zaczynają się pierwsze schody. Erykowi ropieje prawe oczko. od wczoraj intensywniej przemywamy, w tym również solą fizjologiczną, dodatkowo obywatel został ubezwłasnowolniony (czytaj: ubrany w niedrapki), bo prawdopodobnie to stąd to wszystko. przy karmieniu zaobserwowałam, że non stop pchał w to oko rączkę a i pewnie robił to przez sen, jak nie patrzyłam. na chwilę obecną oczko jakby się poprawia. bardziej martwi nas zaczerwienione prawe jądro (od strony odbytu). zaczerwienienie jest takie nieco jakby szkliste i nic nie pomaga. dodam, że tak poza tym nie ma dosłownie żadnych zaczerwienień, więc nie sądzę, aby to był brak higieny, ale nie wykluczam, że coś robimy źle. Mąż dzwonił rano do przychodni, ale na dzisiaj nie ma już wolnych miejsc (mam nadzieję, że tak nie będzie zawsze), ale recepcjonistka obiecała przyspieszyć wizytę położnej, cóż... zatem czekamy. na razie jestem względnie spokojna bo patrząc po Eryku nie widać, aby oczko, czy jądra jakoś specjalnie mu dokuczały, inaczej by to chyba? jakoś okazywał.

wizyta położnej była nad wyraz udana. pani jest plus/minus w naszym wieku, więc od razu złapaliśmy dobry kontakt. najpierw sama opowiadała, opowiadała, opowiadała, a później chętnie i bez dąsów odpowiedziała na wszystkie nasze pytania. oczywiście, a może przede wszystkim obejrzała też Eryka i na oczka poleciła kontynuować przemywanie solą, a na odparzenie kupić sudocrem, natomiast do codziennej pielęgnacji zaleciła używać linomag, który już akurat mieliśmy. przy okazji dowiedziałam się też/zobaczyłam, że tych specyfików to nie ma co żałować, a my się tak raczej pieściliśmy i go ledwo mizialiśmy nimi.

od wczoraj synek niemal non stop wisi mi na cycu, szczególnie w ciągu dnia. czasem mam wrażenie, że mój dzień składa się tylko z karmienia. kiedy więc już zdarzają mi się wolne chwile to muszę się dobrze zastanowić co z nimi zrobić, żeby nie zmarnować. i tu wraca kwestia prowadzenia pamiętnika na belly, bo choć to dla mnie ogromna (i nie ukrywam uzależniająca) przyjemność, to jednak też przy tym czasochłonna. zostaję więc przy postanowieniu, że równo miesiąc od urodzenia przestaję pisać i ograniczam też zaglądanie tutaj. natomiast nie jestem/nie będę w stanie zrezygnować ze strony w ogóle, bo jednak do wielu z Was się przywiązałam i po prostu muszę być na bieżąco!

tak poza tym to u nas sielanka. dopóki jesteśmy ze wszystkim we dwoje (Mąż ma urlop do końca przyszłego tygodnia) to wszystko jest o połowę prostsze. później pewnie doznam lekkiego wstrząsu, ale przynajmniej będę na tyle oswojona z tym naszym brzdącem, że nie będę miała? strachu w oczach jak Mąż będzie wychodził do pracy.

a tak w ogóle to dzisiaj pierwszy raz byłam na spacerze. sama! obiecywałam sobie od poniedziałku i się udało (... w sobotę). z synkiem będziemy próbować (zgodnie z zaleceniami położnej) dwa tygodnie po porodzie i najpierw werandowanie. w sumie brzmi to dość przytomnie, więc się zastosuję/zastosujemy.

ani się obejrzałam, a przeszedł tydzień jak jesteśmy razem w domu. niby jeden dzień podobny do drugiego, ale każdy na swój sposób wyjątkowy. ciągle jestem na etapie niedowierzania, że Eryk to jest ten sam człowiek, którego nosiłam pod sercem. dla mnie to jest (wciąż) dalej totalny kosmos, mimo, że (przysięgam) byłam przecież przy porodzie.

niestety obserwuję, że straciłam zapał do pisania. już nawet nie chodzi o ten skradziony czas, czy że nie mam o kim/o czym (bo każdy dzień to osobny materiał na wpis), ale ja po prostu już tego nie czuję. pamiętnik był/jest mi widać potrzebny kiedy jest mi źle, kiedy mam problemy, kiedy czuję się niepewna, smutna itp. taka poniekąd była ciąża. owszem w ogólnym rozrachunku stan błogosławiony, piękny, mistyczny, ale w praktyce rzyganie, senność, różnej maści bóle i kilka niepokojących wyników, przez które poleciało niemało łez. a teraz? teraz po prosu rzygam tęczą, jestem bezwstydnie szczęśliwa, totalnie zakochana w moim dziecku, i żaden pamiętnik nie jest w stanie tego dokładnie opisać, co najwyżej spłycić i że tak powiem zinfantylnić.

lubię pisać emocjami. nie o tym gdzie byłam, co robiłam, chociaż oczywiście to niewątpliwie stanowi tło do wpisu/jakiś punkt wyjścia. przy małym dziecku, gdzie wszystko jest takie monotonne, powtarzalne i przez to właśnie piękne, musiałabym ciągle się powtarzać, a i na swój sposób powtarzać za Wami, bo przecież każde dziecko w końcu pierwszy raz uleje, zrobi brzydką kupę, odparzy się, urośnie mu pierwszy/drugi/piąty ząb, zacznie siadać, chodzić, pyskować, a na końcu wyjedzie na studia, ożeni się/wyjdzie za mąż itd.

sorry, że tak dzisiaj jakoś melancholijnie, ale jakoś tak samo wyszło.

nasze Dziecko musiało uważać na zajęciach (ze) szkoły rodzenia, bo bardzo sobie wzięło do serca (to całe) budowanie relacji poprzez karmienie. kiedy piszę, że całe dnie wisi na cycku, to (serio) mam na myśli, że dosłownie całe dnie wisi na cycku. gdyby nie to, że Mąż mi donosi picie i jedzenie, to chyba bym umarła z głodu i/lub pragnienia. już nie wspomnę jak moje Dziecko rozumie budowanie relacji poprzez karmienie, bo nie jest to bynajmniej budowanie relacji ze mną, tj. z matką. o nie. moje Dziecko buduje sobie relacje co najwyżej z cyckami, szczególnie jeśli nie może któregoś cycka uchwycić. 'podpadnięty' cycek jest wtedy okładany piąstkami, a jak to nie wystarcza to Synek zaczyna awanturować się poprzez krzyk/płacz.

jeśli już trafiają mi się wolne momenty w ciągu dnia, to dostaję fisia, bo tak się na nie cieszę, że aż nie wiem w co najpierw ręce włożyć, a żeby było jeszcze weselej to za chwilę budzi się młody buntownik i z powrotem wracam do kozy. oczywiście (tak już całkiem na poważnie) karmienie jest bardziej fajne, niż nie, ale nie ukrywam, że już co najmniej parę razy pomyślałam sobie, że/a gdybyśmy karmili butelką, to żywicieli mogłoby być dwóch, czytaj: ja i tata. gdyby nie to, że mleko kupne nie wpada od razu ciepłe prosto do wysterylizowanej (samej z siebie) butelki, to pewnie już bym wprowadziła to udogodnienie, a tak znowu 1:0 dla natury.

żeby jednak nie było, że nic tylko narzekam na to moje Dziecko, to muszę powiedzieć, że w nocy za to daje nam pospać. oczywiście nie mówię tu o śnie bez przerwy osiem godzin, bo to nie możliwe przy małym bobo, ale te 3-4 godziny z przerwą na dość szybkie (w porównaniu z dniem) karmienie też jest ok. inna rzecz, że mama za dnia pokutuje, za to dobre nocne spanie, ale w życiu (jak widać) nie można mieć wszystkiego. dopóki tata jest z nami w domu to i tak nie mogę narzekać, ale sama jestem ciekawa jak to będzie potem, już nie wspomnę, że w końcu kiedyś go wyślą w pierwszą i (o zgrozo) nie jedyną delegację.

dzisiaj drugi wpis, no bo przecież nie mam weny co nie?

zamówiłam ostatnio kilka par pajacyków dla Eryka, bo to co mieliśmy w małym rozmiarze (do 56 cm) to się dało policzyć na palcach u rąk (i to nie wszystkich). a wiadomo, że Młodemu najlepiej się ulewa, kiedy akurat nie ma w pobliżu tetrowej pieluchy, już nie wspomnę o sikaniu i kupkaniu podczas przewijania, bo przecież dlaczego nie i to właśnie wtedy kiedy człowiek zapomniał 'bardziej' podwinąć ubranko. teraz nowe pajacyki są na etapie suszenia się i już się nie mogę doczekać, aż przyodzieję w nie nasze awanturne Dziecko. mam tylko nadzieję, że nie będą za ciasne przy szyjce, za krótkie w nóżkach, albo coś równie dramatycznego, bo inaczej mój krzyk rozpaczy usłyszą nawet na Helu. w ogóle jeśli chodzi o ubranka dla dzieci, to jest to całkiem niezły biznes. zanim dokonałam swojego zamówienia na Allegro (niecałe 17 zł za 1 szt.) wysłałam Męża do Tesco, licząc że może tam uda się szybko i od ręki coś ładnego i niedrogiego. taaaa... uhmmm... Mąż wrócił z dwoma! pajacykami (z czego jeden - co się później okazało - za mały), które kosztowały nas 100 zł z górką. bosszzzz. nawet nie wiecie ile ja musiałam walczyć ze sobą, żeby powiedzieć (tylko!) coś w stylu 'nie no spoko, najważniejsze, że w ogóle coś kupiłeś', a przecież i tak nie było najgorzej, bo podobno Mąż 'zrozpaczony' oglądał/i rozważał już ubranka dziewczyńskie.

niestety muszę też zweryfikować swoją opinię na temat zakupionych (swojego czasu) ubranek używanych (w paczce). wtedy patrzyłam jakoś tak bardziej sercem, a teraz dopuściłam do głosu rozsądek, który z automatu nakazał wyeliminować mi wszystko to co zakładane przez główkę. nie wiem, być może są tacy rodzice (na pewno są!), dla których ubieranie dzieci w te ustrojstwa to jest nic, ale ja się najnormalniej w świecie boję. może jak będzie większy, może wtedy mi przejdzie, ale teraz nie. nie i nie. tym bardziej, że Eryk miał przy porodzie złamany obojczyk. jak o tym usłyszałam pierwszy raz to niemal zeszłam na zawał, ale potem okazało się, że u noworodków po pierwsze to dość powszechne, a po drugie, że nie boli, ale same powiedzcie, że z definicji brzmi to bardzo groźnie. no więc właśnie dlatego (na wszelki wypadek) daruję sobie ubieranie przez główkę i przez to już mi się tak nie podobają te moje okazyjne używki, a przynajmniej nie wszystkie z tych, które zdecydowałam się zostawić.

chyba zaliczyłam wczoraj (wieczoro-nocą) pierwszy macierzyński kryzys. w sumie bez wyraźnego powodu, coś na zasadzie, że 'miarka się przebrała'. w zasadzie to wystarczyło, że Eryk znowu zaczął się awanturować przy karmieniu, w sensie z jednej strony otwierać dziubek, bo głodny, a z drugiej odpychać rączkami i nóżkami, co bynajmniej nie ułatwiało dostawienia cyca. aż Mąż się wystraszył i 'tłumaczył' potem Synkowi, że 'nie wolno bić mamusi', a ja się czułam i wzruszona i jak idiotka, bo przecież wiadomo, że Eryk tego nie robi ani specjalnie, ani świadomie, a w ogóle to nie był powód moich łez, tylko tak jakoś akurat się nazbierało i o. mam nadzieję, że rozumiecie.

na pocieszenie tylko dodam (chociaż to takie pocieszenie/nie pocieszenie), że Mąż zaliczył pierwszy tacierzyński kryzys na kilka dni przede mną, przy czym wiadomo on - jak to facet - nie dramatyzował (czytaj nie uronił ani łezki). ale! jego frustracja na chwilę zagęściła nam powietrze w naszej kawalerce. oczywiście Mąż w przeciwieństwie do mnie w życiu się nie przyzna, że to był kryzys, ale ja tam swoje zarejestrowałam (i zapisałam, co by było ku pamięci).

już drugi dzień jak się werandujemy. na razie po 15 minut, ale jutro zaczynamy po 30. dzisiaj tylko trochę dałam plamę bo zapomniałam przykryć Dziecko kocykiem, ale dość szybko się zorientowałam i nakryłam go naszym (kocyk Eryka jest w praniu). jak Mąż wrócił do domu to mówię mu, że dzisiaj pierwszy raz zachowałam się jak wyrodna matka i żeby zgadywał co (złego) zrobiłam, a on skubany od razu wypalił, że pewnie wystawiłam młodego z gołą pupą na balkon. no żesz. czyta ze mnie jak z otwartej księgi.

a potem jak przewijał Eryka to mu opowiada, że nam nie chcą dać kredytu, i że będziemy mieszkać pod mostem. oczywiście nie jest aż tak źle, ale przez nieudolność naszych doradców zaczynamy wszystko procesować od nowa, a dodam tylko, że z tematem bujamy się mniej więcej od września. co na to Eryk? otóż dalej je, śpi, robi siku i kupę, czyli generalnie nie przejął się.

poza tym myślimy o zakupie smoczka i bujaczko-leżaczka, ale nachodzi mnie mnóstwo wątpliwości. ze smoczkiem bo się nasłuchałam/naczytałam, że Synek może się oduczyć ładnie jeść, a tyle nas kosztowało nauczenie się siebie. z bujaczko-leżaczkiem, bo jak dotąd nie mogę znaleźć idealnego modelu, a bardzo zależy mi aby po rozłożeni do pozycji leżaczka to był faktycznie leżaczek (bez wklęsłej dupki jak w foteliku/nosidełku samochodowym). oraz żeby miał uchwyt do przenoszenia i funkcję bujania/wibrowania, taką no wiecie, że się naciska guzik i samo buja/wibruje, a nie że ja/matka nogą, albo ręką. z góry dziękuję za każdą podpowiedź/dobrą radę.

jedno jest pewne, my chyba nie będziemy mieć problemów typu 'by niejadek zjadł obiadek'. Mąż mówi, że Synek dopada cyca jak lew antylopę i naprawdę nie ma w tym za grosz przesady. powiem więcej, Eryk je zachłannie i prawie w ogóle nie robi sobie przerw. nawet jak mu się ulewa, to i tak domaga się jeszcze i jeszcze. na szczęście nie ulewa mu się przy każdym posiłku (przy czym nie liczę takich malutkich ulań, ledwo na łyżeczkę), ale już parę razy naprawdę porządnie nam chlusnął, a wczoraj to mu nawet poleciało nosem. mimo to dalej wymachiwał piąstkami i pieklił się dopóki nie dostał z powrotem cyca. w końcu wiecie co pomogło? dałam mu swój palec do possania i po minucie, może dwóch usnął zadowolony. to nas utwierdziło w przekonaniu, że bez smoczka się nie obejdzie, bo może Eryk chce sobie tylko/jednak pociumkać, a nie pojeść. no w każdym bądź razie Mąż właśnie na zakupach i obiecał, że bez smoka nie wróci. zresztą - tak a propo - na tego smoka to bardziej uparł się Mąż niż ja, bo ja to bym jednak poczekała do wizyty u pediatry, ale w sumie Mąż ma rację, że pewnie co pediatra to opinia i ostateczna decyzja (i jej konsekwencje) i tak są po naszej stronie, więc nie ma się co oglądać na innych.

jeśli zaś chodzi o bujaczko-leżaczek, to chyba w końcu zdecydowałam się na kinderkraft z rożkiem, ale z samym zakupem to się jeszcze powstrzymam, bo muszę to najpierw jakoś w sobie przewalczyć. internety mówią żeby raczej dziecka w tym nie próbować (co najmniej) do wizyty bioderkowej i teraz jestem, że tak powiem 'w kropce'.

p.s. dziękuję za Wasze komentarze pod poprzednim wpisem. Dzabuch mam nadzieję, że dzięki smoczkowi ukradnę trochę więcej wolnego dla siebie. Motylku zgadzam się z Tobą, że ostatecznie i tak wszystko zależy od Dziecka.

no i proszę, smok przydał się już dwa razy. najpierw jak się werandowaliśmy, drugi raz przed chwilą po przedłużającym się karmieniu z (niedużym, ale jednak) ulewaniem. za każdym razem Eryk possał może do 10 minut i wypluł, wcześniej usypiając, tak jakby smok był mu potrzebny właśnie/tylko to wyciszenia się i 'odpłynięcia'. oczywiście to za wcześnie na ogłaszanie zwycięstwa, ale takie korzystanie ze smoczka to ja rozumiem.

p.s. a podobno jak ja byłam mała to nie zasnęłam dopóki nie dostałam pieluchy, którą sobie łapałam usteczkami za rożek i ssałam. także to ssanie to Eryk ma chyba po mnie. w zasadzie to raczej jedyne co po mnie ma jak dotąd, bo tak poza tym to wypisz wymaluj czysty Tata. no średnio to sprawiedliwe względem mamy, która nosi pod sercem przez 9 miesięcy, potem RO-DZI! żeby na koniec dziecko było kopią tatusia.

niektóre rzeczy wychodzą dopiero w praniu. np. w szkole rodzenia mówili, że poprzez karmienie dziecka piersią buduje się z nim więź i że szkoda, że niektóre mamy w tym czasie rozmawiają przez telefon, czytają książkę, tudzież oglądają TV. wtedy bardzo się z tym zgadzałam, a teraz... zdarza mi się rozmawiać przez telefon, czytać książkę, tudzież zerkać na TV i uważam, że to wręcz konieczne, bo inaczej to bym chyba umarła z nudów. biorąc pod uwagę, że Eryk wisi na cycu +/- 8 osiem godzin na dobę trudno oczekiwać ode mnie, że nic tylko będę w niego patrzyła jak w obrazek, mówiła, głaskała, tuliła, choć absolutnie nie żałuję mu siebie, ale też bez przesady.

albo z innej beczki. będąc jeszcze w ciąży dostaliśmy od przyjaciół po ich synku taki kombinezonik zajączka i od razu pomyślałam sobie, że w nim wyjdziemy ze szpitala, a potem będziemy (też w nim spacerować). no i faktycznie tyle co wrócić ze szpitala to był ok., ale na spacer jest jednak za chłodny, co dotarło do mnie dopiero podczas rozmowy z odwiedzającą położną. no więc co zrobiłam jako troskliwa matka? no wiadomo, że w te pędy kupiłam kombinezon zimowy. ładny, ciepły (niedrogi!). i przebierałam nogami aż przyjdzie (w sensie że pocztą, bo przecież nie sam, co nie?), żeby potem dostawać szału przy ubieraniu w niego Potomka, no bo kurde jedna rączka, druga rączka, jedna nóżka, druga nóżka. i tak codziennie, aż do wiosny. no więc się wzięłam i zamówiłam śpiworek zimowy. widać niektóre sytuacje trzeba najzwyczajniej przeżyć, żeby wyciągnąć szyte na miarę wnioski.

a tak w ogóle to od jutra Tata (w sensie, że Mąż) wraca do pracy, więc jestem w lekkim stresie. wiem, że nie ja pierwsza zostaję sama z dzieckiem, ale to mnie jakoś specjalnie nie podnosi na duchu.