Tak jak Zeloth pisze- zdarza się niesłychanie często. Wprawdzie nie można powiedzieć, że swojego dziecka nie kochałam, ale nie było takiego zachwytu "łał, jest mój!". Media faszerują nas taką papką jaka ciąża jest cudowna, macierzyństwo to po prostu spełnienie dla kobiety od pierwszych chwil. A potem mamy zderzenie z rzeczywistością i zastanawiamy się czy to coś z nami jest nie tak? Otóż nie. To tak jak piękne kobiety z okładek nie są prawdziwe., tak i macierzyństwo nie jest kolorowe.
Nie oszukujmy się- ciąża kolorowa nie jest. Wymioty, zmęczenie, ociężałość, puchnięcie, problemy z trzymaniem moczu, bezsenność itp. A potem nakłada się stres i poród w efekcie którego dostajemy małe żyjątko do rąk. I co tu z nim zrobić? Stworzenie to wymaga pielęgnacji i opieki 24h a my po prostu nie mamy siły. Nie mamy siły go kochać tak jak byśmy chciały bo jesteśmy przemęczone i złości nas to, że znów trzeba wstać. Z domu nie wychodzimy- zastanawiamy się czy tam jest jeszcze jakiś świat na zewnątrz poza pieluchami? A do tego ten stary się nie domyśli, że trzeba nam pomóc tylko siądzie przed tv. No i narasta frustracja.
Ale to mija. Kiedy maluch zaczyna być bardziej kontaktowy, zaczyna się śmiać, dyskutować po swojemu, więcej sypiać- kiedy ogarniesz już o co chodzi i względnie dostosujesz się do nowych warunków to zaczynasz kochać. U mnie taka szalona miłość po pierwszym zmęczeniu i mam-dość-wszystkiego zaczęła się ok 4-5msc. Wcześniej to była taka miłość "bo wypada kochać". Ale dopiero gdy mały skończył te 4msc i stał się bardziej kontaktowy zaczęło się świadome macierzyństwo i nieskończona miłość która narasta. To dopiero przychodzi- nie ma tak jak w filmach, że zachodzisz w ciążę i już stajesz się świątynią miłości. Zmęczenie i frustracja robią swoje- ciężko wtedy kochać. Mówią, że szczęśliwa mama to szczęśliwe dziecko- i święta prawda. Spróbuj na tyle na ile to możliwe zrobić coś dla siebie. Olej sprzątanie, gotowanie itp- kilka dni tylko dla siebie, a poczujesz się dużo lepiej.
