Dziewczyny ja też nie robię nic na siłę.
Mały jest sadzany - zrobi to ok, cieszy się, pokazuje mi i mówi siiii, nie zrobi to też ok - nie trzymam go na siłę na nocniku z kijem w ręce....
Przed każdą wieczorną kąpielą także go wysadzam i np. dziś gdy powiedziałam, że zaraz idziemy się wysikać a później myć to sam podszedł do nocnika i próbował ściągać spodenki. Rozebrałam go, zrobił siusiu i do mycia.
Czasami w ciągu dnia przynosi mi nocnik i go sadzam.
Gdy ja chodzę do łazienki to pokazuje mi na sedes i na nocnik i mówi sii.
Dziś w trakcie wizyty u babci kręcił się i widziałam, że czegoś szukał. W końcu złapał za miskę, którą się bawił, próbował na niej siadać i łapał za pieluchę. Przez myśl przeszło mi, że może chce kupę robić albo sikać chociaż nigdy wcześniej tak nie robił. Nie minęła minuta a ten siadł w kąt i zrobił swoje
Także to są ewidentne znaki, że coś już tam mu świta w głowie.
Nie krzyczę na niego, nie zmuszam, wszystko robimy w formie zabawy, pokazywania. I tak było od samego początku - przy pierwszych sadzaniach tak się jakoś złożyło, że za każdym razem zrobił siku - tłumaczyłam i pokazywałam co to. Przy każdym kolejnym podejściu było tak samo - zawsze jest tłumaczenie, gadanie a na koniec pokazywanie
Dzieć nie ucieka na widok nocnika, jak pisałam wyżej czasami sam go wyciąga z kątka, sam mi go przynosi do kuchni czy innego miejsca gdzie akurat jestem.
Nie chcę go terroryzować czy uczyć na siłę - nie chcesz to nie siadaj, nie sikaj, chcesz już zejść to proszę bardzo - ubieramy pieluszkę, spodenki i idziemy do zabawy.
Podobnie robiła moja siostra - gadała, tłumaczyła, pokazywała, z czasem nie zakładała w domu pampersa tylko chociażby taki pieluchowy otulacz /nie wiem jak to się zwie / i mały bardzo szybko i bez żadnego stresowania załapał, że pewne rzeczy mają swoje konsekwencje
Gdy nie miał założonej pieluchy to absolutnie nie robiła afery z tego, że się zsikał. Spokojnie przebrała, a w międzyczasie pokazywała nocnik i znowu gadała. Mówiła o pieluszce, o nocniku itp. itd. Gęba bolała od gadania, ale nie odbywało się to w formie terroru czy presji na dziecku.
Mam wrażenie, że każda odbiera tu takie wczesne próby oswajania z nocnikiem jako terroryzowanie dziecka, robienie czegoś na siłę czy też zaspokajanie przez matkę swoich chorych ambicji.
Mną nie kieruje ani ambicja, ani chęć pokazania, że można czy też że trzeba.
Po prostu któregoś dnia spróbowałam, a że dziecko zareagowało pozytywnie i bez oporów to dlaczego tego nie kontynuować i nie robić kolejnych kroków?
Jestem matką a nie terrorystką i ostatnią rzeczą o jakiej mogłabym kiedykolwiek pomyśleć a co dopiero zrobić to unieszczęśliwianie czy krzywdzenie dziecka.
