mam pewne wnioski wyciągnięte z własnych doświadczeń to się podzielę
od nastolatki zmagalam z nadmiernym tłuszczykiem. i powiem Wam, że schudłam dopiero jak to...olałam, w sensie psychicznie zaakceptowałam, że mam za dużo tu i tam, kupiłam ciuchy w których się dobrze czułam i dałam spokój z "odchudzaniem" poleciałoooo aż miło, ale to trwało prawie rok
spadło mi z 15 kilo jak nie więcej, nic nie robiłam specjalnego, zajęłam się wreszcie innymi rzeczami niż ciągłym myśleniem o jedzeniu i odchudzaniu. wcześniej próbowałam wszystkiego, chudłam potem był oczywiście efekt jojo bo się rzucałam wygłodniała na czekoladę czy coś tam dopiero na studiach w końcu uregulowałam tryb życia tzn. wysypiałam się (pomijając imprezy, ale to jakoś się odsypiało potem jadłam 5 posiłków (banał, ale to okazało się kluczem), ale nie żadne tam same warzywka tylko normalnie to na co mialam ochote. chciałam zjeśc na obiad kebaba to jadłam, ale to było w ramach obiadu. nie ćwiczyłam bo tego nienawidze po prostu, moja aktywność to były tylko spacery i to zwykle dłuuugie z mężem - wtedy chłopakiem jeszcze a no i słodycze były zarezerwowane na czas z chłopakiem (łasuch okropny) czyli tylko w weekendy.
jak po porodzie wróciłam z małym rozdarciuszkiem do domu przekonałam się, że niewyspanie i niejedzenie nie jest dobre. mały miał problemy z brzuszkiem no to co, nie jem tego, tamtego -sam ryż i indyczek takie przysłowiowe moje wnioski? na jedzeniu "chudym" i dietetycznym też można przytyć od razu wskoczyło dwa kilo wszystko przez to, że skoro nie mogę batonika to się nawpierdzielam płatków kukurydzianych itp.
u mnie tak to działa, lata minęły nim to do mnie dotarło. może ktoś ma podobny organizm i mu to pomoże ogarnąć temat
