Nie za bardzo lubię takie podsumowania, bo z reguły są nudne, ale mam jakieś dziwne poczucie że wiszę je Antence. Nie miała podsumowania pierwszego miesiąca, pierwszych 30 tygodni, pół roczku, ani nawet roczku. Teraz wielkimi krokami zbliża się półtora roku, a my dalej brniemy w zaległości. Za każdym razem jak ludzie się mnie pytają 'how old is the baby?' ja zachodzę w głowę ile to już jej miesięcy stuknęło. Najpierw liczę w głowie od października, później przekładam na miesiące, wracam i poprawiam bo przecież rok ma 12 miesięcy a nie 10 więc teraz ma 12 +listopad, grudzień... to będzie razem... Wtedy zastanawiam się jak to powiedzieć po grecku i w tym momencie widzę zdziwioną minę rozmówcy sugerującą czy oby na pewno to dziecko było moje. Raz miałam taki moment, że nauczyłam się szybko odpowiadać po grecku 'czternaście miesięcy' i przez dobre 3 miesiące to był właśnie wiek Antenki! O. A teraz skoro Antenka ma 12 + listopad, grudzień, styczeń, luty, marzec - 17 miesięcy!!! To chyba czas najwyższy jakieś z fanfarami podsumowanie jej zrobić.
Najgorszych chyba było 12 pierwszych miesięcy. I może najszybszych? Miałam wtedy wrażenie, że życie kręci się TYLKO wokół zasranych pieluch, upadających smoczków i wyciąganych do karmienia cycków. Spanie odeszło w zapomnienie, tak jak grzebień, żel pod prysznic, znajoma kosmetyczka i ukochane sklepy. Supermarkety też jakby przestały mnie do siebie ściągać swoimi ofertami choć nie będę ukrywać, że co gazetka to wyszukiwałam w ofercie przecenionych pampersów! Zaczęło mi się wtedy życie poddachowe z dzieckiem na ręku, niedopitą kawą i śniadaniem sprzed tygodnia. Około 11 miesiąca jednak doznałam nagłego szoku widząc, że dziecko me stoi na własnych nogach, nie leży jak kłoda i guga do ściany i wtedy też już wszystko zaczęło się zmieniać na lepsze. Pierwsze słowa, pierwsze kroki, zaczynała jeść praktycznie wszystko, zrezygnowałyśmy z mleka modyfikowanego, a zainwestowałyśmy w buty, kask i szelki. Antenka pioronująco nauczyła się chodzić wraz z pomnażanymi guzami na czole, jadła wszystko od serów i jajek przez kwiatki doniczkowe i kamyki plażowe. Popijała najchętniej wodą, czasami herbatką, za sokami nie przepadała choć owoce uwielbiała i nadal lubi wszelakie. Z zębami, kolkami i innymi problemami wieku niemowlęcego (tfu tfu tfu odpukać) nigdy nie mieliśmy problemów. Chora była raz przez tydzień - kaszel, gile, płacze. Ostatnio złapała katar, ale trwał tylko jeden dzień więc nie liczę. Jest bardzo uczuciowym dzieckiem. Jak chce spać tuli się do mamy szczypiąc ją w szyje, policzki, w co popadnie do samego zaśnięcia. Jak jest wkurzona tupie, trzęsie się, zaciska pięści i wyje tak krótko, aż się zorientuje że nikt nie reaguje a dana rzecz i tak do niej nie wróci i wtedy się wycisza. Uwielbia muzykę. Od kilku miesięcy budzi się regularnie co do minuty o 7.15 i zaczyna swoje 'mama' 'papa' 'mua' i całuje mnie, po czym wstaje na nogi i w głowie łóżka szuka telefonu lub ipada, a że z mózgu robiły jej sieczkę i zaczęliśmy chować, teraz musi zadowolić się tylko pilotem. Włącza sobie telewizor i podaje mi żebym jej ustawiła kanał ósmy, bo tam codziennie jest program dla dzieci co śpiewają o kurach, ośmiornicach, osiołkach, kotach, trójkątach itp a Antenka siedzi cicho ku mojej dodatkowej czasami godzinnej drzemce. O dziwo nie schodzi z łóżka i nie trzaska mnie w głowę pilotem, chyba że niechcący sama zmieni kanał. Ostatnio zaczęła nie lubić zmieniania pieluchy. Szarpie się i drze robiąc przewrotki boczne tak, jakby ktoś jej krzywdę robił. Uczymy się obie siebie codziennie i mam wrażenie, że sugeruje w ten sposób chęć wypróbowania nocnika. Zaczniemy niebawem, jako że u nas nie ma ogrzewania a nadal jest kalendarzowa zima, ciepło powoli wkracza do domu bo to jednak jest cypryjska zima, Antenka zacznie niedługo być nękana świecąc gołym dupskiem na śpiewającym nocniku.
Jestem w ciąży z drugim dzieckiem i patrzę na tą drogę, którą przeszłam z Antenką z przymrużeniem oka. Były rzeczy, o których marzyłam, a na przykład na które mnie nie było stać. Były rzeczy o których matki pisały, a ja nie chciałam ich kupować bo nie widziałam sensu. Były rzeczy o których nikt nie pisał, a ja je zamawiałam ku zdziwieniu i wyśmianiu np. gaszka. I tak nauczyłam się z doświadczenia własnego co kiedy i po co i czy oby na pewno. Najmniej pomocne okazało się np. łóżeczko kołyska. Antenka zasypiała zawsze na cycu, kołyska do niczego nie była przydatna, a jak już można było jej użyć, Antenka z niej wyrosła. Wszelkiego rodzaju grzechotki, zabawki, wisielce też były zbędne, ani zainteresowania nimi ani uciechy. Wózek nówka nieśmigana, drogi jak cholera, uszkodzony kilkakrotnie podczas lotów do Polski, na wartości stracił całkowicie, dzięki Bogu żem znowu w ciąży - przyda się jeszcze raz, inaczej nigdy bym znowu nowego wózka nie kupiła. Nigdy w sumie nie przydała nam się mata edukacyjna, Antenka jej nie lubiła. Na brzuchu też nie leżała bo zawsze jej się ulewało. Nie kupiliśmy i nie żałujemy monitoru oddechu, rożka, podgrzewacza do butelek, ani termometru do wody. Natomiast większość przydatnych rzeczy, które dostaliśmy w spadku od sąsiadek, koleżanek, sióstr przyjmowałam z chęcią, choć nie wiedziałam do końca jak ważną odegrają u nas rolę. I tak najlepiej do tej pory sprawdza się elektroniczna niania. Zwłaszcza że sypialnia jest w znacznej odległości od pokoju w którym zazwyczaj oglądamy TV, gotujemy, przyjmujemy gości itp. W 1wszym roku bardzo pomocna była chusta, np. kiedy Antek zaczynał ściagać ze sklepowych półek czekoladki i wciskać je pomiędzy siebie a mnie!!! Super mamy też matę, ale taka do zabawy na podłodze ok. 200x180cm i namiot rozkładany za pomocą jednego wyrzutu w powietrze - dobre schronienie od słońca. Szału nie było, ale się przydało mimo różnych opinii - fotelik z wibracjami na kilka miesiecy zanim zaczela siedziec, chodzik na jakies 3 miesiące jak juz siedziala i zaczynala tuptać, szelki do chodzenia jak juz chodzila ale jeszcze niepewnie no i ten kask, który na pewno ocalił kilka guzów ale warto było go kupić wcześniej. Teraz już daje rade z równowagą. Patrząc na to wszystko z punktu widzenia drugiej ciąży postanowiłam bardziej zainwestować w praktyczniejsze rzeczy, a mianowicie kupiłam spieniacz do mleka, który spienia mleko do kawy (!), ale także podgrzewa mleko do wybranej temperatury dla Antenki, także nie ślęczę nad gazem pilnując garnka a przy okazji mam z rana gotowe latte, ha! Kupiłam nową torbę na pieluchy skip hop czy jakoś tak, która jest nie tylko funkcjonalna z tysiącem kieszonek ale i modna. Nawet na miasto bez dziecka idę z torbą, bo w którejś kieszeni zawsze mam a to drobne, a to dokumenty. No i ostatnia rzecz choć nie mniej ważna to kosz na pieluchy. Kosz zagadżetowany przez samą panią Ibiszową-ex w swoim programie pani gadżet, kosz nieśmierdzący, pojemny i zgrabny, z oddzielnymi komorami, wnękami, aciskami. Teraz jak będzie kolejna dupa do zmiany to na pewno się przyda.
Więcej rzeczy nie pamiętam. W ogóle tego zeszłego roku to tak mało pamiętam, że szok. Patrzę na zdjęcia, filmiki i dzięki nim tylko wracają wspomnienia. Bez nich zupełnie nie pamiętałabym, że Antek był taki a taki, że tu się gibał, tu tylko siedział, tu nic nie mówił, a tu się zaczął uśmiechać. Opowiadam jej bajki, historie, śpiewam i rymuje. Bawię się z nią, ganiam i strofuję. Czy ona będzie cokolwiek pamiętać? Ja nie pamiętam z takiego okresu nic. I nie piszę tu o tym konkretnym wieku. Pierwsze wspomnienia rodzinne u mnie to okres podstawówki wzwyż. Wcześniej to tylko jakieś incydenty pojedyńcze, ze dwa może trzy, ale nic konkretnego. Czy moja mama mało ze mną spędzała czasu? Czy to tak niestety jest, że się nie pamięta? Nie wiem. Zapytam Antenke za 30 lat!
