Ale się rozpisałyście
Merylu - termin masakryczny pomyślałabym jeszcze chyba o dodatkowej konsultacji...rozumiem doskonale twoje rozterki...w zeszłym roku przeżywałam podobnie...wszystko z jednej strony chciałam na szybko...ciągle to poczucie, że w razie co może być przecież za późno...Pamiętam jaka byłam wkurzona, jak poszłam za pierwszym razem do naszego ośrodka rehabilitacyjnego załatwić rehabilitację i powiedzieli mi, że w ciągu dwóch tygodni zadzwonią i umówią mnie na spotkanie...no, a jako że byłam dopiero na początku naszej drogi, zaraz po tym, jak neurolog dosłownie wgniotła nas w ziemię swoimi słowami " nie podoba mi się to dziecko, nie będę państwa oszukiwać mówiąc, że jest dobrze, bo nie jest" to chciałam wszystko na już, natychmiast...a z czasem dowiedziałam się, że i tak mamy naprawdę szczęście i baardzo krótkie terminy oczekiwania w porównaniu z innymi miastami...Teraz trochę się już uspokoiłam...choć rok temu w grudniu, zaraz jak wróciliśmy ze szpitala po rezonansie trafiliśmy na taką jedną pediatrę, teoretycznie bardzo dobry lekarz, wyleczyła mi nie raz dzieci, ale ona widząc Mateusza kazała nam się puknąć w głowę i przestać jeździć po lekarzach, bo takich dzieci z taką głową jak on ona widzi bardzo dużo...jednak spokoju sobie nie daliśmy i widocznie słusznie...bo skądś się te wszystkie problemy wzięły...i z główką i z napięciem...no i opóźnienie rozwoju też nie jest z niczego...
Ja bym jeszcze poszukała innej konsultacji, popytała gdzie indziej o terminy...
MeGi - bo do lekarzy też wydaje się, że trzeba mieć ograniczone zaufanie...a tej twojej lekarki nie czaję...zinterpretować nie umie wyniku? A jeżeli ktoś nie pomierzył, czy nie zapisał, to nie twoja wina, powinna dopilnować, pod jakim kątem badać dziecko...
ewka - tamta pediatra jakaś nie poważna, czekać do 1,5 roku...zwłaszcza, że widziałaś wcześniej, że jakiś problem jest...ale to sprowadza się do tego, co pisałam wcześniej, wielu pediatrów dopiero jak coś jest bardzo źle, to dupsko ruszy...
Mańcioch - Eh ta niepewność o dalszy rozwój jest okropna...będąc z małym w szpitalu rok temu w czerwcu marzyłam o tym, by był nowy rok już...bym wiedziała, jak on się będzie rozwijał...nawet nie śmiałam marzyć o jego pierwszych krokach...dopiero jak miał jakieś 5,5 m-ca i nagle zaczął nadrabiać zaległości, trochę bardziej optymistycznie zaczęłam myśleć, bo do tej pory było kiepsko, 5 miesięcznemu dziecku głowę podtrzymywałam jeszcze nosząc na rękach, bo jeszcze się mu gibała i leciała do tyłu...Także wiem co czujesz Mam nadzieję, że Malutka cię zaskoczy i nadrobi wkrótce wszystkie zaległości Zwłaszcza, że zaczęliście ćwiczyć dość wcześnie A ćwiczenia Vojty mimo że niezbyt przyjemne, to dają podobno szybkie efekty, więc trzeba być dobrej myśli
Ja tuż przed zajściem w ciążę zwolniłam się z pracy w call center i skończyłam magisterkę z oligofrenopedagogiki ( cóż za zrządzenie losu studiować o nauczaniu dzieci upośledzonych i z innymi niepełnosprawnościami, a zamiast realizować się w pracy, praktykuję na własnym dziecku ), a jako że ciąża zagrożona, zaprzestałam szukania nowego zatrudnienia, choć zrobiłam jeszcze w trakcie ciąży technika administracji ...obecnie nie pracuję, ze względu na to, że spędzam praktycznie 4 dni w tygodniu na ćwiczeniach i terapiach z synem plus praca z nim w domu, zrezygnowałam jak na razie z kariery zawodowej Chcąc czy nie musiałam przejść na świadczenie pielęgnacyjne, bo z jednej wypłaty byśmy nie dali rady, a nie chcę wybierać między pracą a rehabilitacją małego
