1 dzien z życia mojego synka

Tak wiec zaskoczył wszystkich (łącznie ze mną i mężowym) i postanowił na tyle napsocić, że byliśmy zmuszeni namówić Go do wyjścia juz teraz. Postaram sie napisać wszystko co mnie (a raczej nas) przez poprzednią dobę spotkało i nie pominąć żadnego drobiazgu.

Pojechaliśmy na standardową wizytę, podczas której miałam miec swoje pierwsze w zyciu KTG. Pani doktor podpieła brzucho pod maszynę i zostawiła nas tak na parenascie minut. Po powrocie zrobiła wielkie oczy i zapytała czy czuje jakieś skurcze. Odpowiedziałam,ze nic a nic. Zaczela sie śmiać i stwierdziła,ze mam skurcze i to dosyć mocne. Zaskoczyła mnie zupełnie tą informacją. Pomyslałam sobie,ze pewnie jestem taki twardziel i nie czuje bólu co wyda Wam sie zabawne w dalszej części tej historii. Badanie ginekologiczne wykazało pomiędzy 2 a 3 cm rozwarcia, a werdykt z USG już zupełnie przekreślił nasze plany na wieczór: 'Wód płodowych jest o polowe mniej niż na ostatnim badaniu. Jedziecie dzisiaj rodzic!'.
W szpitalu byliśmy ok 15:00. Badania, wywiady, a następnie oksytocyna podana ok 16:30. Do pierwszej w nocy nic sie nie działo, po pierwszej zaczelam odczuwać jakiekolwiek skurcze, ale były one do wytrzymania. Po trzeciej modliłam sie, zeby przerwy miedzy skurczami były jak największe. Po czwartej przeniosłam sie w świat bolu jakiego nie znałam. Skurcze o parosekundowe przerwach, tak intensywne,ze płakałam w głos! Przestałam miec kontrole nad własnym ciałem! Wilam sie i skakałam, i juz mi było obojętnie czy jestem naga, czy krzyczę i robię dziwne miny i czy moje włosy były w nieładzie. A jakie było moje zdziwienie, gdy pan doktor ocenił: 'rozwarcie na 4cm', dodając, że pozniej będzie conajmniej dwa razy gorzej i ze to dopiero początek... Jednak gdy zobaczył mnie w czasie skurczu, zaniepokoił sie. Zrobiono mi USG - maluch bardzo wysoko... Oj jeszcze długa droga przed nami. Poprosiłam o Epidural., a moze nie tyle poprosiłam co oniego błagałam. Pan anastazjolog przyszedł po trzech skurczach, zaaplikował lekarstwo i.... juz wszystko było dobrze ot, moje ścisłe postanowienia dotyczące porodu SKRAJNIE NATURALNEGO. Teraz juz było dobrze. Rozwarcie zaczęło postępować tak szybko, ze sprawdzano mi jego stan co pół godziny. Pani doktor tłumaczyła,ze pacjentka bardziej wyluzowana rodzi szybciej, chyba cos w tym jest od 7cm zaczelam odczuwać skorcze parte. Nie bolesne, ale tez nie przyjemne. O godzinie 07:00 rozwarcie 8cm i tutaj zaczął sie moj koszmar. Położna wybiegła z pokoju, wróciła z lekarzem. Wymacali mnie, przejrzeli zapis z KTG, po czym pan doktor oznajmił poważnym tonem: - nie ma czasu, jedziemy na cesarskie ciecie! Okazały sie dwie rzeczy: pierwsza, to jakaś wada mojej szyjki, ktora jest zbyt mała by przecisnęło sie przez nią cokolwiek a co dopiero dziecko, druga rzecz: mały jest silny i walczy ze skurczami. Siedzi nawet wyżej niż poprzednio i nie ma zamiaru nigdzie wychodzić. Obydwie te rzeczy powodują,ze porod staje sie niemożliwy, niezwykle bolesny i wykańczający dla dziecka na tyle, by jego tętno spadło ponizej dolnych granic bezpieczeństwa. Decyzja o cesarskim cięciu była zaskakująca nie tylko dla nas, ale takze dla połowy chirurgów będących tego dnia na dyżurze. Biegali po całej sali, wykładali narzędzia, na sali było bardzo tłoczno i głośno. Cały zabieg trwał ok 30 minut, ale juz po 10 minutach usłyszałam wydobywający sie z mojego brzucha głośny płacz. I poleciały pierwsze łezki... -'On płacze! On naprawde płacze!'- Nie dali mi jednak go zobaczyć, jedynie wyczyścili go i podłączyli pod tlen. Dostałam go na ręce dopiero w drodze do sali poporodowej. Był (jest) taki maleńki, maleńki nosek i te czarne ślepka
Musze jednak przyznac,ze w pierwszych minutach, a nawet godzinach zupełnie bałam sie nim zajmować, a nawet wsiąść go na ręce. Prawdziwy instynkt pojawił sie po tym gdy zostałam z maluchem sam na sam. Kocham Go jest najprzystojniejszym i najmądrzejszym małym chłopcem na świecie. To dzieki niemu juz 12 godzin po operacji, pomimo wymiotów i omdleń, znalazłam wystarczajaco duzo siły by ruszyć sie z łóżka i iść. Jetsteś moim spełnieniem marzeń, moim okruszkiem, moim całkowicie idealnym synkiem

4 dzień z życia mojego synka

Ot taka historia: Pielucha mokra, ze mozna by było ją wykręcać. Umyliśmy tyłeczek, kremik, nowa pieluszka i... kupo-kleks

4 dzień z życia mojego synka

Ot taka historia: Pielucha mokra, ze mozna by było ją wykręcać. Umyliśmy tyłeczek, kremik, nowa pieluszka i... kupo-kleks

4 dzien z życia mojego synka

Ot taka historia: Pielucha mokra, ze mozna by było ją wykręcać. Umyliśmy tyłeczek, kremik, nowa pieluszka i... kupo-kleks

4 dzien z życia mojego synka

Ot taka historia: Pielucha mokra, ze mozna by było ją wykręcać. Umyliśmy tyłeczek, kremik, nowa pieluszka i... kupo-kleks :| wiec odnóża do góry i powrót do rutyny: umyć tyłeczek, kremik, nowa pieluszka i... Krzyk! Pisiorek sie podwinął i sikną sobie prosto w twarz. Oraz na moje dokumenty. I telefon. I komputer... Więc tym razem: ściereczka do mycia dzidziusiów i: oczka, nosek, buźka, uszka (jak mozna sobie samemu nasikać do ucha???) i główka, oraz tradycyjnie: umyć tyłeczek, kremik, nowa pieluszka i... ufff... ubranko ja, szczesliwa i dumna z siebie przytulam dzidziaka mocno- mocno, zdecydowanie za mocno... W konsekwencji i dzidziak i ja, i łóżko, i komputer, i telefon, i ulubiona poducha, i wszystko w około pokryte zostało cześciowo strawionym mlekiem ze śniadania. I jak tu nie kochać bycia mamą?

5 dzien z życia mojego synka

Chciałabym napisać o wszystkim, ale nie wiem od czego zacząć. Moze zacznę od tego,ze maluch jest cudownym, cudownym dzieciaczkiem a ja bardzo, bardzo szcześliwą mamą. Oczywiście to nie jest tak,ze moje życie całkowicie sie odmieniło, a ja przestałam miec problemy. Problemy nadal istnieją, pare z nich nawet urosło, ale gdy patrzę na tą maleńką twarzyczkę, w te malusie oczka, wszystko przestaje mniec znaczenie. Kocham go ponad wszystko, nie denerwuje sie gdy mnie budzi (po kwadransie snu), gdy za cholerę nie daje sie odłożyć do łóżeczka, czy gdy grymasi bo chce butle chociaz jej nie chce. Uwielbiam byc mamą i czuje,ze sie spełniam.
Pomimo całego morza pozytywnych emocji, nie obyło sie rownież bez podejrzanych stanów depresyjnych? histerycznych? W każdym bądź razie dziwnych i średnio logicznych. Jak np. wtedy gdy byłam jeszcze w szpitalu, a mąż pojechał gdzieś z kolegą i wrócił do szpitala dosyć pozno. Postanowił wtedy, ze weźmie Taziaka do siebie do łóżka, bo chce z nim spać. Popadam wtedy w jakis obłęd! Krzyczałam i płakałam, ze w zyciu sie na to nie zgodzę! Ze najlepiej by było gdyby go wogole nie dotykał! Ze jesli cokolwiek sie stanie dziecku to pozna mnie ze strony jakiej mnie nigdy nie widział! Trzymałam małego w tym przezroczystym, szpitalnym pojemniku na dzidziusie, tak blisko siebie, ze najchętniej sama bym sie tam położyła. Na drugi dzien gdy tylko zobaczyłam meża, niemal odrazu wkroczyła mi do głowy mysl, ze znowu chce go skrzywdzić (co oczywiście było bzdurą). I płakałam, i plakalam, i plakalam... Teraz juz jest duzo lepiej, mężowy bardzo mi pomaga i chociaz wcale tego nie potrzebuje, to bardzo to doceniam.
Jesli chodzi o moją formę fizyczną to... no cóż. Dzisiaj skończyły mi sie leki przeciwbólowe wiec zobaczymy. A tak serio, nie jest bardzo źle. Szwy chyba nadal siedzą gdzie siedziały, ale brzuch pomalutku sie juz chowa. Cycuchy? Dają mleko! Pani ze szpitala w jakis magiczny sposób zaczarowała je i na następny dzien obudziłam sie z kamieniami zamiast piersi! Odciagnelam 120ml! Teraz odciągamy po 60ml ale zmierzamy do większej ilości, a co za tym idzie mniejszej ilości mleka z puszki.

DOPISANE:

Wlasnie przed chwilą miałam kolejny taki 'atak', wiec na bierząco mogę go opisać.
Sytuacja: Ja przebierającą zasikane niemowlę, spiesząca sie by go nakarmić a przy okazji uspakajająca go 'swoim sposobem', bo wiem, ze mały złośnik nie lubi przebierania.
Warunki: Godzina pozna, nocna. Normalnie o tej porze karmimy sie i staramy odłożyć do łóżeczka. Tym jednak razem jest inaczej: światło zapalone, w około panuje gwar. Teściowa daje 'dobre rady', ośmiolatek głaszcze małego jak psa (pomimo mojego zakazu), mąż udaje,ze niczego nie widzi, maluch nie chce sie uspokoić (bo sama jestem zdenerwowana). Krzyczę w koncu by go zostawił, moje nerwy sięgają zenitu, mam ochotę zabrać małego i uciec jak najdalej, zeby nikt nam nie przeszkadzał. Zaczynam plakac, nie mogę sie uspokoić. W mojej głowie masa głupich myśli: a co jak go ktos skrzywdzi? Albo mi go odbierze? Mysle i płacze i szepcze mu do ucha: 'najchętniej bym nas zabrała gdzieś daleko, daleko gdzie nikt nas nie odnajdzie...'

A tutaj moje uśmiechnięte szczescie:

9 dni z życia mojego synka

Jak to jest byc mamą? Jak to jest byc totalnie odpowiedzialnym za życie drugiego człowieka? Za jego przyszłość i teraźniejszość? Za to kim jest i kim będzie? Za to jakich wyborów dokona? Za jego zdrowie i życie? Maciezynstwo to pasmo wyzwań. Uczymy sie na błędach, ale czy wszystkie błędy powinny byc wybaczalne?
I tak jeden głupi pomysł, by zabrać do centrum handlowego tygodniowego noworodka, moze kosztować go szereg nieprzespanych nocy z powodu zatkanego nosa, jedna głupia decyzja na temat jego odżywiania, moze wywołać bol brzuszka i kłopoty z trawieniem... To my jestesmy ich opiekunami, nie powinnismy popełniać takich głupich błędów.

To tak w ramach przemysleń. A teraz podsumowanie ostatnich dni:

- Jem duuuuużo: 60-70ml i karmią mnie na zawołanie. A raczej zaryczane, zakrzyczenie i zadarcie
- Opanowałem zupełnie nowy krzyk- mega głośny (tak w razie czego, gdyby zwykły nie sprawił, ze rodzice zaczynają biegać i obijać sie o siebie jak nakręcane marionetki).
- Duzo sie złoszczę, pchatm łapki do buzi, macham głową i warczę. Mama określa ten stan jako 'duzo rączek i nóżek' i zazwyczaj oznacza,ze chce butlę.
- Mama zastanawia się po kim jestem taki złośnik, ale nic jej nie przychodzi do głowy.
- Juz nie lubie gdy zawijają mnie w 'baby burrito'. Moje łapki muszą być wolne bym mógł je wciskać sobie do buzi.
- Zaczynam pomalutku chwytać. Chwyciłem mamę za usto, raz za ściereczkę - póki co dopiero sie rozkręcam
- Wczoraj przekręciłem sie z boku na plecki! Mama sie cieszy, ale też się martwi bo nie chce bym w nocy spał na pleckach.
- Praktycznie nie sypiam w nocy, wiec nie wiem o co mama sie martwi.
- Uśmiecham sie nie czesto, ale jednak sie uśmiecham.
- Wszyscy ciągle mnie całują. Myślę,ze jestem najbardziej wycałowanym dzidziusiem na świecie.
- Mama w koncu zamówiła mi matę do kontroli oddechu - YEEEEY! Wreszcie przestanie straszyć stojąc w ciemnościach i wpatrując sie we mnie!
- Generalnie moimi ulubionym hobby jest butla. Lubie takze butlę, jak i rownież wiecej butli. Ale ponad wszystko kocham butle
- Byłem na pierwszym (i jednym) spacerze. Opowiedziałbym o nim cos wiecej, ale przespałem go od poczatku aż do samego końca.
- Generalnie mama twierdzi,ze jestem grzecznym dzidziusiem

Tydzien i 4 dni z życia mojego synka

Wory pod oczami. Koszulka męża pokryta plamami z mleka. Tłuste włosy. Nieogolone nogi. Wszędzie haos. Bałagan. Nieporządek. Siedzę, a do oczu cisną mi sie łzy. Mam wspaniałego meża i syna. Jestem mamą i jestem szczesliwa.



Mój kurczak malutki

2 tygodnie i 1 dzien z życia mojego synka

Tatadadam! Od wczoraj oficjalnie jestesmy dużym dzidziusiem bez pępuszka! tata przeżył chwile grozy, gdy podczas karmienia cos mu spadło na stopę i zobaczył TO (czyli pępuszek)! Cały blady, o ile mozna tak określić tatę, szybko zawołał mamę ktora zapomniała przez TO o bożym świecie (jak rownież o smażonym, a pozniej przypalonym kurczaku). Mama bardzo sie ucieszyła i wycałowała mnie całego (jak zwykle zresztą).
Ostatnie dni były dla mamy ciężkie... Czesto płakała, klucila sie z tatą, raz nawet bardzo mocno. Niestety widziałem i słyszałem wszystko, przez co miałem tej nocy kłopoty ze spaniem, co jeszcze bardziej zasmuciło mamę mysle,ze dlatego ze mama była bardzo zmęczona... Dzisiaj w nocy jednak dałem jej sie wyspać i odzyskała humor i nawet uśmiech powrócił na jej twarzy.
Wydaje odgłosy! No, moze konkretniej jeden odgłos: cos w stylu awwwuuu. Moze to niewiele,ale dopiero sie rozkręcam tata mowi,ze pewnie bede gadułą jak mama hehehe. Nic z tych rzeczy, bede znacznie gorszy! Ha!
Niestety mam katarek ale w czwartek jedziemy do pana doktora i wypytamy sie o wszystko. O moj biały nalot w buźce tez... Mama ma poczucie winy,ze moze robi cos nie tak, ze moze niewystarczająco o mnie dba, dlatego tak sie dzieje... Zobaczymy co powie pan doktor.

2 tygodnie i 6 dni z życia mojego synka

Ostatnie dni były dla nas bardzo dobre. Przestałam w koncu plakac, odzyskałam energię i wszystko wskazywało na to, ze wychodzę na prostą. Aż do wczorajszej nocy. Rzadko skarze sie na meża. Nie jest idealny - jak kazdy ma swoje wady, ale rownież ma i zalety. Wczoraj jednak zdecydowanie przegiął. Mimo swoich 36 lat, gdzieś w głębi duszy to nadal nastoletni chłopiec dla ktorego przyjaciele odgrywają ogromna role. Wczoraj w nocy wymknął sie do kolegów, którzy są jednocześnie naszymi sąsiadami. Wczoraj w nocy rownież, wkurzona starałam sie skorzystać z okazji, że maluch śpi i uciąć sobie drzemkę. Wczoraj w nocy, niestety, przeżyłam strach jakiego jeszcze nie znałam... Odkąd Taizean jest z nami, śpię bardzo uważnie. Z reguły potrafię odróżnić odgłosy jakie wydaje. Wiem, kiedy musze sie pospieszyć i wsiąść go na ręce, oraz gdy lepiej go zostawić w spokoju. Tym razem wyrwał mnie ze snu zupełnie nowy odgłos - odgłos dławienia sie. Wyskoczyłam z łóżka jak z procy i zobaczyłam cos co nie pozwala mi zapomnieć: moj synek nie mogący złapać oddechu, z całą twarzą pokrytą wymiocinami z mleka. Szybko wyciągnęłam go z łóżeczka, złapałam za szmatkę i oczyściłem jego nosek i buźkę, dmuchnąłem mu w twarz i poklepalam po plecach - zadziałało! Rany, jak ja zaczelam plakac! Maluch sie wystraszył i płakał razem ze mną... Napisałam do meża smsa: 'Mały o mało co by sie udławił własnymi wymiocinami.' Mąż odpisał tylko 'cholera' i, ze zaraz przyjdzie. Wrócił po godzinie. Jego dziecko było w tak poważnym niebezpieczeństwie, ale przeciez nie mógł zostawić kolegów. Mogliby sie obrazić. Nie odzywam sie do niego, nie mogę nawet na niego patrzeć. Fakt, przepraszał, ale faktem tez jest to,ze tak naprawde ma nas w nosie, a ja nie mogę na niego liczyć w żadnych okolicznościach. Niestety.