U nas z kolei problem mycia zębów też był, ale nie daję Jasiowi szczoteczki, dopóki mu nie umyję, mówię: mama Ci zaraz da, jak próbuje chwytać: mama Ci zaraz da, najpierw mama potem Jasiu itd.. No i jakoś to idzie. Już się nie buntuje.

Ale z tym biciem jestem bezsilna.. U nas nie ma bicia, nie ma awantur, nie ma nawet podniesionych głosów. Nie wiem, co się dzieje.

Pasia, w sumie to dla mnie jest normalne, ze Laura ma takie zachowania, bo od początku taka jest. Ostatnio np. uwielbia bawić się wszystkimi ciuchami - zakłada na siebie i mówi, ze idzie "papa". I wystarczy, ze chwyci sobie jakiś ciuszek nie tak jak chciała, albo założy nie tak jak chciała, to jest dosłownie histeria!!!

Ja to w ogóle jestem przyzwyczajona do nerwów Laury. Jak widzę, ze np. jakieś dziecko w wieku Laury spokojnie jedzie w wózku, to dla mnie jest to do podziwu Albo jak np. jakiś dzieciaczek sobie biega, mama go potem wkłada do wózka, a to dziecko nie awanturuje się - no dla mnie to jest niemożliwe

Tak jak już mówiłam, odkąd chodzi do żłobka to trochę się utemperowała, ale dalej jest nerwuskiem.

A te zęby... zaciśnie usta i nawet nie mam jej jak wsadzić szczoteczki.

Mf mysle ze zlobek to szkola zycia dla Maluchow.mojej kolezanki syn zaczal chodzic do przedszkola i zaczal bic..wczoraj bylismy u niej z Maksem i David go uderzyl lopata Maks mu oddal i tez niewiem skad mu sie to wzielo niechce zeby zgapial od innych takie zachowania ale pewnie to nieuniknione.

Aga o kurczę ale sen ,nagle hehe a nawet nie pisalysmy hehe

Wydaje mi się, że nie do końca się zrozumiliśmy jeśli chodzi o wychowanie bez kar i nagród. Bo to , że nie ma kar i nagród, to nie znaczy, ze nie ma konsekwencji i motywacji. Ale to chyba przeze mnie tak si stało- bo ja sama jestem na etapie wgłęniania wiedzy na ten temat i zapewne mocno zakręciłam ten temat, albo nie potrafiłam odpowiedni przedstawić tego.
Jestem daleko za wychowywaniem dziecka według podręcznika . Mogłybyście nie wierzyć, a,e właśnie metoda kar i nagród jest właśnie metodą podręcznikową- kupe lat temu naukowcy opublikowali taki sposób wychowania ) podparty badaniami na zwierzętach- behawioryzm? ) Tylko, że minęło już tyle lat, jest to przekładane z pokolenia na pokolenie i wydaje nam się naturalne. Serio- też mnie to zdzwiliło.
Podręcznikowa, w metodzie bez kar i nagród ,jest wiedza na temat rozwoju dziecka. Dobrze znać etapy rozwoju dziecka, żeby wiedzieć , ze każdym etapie dziecko posiada odpowiednie narzędzie komunikacji. Jeśli mamy świadomość, ze niemowlę płacze, bo tak sygnalizuje potrzebę, że dwulatek krzyczy , bo nie potrafi poradzić sobie z emocjami i tak sygnalizuje potrzebę, to będziemy mniej sfrustrowani. Bo taki etap jest, nic z tym nie zrobimy, trzeba ino przetrwać. Ale nie tłumić w dziecku tych emocji- gdyż tłumienie emocji i dla dziecka i dla dorosłego, nie jest dobre i to chyba jest oczywiste. I na tym bazuje ta metoda. Chociaż mnie się nie podoba słowo "metoda", to zle określenie. Jest to raczej danie dziecku możliwość rozwoju. BO karami i nagrodami kierujemy dziecko, zeby robiło to co my chcemy. A fajnie by było, żeby dziecko samo doszło do pewnych rzeczy i żeby działanie wychodziło od niego. I potrzeba tu dużo cierpliwości. Kary i nagrody działają- uczą nas pewnych rzeczy- że trzeba zrobić tak, bo jak tego nie zrobię, to dostanę karę, albo jak tak zrobię to mama mnie nagrodzi i będzie mnie kochać. A dobrze by było, żeby dziecko nie robiło tak, bo wie, że takie działanie ma swoje konsekwencje. Przykład- nie mogę bić kolegi, bo dostanę karę od mamy albo....nie mogę bic kolegi, to jego to boli i nie jest to miłe. Przykład z nagrodą- pozbieram zabawki, żeby mama dała mi nagrodę albo pozbieram zabawki, żeby mama nie musiała ich zbierać i zeby sobie odpoczeła.
Pojawiło się wyrażenie w waszych wypowiedziach- konstruktywna kara. Według Stein taka nie istnieje. Bo kara zawsze jest przykra dla dziecka, podcina skrzydła, powoduje, że dziecko musi zmienić swoje zachowanie ale nie wnikając w to, skąd wzieło się to zachowanie. BO jeśli byśmy wiedzieli, że dziecko cały czas przeszkadza nam w zmywaniu naczyń np rzucając w nas klockami bo tęskniło za nami cały dzień i potrzebuje naszej uwagi i bliskości, to byśmy nie karali je np każąc iść do swojego pokoju. To tak jakby mąż nas przytulał przy zmywaniu naczyń ( przeszkadzajac) a my byśmy prychnęły na niego, ze jak on się zachowuje, że ma iść natychmiast do siebie , bo nam przeszkadza. Rozumiecie o co mi chodzi? Ważne by poznać, skąd wzięło się zachowanie dziecka- myślę, że jak mama dojdzie do tego, to sama będzie wewnętrznie czuła, że kara nie jest dobra w danej sytuacji.

nie są to łatwe wybory, każda mama musi wybrać co jest ważniejsze, czy czas spędzony z dzieckiem czy może jednak można to jakoś pogodzić z pracą.

Natalka jestem tego samego zdania 

Trudno osiągnąć równowagę miedzy pracą i opieką/czasem spędzanym z dziećmi.... Z jednej strony chciałabym być z nimi jak najwięcej,  drugiej jednak mam wymagającą pracę z której nie chcę rezygnować ani odpuszczać, bo wiem jak ważne pełnić więcej funkcji społecznych niż bycie tylko matką. To co robię i wiem, że dobrze robi naszej rodzinie, to bardzo aktywnie spędzamy weekendy, w zasadzie prawie każdy weekend to wyjazd w góry, do lasu, nad jeziora, gdzie nie mamy wiele rozrywek poza sobą i naturą. 

U nas zdecydowanym hitem są tory i lokomotywy z bajki Tomek i przyjaciele. TO jest pierwsza zabawka która zajmuje moje dziecko na dość długo. Najpierw buduje się tory, potem sprawdza trasy, gania, lokomotywy i wagony są na takie fajne magnesy. Polecam.
Do tego ogarnęło nas szaleństwo oglądania Tomka na minimini  No i jestem zdania,ze warto jest zachęcać dzieciaki do aktywnego spędzania wolnego czasu:
<!--td {border: 1px solid #ccc;}br {mso-data-placement:same-cell;}-->[font=Arial]https://airo.fun/kosmiczna-sala-zabaw/kosmiczny-uniwersytet[/font]
Świetne zajęcia dla dzieci ma Airo w Warszawie.