Dziś mija tydzień jak mnie kroili w klinice. Tak bardzo chciałam nie spać w godzinę wyciągnięcia Antenki z brzucha. Przespałam 2 minuty! Czy zgadniecie kto mnie obudził? Ha! Właśnie ONA! Zagugała raz – a że ja już mam szufladkę w głowie, która na JEJ każdy dźwięk się wysuwa, podciąga mi powieki i przekręcai głowę w JEJ stronę – ja look w jej stronę. Obudziła mnie gugnięciem o 8:40. Uśmiechnęłam się do niej i walnęłam dalej spać.

Tydzień minął dość szybko. Najprawdopodobniej zadziałał na mnie ten zastrzyk hormonów poporodowych, bo miłość i do dziecka i do gaszka rośnie z każdym dniem. Nie wiem gdzie podziała się cała złość i rozdrażnienie sprzed porodu, ale najlepiej niech nie wraca. Jest mi dobrze. I reszcie rodziny na pewno też. Oprócz okazywania im czułości, sama pragnę jakiegoś takiego nieopisanego (zarówno werbalnego jak i fizycznego) poczucia bezpieczeństwa, miłości, bliskości ? Dziwne to takie. Jak nie ja.

Był etap rozczarowania dzieckiem, był etap frustracji z nieumiejętności podawania cyca. Był etap niechcenia zmiany pieluchy oraz etap zapominania odbeknięcia dziecka po karmieniu. Niby miał się włączyć instynkt macierzyński, ale u mnie jakoś nie zadziałał. Kocham Antenkę ponad wszystko, ale gdyby nie modlitwa (koleś na górze zawsze pomaga gdy go potrzebuję), gaszek (ze swoim doświadczeniem), youtube i koleżanki z ovu, które już przechodziły podobne sytuacje, to ja nadal byłabym w koziej dupie robiąc wiele rzeczy źle. Nie chodziłam do żadnych szkół rodzenia, bo nie widziałam sensu, to raz, a dwa, szkółki tutaj są po grecku więc i to mnie zniechęciło. Wiedziałam, że wszystko można znaleźć na internecie, ale niestety (!) czasu brakło. Teraz jak o tym myśle to dla mnie (szczególnie) ciąża powinna trwać z 15naście miesięcy, chociaż znając siebie najlepiej to i to nie byłoby wystarczająco czasu na zrobienie planowanych rzeczy... RADA DLA PRZYSZLYCH MAM: czytajcie dziewczyny o wszystkimprzed porodem, o karmieniu, o zmianie pieluch, o szczepionkach, o dietach pociążowych, o tym ile dzieci śpią, czy je budzić na karmienie czy nie, jak podgrzewać mleko, jak dozowac mleko, jakie ciuszki kupować. Łatwo się mówi: aaaaa urodzi się będziesz wszystko robić automatycznie. Taaaaa, w szpitalu niczego się nie nauczyłam, bo przecież było wygodniej leżeć i patrzeć jak inny robią to co należało do mnie. W domu w dzień gaszek pomógł, ale wieczorem jak zostałam sama, nie wiedziałam co z dzieckiem robić. Lewego cyca nie umiała chwycić, ja miałam wrażenie że jej ręce powykręcam, karmiłam tylko prawym a lewy rósł jak balon. Pompka do cyca nadal w pudełku nieposkładana, ja nie wiem jak jej użyć, na necie szukam instrukcji a dziecko ryczy bo cyca chce! Mam wrażenie ze prawy jest pusty bo ile można mieć mleka na 2 dni po cci karmić tylko jednym? No właśnie, prawie żadnego. Więc zostaje mleko sztuczne. Dzwonie do gaszka i pytam jak powalona czy mogę podgrzać w mikrofali. Ryczę. Dostaję jakiejś frustracji. Nie chcę już być mamą. To mnie przerasta. Niech ktoś ją zabierze bo ja niczego nie potrafię sama zrobić! Nie dziwię się, że dziewczyny wpadają w depresje. Samotne mamy, młode mamy, mamy bez pomocy ze strony gaszków bądź rodzin, kobiety które pozostają same sobie zdane na walke z pięknem matczynego świata. I BAM - poszłam po rozum do głowy – jak trwoga to do Boga. I znowu... ram tam tam... „dżizes help z moim lewym cycem, już nie wiem co robić żeby JEJ pokazać jak się ciągnie... ”Po trzech minutach Antena chyta za suta i ciągnie jakby problemu z nim nigdy nie miała. Uśmiecham się sama do siebie, że znowu działa. Te modlitwy jednak działają!!! Dla bezpieczeństwa jednak proszę gaszka o kupienie sztucznych sutków co to niby pomagają w karmieniu. Niepotrzebnie. Od wymodlenia pomocy Antenka nie potrzebuje sztucznych sutków. Ciągnie oba jak leci. A ja w ciągu tygodnia nauczyłam się NIĄ żonglować między cycami tak, że nie jeden dyrektor chciałby mieć mnie w swoim cyrku! Dwie rzeczy, które jeszcze mnie nie bardzo lubią to kąpiele i odbekiwanie. Jak to drugie robię w miarę chętnie (i już nie zapominam) to mała wcale mi nie beka, a kąpieli znowu trochę się boję. Boję się, że JEJ coś zrobię. Albo że zacznie płakać. A jak ONA płacze tak ja zaczynam panikować! Gaszek za to dostał ode mnie medal (w tym wydaniu to jest drapanie jego pleców) bo nie tylko kąpie ale i obcina naszej damie pazurki, czesze na jeżyka, ale i też ze spokojem podchodzi do każdego JEJ chlipnięcia.

Niesamowite jak szybko człowiek dochodzi do siebie po porodzie, kiedy wraca do domu pełnego kurzu, brudnych naczyń, nawałnicy do prania, z myślą że Gertruda tam leży, z myślą że gaszek musi ją oporządzić, z myślą że dziecko trzeba przewinąć, przycycać, praktycznie co 2 godziny. Pierwsza noc była znośna, druga na wpół przytomna, każda kolejna gorsza, a wczorajsza zahaczyła o czary. Wsunęłam JEJ smoczka i czarowałam żeby dała mi jeszcze pół godzinki. Niestety. Odmówiła. Gaszek miał ogarnąć chałupę jak byłam w szpitalu, ale z babcinym wypadkiem wszystko poszło się j*, więc gaszek przejął stery u Gertrudy, znajdując czas między odwiedzinami w szpitalu a pracą. Po porodzie dalej latał do Gertrudy, a ja latałam z mopem w domu, gaszek do apteki, ja zapełniałam zmywarkę, gaszek kąpał małą, ja wieszałam pranie. Wczoraj mieliśmy piewrszy spacer. Gaszek w pracy, a ja z wózeczkiem do Gertrudy. Tam dopiero była jazda „perfekcyjnej pani”. Zmywanie, zamiatanie, karmienie cycem w międzyczasie, mopowanie, pranie, pampers i do domu. Schudłam 11 kilo w tydzień. Nie mam czasu jeść, odgrzewane dania stygną zanim zorientuję się, że je zrobiłam. Dziś na śniadanie jadłam płatki kukurydziane 4 godziny od zalania ich mlekiem. Tosty nadal stoją w tosterze od rana, może zjem je jutro... Na obiad mam krakersy. Niczego jednak nie żałuję. Życie z dzieckiem jest wspaniałe. Całuję jej poliki, jej stópki i brzuszek. Chętnie zmieniam pieluchy z wywalonym ze stanika cycem i ze smoczkiem w buzi. Raz nawet poszłam wyrzucić śmieci ciućkając smoka. Szczęście że nie z wywalonym cycem! Antenka jest glonojad pierwsza klasa. Jak robi glonojadzią paszczę to mam wrażenie, że chętnie połknęłaby wszystko co spotka na drodze. Głowa jej chodzi na boki, usteczka jak 5 złoty i sapie tak długo aż napotka po drodze na sterczącego suta! I nawet się na nią nie złoszczę jak puści pierda (zazwyczaj z kupą) zaraz po tym jak zapnę śpiochy z czystą pieluchą. I co najzabawniejsze? Teraz jak puszczę bączka to gaszek dostaje frustracji!
- To TY czy ONA?
- No na pewno nie JA!!!

4:53
Athena na cycu: (dzwiek z dupki) prrrrry pry prrrry...
Ja: A dopiero co ja przewinelam!
Gaszek: Po co ja przewijasz zanim dasz jej cyca?
J: Bo jak jej nogi podnosze na przewijaku to mi rzyga. Ale to byl tylko pierdek...
G: Nie brzmial tylko na pierdka...
A: Ttrututututu, prrrrrrry pffffffff, prrry pr, pr, pr!!!
G: Oooo, to byl pierdek! Dlugo trwajacy pierdek!!! - odwracając sie tylkiem do nas - Do zobaczenia o normalnej godzinie!
J: To ty ją teraz przewijasz skoro nie spisz!
G: Nie mogę, to jest gadanie przez sen, ja ciągle śpię...

Urodziłam glonojada. Wisielca cyckowego cogodzinnego, który w drugim tygodniu zmienił się w glonojadzią jaszczurkę. Nagle zaczęła zrzucać skórę! Z nadgarstka, paluszków, stópeczek - ponoć to normalne... Na początku 3 tygodnia jaszczurka przyjęła postawę terrorysty, który nie spał 15 h w ciągu dnia, w nocy za to chrapał, mlaskał, chrumkał, świstał, marudził, gęgał, stękał, byle by rodzice nie zmrużyli oka. Na koniec drugiego dnia domowego terroru siostra gaszka przyjechała i wodę święconą po ścianach mi rozpryskała, nie omijając żadnego pokoju, wnęki, łazienki. Po tych egzorcyzmach znowu w domu mam fajnego zwierzaczka. Tym razem chyba kurę... http://youtu.be/pcbJFIzejF4

Ps. Ponoc pomaga plucie takie tfu tfu tfu jak sie chlapie woda swiecona i zwroty typu a kysz diably, zawistni ludzie i zazdrosc wszelaka tfu, tfu, tfu!

Alleluja za gaszka! Jak tylko warknęłam 'bierz ją i spieprzaj' tak wziął ją i poszedł. A ja zasnęłam. I spałam jak zabita od 18tej do 20:40. I tylko fakt, że Gertruda czeka na kolację podniósł mnie z łóżka. Inaczej udawałabym że dalej śpię, a co. Matce też się należy raz na miesiąc.

Tak, wczoraj minął miesiąc. I tak bardzo chciałam go jakoś uczcić, że aż kąpać się razem poszłyśmy! Ale to było fajne mówię wam! Lubię jak pływa tymi swoimi nieporadnymi kośturami, jak ma wystarczająco miejsca, żeby sobie łapkami machać. I tak ją w tej naszej dużej wannie między swoimi nogami do przodu i do tyłu posuwałam, a ona japke na glonojada (ale to innego rodzaju gatunek, bardziej typu 'matko co się dzieje? To jest zarąbiste ale się dziwnie boję!), oczki wybauszone i ani mru mru. Ani jeku, ani stęku i już w ogole ani płaczu. I tak mi się dziecko zrelaksiło, że aż spać nie mogło od 3 rano. Co mi do głowy przyszło tak ją relaksować???

A może to miesięczny skok rozwojowy? Bo zdecydowanie 'coś' było na rzeczy wczorajszej nocy.

Budzi się lekko po 3ciej na cyca. Doi oba. Luzik. Ulewa jej się trochę mimo że beknęła. Luzik. Idę, zmieniłam pieluchę i ciuchy. Jest 4ta. Luzik. Kładę z powrotem spać, a ta nie bardzo chce! Gęga, stęka, ciumka, plumka. Smoka gryzie jak szalona przez 20 minut a w między czasie przeprowadza rozmowę z niewidzialnymi przyjaciółmi. Ok. Przeglądam fejsbuka wciskając po razy trzydziesty ósmy smoka. Zastanawiam się czy ona jest głodna, czy bawi się ze mną? Przez głowę przechodzi mnie myśl zaklejenia jej paszczy razem ze smokiem taśmą klejącą. Ale czy zaśnie?

Ide do kuchni zrobić jej butle. Toć mleko u mnie na pewno się skończyło... Wracam, bierę do butli a ta cała obszczana (słowo niecenzuralne nr 1). Zmieniam pieluchę i ciuchy. Wracam, poję, a ta ulewa. Luzik, ale zdaje się że ulała całe mleko na moje plecy i poduszkę (to samo niecenzuralne słowo plus nowe, nr 2). Przebieram się ja a paniusia puszcza siarczyste bączury. Niech puszcza se myśle. Może ją odkorkuje i zaśnie. Jest 5ta. Po 15 minutach idę ją przebrać - myślę zaśnie szybciej z czystą pieluchą. Rozbieram koczkodana a ta cała zasrana! (Kilka nowych niecenzuralnych zwrotów plus dwa pierwsze). Kupa jakoś wydostała się z pampersa. Poza obsraną dupką, cipką, nogami i pępkiem, zasrane śpioszki które już zmieniałam drugi raz tej nocy. Wymiękam. Budzę starego i ściagam do pomocy, bo ręka mnie świeżbi żeby ją za ucho wytargać. Tylko czy to pomoże jej zasnąć???

Marzę, żeby nie wracali. Niech weźmie ją do salonu i tam śpią. Niech zejdą mi z oczu tak na 3 dni.

Wrócili po 10 minutach. Oboje. Ale ta jak na złość - smoka już nie chce, niewidzialnych przyjaciół też zdaje się nie być, więc ryja drze mi za uchem! Boję się ją karmić bo przecież zarzyga mi całe łóżko a potem znowu się ojszcza i obsra i trzeba będzie przebierać. Niech wyje. Powyje i przestanie. Nie przstaje.

Gaszek zmusza mnie do podania cyca. Ryzykuje. Zasypia. Nie wiem czy spać w tej pozycji kilka godzin czy odstawić ją do siebie. Jak jej nie odłożę tak ja już nie zasnę, więc na sztywniaka odkładam ją do spania. Budzi się po 3 godzinach a dla mnie to jak 3 minuty od położenia się na obrzyganą poduszkę.

Minął nam miesiąc. Sto lat przed nami

Cały miesiąc zajęło mi przyzwyczajanie się do zabierania ze sobą na nasze pozadomowe wojaże torby dziecka. A to smoczek sytuacji ratownik (który został w torbie na stole w kuchni) by sie bardzo przydał, a to butelka (która została przy torbie na stole w kuchni) bo nie ma jak cyca w aucie wyjąć szczególnie jak się prowadzi, a to pielucha (która też do torby została spakowana jak doradzali w podręcznikach) bo dzidziuś zrobił kupkę u pani doktor. Po miesiącu już odruchowo łapię za ucho granatowej torebki i pilnuję jak oka w głowie zanim opuszczę dom. I co mi z tego? A okazuje się, że to nie wszystko! Nie wystarzy spakować torby i z nią jeździć. Trzeba jeszcze na spokojnie i z głową przemyśleć CO do niej spakować, przeanalizować wszelkie możliwe sytuacje, scenariusze, możliwości bo zdarzyć się może naprawdę wszystko. I najczęściej są to rzeczy o których człowiek normalnie by nie pomyślał! Bo to że większości dzieciom sie ulewa to już wiem. Czasami zdarza się im także rzygnąć. OK. Ale żeby moja puściła takiego pawióra? I to centralnie mi w dekolt? I żeby ta cała zawartość zatrzymała mi się w staniku??? No cóż... Stanika na zmianę nie miałam w granatowej torebuni... Musiałam pocieszyć się wilgotną chusteczką, przetarłam sobie nią cały dekolt, piersi, stanik i wróciłam do stołu, udając przy gościach że nic się nie stało... I że wcale mi z biustu nie zajeżdża rzygami.

Właśnie mojej maleńkiej żabce się odbiło.

Wodą po kąpieli.

I tak na nią patrzę i sprawdzam czy bąbelków mydlanych nosem nie zacznie wypuszczać...

No pierwszy raz mi się zdarzyło... Ale jak jej nosa z baboli oczyściło!!!

- Podtopiłaś już ją dzisiaj? - rzekł gaszek ironicznie, choć wczoraj nie było mu wcale do śmiechu jak usłyszał Atenuli zachłyśnięcie się wodą mydlaną
- Jeszcze nie...

Nie dawało mi to spokoju wczoraj. Jak mogłam? Chyba źle jej głowę trzymałam bo wsadziła dzioba do wody jak ją brzuszkiem do wody trzymałam i nawet nie zauważyłam! Dopiero takie charakterystyczne 'chlip' mnie ocuciło, choć paliłam głupa przed gaszkiem, że przecież nic się nie stało. No tak czy siak dziecko ma sie dobrze. Powiedziałabym nawet - ma się super, bo noc przespała do 4:20 a potem obudziła się dopiero o 9tej. Po nakarmieniu pojechałyśmy do supermarketu, a ona sobie smacznie spała. W domu znowu cyc i znowu spała więc ogarnęłam kuchnię i obiad. Po kolejnym karmieniu znowu spała, wartę zmienił gaszek a ja sama komara przycięłam.

Nie żebym sugerowała wam podtapiać dzieciaki, zwłąszcza te które nie śpią, ale jak same widzicie ma to też swoje dobre strony, hy hy.

A po kąpieli śpią tak...

Stary oczywiście udaje

A ostatnie testy ustalające ojcostwo właśnie zostały potwierdzone http://youtu.be/QkXL4Pguhno

Antenka zasypia? -> 10 minut upewniania się czy oby na pewno nie udaje szczuruś przebrzydły -> TAK, UDAJE (po około 6 minutach licha otwiera jedno oko sprawdzając czy jestem obok czy poszłam już sobie, żeby paszczaka rozedrzeć, smoczek dalej nerwowo chodzi w usteczkach) - pozostać na stanowisku, udawać że się jej nie przypatruje, kontynuować bujanie leżaczka nogą -> NIE, NIE UDAJE (po 10 minutach od puszczenia leżaczka dziecko dalej ma zamknięte oczy, smoczek znieruchomiał, czasami zdarza się wypaść przed czasem bez krzyków) - CZAS START! Biegiem do listy zadań na dziś i wybierz nieskreślone:

1/ obierz ziemniaki
2/ oporządź mięso
3/ wstaw pranie
4/ poprasuj
5/ zmień pościel jeśli ulana
6/ rozmroź mięso na jutro
7/podlej kwiaty
8/ zerknij na fejsa/ovu
9/ zapakuj dzieciaka najbardziej nieruchomo jak potrafisz i jedź z nim do najbliższego sklepu po chleb i mleko (na dłuższą trasę upewnij się, że w domu jest zmiennik i zostaw dzieciaka pod zmiennika opieką, zapudruj worki pod oczami, zapudruj odrośnięte brwi, zdejmij piżamę, psiknij się perfumem)
10/ zapłać rachunki online
11/ wstaw naczynia do zmywarki
12/ zanim wstawisz wyjmij te już umyte
13/ ogól bobra, pachi, skoś brwi
14/ pomaluj paznokcie
15/ zanim pomalujesz obetnij je!
16/ wyjmij pocztę ze skrzynki
17/ uczesz się
18/ odpisz na smsy z zeszłego tygodnia
19/ seks
20/ zrób listę na jutro uzupełniając o nieskreślone czynności z dzisiaj (w większości kopiuj/wklej)

Tak mi się teraz zmieniło życie. Człowiek nie wie co robić od karmienia do karmienia. Moja małpka ssa praktycznie co 2 godziny, wiec muszę nasze życie porozbijać na kawałki. Godzina karmienia z odbijaniem, ulaniem i przebraniem i 2 godziny gonitwy z czynnościami z listy. W drugim miesiącu już wiem jak to się powinno robić. Miesiąc temu, przerwy między karmieniami wypełniałam leżąc i glapiąc się w TV/komputer, a potem jadłam tańcząc z dzieckiem, karmiłam ją wkładając brudne ciuchy do pralki, albo śpiewałam jej ‚pieski małe dwa’ jednocześnie czytając w necie co to jest trądzik niemowlęcy, atopowe zapalenie skóry i jak wygląda skaza białkowa. Ufff... Dziecko uczy nowego życia. Jeszcze nigdy nie robiłam ciasta o 4 rano, ani nie kładłam się spać o 21ej (no chyba że byłam chora). Teraz bez problemu wstaję o 4tej, przebieram, karmię, odbekuję, lulam i kładę się dalej spać. Di jakiejś 7mej (jak Anteka ma dobry humor to do 9tej). Przestaję narzekać. Kiedyś zawalało się noce chlaniem, teraz zajmuję się bujaniem. I czekam dnia kiedy kapnie się mały szczurek, że ja to ja, uśmiechnie ryja i zaguga ‚mama’

PS. Punkt 8 do skreślenia

Byłam u doktóra. U pani pediatrowej znaczy się. Prywatnie. Ta sama pani, która była ze mną przy porodzie. Nie wiem czemu, ale czuję się w jakiś sposób bardzo wdzięczna tym doktórom. Gaszek mówi, że nieźle zapłaciliśmy więc to oni powinni być wdzięczni, no kurde ale przecież to nie tylko o kase w życiu chodzi. Niby to ich praca i takie tam, ale wtedy na sali, w październiku, każdy z nich odwalił kawał dobrej roboty. A mogło przecież wszystko przebiec w różnych kierunkach, dalekich od szczęśliwego zakończenia. I pani pediatrowa - teraz jak oglądam filmik co gaszek nagrał - szybko i sprawnie pomogła Antence oczyścić drogi oddechowe. To ona była druga w kolejce, która trzymała moje dziecko na rękach. Pierwszy był mój doktór, który pięknie mnie pozszywał i dzięki któremu czuję się dziś tak, jakby nigdy nic się nie stało. Piękna kreseczka na brzuchu, zero dolegliwości miesiąc po cięciu - miód malina! Aż chce się zachodzić w kolejną ciążę. Jakoś tak emocjonalnie się związałam z tymi ludźmi, choć nic im nie mówię, bo pomyślą żem wariatka! Tylko mojemu doktórowi zaniosę dziś jeszcze pudełko Merci, takie thank you za wszystko co zrobił. Gaszek podejrzewa, że mam z nim romans! Ha ha (żartem oczywiście)

No ale wrócę do pani pediatrowej. Poza pierwszym szczepieniem, Antenka miała też standardowe ważenie i mierzenie. Okazało się, że szczurek urósł 5cm. I wracając do domu tak zaczęłam się zastanawiać KIEDY??? Przecież 5cm to tak jak... jak... jak mój mały palec u ręki!
- Ile Atena ma już miesięcy? - zapytała mnie moja kosmetyczka przed weekendem
- Miesięcy? - powtórzyłam zdziwiona - ona ma prawie 2 tygodnie - odpowiedziałam z całą pewnością, a potem zaczęłam się zastanawiać... Jaki mamy miesiąc, jaki dzień miesiąca, ile to jest dni od porodu, ile tygodni i zdębiałam...
- O matko - powiedziałam na głos przerażona - ona ma juz miesiąc i 2 tygodnie!!!
Kosmetyczka zaczęła się śmiać, ale nie z tego że nie radzę sobie z matematyką, tylko z tego że tak to właśnie jest jak człowiek w kółko robi to samo, traci poczucie rzeczywistości, czasu, zapomina że doba ma tylko 24 godziny, że przyjaciele mogą tęsknić, że kolejny odcinek rewolucji kuchennych leci beze mnie... No ale mniejsza z tym, skoro ja ciągle robię to samo, to jak to możliwe że nie zauważyłam, że mi dziecko rośnie? 5cm przegapić to jest dopiero sztuka!

No i jadę i kminię kiedy by mnie to ominęło.
Pierwszy centymetr, możliwe że umknął w 2gim tygodniu - zdarzyło mi się wtedy spuścić Antenke z oczu na jakieś 3h. Pamiętam jak ryknęłam staremu żeby ją brał, bo sama muszę choć raz na trzy dni do toalety iść, coś zjeść, napić się, wykąpać i odespać zarwany pierwszy tydzień.
W 3cim tygodniu jeździłam z Gertrudą po lekarzach, bo okazało się że jednak ma złamaną rękę, no i latałyśmy do internisty, na prześwietlenia, do oropedy, na kontrole, na badania krwi, do patologa itd. Może wtedy Atenka urosła 2gi centymetr? Kurde no...
W 4tym tygodniu szalałam z odkurzaczem, mopem, zmywałam, prałam, prasowałam, gotowałam. Czy ona wtedy cichaczem urosła ten 3ci cm??
No i dwa ostatnie? Nie ma bata, musiało jej skoczyć jak matka się cieszyła wolnością.
W 5tym tygodniu udało mi się zerwać z łańcucha antenkowego i pojechać do trzech supermarketów na zakupy. HA! Nie było mnie gdzieś ze 3 godzinki, wolnością się cieszyłam, spacerami pomiędzy alejkami sklepowymi, macałam sobie różne produkty, porównywałam ceny podczas gdy dziecko mi rosło 4ty centymetr! Aaaaaaaaaaaaa!!!! Aż zaczynam się źle czuć teraz... Zwłaszcza że ten ostatni centymetr najbardziej boli. Podczas gdy ja się malowałam, pindrowałam, psikałam perfumami i włosy układałam, ona rosła! Milimetr po milimetrze... Milimetr po milimetrze! I ja nic nie podejrzewając zajadałam się w restauracji tym faszerowanym kurczakiem, popijałam dobrym winem, bez dziecka, bez gaszka, z koleżanką. Plotkując o starych dobrych czasach, śmiejąc się w niebogłosy jak nastoletnie fruwajki! I wtedy najwyraźniej, w mojej wioseczce malutkiej, me dziecko dobijać musiało ostatniego centymetra...

Zaparkowałam auto pod domem i spojrzałam na szczurka z wyrzutem: „dlaczego mi to zrobiłaś?” Tak bardzo chciałabym być przy niej przy każdej zmianie, przy każdym nowym gugnięciu, pierdnięciu, uśmiechnięciu się, zamachaniu łapką. Przy każdym nowym centymetrze. I tak dałam ciała już w pierwszych sześciu tygodniach... Jak tu dalej żyć???

(I poszła dziecko zmierzyć centymetrem, sprawdzić czy oby nie urosło na złość jak mama pisała na belly...)