ziarno niepewności

- Czy myśli Pani, że ma wystarczająco pokarmu? - spytała pediatra na ostatniej wizycie.
- Raczej tak - odpowiedziałam. Ale ziarno niepewności zostało zasiane...

Z ręką na sercu - od czasu, gdy pojawił się Witek ANI RAZU nie zastanawiałam się czy mam dosyć pokarmu. Nawet na samym początku - jeśli miałam jakieś wątpliwości to dotyczące techniki i częstotliwości karmienia. Ale nie ilości pokarmu. Mamy w domu wagę, więc na początku ważyliśmy Witka bardzo często. A skoro przybierał - to dawało mi to tym większą wiarę w to, że natura sensownie to obmyśliła i nie ma co zbyt dużo dumać. Laktatora użyłam sporadycznie, dosłownie kilka razy. Dlatego nie miałam pojęcia ile ml zjada Witek. Skoro przybierał - to wystarczająco. A to co ściągnie laktator i tak miarodajne nie jest - bo laktator to machina, a dziecko to dziecko.

No - i tak to sobie trwała laktacja. Mimo pytań, zdziwień czy wręcz ostrzeżeń ze strony mam/cioć i innych znajomych.
- Nadal karmisz piersią? Tylko piersią? I nadal masz pokarm? --- To w ostatnim czasie conajmniej kilka razy słyszałam, często z historią wspominkową o tym właśnie, że krócej, albo że dokarmianie bo pokarmu mało, bo zanikał, bo dziecko się nie najadało. I tak sobie myślę - mimo tego całego gadania, że kiedyś to wszystko było bardziej naturalne, bliżej matki natury... taaa sraty-taty, pierdu pierdu. Kobiety z pokolenia naszych mam czy babć wcale nie miały tak łatwo i naturalnie. Wiedzy laktacyjnej było mniej - większość tych kobiet nie miało dostępu do fachowej wiedzy, nie wspominając nawet o internecie czy infoliniach. Siostra, kuzynka, matka, sąsiadka... a jesli prawie każda jakieś problemy miała (faktyczne lub zasugerowane) to skąd miały czerpać wsparcie i wiarę we własny organizm? Ale odbiegłam trochę od meritum. Żyjąc w innych czasach i zostawszy matką w wieku lat ponad 30. nie martwiłam się na zapas i nie brałam do siebie innych historii.

Aż na ważeniu wyszło, że od 17.03 (7500) do 07.04 (3 tygodnie) przybrał Pucek zaledwie 165g. Że mało. I stąd to pytanie pediatry - że czy czuję, że mam dość pokarmu. No może i uzasadnione, może nawet i neutralne (nie: chyba ma Pani za mało pokarmu)

ALE!
Pierwsze pytanie po ważeniu to nie było - czy widać jakieś zmiany w dziecku - że bardziej apatyczne, senne, inne. Albo czy coś się szczególnego zadziało w ciągu trzech tygodni (a się zadziało bo Pucek nauczył się przewrotek na z pleców na brzuch i nic innego przez ostatnie 3 tygodnie nie robi tylko przewrotki, a potem spadochroniarza). No... ale nie - pierwsze pytanie to czy pokarmu jest dosyć.

I co? I zasiała we mnie baba ziarno niepewności. Bo teraz co przystawiam Pucka - to się zastanawiam - a może on niedojada? O zgrozo - ze dwa razy pojawiła mi się też myśl - a może mleczarnia zanika? I jeszcze, że po karmieniu pierś miseczki nie wypełnia, materiał luźny. I że w takim 'flakowatym' cycku to nie może być mleka... (na 'potwierdzenie' ściskałam nawet wycyckanego cycka... i za każdym razem obrywałam mlekiem w oko).

U mnie laktacja 'siedzi' w głowie. Wierzę w swoje siły i to (u mnie) laktację nakręca. I takie jedno niewinne zdanie takie spustoszenie potrafi wprowadzić. I to u osoby, która mimo wszystko mało jest wrażliwa na negatywne sugestie innych. Nie martwię się na zapas, zwykle uważam, że mi się uda - i zwykle tak właśnie jest (moc samospełniającej się przepowiedni). I jedno takie zdanie...

Wzięłam się w garść - i staram się nie myśleć. 'Keep calm i karm dalej'. Pokarm jest, przystawiam Pucka nawet częściej (bo mu się sen nocny jeszcze wydłużył), na głodnego nie wygląda, a czasem nie całą pierś opróżni. Postanowiliśmy go przez kilka najbliższych dni ważyć, żeby zobaczyć jaka jest tendencja, a poza tym dziś robimy przymiarkę do pierwszego kartofelka. Więc paniki nie ma. Tylko to cholerne ziarno niepewności.

I jakaś taka złość w skali globalnej. Że... tyle jest dziewczyn, które autentycznie chcą karmić***... ale jeszcze zanim się dziecko pojawi dostają tyle negatywnych sygnałów i przykładów... że tracą wiarę w moc własnego organizmu, spodziewają się problemów, trudności... I tak właśnie później jest. A jeszcze położna 'w dobrej wierze' postraszy, że brodawka mała/płaska (tak właśnie usłyszałam - 'będzie problem, pani Zelmo'). I tak się błędne koło nakręca, negatywna samospełniająca się przepowiednia - spełnia się.

*** Tak wiem - są takie mamy, które karmić mogą, ale nie chcą. I takie, które chcą, ale jest jakiś problem medyczny (coś więcej niż tylko blokada psychiczna). Ale stricte chodzi mi o te przypadki, gdzie nie ma problemu medycznego/fizycznego, tylko to ziarno niepewności bujnie kiełkujące...

kartofelek

Zrobiliśmy dziś pierwsze zaplanowane podejście do tematu kartofelka. Specjalnie w niedzielę, żeby i tata w tym 'milowym' wydarzeniu uczestniczył. Ugotowałam na parze, roztarłam na drobno, dodałam odrobinkę oliwy z oliwek i trochę mleka z mleczarni.

Witold... zjadł, jakieś 4 łyżeczki. Nie pluł, nie krzywił się, nie ekscytował się też jakoś nadmiernie. No wziął i zjadł bez ekscesów ani fajerwerków.

Po kilku godzinach Witek żyje, uśmiecha się, nic mu nie odpadło. Ani nie wyskoczyło. Jutro i pojutrze powtórka kartofelka. A potem się zobaczy.

A'propos jedzenia, wagi i przybierania
(widełki uśrednione z kilku stron w necie, acz i tak bardziej orientacyjnie niż precyzyjnie)
1-4 miesiąc >>> ok. 120–225 g na tydzień.
5-6 miesiąc >>> ok. 90–150 g na tydzień.
powyżej 6m >>> ok. 50–80 g na tydzień.

Między 4. a 6. miesiącem życia >>> podwojenie wagi urodzeniowej.
Około 1. urodzin >>> potrojenie wagi urodzeniowej.

w chowanego

Dziś na topie zabawa w 'chowanego'. Młody leży na plecach - nakrywam Go ręcznikiem i pytam - Gdzieeee jest Witold? A Witold kotłuje się chwilę pod ręcznikiem i zdejmuje/ściąga go sobie z twarzy, 'uwalnia się'. No to hurra, brawo i oklaski. I jeszcze raz. I jeszcze. Albo ściąga ręcznik łapkami, albo jak tak nie daje rady to przekręca się z całym ręcznikiem na brzuch. I dobrze - niech ćwiczy, że jak mu coś twarz zasłoni to nie ma co siać paniki tylko trzeba się pozbyć intruza.

Poza tym zabawy i zabawki:
- czasem pod ręcznikiem znika mama (gdzieee jest mama?)
- przy stole - fajnie jest łapkami uderzać w stół
- przybijanie piątki - nauka trwa
- kręciołek/kołowrotek - czasem uda się wprawić w ruch - jeśli reszta zabawki trzymana przez mamę lub tatę
- gwizdanie (słuchanie)
- krab vel ośmiornica
- ażurowa kula
- pan pies

aaa... no i z 'zabawek'
- paczka z płatkami higienicznymi
- niebieska torebka siateczkowa, w której trzymam patyczki do uszu, obcinacz do paznokci i inne niezbędności
- piłowanie paznokci pilniczkiem (obcinanie jest nudne, ale piłowanie intrygujące)

Cize

Do tej pory chyba tylko dwie takie książki były, które najpierw mnie 'przeczołgały', a później nie dały się już wyrzucić z pamięci.

Pierwsza to Pestka. Anki Kowalskiej.

A druga to biografia Paula Gauguina. Raj tuż za rogiem - Mario Vargas Llosa. Droga przez mękę!!! Dla czytelnika czytając, dla autora pisząc... a przede wszystkim - dla bohatera biografii - żyjąc. Męczyłam się i męczyłam... ale przeczytałam i trochę poczułam. Klimat? Osobę? Nie wiem co to dokładnie było. Ale obrazy Gauguina rozpoznaję. Może nie 'zawsze i bezbłędnie', ale rozpoznaję. Widzę obraz i 'czuję', że to musiał Gauguin namalować. I wtedy mam wrażenie, że to była naprawdę dobrze napisana książka. Tak się czyta, jak bohater biografii żył.

Teraz 'czołgam się' przez biografię Cesarii Evory (autor Elżbieta Sieradzińska). Słyszałam o niej wcześniej, 'obiła' mi się o uszy ta czy inna piosenka. Ale to audycja radiowa - rozmowa z Sieradzińską skłoniła mnie do sięgnięcia po książkę. Nie wiedziałam, że Evora przyjaźniła się (mniej czy bardziej) z Polką - zaintrygowało mnie - a jak, a skąd? Książka cegła. Nie łatwe miała życie Cesaria i charakter niełatwy. Wiadomo więc jak się książkę czyta - niełatwo oczywiście. Ale już za trzysetną stroną jestem, już się w klimat wciągnęłam, zaraz będę żałować, że już koniec opowieści. Ale tymczasem - fragment (tak bardzo przypomina mi tu Evora Danutę Szaflarską - mistrzynię nad mistrzyniami)

'- Mogłabym zabrać ten plakat?
Wskazuję organizatorce reklamę za plecami Cesarii. Zamiast odpowiedzi - gromiące spojrzenie. Ups, pardon. W garderobie tłum znajomych, rodzina, dziennikarze. Błysk fleszy. Tumult i ciasnota.
Wreszcie same. Juliette jeszcze gdzieś biega. Na stoliku przy toaletce puste kieliszki po szampanie, sokach, szklanki po wodzie i coli, resztki po przekąskach i owocach. Cesaria trąca mnie łokciem i porozumiewawczo mruga.
- Że co? - Nie rozumiem.
- Teraz! - mówi, wskazując kciukiem za siebie. Zrzucam pantofle i włażę na oparcie kanapy za jej plecami. Szast-prast i plakat mój. Stukot obcasów. Błyskawiczny zwrot i ląduję na siedzeniu obok Cesarii. Drzwi się otwierają. Rzut oka na ścianę, na mnie i dłuższy - na Cesarię. Cisza. Mamy niewinne miny...'

kartofelek dzień 3

Coś jesttakiego, że jak się samemu z dziecięciem w domu siedzi to zachowania tegoż egzemplarza przyjmuje się niejako jako standard i punkt odniesienia. A jak się wyjdzie i inne dziecięcia w podobnym wieku spotka to wtedy często się okazuje, że ooooo.... a to nie wszystkie dzieci tak mają I to nawet nie tyle w kontekście, że moje dziecko to już, a to jeszcze nie. Bardziej, że dzieci po prostu są różne, różne temperamenty mają, charaktery. No. A mi z tego spotkania wyszło, że mam dziecko bardzo pogodne, uśmiechające się częściej niż 'obiekty porównawcze'. I jeszcze... ciekawskie i ruchliwe.

I już zmierzam do rzeczy i sedna sprawy. Bo wbrew pozorom ten wstęp bardzo z kartofelkiem związany Pierwszego kartofelkowego dnia było bardzo czysto. Bo mama kontrolowała łyzeczkę, a tata ruchliwe łapki lub na odwrót. Natomiast gdy mama została z Pucułem sam na sam he he he he... Co ja będę dużo pisać, nie trzeba nadprzeciętnie wybujałej wyobraźni by wyobrazić sobie jaki efekt daje karmienie dziecka ruchliwego i ciekawskiego

Maaamo...
- oo będę na bujaczku? Buujaczek - a tu są wiszące zabawki! [zabawki na bok, zakrycie ich płachtą]
- ooo.. a co tam masz? nieee... nie zapinaj mi silikonowego śliniaczka - ja go muszę najpierw sam obejrzeć
- ale mamo, dlaczego zabierasz mi śliniaczek? Tak dobrze się go gryzie...
- ooo zabierasz mnie z bujaczka? [wyłożenie bujaczka ręcznikiem, Pucek ląduje spowrotem, z tetrą wokoł szyi jako śliniaczek]
- no dobra - to co tam masz? oo jaka fajna łyżeczka. Ale mamo, Ty na pewno sama nie trafisz do mojej paszczy. Ja Ci pomogę!!!
- maammooo a wiesz jak wspaniale smakuje kciuk w sosie ziemniakowym?
- a inne palce też są niezłe
- uuppss... bo wiesz mamo, jak się uśmiechnę to usta przestają być szczelne. Bez-szczelne no a uśmiecham się bo fajnie jest!

Mama natomiast też się dziś wykazała...
1. Zrobiła oszukane gołąbki (oł jes)... a potem je na ostatniej prostej przypaliła (acz tylko trochę, nie tak 'na śmierć')
2. Wykombinowała, że utrzyma temperaturę posiłku jak kubek z ziemniaczanym puuureee będzie siedział w garnku z gorącą wodą, a Zelma sobie cyk cyk po łyżeczce. No i pięknie to szło... oż się coś omsknęło, pojemniczek z puuureee się omsknął i napełnił wodą. I cały posiłek w pi... No. Na szczęście zostało mi kawałek kartofelka gotowanego na parze, więc szybko dorobiłam, ale cóż. Matka zdolna.

A... i jeszcze coś. NIEKAPEK!!! Strzał w 10! Absolutnie. Może za szybko się cieszę, ale Pucek bezbłędnie jak złapie uchwyty to trafia ustnikiem do paszczy. Dzisiaj nawet trochę odciągniętego mleka tak wyciumkał. Sam - w sensie - sam sobie ten niekapek trzyma. Na jedzenie w ten sposób pełnego posiłku to pewnie cierpliwości mu nie wystarczy, ale żeby się napić wody powinno być spoko.

I jeszcze poza tym... Jak ja uwielbiam ten czas kiedy przychodzi wiosna i powoli można zapominać o czapce, szlaiku, kurtce i w ogóle całym stadzie śpiworków, kocyków, kombinezoników, czapeczek, rękawiczek... Kocham Cię wiosno!!! Z całego serca!

level up

level up )

jeszcze nie

- O... nasza jeszcze tego nie robi - powiedziała smętnie mama małej G. na widok Witka.
- Ale na pewno robi coś innego - próbuję ją naprowadzić na inne tory
- A robicie z nim jakieś szczególne ćwiczenia? - trzyma się uparcie tematu mama G.
- Jakiś czas temu dostał kilka ćwiczeń bo miał lekko zwiększone napięcie w prawym barku/ramieniu, ale to i tak nie robilismy jakoś dużo i regularnie tylko czasem w formie zabawy. A teraz sam 'ćwiczy'.
- [Mama G. kiwa głową i się uśmiecha, ale widzę, że nadal prowadzi analizę porównawczą. Może powinnam była powiedzieć, że nie - żadnych, on sam tak z siebie? A może wprost przeciwnie - że ćwiczymy często i regularnie i stąd te efekty. Tak źle i tak nie dobrze...).
- No co ty, nic się nie przejmuj. Dzieciaki nie są w stanie rozwijać się we wszystkich kierunkach równocześnie. - wyskakuję z moją mantrą... ale mamy G. chyba to nie przekonało ;(

A przecież... mała G. ma śliczną czuprynkę (włosy to też jest wysiłek organizmu). I pięknie podnosi głowę, a nawet ramionka do góry - leżąc na plecach. I do siadu się podciąga. A leżąc na brzuszku dość sprawnie operuje rękoma (chwytanie zabawek). I na pewno jeszcze sporo innych rzeczy robi.

Może to znowu jest kwestia charakteru (mamy). Jako optymistka - skupiam się na tym, co mój smyk potrafi, co mu się udało. Owszem - czytałam z lekką nutką zazdrości jak dzabuchowy Bartek robił przewrotki - dużo wcześniej od Witka, choć 2 tygodnie młodszy. Ale przyznam, że przestałam śledzić w poradniku 'pierwszy rok' co w danym miesiącu moje dziecko robić 'musi', może, powinno itp.

I jeszcze andegdotka - mądra odpowiedź dla mamy martwiącej się, że jej córa z pleców na brzuszek tak, a na odwrót nie.
- Ale to kwestia motywacji. Z pleców na brzuszek - tak, bo na brzuchu więcej widać, zabawki można złapać itp. Więc warto się na brzuch odwrócić. A spowrotem? A po co? Żeby sufit oglądać? )

dynia vel figa

Po 3 dniach kartofelka przyszedł czas na dynię. Nigdy nie miałam ambicji, żeby być mamą 'co to się nigdy słoiczkiem nie zhańbiła'. Wprost przeciwnie - stawiam na zdrową równowagę pomiędzy potrzebami dziecka, potrzebami moimi, ogólną wygodą itp. itd. I tak to w ramach równowagi kartofelkowe pureee robiłam osobiście, natomiast dynię postanowiłam zaserwować ze słoiczka (bo... jak się gotuje dynię? I gdzie ją kupić?

Kupiłam dynię Gerbera. Nie po jakieś szeroko zakrojonej analizie porównawczej - po prostu wśród różnych słoiczków ten dyniowaty dostrzegłam jako pierwszy. Przygotowałam ją wczoraj Witkowi, książę zjadł. Jadły też jego ręce, nogi, policzek, oko i czoło, a ponadto tetra ochronna i podłoga. A także mój łokieć i moje spodnie. Aha, i buzia przy uśmiechu nadal przecieka. Także spox.

ALE...
...troszkę tej dynii sama spróbowałam. O fffuuuuuuuuuuuu... Ja wiem, że taka papka to jest warzywo rozwodnione, bez żadnych przypraw i to nie ma szans smakować dobrze. Ale, żeby aż tak paskudnie? Niby w tych słoiczkach nie ma żadnych konserwantów, a ta dynia smakowała tak strasznie sztucznie. Dzisiaj jeszcze spożytkuję drugi słoiczek jak już kupiłam. A jutro chyba z czystej ciekawości zrobię dynię domową - żeby zobaczyć czy papki po prostu tak mają, że kiepsko smakują czy to proces produkcyjny wyzuwa je ze smaku.

Dynia errata

Ale ja dynię lubię Dynia z octu, zupa dyniowa, racuchy z dyni. To moje oooofuuuuuu odnosiło się do tego, jak smakuje dynia z gotowego dziecięcego słoiczka. No tyle to ma wspólnego z dynią co świeży sok marchewkowy z butelkowanym Kubusiem.