Popłakała się. Pierwszy raz chyba łzami prawdziwymi. Widziałam tą jej minę, która naprawdę wyrażała ubolewanie.

- Powiedz żabce, że ją bardzo kocham...

Antenka od urodzenia jest dla niej żabką. Ciężko jest jej wymówić imię Atena. Wszystkie książki, a czytała ich tonami, w których przewijały się imiona 'zagraniczne' powodowały u niej dodatkową akcję - kto tk naprawdę jest kim? Nawet w 'Moda na sukces' nie umiała zapamiętać imion. Zawsze był Ricz, żona Ricza, matka albo ojciec Ricza, Ricza kochanka, ten co pracuje z Riczem, Ricza syn itd.

- Tylko tak jej powiedz, żeby tamte dziewczyny nie słyszały. Ona jest taka kochana!

A nawet jak dziewczyny usłyszą to co? Przecież Antence powiem po polsku a 'tamte dziwczyny' nie mówią po polsku. I dlaczego mają nie usłyszeć? Faktem jest, że Gertruda nigdy nie była wylewna. Miłości nikomu ze swoich wnucząt jakoś nie okazywała, ba, nawet na pogrzebie córki (a mojej mamy) ani łzy nie uroniła. Gertruda nie rozumie co to ukochać kogoć, przytulić, powiedzieć miłe słowo. Wszelkie jej płacze zawsze były udawane. Gertruda umie zaszlochać na zawołanie. Na wymuszenie współczucia albo w jakimś konkretnym (swoim) interesie. Ale to, co się z nią dzieje po narodzinach Antenki przechodzi wszelkie moje oczekiwania. Nigdy nie lubiąca żadnych dzieci prababcia mojej córki przepada za nią do granic możliwości. Pyta o nią każdego dnia. Gada do niej jak tylko ją zobaczy. A jak się do niej uśmiechnie woła wszystkich dookoła, żeby przyszli i zobaczyli że żabka ją obdarowuje uśmiechem bezwarunkowym.

- Bo ja nie wiem - zanosi się szlochem i tymi prawdziwymi łzami - jak coś by jej się stało... Ja nie wiem...

Patrzę na nią i się uśmiecham. Ponad 30 lat znam Gertrudę i nigdy, ale to nigdy, o nikim się tak mile i z taką miłością nie wyrażała. Za nią jedną chyba życie by oddała. Nie za swoją córkę, nie za wnuczkę (mnie), za Antenkę tak. Za tą, która tak naprawdę 'nie wiadomo jaka to rodzina' dla Gertrudy.

- Powiedz jej że babcia się o nią martwi. Że ją bardzo kocha. DObrze?

Antenka się rozłożyła. 3 dni temu zaczęła kaszleć, a dzień później kichać. Wczoraj byliśmy u doktóra. Jakiś wirus. Dostała syrop i sprej do nosa. Gaszek wciąga smarki. Te które siedzą w środku


Ja chodzę na rzęsach. I to delikatnie, żeby zapałki (te co podtrzymują mi powieki) w oczy mi nie weszły.

Gaszek też jest chory. Przygarnął bezpańskiego psa. Ze mną też nie jest najlepiej. Dałam gaszkowi obciąć włosy. O połowę.

Prezes Antoniusz na spotkaniach służbowych bywa bardzo stanowczy...

http://youtu.be/mb2aALBaDdc

A to chyba efekt 'nadużycia' calpolu, lol.

Dżizas Dżozef end Mery.

Wiem wiem, jako chrześcijanka nie powinnam używać takich imion bez potrzeby, ale jak tu nie mówić o braku potrzeby jak mój ostatni wpis sięga 1 marca! Ominęłam dzień kobiet, pierwszy dzień wiosny, dzień matki w anglii, niedziele palmową w polsce, wielkanoc na cyprze, imieniny Anieli i Sykstusa, a nawet dzień leśnika i drzewiarza!!!

Strasznie mi głupio, bo palce do pisania swędziały mnie baaaardzo, ale jeden małpiszon nie dawał dojść do kompa! Teraz już pół roku jej strzeliło i chyba dojrzała na tyle żeby mamie dać trochę spokoju! A tak to latania było, że ho ho. I ciągle do cyca, do cyca, do cyca! Od porodu schudłam 22kg. 2 kilo za dużo. Pewnie nie dużo mam tak mówi, ale ze mnie nic już nie zostało. Tak jak wyglądałam jak hipcior w ostatnim dniu ciąży tak teraz zaćmienie słońca można przeze mnie oglądać. Ale nie ma co się żalić, żeby przytyć to trzeba w drugą ciążę zajść. O.

Moje dziecko zaczęło mówić. Bynajmniej tak twierdzi ojciec - cały w skowronkach, bo dziecko powiedziało DAD, czyli tata. I za nic nie chce zrozumieć, że da da da da da to nie oznacza wykrzykniętego jakiegoś DAD, i w twarz mi się zbliża i sarkastycznie prycha, że wygrał! Antenka powiedziała TATA pierwej niż MAMA. No nie przetłumaczę.

Antek jest cudowny. Nawet mimo rannych pobudek, kiedy mam ochotę ją z łóżeczkiem wykopać do drugiego pokoju, jak wsadza łapkę między szczebelki i obija między nie tak długo i głośno, aż się obudzę, rzucę na nią stanowcze spojrzenie 'do spania!!!', ta wtedy micha od ucha do ucha - uchachana. I jak ją mam wykopać? Powiedzcie same... To dziecko nigdy nie płacze! Każdego ranka, po każdej pobudce, przy każdej nowej mordce - ona banan. I tfu tfu tfu jaja koguta w wasze oczy zazdrosni czytelnicy (żeby nie zapeszyć musze tak napisać, tak się mówi po cypryjsku żeby dziecka nie zauroczyć. Proszę, nie pytajcie)! Plakala tylko raz, jak zęby szly w 4 miesiący. Szły szły i nie wiem gdzie poszły, bo nadal nie mamy ani jednego. Ale to nie przeszkadza jej podpieprzyć brokuła, albo marchewke ode mnie z talerza i cyk - do japy! Tak jak wszystko inne - piloty, klucze, kartki, kocyki. Poza wspomnianym rozszerzyłam jej diete też o słoiczki i to dopiero w 6 miesiącu. Nie chciałam wcześniej, mimo że okiem była gotowa, to nie sądzę żeby jej przewód pokarmowy już był do trawienia marchewek i innych. Niedługo awansuje na krzeselko do siedzenia i warzywa/owoce niepapkowe, tzw BLW.

6 miesiąc był naprawdę przełomowy. Antek zaczął nie tylko nowe jedzenie, ale też nowe sztuczki mięśniowe objawiające się nieoczekiwanymi podskokami i obiciami mojej lewej kości policzkowej. Czasami z główki przyłoży mi w wystającą łopatkę, a czasami kopnie w pierś podczas zmieniania pieluchy. Takie tam... nie obejrzę się a ona zaczie raczkować, chodzić, biegać... Boniu... tak ten czas leci. W ogóle cały szósty miesiąc zbiegł się z naszym wyjazdem do Polski i bardzo się cieszę, że wszystkie nowe nowości będą związane z Polską!!! Pierwszy lot, pierwszy śnieg, pierwszy słoiczek, no i nowy rozmiar pieluchy!!

I tak nam leci dzień za dniem. Oglądam zdjęcia sprzed kilku miesięcy i nie pamiętam żeby Antenka tak wyglądała jak na zdjęciach/filmach. Dziecko sie zmienia każdego dnia! Kurcze. Co robić, żeby zapamiętać jak najwięcej???

A o to moja gwiazda!

Wyszłam na fajkę. Mam ze 20 minut. Szczurek zasnął a ja mam jakiegoś wkurwa. Weszłam na wagę. Ważę 51,4! Chudnę z każdym dniem. Jestem wykończona. Z gaszkiem nie układa się najlepiej, dziecko zajmuje mi każdą minutę. W domu jest bajzel. Jak mi się uda posprzątać, zaraz gdzieś indziej robi się rozgardiasz. Gertruda mnie wkurza, po nocy śni mi się gaszka była, że mieszka u nas w domu, a my w jakimś mieszkaniu. Zaczynam nie ogarniać. Ani dziecka, ani domu, ani gaszka, ani siebie... Czy można wpadać w depresję na 7 miesięcy po porodzie?

Wczoraj mieliśmy grila. Zaprosiliśmy bardzo dobrego znajomego gaszka z żoną i dziećmi. I ja tu przygotowuję stół, nakładam wszystkim jedzenie, a babsko zaczyna mi karmić Antka! Ziemniakami, kurczakiem z grila, makaronem. No kurwa. Patrzę i nie wierzę! Antek je papki ze słoika tylko, a ta mu wciska kawałki jedzenia. Zwracam jej uwagę, że ona jeszcze nie je takich rzeczy, chcę zabrać od niej Antka, a ta że ona MUSI, bo już jest duża, że powinna, inaczej bedziemy mieć problemy niedługo, bo nie będzie chciała jeść niczego i odwraca mi się z dzieckiem, żebym jej nie brała. Patzę na gaszka, bo przecież dobrze wie jaki jest system jedzenia u nas, a ten nic. No skoro babsko ma już trójkę dzieci to chyba wie co robi. A ja mam tylko jedno, to nie wiem. To było wczoraj. A ja dalej dzisiaj nie mogę tego przeżyć. Jak można przychodzić do kogoś do domu i karmić mu nie jego dziecko? I wtykała Antkowi te swoje sztuczne pazury z jedzeniem do japy a ten był w 7 niebie! W końcu! Kurwa, w końcu ktoś mu dał coś prosto z talerza. Od kilku miesięcy biedne dziecko sięga i sięga po łyżki i talerze, macza łapska w sosach i wygina się jak wąż żeby skubnąć coś co matka je, a ta wyrodna mu nic nie daje. Tyle kolorów na tym pięknym talerzu, a on ten sam kolor ze słoiczka musi codziennie jeść...

No przeżył Antek wczorajsze i żyje jeszcze dzisiaj. Ale myślałam, że kurwa wiem lepiej z jedzeniem. No nie dławiła się jak gaszek mnie zawsze straszył, żeby jej marchewki całej nie dawać a wczoraj mu sie nagle odmieniło. I sił mi już brak na ciąłe stękanie mu nad uchem. I on też już ma mnie dość, bo przecież cyrków nie będziemy robić przy gościach... Gościach? Ja już nie życzę sobie ich u mnie w domu!!!

Chudne. Dalej chudne. Nie wiem jak jeść, żeby tyć. A może ja wcale nie jem? Nie wiem. Coś zawsze uda mi się uczknąć walcząc o talerz z Antkiem, ale może nie jem wystarczająco żeby utrzymać wagę. Nic mi sie nie chce. Sprzątać mi się nie chce, seksu mi się nie chce, na spacer iść też nie mam ochoty. Chcę wakacji. Bez dziecka. Bez gaszka. Bez rzeczy z których sama robię ogromne problemy. Aaaaa zapalę sobie jeszcze jednego. Chyba zdążę...

Bede klikać szybko, ale po cichu. Zasnęła. Po ok 25 marudzeniu, wierzganiu, szlochaniu i wyciu. Zaczęłam czytać Zaklinaczkę dzieci. Wyrywkowo, bo przy dziecku nie da się normalnie. Może się da, ale wtedy czyta sie wszystko jak leci, a mi teraz potrzebne odpowiedzi na konkretne pytania. No i okazało się, że wszystko co robię jest źle. O. Nie mam konkretnie określonego dnia, nie zapisuję co i kiedy i w jakich ilościach jadła, kiedy i jak długo spała. Źle usypiam dziecko bo kołyszę i śpiewam. Daje cyca na zaśnięcie jak śpiew nie działa, no i cycem też Antka zapycham codziennie o 4 rano, a nie powinnam. A co gorsza - zabieram ją rano do siebie do łóżka i razem jeszcze śpimy bo mama ledwo żyje. Dziecko powinno mieć swój 'grafik', który nie jest harmonogramem ściśle określonym co do godziny. I mama bardzo by tego chciała. Ale mamy życie nie jest jak w Madrycie, tylko akurat jak na Cyprze, a tu każdy żyje tak jak chce. Zaczęłam się zastanawiać, czy ja czasem nie krzywdzę swojego dziecka. No bo super by było taki fajny mieć plan. Tu jedzenie, tu zabawa, tu spanie. Odkładasz do łóżka, samo ci zasypia, nie marudzi itd. A my żyjemy sobie z godziny na godzinę. Jak marudzi - daję cyca. Jak jest śpiąca - lulam i śpiewam. Jak jest gdzieś lunch time a ja akurat nic nie robię (prasuję, zmywam, gotuję, odkurzam, zamiatam, myję okna, pierę) to wtedy nagrzewam małej słoiczek. Czasami jest to 13ta, czasami póżniej. Jak jestem akurat bizi a ona marudzi - zapycham cycem, a potem grzeję słoiczek. Takie życie jak trzeba to się robi. Kąpiele ostatnio też nam się poprzesuwały bo dziecko mi chodzi spać o 23. I autorka książki radzi ok 23 ostatni raz karmić już śpiące dziecko - no moje akurat je jeszcze na nieśpiąco. I nie chcę, żeby mi się kładła wcześniej spać, bo potem wstaje mi o 5 gotowa na nowy dzień. Chyba bym nie dała rady. No ale myślę sobie - krzywdzę dziecko. Kołyszę, śpiewam, cycuje, smoczkuje. Wszystko anyksiążkowo. I wczoraj zaczęłąm. O 20tej butla - 120ml wypita. Zabawy książkowe i potem kąpiel. Akurat wzięłyśmy razem prysznic, ale to chyba nie jest nic złego. Relaks na maksa. Dziecko mi się odprężyło, w piżamę, cycek na dobitkę i bach do łózka jeszcze jak nie zasnęłą - cel taki, żeby dziecko wiedziało że w łóżeczku zasypia. Nie było śpiewania, nie było lulania. Zasnęła. Pierwszy raz nie śpiewałam 'My jesteśmy kotki dwa' przed zaśnięciem. Nie mogłam uwierzyć. Bez żadnego problemu. A co najlepsze... Nie obudziła mi się o 4 tylko o 7ej!!! Dałam cyca i zanim zasnęła, zamiast do siebie do łóżka odłożyłam do jej. Wiedziała gdzie jest i znowu zasnęła. Do 9. Super. I myślę sobie alleluja! Uwielbiam tą Tracy, uwielbiam jej rady, uwielbiam mieć dziecko i wcielać książkę w życie.

Do 14tej.
O 14 miała być jej drzemka kolejna. Najadła się mleka, pobawiła, pośpiewała - czas na nią. Buzi buzi i do wyra. I wtedy się zaczęło. Marudzenie, kręcenie, przekręcanie, kopanie i szloch. Szloch który był udawany, bo ona była gotowa na spanie, ale za wszelką cenę zdecydowała się walczyć. I nic nie pomogło z ksiązki, nic. Głaskanie, popukiwanie po placech, szumienie do ucha, oplatanie kocem. Nawet jak wzięłam na ręce na max 2 min i odłożyłam to dalej był ryk. Już nawet nie udawany. I tak żeśmy się szarpały z 25 minut. I twarda byłam jak kamień przez 20 min, a potem jak zobaczyłam te łzy i ciągły płacz - zmiękłam. Przepraszam Tracy Hogg, nie umiem być konsekwentną mamą. Nie wiem czy chcę. Dałam Antence i cyca i utulałam i zaśpiewałam te kotki. I się uspokoiła i zasnęła. Dlaczego mam ją przyzwyczajać do normalnego spania? Przeciez w końcu się nauczy. Dlaczego ma nie pamiętać kołysanek i tulania? Przecież ja tak ją kocham. A marudzenie? Ja sama staremu marudzę nad uchem i żyjemy. Jak będzie marudzić to dam jej cyca, zaśpiewam, ukołyszę albo wezmę do siebie do łóżka.


Odsprzedam 'Zaklinaczkę dzieci' Tracy Hogg - praktycznie w nienaruszonym stanie

Lecę bo się wybudziła.

Bo my z Ateną leżymy sobie całymi dniami z maseczkami na twarzach. A jak już je zmyjemy, to wtedy córka moja pyta się czy kawy mi zrobić. A ja mówię: „Tak, poproszę, frappe z cukrem, bez mleka, trzy kostki lodu. Taką jaką mi robisz codziennie kochanie.“ Czasami jestem zmęczona, a ona wtedy wstawia pranie, poodkurza, pojedzie szybko na zakupy, a po powrocie już razem zasiadamy do obiadu. Potem ja pozmywam, ona wytrze naczynia do sucha. Wieczorem pójdziemy na lody i kolę. Powolutku, spacerkiem, przecież nigdzie nam się nie śpieszy. Bo my przecież w domu nic nie robimy. No może Atena robi dużo, ale ja to na pewno nic. Bo jak mi mój stary wczoraj powiedział:

- A co ty w ogóle w domu robisz??!

No nic.
Ja? Ja nic.
Leniwa matka się zrobiłam odkąd dziecko moje we wszystkim mnie wyręcza, a ona ma dopiero 7 miesięcy. Nie powinna jeszcze maseczki na twarz nakładać, ani zmywać, wieszać prania, prasować, odkurzać, ani mopować. Za młoda. Jej czas jeszcze przyjdzie...

Postanowiłam więc się zmienić.

I od samego rana, jak tylko do kuchni weszłam i szafkę otworzyłam gdzie kawę trzymamy, sięgnęłam spokojnie po kubek i kawe i JEB drzwiczkami od szafki. Lodówkę ze spokojem otworzyłam, mleko na płatki wyjęłam i JEB drzwiami od lodówki. Talerz w innej szafce sięgnęłam i JEB drzwiczkami. Siadłam, zjadłam z apetytem śniadanie i JEB talerzem o zlew. Roztrzaskał się w drobny mak. Pozbierałam kawałki do kosza wrzuciłam i JEB drzwiczkami od szafki gdzie kosz trzymamy. Przy okazji naczynia z suszarki pościągałam i JEB sztućce do szuflady, JEB garnki do garnków, i talerz o talerz i JEB znowu drzwiczkami. A potem JEB garnkiem o kuchenkę - obiad z uśmiechem wstawię mężowi myślę. Warzyweczka obrałam, wodą zalałam, zamiotłam podłogę bo trzy obierki z ziemniaka mi spadły. A że kosz w sumie był pełny, wynieść wymyśliłam sobie. JEB drzwiami wejściowymi na wyjście i wejście. Czysty worek wsadziłam i Z KOPA w ten kosz, żeby ładnie się zmieścił. A że kuchnia u nas sporawa, tu nożyczki, tu buteleczki, tu śrubki, tu ładowarki. Więc JEB jedno do pudełka i drzwiami poprawiłam, to JEB drugie do szuflady i z hukiem zamknęłam. To w lodówce stare rzeczy były więc znowu JEB do śmieci i JEB drzwiczkami. Na stole stos gazet w jedną kupeczke rach ciach i JEB wszystko z powrotem na stół. JEB pilot na szafkę, JEB buty w kąt. Wtem wchodzi mój hrabia i rzecze od progu:

- ARE YOU OK?
- Ja? Tak, wszystko ze mną w porządku, a czemu?
- Bo hałasujsz samego z rana.
- No wiesz mężu kochany – podeszłam ze ścierką na tyle blisko żeby złapać mu buziaka i z ust zrobić dzióbka– nigdy nie widzisz, że w domu coś sprzątam, pomyślałam sobie, że jak usłyszysz to zdanie swe zmienisz?

A na dzień następny mieliśmy dzień wyzwań i instrukcji. Zmieniłam taktykę widząc ile naczyń wytłukłam dnia poprzedniego!
- Mężu zrób mi kawę i wstaw tosty.
- Atena teraz będzie jadła. Wstaw wodę na mleko, zrób jej 150ml. Ale wcześniej umyj brudną butelkę i wysterylizuj. Umyj od razu dwie, bo w drugiej zrobisz jej sok.
- Umyj naczynia pliiiiiisssssss...
- Przebierz Atenę i połóż do spania. Jak nie będzie chciała spać możesz się z nią pobawić.
- Jak już zaśnie, obierz ziemniaki i zamarynuj kurczaka.
- Zrób mi kolejną kawę proszę.
- Podasz mi pilota skoro już tam jesteś?
- Pranie się skończyło, weź i powieś co? Powieś na słońcu to wyschnie zanim pójdziesz do pracy i będziesz mógł je poskładać na kupkę. Położysz moje na mojej części łóżka, a swoje na swojej. Ciuchy dzieciaków Atena wczoraj poskładała i poukładała ładnie do szafy, więc o to się nie martw.
- U Ateny w pokoju kosz jest pełny, trzeba wyrzucić. Aaaaaa, pieluchy się kończą. Skocz i kup nr 4.
- Teraz Atena będzie jadła obiad. Wstaw ziemniaki i posmaż kurczaka, żebyśmy wszyscy mogli jeść razem. Wysterylizuj miseczkę i łyżeczkę. Przygotuj jej krzesełko i znajdź czysty śliniak. Ja nie ma, musisz umyć ten brudny. Możesz umyć oba na raz, bo wieczorem będzie jadła owoce. No tak, znowu. Co ty myślisz? Ze będzie piła butelkę do końca życia? I to jeszcze jedną, której nigdy nie będzie trzeba myć? Co??? Zesrała się znowu? No to leć ją przebierz. Ja się obsrała, musisz zmienić podkoszulkę.
- Masz jeszcze półtorej godzinki przed pracą poodkurzaj plis, co? Nie chcesz teraz? Ok, ale zrób to po pracy, bo wiesz że nie lubię jak tyle jest fafrocli w kuchni zwłaszcza
A potem mąż wziął i się położył. Poczekałam aż zaśnie i wtedy go obudziłam szepcząc
- Potrzebuję twojej pomocy
- Weź te naczynia z suszarki teraz poukładaj do szafki, sztućce do sztućców, szklanki do szklanek. Umyj Atenki krzesełko, ale umyj na dworze bo trzeba je wodą polać.

A na do widzenia, zanim do pracy wyszedł mąż mój dzielny, powiedziałam mu tylko że teraz codziennie tak będzie, bo przecież skoro ja nic nie robię to on może robić to co zazwyczaj wydawało mi się że jednak robie. O.

Sukces! I to nie prezydencki. To taki mój mniejszy, osobisty. Mąż przeprosił i poprosił o wybaczenie plus zwolnienie z obowiązków - że już zrozumiał swój błąd i nigdy więcej go nie popełni. Na tą okazję zabukowałam sobie, bez jego wiedzy, bilet do Polski. On tymczasem będzie musiał się oswoić z myślą zaglądania do Gertrudy przez cały tydzień. Więc na tą okazję dziś miast maseczek - cały dzień wino!

A wiec:
- Mamo otwórz!

Szczurek ma swoją drzemkę, gaszek w pracy, a ja mam potrzebę pisania. Ahahaha. Jakie to jest wszystko zabawne. Przez 7 miesięcy nie miałam czasu na nic, a teraz zaczynam na nowo łapać powietrze. I wdycham i wydycham, aż słabo mi się robi - macie też tak chyba jak dmuchacie za dużo balonów, nie? - kondycja nie ta sama, lata już też inne. Patrzę w lustro na siebie i Antenke... Widzę po swojej cerze jak lata mi mijają. Mam takie jedno zdjęcie w albumie, na które patrzę i wzdycham. Miałam wtedy może z 18 lat. Piękne wyregulowane brwi, takie wysokie. A teraz są jakieś takie wyliniałe, blade, muszę kredką wypełniać. No i ten kształt już nie ten sam. Gaszek mówi - piękne zdjęcie, tylko te brwi jakoś tak masz niżej. No tak - odpowiadam - niżej. Na tym zdjęciu mam 18 lat. Teraz mam prawie 34. Skóra mi opadła - jakkolwiek to brzmi. No i tak patrzę na nas w tym odbiciu w lustrze. Jakże się zmieniłam. Jak inna jestem od świeżego Antka. I przypomniała mi się moja mama, która zmarła dokładnie 2 lata temu. Jak bardzo ona się zmieniła w przeciągu 30 lat odkąd mnie urodziła. Czy ja też umrę jak Antek będzie miał 30 lat? Co zrobić, żeby te kolejne 30 lat było dla nas obu najlepszym czasem spędzonym wspólnie. I czy chciał, czy nie chciał, ojca trzeba jednak lżej traktować, bo jeśli ja będę żyła tylko te następne 30 lat, jemu zostało dużo mniej...


Ale wracając do tego co chciałam wam napisać...

TAK - karmię nadal piersią, ale to już są ostatki. Antek zjada tyle różnych rzeczy w dzień, że cycuś tylko rano i wieczorem. Produkcja maleje. Ostatnie stresy i moje psychiczne wykończenie musiały zadziałać hamująco na laktację. Winko popijam. Inaczej bym oszalała. Jedną lampkę popijałam nawet jak byłam w ciąży.

Deprecha minęła tak szybko jak przyszła, bo gaszek zachorował i musiałam swoje problemy odrzucić w kąt i zająć się nim. Potem spotkałam się ze znajomą, która takiego kopiora motywacyjnego mi sprzedała, że do dziś jadę jak na speedzie. Wzięłam się za siebie i jak widzicie nawet na ovu mam czas. Kuleje za to prasowanie i gotowanie, ale w tym tyg mam strajk. Mniejsza o to...

Ta Polska, zabukowałam 2 tydzien czerwca i planuję jakiś wypad w góry na weekend. Jeśli macie jakieś fajne i tanie miejsca bardzo was proszę o namiary, bo nie chcę już do Zakopca. Chcę połazić i pozachwycać się pięknem polskich krajobrazów z dala od pijanych niedźwiedzi krupówkowych i Janosików z ciupaską. Jeśli któraś z was ma ochotę na taki wypad możemy spotkać się na miejscu. Bardzo chętnie poznam ovufrjendowe ryjki, i te zaciążone, i te dzieciate i te jeszcze nie

Gerda z gaszkiem gadają po polskiemu migowemu i polskiemu niegramatycznemu. Tzn gaszek już dużo rozumie, chyba nawet więcej niż ja jego grecki... Poza tym ja do dziecka ciągle po polsku z mieszanką greckiego i angielskiego, jeśli chcę żeby ojciec coś zrozumiał. Mamy pol TV i ja też często na skajpaju ze znajomymi. No i ta Gertruda, przecież czasami tak do niej krzyczeć muszę, a czasami nawet 3 razy powtarzać, że zanim ona usłyszy to gaszek już zdąży się nowego słówka nauczyć! Kiedyś nagram ich rozmowę i wkleję linka! Same zobaczycie i się uśmiejecie!

A teraz już zupełnie na marginesie. Bardzo mi się podobają ciuchy Kożuchowskiej z rodzinki.pl np. w odcinku 144 ma na sobie taka fajną bluzkę w lakiery do paznokci. Gdzie ja mogę takie ciuchy kupić?

No i kilka intymnych zdjęć!!!

Antenkę trzeba dziś pochwalić, ale nie omieszkam też na nią ciutkę naskarżyć. Bo... Zaczyna się jakiś dziwny okres lęku separacyjnego. Tak jak przez pierwsze 7 miesięcy dziecko moje rosło mi na powsinogę, przekazywane z rąk do rąk, od małego po dużego, od brodatego po starego, tak teraz jak pójdzie do swojego przyszłego chrzestnego, albo jego żony, czy innej cioci, daje jej 8 sek i jest ryk. Ale nie ten taki udawany, z którego słynie moja rodzina, nie. To jest lament, podkowa, prawdziwe łzy i machanię rękami i tylko mama ukoi załamane psychicznie dziecko. I jak ją już odbiorę od kogoś i powiem: już dobrze, mama, mama, mama jest już. WYSTARCZY! Tak dziecko me zamyka usteczka i przestaje kwilić by po kolejnych 8 sek zrobić szczeżuję (szczurkowy uśmiech od ucha do ucha pokazujący wszystkie dwa zęby) do tych, na których rękach lament wcześniej wystąpił. Śmieszne to takie, ale kochane. Czuje się wtedy taka WAŻNA, taka mama która musi być w pobliżu, mama bez której żyć się nie da. A śmieszniejsze jest to, że każdy jednak chce to moje dziecko wypróbować mówiąc: Daj, ja ją wezmę, ja ją potrzymam, ty sobie zjedz, u mnie nie będzie płakać. No i żeby nie wyjść na matkę kontrolerkę daję im to dziecko na ręce, skoro każdy wie lepiej od mamy, no i odliczam do tych 8 sek i Antek jedzie od nowa i do swej kochanej mamy wraca. Nic już nie mówię typu: A nie mówiłam??? Uśmiecham się tylko grzecznie odbierając dzieciaka i siadam z powrotem do talerza z Antkiem. Ale co ja się 'nawstaję' i 'nasiadam' przez tych ludzi to wam mówię. Każdy wie lepiej!

No a ta fajniejsza rzecz to taka, że córka ma zaczyna dłużej spać. Myślałam, że to takie jednorazowe spanie 1,5h w dzień, że się zmęczyła albo zagrzała na dworze. Nie. Już 4 dzień idzie jak ona sobie tak posypia w dzień. Tak jak spała 5x dziennie po pół godziny każda śpiączka, tak teraz nadal ma półgodzinne drzemki kilka razy plus jedna jakaś godzinna lub półtoragodzinna musi być. Super. Mama jeszcze jest na etapie sprawdzania czy to się dzieje naprawdę, ale myślę że na dniach zacznę i ja wykorzystywać ten czas na śpiączki swoje.

Jeśli chodzi o jedzenie... Antek zaczyna jeść z nami. Przyszedł czas na pakowanie moich pazurów (czystych) z kawałkami kurczaka, ziemniakami, marchewka. Je jakby jutro miało nie nastąpić. I nadal nie moge przeboleć tamtej baby co mi dziecko karmiła. Ile to minęło? Miesiąc? Ale dopiero teraz uważam, że Antek jest gotowy. Nie wtedy. Teraz. I już nigdy, przenigdy nie dam Nim, Sobą, ani rodziną manipulować, ani nie pozwolę nikomu pieprzyć co jest dla kogo dobre a co nie. Postanawiam dzisiaj. I ZDANIA SWEGO DOTRZYMAM! (i tu robię kocie pazury i stroszę piórka!)

Powoli też zaczyna mi dziecko siadać samodzielnie. Jeszcze jak się chybnie to poleci, ale już coraz częściej łapie balans, czasami nawet ma taki bezwarunkowy odruch podtrzymania się gdzieś ręką, tudzież czołem. Ładnie też już staje (nie wstaje) jak ją asekuruje pod pachami. Robi wtedy kilka przysiadów, postoi, kilka przysiadów i szczeżuja. Nie wiem czy ona zacznie szybciej chodzić niż raczkować? Na razie przemieszcza się w bardzo dziwny sposób - podnosi pupe, robi mostek, potrzyma tak pupe w powietrzu 3 sekundy, opuści, podniesie żwawo jeszcze raz i z pięt się odbije w powietrze przesuwając ciało wstecz o jakieś 10cm. I zastanawiam się czy po mamie ćwiczy skok wzwyż, czy pasjonuje ją pełzanie plecami do tyłu w nadziei, że nikt się nie zorientuje, bo zawsze jak do niech podchodzę i pytam: A ty gdzie idziesz łachudro? To ona wtedy ma ten swój lisi uśmiech jakby chciała swoją lisią matkę przechytrzyć, a została złapana na gorącym uczynku!

I tak o to wszystko zaczyna okładać się dobrze, choć do obowiązków codziennych dochodzą teraz plany ślubno-chrzcinne. Postępy nieziemskie. Ustalona data, miejsce, chrzestni, goście. Zostaje tylko muzyka, dekoracja, zaproszenia, Chociaż teraz jak tak myślę to może jednak datę zmienimy, bo jeśli mamych się chajtać w czwartek, to kto wstanie w piątek do roboty? Może jednak zmienimy na sobote, ha ha ha - TAK U NAS WŁAŚNIE Z TYMI PLANAMI!!!!!

No ale uchylę rąbka tajemnicy troszeczkę. Ślubo-chrzciny tego samego dnia. Najpierw ślub o tu:

Potem chrzciny w kościółku zaraz obok:

I potem tańce chulańce o tu:

Może i mam te 33 lata wiec jestem wydawałoby sie poważna. Może i jestem matką więc nawet nie wypada mi już. Ale jeszcze nogi w zlewie umyję i czuję się z tym dobrze...

Wlazłam właśnie po ciemku, gołą stopą, na zywego karalucha. A tu na cyprze nie tylko duze ale ich też pelno. Takie domowe zwierzatka mozna powiedziec.

Nienawidze ich. Mam wstręt. I lęk.