Jesteśmy w domu. Przeżyłam już pierwszy 'baby blues' po powrocie... Zadzwoniłam do mamy i ryczałam do słuchawki przez bite dwie godziny... Ze dziecko mi umrze i że nie daję sobie rady. Straszne. Mama tak się przestraszyła, ze dzwoni codziennie i pyta czy jednak wszystko ok, no i wysyła mnie do lekarza po antydepresanty...

Eryś niestety śpi w dzień, a w nocy cały czas płacze. Tak to wyglada, jakby miał problemy trawienne (spina brzuszek, podciąga nóżki, cały czas płacze...) ale czemu tylko w nocy? Już sobie z S nie dajemy rady, nie spaliśmy od kilku dni więcej niż 3-4 godziny na dobę...

Ech, to moje szczęście, wiedziałam ze statystycznie któraś z nas będzie mieć dziecko marudę... Wasze takie spokojne, więc padło na mnie... Ale i tak go kocham

10 dzień Erysia

Nie będę nikogo okłamywać, pisać jak jest cudownie i jaką jestem szcześliwą matką. Wręcz przeciwnie, powiem wprost - łatwo nie jest. Szczególnie, jak dziecko budzi się w nocy... Czyli prawie zawsze w naszym przypadku. Może byłoby nam łatwiej, gdybyśmy mogli liczyć na kogoś z rodziny - ale ani ja, ani S nie mamy tu nikogo i jesteśmy zdani wyłącznie na siebie. Mało śpimy, bo jak tu spać jak dziecko płacze z bólu... Albo i po prostu płacze, czasem cieżko stwierdzić...

Nie jest lekko, ale mimo to nie zamieniłabym Synka na nikogo innego. Jest po prostu piękny, cudowny, kochany. Serce mi się kraje, że nie umiem mu pomóc...

Tak jak ostatnio - wyczytałam na necie, że obrzęk po proznociagu (vacuum) powinien zniknąć w ciagu 2 dni. U nas dziś 10 dzień, a obrzęk jak był tak jest... Co tu robić, co tu robić... W poniedziałek mamy spotkanie z położna, może ona coś zasugeruje...

Tymczasem zdałam sobie sprawę, że jako matka już zawsze będę się martwić, przezywać, stresować. Cieżko mi przyjąć to do wiadomości - chyba jak każda matka wolałabym zło i ból wziąć na siebie. A tak się przecież nie da...

Jedyne, co trzyma mnie w pionie to mój Mąż. Wygrałam los na loterii. W nocy zmienia pieluchy, przykłada dziecko do mojej piersi... W dzień robi pranie, sprząta, zabawia naszego Malucha by go trochę zmęczyć... Robi niemal wszystko z uśmiechem na ustach. Gdyby nie on, już dawno bym oszalała. To prawda, ze prawdziwych przyjaciół poznaje sie w biedzie - prawdziwą miłość życia rownież!

Zarządzanie kryzysowe

Po pierwsze, dzięki dziewczyny za słowa otuchy, rady i opisanie Waszych doświadczeń! Nasza opieka nad noworodkiem polega na dryfowaniu od kryzysu do kryzysu. Od nieprzespanej nocy z powodu dziecięcego bólu brzuszka, do zadławienia moim pokarmem... Po drodze mijając i bardziej 'normalne' sytuacje. Uczymy się zasypiać na zawołanie, nie przebywać już razem tak często (niech choć jedno się wyśpi...), ale też uczymy się wspierać siebie. Jak nigdy doceniam mojego męża, który bez szemrania pierze, sprząta, przewija... A nawet składa łóżko dla gości w pokoju obok, żebym mogła się więcej przespać dziś po karmieniu małego zaczął się krztusić, wymiotować tym mlekiem - poszło mu nawet nosem. A ja, panująca, nie wiedziałam co robić... Więc zawołałam męża. Mąż wziął małego do pozycji polsiedzacej, starł resztki z Erysiowego posiłku... A potem zastanawialiśmy się czy czyścić nos. Od pediatry dostaliśmy sól fizjologiczną w małych ampułkach... Ale jak pomyślę, że mam to Erysiowi wlać do noska uważając by znów się nie zakrztusił, a potem przecierać wacikiem... Nie wiem, nie daliśmy rady. Tu żadnych gruszek nie praktykują, nie wiem czemu... No i nos musiał się oczyścić sam... Mały aż puszczał takie banki z mleka, tak jakby się najadł mydła - ale chyba już jest lepiej... Taka ze mnie matka, ech...

Do tego boję się krwawiącego pępka! Pępowina odpadła Erysiowi już w szpitalu, dobre kilka dni temu. Mimo to w pępku pojawia się stale krew... Póki co S czyści to wodą, bo tak zalecali lekarze. Mam nadzieję, że wkrótce się to unormuje bo chyba oszaleję.

P.S. Nasze dziecko je co 1,5-2 godziny, nieważne dzień czy noc. Pochlipie 20 minut i idzie w kimono, a my prawie sobie wkładamy zapałki pod powieki... Ile to jeszcze potrwa? :/

Zarządzanie kryzysowe

Po pierwsze, dzięki dziewczyny za słowa otuchy, rady i opisanie Waszych doświadczeń! Nasza opieka nad noworodkiem polega na dryfowaniu od kryzysu do kryzysu. Od nieprzespanej nocy z powodu dziecięcego bólu brzuszka, do zadławienia moim pokarmem... Po drodze mijając i bardziej 'normalne' sytuacje. Uczymy się zasypiać na zawołanie, nie przebywać już razem tak często (niech choć jedno się wyśpi...), ale też uczymy się wspierać siebie. Jak nigdy doceniam mojego męża, który bez szemrania pierze, sprząta, przewija... A nawet składa łóżko dla gości w pokoju obok, żebym mogła się więcej przespać

Dziś po karmieniu Mały zaczął się krztusić, wymiotować mlekiem - poszło mu nawet nosem. A ja nie wiedziałam co robić... Więc zawołałam męża. Mąż wziął małego do pozycji polsiedzacej, starł resztki z Erysiowego posiłku... A potem zastanawialiśmy się czy czyścić nos. Od pediatry dostaliśmy sól fizjologiczną w małych ampułkach... Ale jak pomyślę, że mam to Erysiowi wlać do noska uważając by znów się nie zakrztusił, a potem przecierać wacikiem... Nie wiem, nie daliśmy rady, tutaj polegliśmy oboje... Tu w Luksie żadnych gruszek nie praktykują, nie wiem czemu... No i nos musiał się oczyścić sam... Mały aż puszczał takie banki z mleka, tak jakby się najadł mydła - ale chyba już jest lepiej... Taka ze mnie matka, ech...

Do tego boję się krwawiącego pępka! Pępowina odpadła Erysiowi już w szpitalu, dobre kilka dni temu. Mimo to w pępku pojawia się stale krew... Póki co S czyści to wodą, bo tak zalecali lekarze. Mam nadzieję, że wkrótce się to unormuje bo chyba oszaleję.

P.S. Nasze dziecko je co 1,5-2 godziny, nieważne dzień czy noc. Pochlipie 20 minut i idzie w kimono, a my prawie sobie wkładamy zapałki pod powieki... Ile to jeszcze potrwa? :/

Przegapiłam pierwsze imieniny Erysia. Kto by pomyślał, ze w Wigilię oprócz Adama i Ewy świętuje też Eryk? dzień po swoich urodzinkach, chyba nie bedzie zbyt zadowolony mój mąż się upiera, by jednak obchodzić 18 maja - wtedy świętują rownież Erikowie w Szwecji no i pogoda zwykle odrobinę lepsza... No cóż, zobaczymy

Drogie kobietki, odrobinę późno przedstawiam Wam naszego (E)Ryczka imię zobowiązuje, tak więc często wyglądam tak: (usunięto)

A w pozostałym czasie kontempluję rzeczywistość... I myślę sobie co by tu jeszcze zbroić
(Usunięto)

Dawno mnie tutaj nie było... Ryczuś często nam daje popalić, do tego była u nas moja mama - więc nie miałam zbyt wiele czasu na BBF... Wstawała ze mną, przewijała malca i podawała do karmienia - mąż musiał jechać rano do pracy i został eksmitowany do pokoju małego na czas jej pobytu... Na koniec mamusia powiedziała, że to już nie na jej zdrowie i że mi serdecznie współczuje... Niby nie jest tak źle. Część nocy Ryczuś przesypia budząc się na karmienie i po jakiejś godzince, dwóch, znów zapada w sen. Są jednak i takie noce, że płacze CAŁY CZAS bez przerwy - po prostu zanosi się płaczem. W końcu usypia ze zmęczenia, lecz po chwili się wybudza i znów wyje. Jego personalny rekord to ciągły płacz od 22 do 5 rano. Macie jakiś sposób na takiego delikwenta?

Muszę jednak powiedzieć, że Eryś został już raz w domu z moją mamą. W moje urodziny postanowiliśmy z mężem jechać do restauracji. Randka niezbyt się udała, bo najpierw staliśmy w gigantycznym korku, a potem zadzwoniła mama, że mały płacze cały czas i nie może sobie już dać rady. Zostawiliśmy jej jakieś 50 ml ręcznie wyciśniętego mleczka, ale Eryś mleczko zbojkotował i stwierdził, że z łyżeczki pic nie będzie

Poza tym u nas raczej wszystko ok. Dziś kończymy miesiąc Mały przybrał już ponad kilogram. Przedwczoraj po raz pierwszy zachichotał i w ten sam dzień zaczął się uśmiechać w odpowiedzi na nasz uśmiech. Wcześniej wydaje mi się, że uśmiech był tylko grymasem, a tutaj wyraźnie zrobił to w odpowiedzi na czyiś uśmiech (kilkakrotnie). Co z tego, jak wczoraj i dzis się to nie powtórzyło... Może jutro trzymajcie cioteczki kciuki!

Eryś ma już ponad 7 tygodni.
Uśmiecha się do nas, rusza rączkami i nożkami - cudny jest.
Dziadkowie zachwyceni, choć widzieli go dopiero po kilka dni...
Ja zmęczona, ale uśmiechnięta. Tyle u nas nowości

Chciałabym w kwietniu rozpocząć starania 'na luzie' o drugie dziecko. Tak wcześnie z uwagi na mój jeden jajowód - choć naczytałam się na ten temat dużo negatywnych opinii. Póki co i tak będzie to staranie na luzie, bo karmię piersią i miesiączki ani widu ani słychu... A co Wy myślicie? Czy któraś też ma takie szybkie plany?

Dopiero co wstawiłam zdjęcia Ryczusia, a tu taka akcja z Feska... Powiem tak - nic mnie nie obchodzi, czy tekst był przekolorowany, nieprawdziwy. Nie interesuje mnie czy w realu mieszka w wysprzatanym mieszkaniu, czy Nastia płacze po nocach i czy K jest super mężem 7 dni w tygodniu, a może tylko dwa... Najważniejsze, ze swietnie czytało się jej pamiętnik i ze zarażała optymizmem. Zresztą uczucia i nastawienie są subiektywne. Rozumiem, że ta znajoma (bo koleżanką chyba jej nazwać nie można...) w realu uśmiecha się do niej, a na BBF zmieszalaby ją najchętniej z błotem... Nie pojmuję i niecierpię takiej obłudy. Jest to dla mnie ohydne w każdej postaci. Poza tym ta znajoma nie była w stanie podać żadnych przykładów, żadnych konkretnych sytuacji przekolorowania... O czymś to też świadczy... Mam nadzieję Fesiu, że na przekór tej babie wrócisz do nas... Choć zdaję sobie sprawę, że to mało prawdopodobne...

A teraz o mnie. Ja rzadko koloryzuję. Dziecko mi często płacze. Nie do końca jestem zadowolona z domu, który kupiłam. Czasem się kłócę z mężem. Niecierpię swojej pracy. I co z tego? Pewnie taka życzliwa znajoma skomentowalaby z chęcią, że ciagle marudzę i też byłoby źle a kysz z BBF, wredne babska - zajmijcie się własnym, rzeczywiście 'idealnym' życiem

Oficjalnie donoszę, że Ryczuś od pewnego czasu przestał być nocnym ryczusiem. Nie spieszyłam się z oznajmianiem tej nowości czekając, aż wrócimy do placzliwej codzienności, ale... podmienili mi dziecko chyba Dziś przespał od 24 do 6.30 rano

Żeby nie było tak zupełnie cukierkowo - wynajęliśmy ekipę do remontu domu. Jak zwykle pojawiają się problemy. W jednym pokoju zniknęło nam światło, kafelków upatrzonych położyć się na dole w sieni nie da, bo nie dotną tego rozmiaru, na schodach do drugiego parteru nam gość nie radzi kłaść paneli - bo nie ma na klatce kaloryfera, dach kiepsko wyglada - trzeba wymienić w ciagu kilku lat..,. Jakby nie S (do pocieszania, bo na remontach nie zna się wcale...) to chyba bym zwariowała... Ktoś mi przypomni dlaczego ja chciałam mieszkać w domu? :/ chyba mi na starość odbiło... No nic, trzeba się uzbroić w cierpliwość - przez dwa lata nie możemy sprzedać domu jeśli nie chcemy płacić 7% podatku... Wdech, wydech... Szukam pozytywów... Hmm... Przynajmniej zadna trzeźwo myśląca nie będzie mi zazdrościć sielankowego życia