ja mam termin dopiero za 4 miesiące ale już się boje jak to będzie.. mój mąż ma 6 sióstr! Kazda z nich ma dzieci ale wiem ze do swojej siostry wpadały wszystkie zaraz po przyjezdzie do domu z dzieckiem i do szpitala..

Haha loki koki przypomnialas mi niezłą sytuację z moimi teściami. Wszystkie tu zgadzamy się, że teściowie to obcy ludzie. Ja też wyznaczałam im granice, byli dla mnie intruzami. Ale jak już kiedyś wczesniej wspominałam, ze względu na męża uszanowałam, że przyszli na drugi dzień do szpitala zobaczyc wnuka. Akcja właściwa: Młody głodny, więc biorę go na ręce, siadam na łóżku bokiem do wszystkich, przykrywam się pieluszką, wyciągam pierś (nie mam i nie miałam problemów z karmieniem przy ludziach), a oni hyc! Już są przy mnie i zaglądają mi w dekolt! Momentalnie się skuliłam, odskoczyłam do tyłu, a mój mąż jak na nich nie ryknął! Szeptem (ryknąć szeptem... sic!), bo to szpital, ale zareagował ostro. To ja załagodziłam i powiedziałam ze śmiechem, że to wciąż są moje piersi i wolałabym, żeby nie patrzyli. Biedni, aż im się głupio zrobiło

Tuptuś, Twoja wypowiedź wzbudziłą we mnie mieszane uczucia. Ja podobnie jak Ty pogoniłabym teściów na drzewo. Zwłaszcza do teścia mam awersję (nie jest biologicznym ojcem mojego męża). Ale tak sobie pomyślałam, że ja też będę teściową, a mój synek, ukochane dziecko, które tulę właśnie do piersi będzie miało dziecko. A jego matka będzie trzymała mnie na dystans. Bom obca. Ech

Ja jestem dopiero w 2 trymestrze i już czytając wasze wpisy ogarnia mnie strach. Będę chyba zaborczą matką, bo nie pozwolę żeby ktoś chory przychodził do dziecka, albo żeby przesiadywali u mnie goście całymi rodzinami. Teściów się nie obawiam, bo oni raczej narzucać się nie będą -sami są bardzo zajęci więc czas im nie pozwoli. Za to moja mama już zapowiedziała, że po porodzie przyjeżdża na tydzień do mnie pomóc... Wiem że to moja mama i że chce dobrze, ale ja bym wolała ten czas spędzić z mężem i dzieckiem. Chcę abyśmy przyzwyczaili się we 3 do nowej sytuacji, a z mamą to wiadomo. Nie chcę robić jej przykrości, bo też długo czekała na wnuka, do tego jeszcze nie pracuje i jest z tego powodu trochę podłamana i to pewnie by ją trochę odciągnęło od codzienności.. szkoda mi jej i czasem czuję się jak wyrodna córka bo nie chcę żeby przyjeżdżała... i jak tu znaleźć rozwiązanie?