie leje mi się bez przerwy po ciele. Jest... Lepiej.
Zdarza mi się śmiać. I wrócił mi apetyt.
Nie wiem, jakim cudem, ale daliśmy radę ze starym być na bieżąco z Grą o Tron, czego się nie spodziewałam.
Nie wiem, ile ważę, ale nie wyglądam tak źle. Poza tym, że może nienajjędrniej w życiu, po spacerze mam mikro spięcia w nogach i pewnie długo jeszcze nie będę mogła nic z tym zrobić, bo już w szpitalu fizjoterapeuta powiedział mi, że po moim porodzie mogę zapomnieć na parę miesięcy o treningu wysiłkowym (za którym tęsknię w chuj... przepraszam za wulgaryzm, ale tak właśnie tęsknię - w chuj). No ale... Zobaczymy.

Moje jedyne zmartwienia na dziś - zaleczenie rany do końca, czy nie wymagam waginoplastyka, czy nie wypada mi wszystko dołem (błagam, napiszcie, że też tak miałyście w połogu) i jak to w końcu z tym seksem... Boję się tego jak nie wiem i jednocześnie strasznie za tym tęsknię. Patrzę na starego i chcica mnie bierze jak nigdy. Jak to będzie bolało to się chyba potnę, naprawdę.

A mała... Mała rozwala. Wszyscy się nią zachwycają. Wszyscy! Piguły w przychodni na badaniu były rozwalone jej spokojem i tym, z jakim zaciekawieniem ogląda świat. Do tego oczywiście stęki i achy nad jej włoskami i rzęskami. Dostałam też okejkę za generalny stan zadbania i fakt - z tego jestem dumna bardzo, bo jej higieny i pielęgnacji pilnuję mocno.

Jej siła zachwyca każdego. Dzisiaj tak długo trzymała głowę leżąc na brzuchu, że nie mogłam uwierzyć. Do tego podnosi też nogi. Ja pierdziele, supermanka!

To co... Wychodzę z bagna?

A tu Misia z wczoraj:

Michał poszedł z małą na spacer a ja zostałam sama.
Nie musząc nic.
Nagle jakby spadło na mnie kowadło. Spowolniła maszyna. Już nie gonię - cycek, jedzenie, toaleta, naświetlanie, pielucha, przytulanki.
Czas się dla mnie zatrzymał.
I atakują mnie migawki ze szpitala.
Czuję w sobie kleszcze. Igły strzykawek. Widzę wzmożony odruch moro małej z przebodźcowania. Słyszę jak Misia krztusi się moim sutkiem. Jak moja doktor pyta durno 'Co się stało?', a ja jej nawet nie widzę, bo moje łzy są wszędzie.

Zamiast odpoczywać gibię się jak w chorobie sierocej.

29 sierpnia. A to znaczy, że minął kalendarzowy miesiąc odkąd Miśka pojawiła się na świecie.

Macie rację. Potrzebuję terapii. Ale... jeszcze nie teraz? Serio, jeszcze nigdy nie miałam w głowie takiego bałaganu. Mam problem z przeszłością (szpital), teraźniejszością (karmienie) i przyszłością (mieszkanie, praca, żłobek, seksualność, aktywność fizyczna... ah...). Wiem, że po Bożemu byłoby uporać się z problemami, od razu, przejść 'żałobę' i się oczyścić, ale muszę rozwiązywać je po kolei. Teraz póki co największy priorytet ma moje dziecko. Potem gojące się krocze. A potem się zobaczy.

Sukces jest taki, że właśnie piszę do Was z fotela. Siedzę. Mam na sobie bieliznę. I koszulę. I leginsy. Także względnie jestem ogarnięta. Marzy mi się jeszcze kiedyś umalować - póki co wszystkie moje kosmetyki leżą gdzieś na dnie szafy, bo A.) zawadzały, B.) moje zrobienie się na bóstwo polega teraz głównie na zaczesaniu kołtunów do góry i użyciu dezodorantu.

Mój mąż poraz pierwszy dziś pojechał do biura (dotychczas pracował zdalnie) więc jesteśmy względnie same, bo jest też moja mama. Nie zdziwię Was, kiedy powiem, że dalej zdarza mi się słuchać głupich tekstów. Usłyszałam już słynne 'nie noś, bo przyzwyczaisz' (a to mój tata akurat), 'czy jej nie jest zimno?' (przy upale 30 stopni) oraz 'a może daj herbatki koperkowej?'. Ale i tak otrzymuję od rodziny mnóstwo pomocy. Tzn. tyle, na ile im pozwalam. Bo ja z natury jestem zosia-samosia. Dzisiaj na przykład byłyśmy we trzy na spacerze. Mama donosi mi też jedzenie i mi dogadza (nawet za bardzo...).A ja jestem mamą na pełen etat. Dopiero teraz, po sześciu godzinach, dziecko mi padło, a w międzyczasie zaliczyłyśmy: kilka cycków, jeden bełt (bo ją źle rozczytałam i myślałam, że jeszcze chce), niezliczoną ilość pampersów z sikami/kleksami/kupami lub kombinacją, mnóstwo lulania i dwie zmiany bodziaków. Ale niech Was nie zdziwi taka aktywność - Misia jest przekochanym dzieciaczkiem. Jak już sygnalizuje potrzeby, to robi to w tak rozwalający sposób, że nie mogę. To nie jest jakiś długi, przeciągły krzyk, ale takie... marudzenie. Coś w stylu: 'No żesz ja pier..., czy ktoś mógłby mnie przebrać? Sorry, no... Ale już nie mogę!'. Dokładnie tak brzmią jej 'Eeee...'. Serio. Podchodzę wtedy do niej, mówię, co teraz będziemy robić, załatwiam temat i w podzięce dostaję jej ciekawe, bystre spojrzenie. A potem dalej obserwuję, czy aby nie ładuje pięści do buźki i szykuję nakładki, zanim późna oznaka głodu w postaci płaczu zdąży się uruchomić.

Lubię się nią zajmować, chociaż prawie w ogóle nie śpię i nigdzie nie mogę się ruszyć. Trochę też daje mi to wentyl ucieczki od złych wspomnień. Tak długo, jak jestem na chodzie, to jestem w stanie się uśmiechać. W zasadzie cycowanie, którego samego w sobie dalej nie lubię, zmieniło się trochę w mój... projekt. To w dalszym ciągu trwa i raczej trwać będzie, ale na tapet bierzemy to, żeby kiedyś zejść z kapturków. Próbuję czasem ją przystawić do gołej piersi, ale nic z tych rzeczy. Intuicja podpowiada mi, że jej buzia po prostu musi po prostu stać się wystarczająco duża, aby mnie uchwycić, bo póki co, z tego, co widzę, to problemy mam dwa. Raz, że brodawkę mam naprawdę dużą i nawet po przystawieniu małej z nakładką sporo jej jeszcze widać, a dwa, że skubany Pan sutek jest po prostu płaski. Nieco się już wyciągnął, ale to dalej nie jest tak, jak w 'idealnym zassaniu', gdzie powinien sięgać prawie że do miękkiego podniebienia dziecka, bo on ją ledwo smyra po dziąsłach. Temat przewertowałam wzdłuż i wszerz. Oczywiście w polskim internecie nie ma co szukać, można co najwyżej poczytać post Hafijii o nakładkach, że są złe i niedobre (jako pierwszą 'wadę' w tabelce podaje, uwaga, 'poczucie porażki laktacyjnej'... dzięki, Hafijo), za to historii anglojęzycznych identycznych jak moja jest multum. Daje mi to nadzieję. Niektóre babki zeszły z kapturków nawet po pół roku. I tak, jak u mnie, były jedynym sposobem na przystawienie malucha. Wierzę, że i my kiedyś bez stresu pojedziemy do znajomych i będę mogła bez żenady po prostu zatknąć małej goły cyc. 'Walka' o to póki co absorbuje mnie najbardziej i pozwala czymś zająć łeb.


O matko, nie... Budzi się?! A jeszcze miałam tyle rzeczy w internetach obczaić...

Mój pierwszy maluszkowy kryzys.

Dokładnie godzinę po zapisaniu poprzedniego wpisu z Michalinką zaczęły się dziać dziwne rzeczy. Kupki w pieluszkach zaczęły być zielonkawe. Ja mam schiz, że ma podwyższoną temperaturę. Większość dnia nie jest zaciekawionym światem niemowlakiem, tylko pręży się, dusi gazy albo marudzi. Oczywiście wszyscy mówią, że coś zjadłam, a ja, o ile średnio w to wierzę, już zrezygnowałam z nabiału i jabłek. Staram się małą przystawiać co trzy godziny, ale pomimo, że to robię, to ona ssie maks 15 minut. I jak to mama z cycem - nie mam pewności, czy się najada. Z kolei próba zaproponowania dokladki pomiędzy karmieniami kończy się rzygiem.
W dodatku miewa epizody naprawdę długiego, ciężkiego do przerwania snu, tuż po maratonach marudzenia. Tak jakby była wymęczona...

Nie wiem, gdzie popełniam błąd. Mąż twierdzi, że przesadzam i że mała jest ok. Może pójdę dziś do lekarza?

Mam bardzo dziwne przeczucie, że ja tą bidulkę głodzę. Że robię na niej jakieś eksperymenty z tymi kapturkami. No i te próby - taka pozycja, śmaka, czekanie na jej kwik albo proponowanie na śpiocha, odciąganie 10ml mleka przed, nieodciąganie i tak dalej. Miałam wczoraj okazję pójść do pediatry, ale tego nie zrobiłam...Chyba boję się, że ktoś nas źle zdiagnozuje. I, uwaga, zaleci mieszankę.

Jestem po stokroć chora. Momentami śnię o mleku modyfikowanym, mam wręcz perwersyjne marzenia, jak cała rodzina karmi moje dziecko, a ja w tym czasie nakladam makijaż. Dalej nie lubię karmić, a mimo to, na myśl, że miałabym jej odebrać coś, co jej się po ludzku zwyczajnie należy, kołek staje mi w gardle. No ale z drugiej strony może się okazać, że daję jej jakiś syf, od którego ma kwaśne kupy z pasemkami śluzu.

Zaliczam etap, który przechodzi każda z nas.
Czuję się najgorszą matką świata.


Edit.

No zesz ja nie mogę!
Humor grobowy, już chcę iść jak na ścięcie do lekarza, a mała właśnie leży na macie, fika kopytami, wesoło głuży wpatrzona w MR-a B i nie wygląda na chorą z wycieńczenia.

Ja pierdziele, macierzyństwo to nieustanny roller coaster...