Za parę dni Szymon skończy 4 miesiące. Niestety mleko w cycu się skończyło. Nie byłam w stanie ciągle odciągać, bo zabiera to za dużo czasu, a przecież muszę się czasami też najeść, umyć, odpocząć, przespać itp. W sumie karmiłam Szymonka cycem i mlekiem modyfikowanym do 3,5 miesiąca. Zwykle brakowało mi mleczka z cyca na mniej więcej 2-3 karmienia dziennie (w sumie), więc przez pierwsze 3 miesiące dostawał dość sporo 'dobrego' od mamy.
Jakiś żal w sercu, że tak to się potoczyło, że mieliśmy taki trudny początek (bo miesiąc w szpitalu), że już więcej nie dam synkowi cycusia. Wczoraj wylewałam do zlewu z butelki odrobinkę mleczka, które odciągnęłam parę dni wcześniej. Płakałam przy tym, że to już koniec. Głupie wiem, ale jakoś żal mi, że tak mało dostał z cyca. Tak bardzo mi zależało, żeby karmić piersią jak najdłużej, o wiele dłużej niż mi się udało. Zabrakło mądrości (szczególnie na początku, co i jak robić), czasu, sił i kogoś, kto by podpowiadał na bieżąco co robić.

Synek od dwóch dni ma jakiś przełom. Usypia na noc leżąc na łóżku i tuląc się do mnie i do swojej przytulanki czyli pieluszki. Mruczy przy tym, rusza rączkami, nóżkami. Nastawia mi dłonie do całowania. Ja go całuję po dłoniach, po szyjce, po policzku, po czółku, a on z uśmiechem na ustach zasypia. Boża jaka to zmiana. Do tej pory przez kolki usypiał 'na bujanie' na rękach.
Dziś odebraliśmy z poczty nianię elektroniczną. Kupiliśmy w końcu Philipsa Avent. Właśnie ją testuję, bo mały śpi w sypialni, a ja siedzę przed komputerem ze stacją rodzica w drugim pokoju. Chyba to będzie gadżet, który naprawdę ułatwia życie. Na razie drzwi do sypialni są otwarte, ale jak już nianię przetestuję i nauczę się jak działa, to będę zamykać synkowi drzwi, żeby miał ciszej. Myślę, że to wpłynie znacząco na poprawę jego snu. No i nie ukrywam, że ja spokojniejsza będę i nie będę co chwila biegać i sprawdzać, czy mały się nie obudził przypadkiem. Niania, którą kupiliśmy ma funkcję mówienia do dziecka, kołysanki i lampki nocnej. Recenzja niebawem.

Jak się karmimy teraz?
Szymon zjada 5x po 180 ml mleka (dajemy mu HIPP). Jeszcze tydzień temu dawałam mu po 150 ml, ale się nie najadał i zwiększyłam dawkę. Tylko w nocy dostaje mniej - 150 ml, więc w sumie je 5x po 180ml i 1x po 150ml.

Nauczył się pić wodę (bez dodatków). Zajęło nam to ze 2 tygodnie, żeby się przekonać do smaku wody. Generalnie wodę najchętniej pije ze strzykawki albo z kubeczka. Ze smoczka nie idzie.
Od wczoraj podaję mu też rumianek i też najlepiej ze strzykawki.

No... obudził się. Niania działa - a jakże.
Znikam.

edit (śpi dalej)

Mąż wczoraj wracając z pracy miał kolizję z sarną. Na szczęście dla nas nie było ślisko i nic nie jechało z przeciwka, bo mogło się to gorzej skończyć dla niego. Odbił kierownicą na lewy pas, dzięki czemu sarna nie wpadła na maskę, ale została uderzona bokiem samochodu. Drzwi od pasażera wgniecone. Aż nie chcę myśleć co by było jakby było ślisko, albo z naprzeciwka akurat jechał samochód. Niestety dla sarny to był koniec. Podnosiła łeb, żyła, ale nie mogła wstać. Mąż zadzwonił po policję. Ci przyjechali i zadzwonili po leśniczego, żeby przyjechał i odstrzelił biedaczkę. Życie jest takie kruche.

No dobra, idę się ogarnąć póki mały śpi.

Szymon skończył 4 miesiące dwa dni temu. Akurat nie miałam czasu, żeby coś napisać 9 lutego, więc piszę teraz. Zdjęcie zamieszczę w kolejnym wpisie, bo akurat mu jeszcze nie zrobiłam, a teraz śpi.

Kolki praktycznie za nami. Wieczory zrobiły się pogodne i spokojne. Płacz przed zaśnięciem trwa chwilę. No właśnie czy to normalne, że praktycznie przed każdym zaśnięciem Szymon płacze, tak jakby z tego powodu, że jest zmęczony? Może to pozostałość po kolkach?

Zrobił się bardzo społeczny. Ciągle się uśmiecha, śmieje, piszczy, gada po swojemu. Jeszcze to nie jest guganie, a bardziej takie wzdychanie, pianie i dźwięki typu 'uuuuuuu', 'aaaaa'. Głowę praktycznie już trzyma sam, a ja tylko trzymam rękę w okolicy jego głowy asekuracyjnie. Zaśmiewa się, gdy mówię do niego 'bzia, bzia, bzia' albo 'psik, psik, psik' albo 'umpa lumpa umpa lumpa'.... Lubi całuski i mizianie (niech mi ktoś powie, że faceci nie lubią czułości... no! Ja mam małego faceta w domu i on tę czułość wprost uwielbia).

Szymonek waży 7650 g i mierzy 68 cm. Już podwoił wagę urodzeniową, co miało nastąpić według wszelkich prawideł za miesiąc, więc mamy DUŻEGO syna. Byliśmy 8 lutego w przychodni na kontrolnej wizycie. Zmieniłam lekarza. Nowa pani doktor wydaje się lepsza, ale czy jest dobra okaże się jak synek będzie chory.
No właśnie... na razie mały nie choruje. Udało się nam przez 4 miesiące ochronić go przed infekcjami. A ja codziennie się boję, że to już, że dziś będzie ten dzień, kiedy on zachoruje. Jakaś fobia siedzi we mnie apropos przeziębienia i nie daj Boże czegoś gorszego. Mama mi powtarza, że przyjdzie dzień, że zachoruje i to jest normalne. Ja to wiem, a i tak się boję tego dnia. Trochę bez sensu, ale tak właśnie jest.

Trzy dni temu zrobiłam sobie grafik sprzątania domu, bo w takim syfie już dłużej siedzieć się nie da. We wtorki sprzątam kuchnię, w czwartki łazienkę, co drugi dzień ścieram kurze, odkurzam i zmywam podłogę, a codziennie ścieram blaty, stół i zmywam oraz ścielę łóżko. Weekendy mam wolne od sprzątania. Od 3 dni wdrażam grafik i owszem w domu czyściutko, ale ja latam ze ścierą i mopem od rana do wieczora, bo posprzątać w jednym odcinku czasu się nie da przy maluchu. Tu karmię, tu bawię, tu odkurzam, potem znów bawię, przewijam i mopuję i tak dalej. Schodzi się cały dzień. Nie wiem czy wytrwam, ale chciałabym... Oczywiście część sprzątania przypadnie mężowi, ale na razie chciałabym przetestować grafik sama.

Aha co do starań na razie się nie staramy o kolejnego brzdąca w tym miesiącu, bo biorę silne leki przeciwzapalne na tą moją rękę przez miesiąc. 2 marca zaczynam rehabilitację na rękę, ale lekarz rehabilitant powiedział, że najlepiej naciąć te ścięgna i wtedy przestanie boleć... no zobaczymy. Mam stwierdzony zespół de Quervaina (przewlekły stan zapalny pochewki ścięgnistej nadgarstka) czyli bolesny kciuk matki, przypadłość typowa dla matek.

Szymonek ma prawie 4,5 miesiąca, 3 dni temu skończył 19 tygodni.

Nie było mnie ładnych parę dni. Ostatnio pisałąm, że boję się choróbska, no i przyszło to czego się bałam.

W zeszły czwartek 16.02. mieliśmy kontrolę w Centrum Zdrowia Dziecka. Spędziliśmy tam cały dzień, robiono badania i była konsultacja z urologiem. Na razie nerka się nie zmniejszyła mocno, ale też nie urosła, więc czekamy nadal co z tego będzie. Kolejna kontrola w październiku. Jeśli wodonercze się nie skasuje samo, to trzeba będzie operować. No zobaczymy.

Wróciliśmy z CZD około 16. Mały padł, poszedł spać i spał ze 3 godziny. Obudziło go potężne zachłyśnięcie. Mleko cofnęło mu się noskiem i mocno się zachłysnął, tak mocno, że cały czas go 'podbijało' aż w końcu miał problemy z oddychaniem. Ja biegałam po domu w panice, bo musieliśmy natychmiast jechać do szpitala, ale nie wiedziałam od czego zacząć. W końcu złapałam koc, dziecko w koc, sama na krótki rękaw wyskoczyliśmy z domu. Mąż jechał jak szalony, a mały wył całą drogę i miał problemy z oddychaniem, bo był cały zatkany wydzieliną i mlekiem. Na szczęście do szpitala mamy z 5km, ale po drodze przejazd kolejowy. Modliłam się, żeby nie był zamknięty. Wyskoczyłam z samochodu pod szpitalem i biegiem na Izbę przyjęć. Ludzie jak widzieli co się dzieje, po kolei mi drzwi otwierali. Nie czekałam na rejestrację, wpadłam do gabinetu nie proszona. Pielęgniarka wzięła go ode mnie, on bardzo płakał, ale już mu się lepiej oddychało. Uspokajał się z 15 minut i wszystko wracało do normy. Ja myślałam, że zawału dostanę. Jak oddałam go w gabinecie na ręce do pielęgniarki, to poczułam się tak źle, że myślałam, że zemdleję. Duszno, słabo, serce wali, gorąco. Po jakimś czasie zostaliśmy wysłani na oddział pediatryczny na konsulatację. Szymonek został zbadany. Wszystko było ok, ale po takim incydencie zostawili go w szpitalu na obserwację ze względu na możliwość zachłystowego zapalenia płuc. No to trafiliśmy na oddział. W piątek miał rentgen płuc, tu czysto. Miał pobrany kał na badanie w kierunku rotawirusa. No i niestety wyszedł rotawirus. Pani doktor powiedziała, że często rotawirus tak się potrafi zacząć, nietypowym ulaniem/wymiotem. Do soboty nie było żadnych objawów rotawirusa, więc uznano, że jest skąpoobjawowy i wysłano nas do domu.
W niedzielę rano wróciliśmy na oddział, bo mały zwymiotował, dostał gorączki i przestał jeść. Bałam się odwodnienia, więc do razu szpital. No i byliśmy w szpitalu niedzielę, poniedziałek i wtorek. W niedzielę gorączka 38,5. Cały dzień bardzo wysoka. Syn jak nie żywy. Tylko cały dzień wył, z zamkniętymi oczami. NIc go nie interesowało. Nie jadł. Podawano mu kroplówki. W poniedziałek w nocy zaczął jeść. Nasiliła się też biegunka. Przez cały poniedziałek zrobił ze 12 kup, płacząc przy tym z bólu brzucha. O 19 w poniedziałek temperatura spadła. O 23 było przesilenie z biegunką, tzn. ostry ból brzucha, ciągła kupa (woda) przez 30 minut i syn usnął. We wtorek zaczął ładnie już zjadać porcje, kupy się unormowały i temperaturę miał normalną. Wypisali nas po południu.

Tak wyglądało ostatnie 6 dni u nas. Wracamy do normalności. Synek trochę pokasłuje, mam nadzieję, że się nie zaraził niczym innym na oddziale. Pani doktor mówiła, że rotawirus lubi nabłonek gardła, i że kaszelek może być od tego. Robimy inhalacje, synek dostaje Dicoflor i mamy nadzieję, że już teraz będzie zdrowy jakiś czas.

Krótki wpis. Za 2 dni kończymy 5 miesiąc życia.

Mamy pierwszy ząb, tzn. dopiero się wyżyna, ale już go widać. Jedynka lewa dolna. Od jakichś 2 tygodni widać było coś białego na dziąśle, ale dopiero teraz jest twarde i ostre w dotyku, więc pierwszy ząb pojawił się w 4 miesiącu życia.

Głowę trzymamy sztywno, mama ma lżej, bo nie musi podpierać ręką.
Piąty dzień jemy dynię łyżeczką i bardzo ją lubimy (dynię... łyżeczkę z resztą też).
Pojawiły się też kleik ryżowy i kaszka jaglano-kukurydziano-ryżowa Hippa.
Sok jabłkowy z wodą (w stosunku 1:3) to rarytas.
W końcu polubiliśmy chustę - mama przeszczęśliwa, nosi synka po domu.
W końcu polubiliśmy spacery - ostatnie dwa dni wyjście na dwór bez awantury i płaczu.

Z mniej pozytywnych wiadomości to to, że mamy asymetrię prawostronną i od kwietnia zaczynamy rehabilitację.

Aktualnie rehabilituje się mama (na nadgarstek) - codziennie rano wyjazd do Warszawy na zabiegi (jeszcze tylko 5x), musiała nieźle się nagimnastykować, żeby załatwić opiekę dla Szymonka.
Miesiączka wróciła, to już 3ci cykl po porodzie. W tym i pewnie w kolejnym cyklu bez starań o rodzeństwo dla synka, bo mama bierze silne leki przeciwzapalne (na rękę). Ale od maja rusza machina.

Aha i stały punkt programu: jak zwykle się odchudzamy, tzn. Szymonek nie... a rodzice.

A oto i nasz Sajmonek:

Mamy prawie 6 miesięcy. 25 tygodni skończone.
Napiszę więcej o Szymonku 9 kwietnia, bo wtedy kończy 6 miesięcy.

Dziś bardziej o mnie.
Od początku marca zaczęłam ograniczać słodkości prawie do zera. Przez miesiąc takiego jedzenia, praktycznie nie schudłam, niestety. Mój mąż odchudza się razem ze mną i on schudł 4 kg, także mój metabolizm naprawdę zwolnił.

W związku z tym, że efektów praktycznie brak, zapisałam się do fitness klubu. Kupiłam karnet OPEN, więc zamierzam chodzić dość często, tzn. codziennie, oprócz weekendów. Dziś idę akurat na ćwiczenia 'Zdrowy kręgosłup', ale jutro i w czwartek mam zumbę, w środę ATC - gimnastyka antycellulitowa, a w piątek mam TBC (total body condition). Muszę ruszyć *upę i w końcu zjechać z wagi, bo ważę 97 kg i to jest stanowczo za dużo. Poza tym przy takiej wadze i prawie 9kg synku mój kręgosłup robi wysiadkę.

W sobotę byłam na pierwszych zajęciach pt. Fit weekend i mam zakwasy na całym ciele, ale mimo to, miłe to odczucie czuć, że jednak te mięśnie gdzieś tam są.

Krótko i na temat.
Trzymajcie kciuki!

Wczoraj Szymon skończył 6 miesięcy. Jejku jak to przeleciało, nie powiem, nudzić się nie nudziłam przez ostatnie pół roku.

Synek ma już dwie dolne jedynki. Samodzielnie przekręca się z pleców na brzuszek i na odwrót, więc trzeba go już mocno pilnować, żeby nie spadł z sofy czy łóżka. Ciągle podciąga się aby usiąść, ale nie pryspieszamy tego. Jak usiądzie, to usiądzie. Gugać nie guga, gada po swojemu, głównie piszczy. Jest bardzo towarzyski i społecznie rozwija się super. Je już obiadki słoiczkowe, deserki i kaszki.
2 tygodnie temu mierzył 72,5 cm i ważył 8700g.

W nocy śpi ładnie, ale budzi się co maksymalnie 5 godzin na jedzenie. Teraz śpimy od 21 do 7 rano z dwoma karmieniami na śpiocha.
W ciągu dnia ma 2 krótkie drzemki około 40 minut i jedną długą 3, 4 godzinną.

Po świętach idziemy na pierwsze szczepienie, bo do tej pory udało nam się szczepienia skutecznie odwlekać bez większego wysiłku. Bardzo się boję go szczepić, ale chyba bardziej boję się nie szczepić, więc szczepię. Do tej pory dostał tylko to szczepienie po porodzie.

kilka zdjęć chłopaka!




Wpis robiony jedną ręką z Szymonkiem na kolanach.

Krótko o ciąży.

To już czwarty cykl po porodzie, a tak naprawdę trzeci, w którym jeśli byłabym płodna normalnie, to pewnie już bym była w ciąży. Nie uważamy w ogóle, a ciąży nie ma.

Kurcze, chciałabym zajść w ciążę tak prawie przypadkiem, bez wysiłku, myślenia, obliczania. Na razie się tym nie stresuję, bo nie mam silnego parcia na ciążę JUŻ. Będzie to będzie, nie to nie, ale chciałabym poczuć jak to jest zachodzić w nią bez wysiłku i bólu duszy.

Mąż zaczął już znów suplementację: androvit i mucosolvan.
A ja chodzę drugi tydzień 5x w tygodniu na fitness i w głowie mi teraz głównie jedno: utrata wagi, więc chętnie zajdę w ciążę na jesieni.

hehehe, wiem, że nigdy nie jest do końca tak, jakbym tego chciała. Już nie planuję życia co do dnia i godziny. Starania o Szymonka skutecznie mnie tego oduczyły.

W zeszły piątek wyszliśmy ze szpitala. Mały od Wielkanocy był przeziębiony, pokasływał i miał dużo wydzieliny z nosa. Robiłam mu inhalacje, podawałam syropek wykrztuśny i witaminę C.
Po 5 dniach takiego leczenia, kaszel się nasilił i mały zaczął kaszleć krtaniowo, na tyle okropnie, że 24 kwietnia wieczorem pojechałam z nim do szpitala, bo bałam się, że mi się udusi.

No i okazało się, że ma zapalenie krtani oraz drobne pojedyncze szmery w oskrzelach (od tej krtani).
Byliśmy w szpitalu od 24 do 28 kwietnia. Bez antybiotyku. Tylko inhalacje. Wyszliśmy ze szpitala z lekkim kaszelkiem 4 dni temu z zaleceniem kontynuacji inhalacji. W tej chwili Szymonek już nie kaszle.

Okropnie mnie męczą pobyty w szpitalach, ale wolę jechać, bo czuję się bezpieczniej z synem tam niż w domu.

Plusem tego (drugiego już, a właściwie trzeciego) pobytu w szpitalu jest to, że Szymon oduczył się bujania podczas zasypiania. W szpitalu nie miałam miękkiego łóżka, ani piłki na której do tej pory skakałam przy usypianiu syna. Pierwsze dwa dni były tragiczne, bo mały nie mógł usnąć, a ja nie miałam go siły nosić, więc leżał i wył. Potem się przestawił. Teraz usypia samodzielnie, na łóżku, bez bujania. WOW.

Rośnie chłopak, rośnie. W szpitalu ważył 9300 g, a mierzył 76 cm.

Przez święta, chorobę i szpital wypadło mi prawie 3 tygodnie ćwiczeń w fitness klubie. Ale już nadrabiam. Od wczoraj.

Pokręciło mi się coś z cyklem. Hormony chyba się rozjechały. Od 27 marca na zmianę krwawię lub plamię. Robiłam usg. Wszystko ok, więc wygląda na to, że hormonalnie leżę i kwiczę.

Szymon ma 7 miesięcy.



Jeszcze nie siedzi samodzielnie i go nie sadzamy, tu tylko do zdjęcia przytrzymałam go chwilkę. Bardzo się stara usiąść, ma ogromne pokłady energii, cały czas się kręci, podnosi, przekręca itp.

Co potrafi, co robi?
- samodzielnie z łatwością przekręca się z plecków na brzuszek,
- sprawnie kręci się wokół własnej osi leżąc na brzuchu,
- na brzuszku podpiera się przedramionami oraz samymi dłońmi, tak, że prawie klatka piersiowa jest w pionie,
- podnosi powoli zadek do raczkowania, czasem zdarza mu się utrzymać klatkę piersiową w górze w pozycji na brzuchu,
- bardzo sprawnie przekręca się z brzucha na boki, podpierając się jedną ręką,
- zaczął w ciągu ostatniego tygodnia świadomie i celowo przekręcać się z brzucha na plecy
- będąc na brzuchu porusza się do tyłu - w ten sposób chodzi po pokoju,
- bardzo sprawnie przekłada przedmioty z ręki do ręki obracając je w różne strony,
- bawi się swoimi stopami, wkłada je do buzi, na widok moich stóp w górze rży ze śmiechu,
- gada po swojemu, głównie tatatatatatata, dadadadada, bababababa; mamamamama jeszcze niestety nie,
- wstydzi się, odwracając głowę i wtulając się w coś, jeśli ktoś obcy go zagada,
- lubi się bawić w akuku,
- je obiadki, owoce i kaszki + oczywiście mleko,
- ma 2 dolne ząbki (jedynki),
- dziś pierwszy raz zjadł biszkopta, a ja prawie dostałam zawału serca, bo oczywiście się krztusił; mimo to był bardzo zadowolony,
- od kilku dni zjada jabłko, gdy widzi mnie z jabłkiem to otwiera dzióbka i też chce, daję mu do ciumkania, ciumka jabłko z zadowoleniem, potem skrobię mu łyżeczką i zjada... mój jabłkożerca... dziś podniósł wielki raban, gdy wyszłam z pokoju z jabłkiem po łyżeczkę,
- piszczy, aby zasygnalizować znużenie, zniecierpliwienie lub zmęczenie,
- bardzo mało płacze, jest bardzo pogodny, dużo się śmieje, pieje z zachwytu na widok domowników,
- uwielbia telefony, piloty i kable, a hitem są zegarki z cyfrowym świecącym wyświetlaczem (mógłby się gapić na wyświetlacz godzinami),
- boi się obcych, musi się z nimi oswoić,
- od wyjścia ze szpitala (o czym pisałam wyżej) nie bujam go do usypiania, usypia leżąc na łóżku, głaszczę go, łaskoczę, śpiewam, czytam, recytuję, przytulam, całuję i w ten sposób usypia... myślę, co by tu zrobić, aby usypiał bez całej tej otoczki, bo wychodzi na to, że teraz to tylko ja go potrafię uspać,
- śpi całą noc od 21 do około 7, oczywiście z dwoma karmieniami na śpiocha w nocy,
- w ciągu dnia ma przeważnie dwie drzemki: krótką około 10 (trwa do godziny) i długą około 14 (trwa do 3-4 godzin)
- ulubiona zabawka to lusterko, książeczka o małym kotku i interaktywny szczeniaczek, aaa i piłeczka
- ulubiona przytulanka to pielucha tetrowa,
- lubi spacery, ale podczas nich nie zasypia jak to kiedyś bywało... teraz się rozgląda.

Pewnie zapomniałam o kilku rzeczach. Generalnie jest bardzo absorbujący. W tej chwili ma fazę, że nie poleży, więc, albo bawi się na brzuchu na macie, albo chce na ręce do mamy. Ciężko bywa.

Kupiliśmy mu kojec zagrodę i dywan miasto z ulicami. Kojec wstawimy do kuchni, bo nie jestem w stanie nic zrobić. Wcześniej woziłam go po domu w wózku, teraz nie ma mowy, żeby poleżał w wózku 5 minut bez podnoszenia się. Wózek więc poszedł na strych.

Zaczęliśmy rehabilitację ze względu na asymetrię prawostronną, ale byliśmy tylko raz na zajęciach, bo zaraz potem były święta, a potem mały się rozchorował i skończyło się szpitalem. Mimo to stosujemy się do zaleceń pani rehabilitantki i szczerze to prawie tej asymetrii już nie ma (przynajmniej ja jej nie widzę). Zobaczymy co powie pani doktor, mamy wizytę za 2 dni.

Jeszcze go nie zaszczepiłam, bo akurat się rozchorował. Zrobię to pewnie gdzieś za miesiąc, o ile będziemy zdrowi.

To tyle. Uciekam, bo moje minuty do karmienia nocnego są policzone.

7 miesięcy i będą pompki lub prawie deska - jak kto woli. Syn szaleje na podłodze.