Cześć dziewczyny.
Szukam podobnych przypadków do mojego, ale nie za dużo mogę póki co znaleźć
Córka ma 4,5 mca. Od miesiąca mamy bardzo duży problem z przebywaniem poza innym miejscem niż nasze mieszkanie. Mała wpada w jakiś szał, jest jeden wielki ryk, zanoszenie się płaczem co szybko kończy się zapowietrzaniem i trudnościami w oddychaniu. Wcześniej nie było takiego problemu, mala zostawała kilka razy na noc u dziadków i nagle taka zmiana.
Fakt, jest zima, większość czasu siedzimy w domu, nie ma problemu ze spacerami (przebywanie na dworze, ubieranie się, itp), ale jak tylko wejdziemy do czyjegoś mieszkania albo do sklepu zaczyna się masakra. Nie wiem co robić, czy może to świadczyć o czymś?
Dodam, że niepokoi mnie także to, że ona bardzo mało gaworzy. Nie ma problemów ze słuchem, ale nie wiem czy dzieci dzieli się na bardziej ciche i te bardziej wygadane. Ona dużo "stęka". Budzi się rano wesoła, uśmiecha się chwilę pogada i na tym koniec praktycznie do końca dnia

U nas z kolei nie ma strachu przed ludźmi. Tzn był bardzo krótki okres gdzie bała się obcych, a nawet mniej obcych typu dziadkowie i reagowała płaczem gdy przychodzi. Jednak to było krótko i chwilę przed tym zanim zaczęła się bać nowych miejsc. Ostatnio mieliśmy dużo gości i nie było problemu. Nawet na głośne piszczenie małych dzieci nie reagowała płaczem. Na szczęście nie mieliśmy sytuacji, że jak ktoś wszedł zaraz rwał się do jej brania bo to mogłoby się różnie skończyć, ale jak ktoś chwilę posiedział i ją wziął to nie było problemu. Dziś nawet pediatra zbadał ją w domu bo od tygodnia na katar i nie było problemu. Nawet się do niego uśmiechnęła.
Moja też miała czas piszczenia. Dosłownie pisk jak z horroru. Za pierwszym razem jak to zrobiła to skoczyłam ze strachu. Później się jej to spodobało. Tylko wolałabym żeby piszczała niż siedziała cicho. W końci dzieci wydają różne odgłosy ćwicząc aparat mowy. Usmiecha się, ale tylko zachęcona moim śmiechem i to też jak jej się zachce (musi być wyspana, najedzona, itp). Miała dni, gdzie była troch bardziej "rozgadana", ale na prawdę niewiele tych dni. Na co dzień jest takim dzieckiem stękajacym i wiecznie niezadowolonym- take jest moje odczucie przez to stękanie albo ciszę z jej strony. No może gdybym ja całymi dniami nosiła na rękach byłoby inaczej, ale fizycznie nie jestem w stanie nosić jej nawet chwili dłużej. Jestem drobna, już mi wysiada kręgosłup od codziennej pielęgnacji.

W święta to co przeżyliśmy- to był koszmar. Najgorsze było to, że u nikogo w mojej rodzinie, wśród znajomych nie było takiej sytuacji ... fakt, jak ktoś trafił na zimę z dzieckiem w podobnym wieku też często siedział w domu, ale nie było problemu gdy się poszło w nowe miejsce. Baaa, mam koleżankę, która była zupełnie sama w innym państwie, przyjechała do PL na święta z dzieckiem właśnie 4,5 mcznym i zero problemu.

My mamy skok rozwojowy za sobą. Przez prawie 4 tygodnie chwilę po zaśnięciu wieczornym budziła się w takim szale i ataku płaczu, że to byla jakaś masakra. Nie mogliśmy jej utrzymać na rękach. Rzucała się jak opetana. Kolki przeszliśmy i z pewnością to nie było to. Trwało ok 20-30 min. I dosłownie w sekundzie uspokajała się i szła spać dalej.

bluszczynka, widzisz... nawet jeżeli Twoja dzidzia też zareagowała płaczem na widok ludzi to się uspokoiła. U nas było odwrotnie. Z każdą minutą jakby sama się nakręcała. Poszliśmy z nią do osobnego pokoju, byliśmy sami i przez 2 godziny nie mogła przestać płakać. Wsadziliśmy ją w końcu w auto i zasnęła po minucie. Taka była padnięta.
Poszłam z nią na drugi dzień do swoich rodziców i znów ryk, płacz i zanoszenie się. Po 5 minutach wyszłam a przez kolejną godziną miała odruch od zapowietrzenia się.

Wolałabym żeby wydawała dziwne dzwięki, ale cokolwiek mówiła. A ta cisza jest ... dziwna.

U nas z guganiem jest mała poprawa. Córa przez ostatnich kilka dni zrobiła się bardziej wygadana. Nagle- z dnia na dzień. Zaczęła się więcej uśmiechać aczkolwiek śmieje się z jakiegoś powodu- gdy jest podnoszona do góry, gdy ją smyram, rozszmieszam, itp.
Może to jest po prostu taki typ i tyle.
Wiem, że jeżeli dziecko nabywa nową umiejetność to w tedy może zapomnieć na chwilę o całej reszcie Dlatego nie chcę panikować, ani od razu wmawiać sobie, że coś jest nie tak ...
Ciekawa jestem czy rozmawiałaś z lekarzem? Jeżeli tak, to co Ci powiedział?

Swoją drogą- napisałaś, że mamy dzieci w podobnym wieku więc jestem pod wrażeniem, że Twoja już ma łapanie nózek, przekręcanie się czy próby podnoszenia sie za sobą.
Bardzo szybko ...

Ulola pewnie ta podłoga dużo robi my do tej pory mało na podłodze i mały niezbyt ruchowo sobie radzi pomimo rehabilitacji za to dużo rozmawiam, noszę, opowiadam i mały chętnie się z nami porozumiewa