11 miesięcy.

To jeszcze luzik, ale jak sobie pomyślę, że za miesiąc będziemy świętować rok, to nie mogę w to uwierzyć. Za miesiąc w Polsce...

Dzień za dniem gna jak szalony. Dobrze, że chodzimy do przedszkola (Maxi, takie otwarte przedszkole, do którego się chodzi z dziećmi na kilka godzin), bo przynajmniej odróżniam wtorek i piątek od reszty dni tygodnia.
Powoli muszę zacząć ogarniać rzeczywistość, bo jutro już środa, a ja kolejny raz miałam milion postanowień od poniedziałku, bo przecież nie będę zaczynać od środka ani od końca tygodnia. Tym oto sposobem mijają kolejne tygodnie, a mi dni uciekają między palcami.
Zmęczona jestem trochę tym wszystkim. Kaja w nocy kiepsko śpi. Jak się kładzie ok 19:30-20:00, to do 23 (zanim ja się położę) budzi się ze 3 razy. Później już różnie. Czasami 3, czasami 5. A jednej nocy alarm uruchamiała średnio co godzinę, a w międzyczasie nieziemsko się wierciła.

Ząbków mamy sztuk: 1, ale wciąż strumienie śliny płyną z jej ust.

Od kilku dni zaczyna się puszczać i stać przez chwilę, po czym z wielkim uśmiechem siada na tyłku
Oddaje mi rzeczy jak jej mówię 'daj'. Chociaż wczoraj zaskoczyła mnie jej reakcja, bo zaczęła przede mną uciekać ze swoją zdobyczą - pilotem. Dobrze wie, że nie wolno. Podobnie jak telefonów i komputerów.
Potrafi pokazać gdzie świeci słoneczko (lampka) gdzie śpią misie w łóżeczku, gdzie śpi lala w wózeczku, gdzie są marchewki i grzybki (zabawki), gdzie jest balon, gdzie są piłeczki.
Jak tylko pozbieram zabawki, a ona to zauważy, to jedną za drugą wywala za siebie.
Pokazuje gdzie m głowę i wypina język jak się jej pytam gdzie jest.
Robi 'nie nie nie' i 'pa pa pa'.
Mówi tata, mama, aaaaaa, de (idę).
W przedszkolu śmiało podchodzi do dzieci i równie śmiało zabiera im zabawki.
Jest ciekawska i zagląda do laptopa, telefonu i książki, którą czytam.
Drzemki zredukowaliśmy do 1 w ciągu dnia. W łóżeczku kończy się po ok 0,5h, a na zewnątrz w wózku dobija nawet do 2h. Dzięki temu udaje mi się trochę odsapnąć i poczytać książkę, bo w zasadzie nic innego nie jestem w stanie robić.
Wszędzie za mną chodzi, ale często wystarczy, że jestem obok, a ona się sama zabawia. Wtedy też zazwyczaj czytam

Jak widzi tatę po powrocie z pracy przebiera ze zdwojoną prędkością nogami i rączkami i pędzi do niego wołając 'tata tata'. Aż mężowi zazdroszczę takich chwil. Ja z racji tego, że wychodzę co najwyżej wynieść śmieci raczej nie spotykam się z takim entuzjazmem mojej córki na mój widok.

Ogólnie z dnia na dzień coraz więcej rozumie, wykazuje się coraz większym sprytem Ale można zauważyć, że szybko się denerwuje jak nie może osiągnąć założonego przez siebie celu. Zupełnie jak jej tata...

Na relacje z mężem ostatnio nie mam co narzekać. Jest całkiem dobrze.
Gdzieś tam co chwilę powraca temat kolejnego dziecka. Jak już to kilkakrotnie wspominałam, to są zarówno plusy jak i minusy... Mąż kiedyś stwierdził, że jest gotowy i jak ja się zdecyduję, to będziemy się starać. Jednak mam wrażenie, że sam nie jest pewien. Jak poruszam temat, to widać, że z jednej strony by chciał, a z drugiej ma wątpliwości. Wiadomo, dwie sztuki na głowie, to już o wiele większe wyzwanie. Szczególnie jeżeli musimy radzić sobie ze wszystkim zupełnie sami. Zobaczymy.

Chyba jakieś załamanie psychiczne mnie dopadło...

Zabrałam się za zdjęcia. Chciałabym je w końcu wywołać. Sama segregacja mi zajęła chyba 4h. Oczywiście w ratach, bo w ciągu tyle czasu nie mam.
Spanie do dupy. Jak nie pobudki, to rzucanie się po całym łóżku/łóżeczku.
Z jedzeniem też o dupę rozbić. Kleik to najgorsze zło, kaszki trochę zje jak się jej odwróci uwagę, obiady ciężka sprawa. Podobnie jak z kaszkami. Trzeba się nieźle nagimnastykować, żeby jej pocisnąć. Dziś zrobiłam pulpeciki, sos koperkowy i ziemniaczki. Na początku wypluwała wszystko co udało mi się jej do buźki wpakować, później jak ją zajęłam, to zaczęła przeżuwać....i wypluwać już przeżute. Placuszki bananowe, warzywa na parze, jajecznica, a nawet chrupki kukurydziane. Wszystko próbuje i na tym się kończy. Nie mam ani pomysłów, ani siły. Poza tym jak zobaczyłam ile jedzą inne dzieci w tym samym wieku, to zastanawiam się czy tego mojego niejadka nie zagłodzę. Kolejny raz próbowałam pocisnąć jej mm - gryzła tylko smoczek w butelce. Jedynie owoce je chętnie - te ze słoiczka, bo te całe to też tylko przeżuwa i obiadki ze słoiczków - ale to już trzeba taktycznego podejścia, żeby zjadła.

Przeglądając te zdjęcia aż mi się tęskno za takim maluśkim bobasem zrobiło, ale po takich chwilach, to mam ochotę zrezygnować ze współżycia, żeby przypadkiem kolejny raz tego wszystkiego nie przechodzić.

Jak to dobrze, że jutro niedziela. Mam nadzieję, że mąż niczego nie wymyśli i się nią zajmie. Zanim ja oszaleję.

Dziękuję, dziękuję, DZIĘKUJĘ!!!! Za te wszystkie słowa wsparcia!! :*

Tak, karmię piersią. W nocy ze 3 razy, w dzień różnie 3-5 tak myślę. No i myślę również, że to sporo.

Dziś o 10 byłam już wypompowana, ale na szczęście później było już lepiej

Dziś dostałam piękną informację, że kumpela jest w ciąży. Na Wielkanoc powinno wykluć się jej drugie maleństwo

Poza tym chyba jestem w okolicach owulacji, bo się strasznie wzruszam. Masakra!!

Miałam się pochwalić najbardziej trafioną zabawką. Kupiłam ją na loppisie (parkingu, na którym ludzie sprzedawali swoje niepotrzebne rzeczy). Kosztowała nieco ponad 20zł. Drewniana łódka ze zwierzątkami i dwoma ludzikami. Przypuszczam, że to Arka Noego, bo zwierzątka są podwójne. Już teraz mnóstwo radości i sporo czasu spędzonego przy tej zabawce, a na później też będzie, bo te zwierzątka dopasowuje się kształtami i wrzuca do środka. W każdym razie wczoraj z pierwszego miejsca na podium wygryzł ją olej rzepakowy w 3l butelce. Kaja jeździ nim nie tylko po całej kuchni, ale po całym domu Ogólnie muszę jej w końcu jakiś samochodzik kupić, bo nie ma żadnego, a w przedszkolu też się nimi lubi bawić.
Pchacze, chodziki i inne. Doszłam do wniosku, że nie kupuję. Ale moje jakże uzdolnione dziecko poradziło sobie z tą sytuacją. Krzesłem jeździ po całym mieszkaniu. Widzę, że dosłownie traktuje chodzenie przy meblach
Podglądnęłam u Zelmy i przypomniało mi się, że potrafi zejść z kanapy/łóżka i już ze 3 razy udało jej się samej wejść na kanapę. Do tego mówi 'cześć' coś w stylu 'ceś'. Wie o co chodzi jak mówię, że idziemy na huśtawkę. Nawet po swojemu mówi 'e e' na 'melodię' 'huśt huśt' (ciężko wytłumaczyć )
Reaguje entuzjastycznie na skype.
Dziś jak miała pilota, a dobrze wie, że to nie zabawka, to nawet nic nie musiałam mówić. Miała rękę wyciągniętą i oddała go bez słowa.

A ja idąc za waszymi radami rozpisałam sobie plan. Tak, żeby troszkę zgłodniała zanim jej dam jeść. No i na noc. Bo to ogólnie pewnie moja wina. Najłatwiej zabrać dziecko do łóżka i karmić w półśnie. Od dziś zabieram się za to i będę się starała ją jakoś ululać bez jedzenia. Oczywiście nie za każdym razem, ale może małymi kroczkami uda się wyeliminować te nocne karmienia. Jestem dobrej myśli!

Rytuał zasypiania: kaszka, mycie, chwila w łóżeczku, cycek, wywalanie wszystkiego z łóżeczka i po jakimś czasie spanie. Trochę marudzenia przed samym zaśnięciem. W łóżeczku siedzi już przy zgaszonym świetle. Często się zdarza, że zaśnie przy cycku.
A dziś koszmar. Cała happy byłam, że nie obudziła się po pół godziny snu jak to ma w zwyczaju. Moje szczęście skończyło się o 22:40... Kolejna pobudka o 00:10, kolejna koło 1 i ok 2 następna. Próbowałam nosić i uspakajać, podawać wodę itp, ale nie było możliwości, żeby nie podać cycka. Po 1 zrobiła taką awanturę, że nawet cycek nie pomagał. Po kilkunastu minutach uspakajania musiałam zaświecić małą lampkę, żeby choć na chwilę przestała płakać. No i kolejne kilkanaście minut minęło zanim doszła do siebie i zasnęła. Ciężko. Może to zęby, albo skok? W sumie bardziej to drugie bym obstawiała, bo nie specjalnie się ślini i nie pcha zbytnio nic do buzi...
Dziś na obiad cukinia. Zawsze zjadała. Mam nadzieję, że i tym razem tak będzie. W przeciwnym razie chyba mi na serio ręce opadną.
Ahhhh, Magic kleik ryżowy to chyba dla niej największe zło. Wczoraj wieczór pięknie zjadła kaszkę. Zawsze robię na wodzie. Dziś spróbuję zrobić na mm, może to zapcha jej brzuszek.

Bilans nocny.

Pobudki 4 szt:
- przed 20 - po niespełna pół godzinie snu, usypiał tata może z 10 minut
- przed 23 - tu był armagedon, usypiał tata, dostała cyca, usypiał tata. Cała procedura trwała ponad godzinę.
- przed 1 - usypiała mama, niecałą godzinę. BEZ CYCA
- przed 4 - popatrzyłam na zegarek i myślałam, że jest przed 6, więc zabrałam do łóżka na karmienie i poszłyśmy dosypiać.

Dospałyśmy do 10....

Sen ogólnie ma taki niespokojny. Rzuca się po łóżeczku. Jak już byłam przekonana, że śpi i odchodziłam od łóżeczka, to strzelił mi palec w nodze i ją wybudził. Zawału można dostać. I kolejny raz usypianie.
Chociaż w nocy moje nerwy są na granicy wytrzymałości, to w dzień jestem pełna nadziei, że będzie coraz lepiej.

Nie wiem czy to tu pisać, bo może mnie przymkną gdzieś w jakimś przytulnym pokoiku bez klamek, ale dziś w nocy jak mąż ją usypiał i testowała swoje struny głosowe, to mnie tak jakby okresowo brzuch zaczął boleć. Im głośniej się wydzierała, tym bardziej mnie bolał. Teraz nie wiem czy to przez nerwy czy jak....

- O! Popatrz jaki chudy księżyc!
- No, mam nadzieję, że Kaja będzie lepiej spała.

Kiedyś tam Zelma pisała o koncentracji podczas jazdy i zmęczeniu. Wczoraj tak na chwilę zatrzymałam się i zastanawiałam się nad tym, bo ostatnio chodziłam dość mocno zmęczona i jak się okazuje również podczas rozmowy, jazdy samochodem czy nawet zasypiania moje myśli krążą zupełnie gdzieś indziej i próbują ogarnąć te wszystkie sprawy. Co zabawne, to przez to moje myślenie, zjadłam kanapkę nawet nie wiedziałam kiedy. Tzn zjadłam jedną, podeszłam do stołu, żeby zabrać drugą, ale niestety już jej nie było, a innych potencjalnych sprawców tego nie było.
Dziś z kolei zarówno ja jak i mąż jesteśmy wyspani i pełni energii Tak sobie w nocy myślałam, że dobrze, że nie padłam wieczorem razem z Kają o 20, bo jakbym spała do jej pierwszego przebudzenia, to byłabym już chyba wyspana i nie wiedziałabym co zrobić z resztą nocy A spała ta moja Gwiazdeczka aż do 1:30. Co daje 5,5h snu! Kolejna pobudka ok 5:30 i tak całkiem obudziła się ok 7:30. Aż z radością szłam jej tego cyca dać W dzień też mi zrobiła niespodziankę, bo spała 3h!! Fakt faktem w wózku na zewnątrz, ale wynik super! Swoją drogą trochę ironia, bo za płotem, kilka metrów od niej, sąsiedzi wykopywali drzewo i było dość głośno i nic jej to nie przeszkadzało, a w domu czasami najmniejszy szelest potrafi ją wyrwać ze snu...

Ogólnie postanowiłam wynieść się ze sypialni. Zamieniliśmy się pokojami i chyba wszystkim to na dobre wychodzi. Taką mam nadzieję A Kaja ma już za sobą 2 samodzielne noce Muszę jeszcze tylko jakiś fotel wykombinować, bo póki co karmię na takim fotelu obrotowym, bez oparć, a to średnio wygodne.

Teraz jeszcze muszę pozamieniać zawartość szaf i ogarnąć mieszkanie po tych migracjach. Poza tym termometr wskazuje już temperatury poniżej 10 stopni, więc chyba czas najwyższy, żeby spakować letnie ubrania i wyciągnąć te cieplejsze.

Dzwoniła dziś moja mama i podczas rozmowy zadała mi pytanie czy myślę, że mała zacznie chodzić przed roczkiem. Na co ja jej odpowiedziałam, że wątpię, bo ona raczej strasznie ostrożna i widać, że boi się ryzyka (pomijając fikołki i stawanie na głowie na brzegu łóżka). Dziś zaczęła odważniej wstawać i zrobiła swoje 2 pierwsze kroki!!! pękam z dumy!! chociaż moja mama powiedziała mi też, że np mój starszy brat dokładnie w dniu swoich urodzin przeszedł dwa razy długość pokoju i minął miesiąc.

Spanie całkiem nieźle. 1-3 pobudki w ciągu nocy. Jak dla mnie to o niebo lepiej. Póki co zasypia sama. Odbębniamy wieczorny rytuał i zasypia po może 3 minutkach marudzenia. Zazwyczaj jednak nie marudzi dłużej niż pół minuty. Nie wiem jakim cudem. Oboje z mężem wciąż nie dowierzamy w to co się dzieje. Może to dlatego, że śpi sama w pokoju, może dlatego, że jest chłodniej, a może jakieś lepsze feng shui ma po małym przemeblowaniu Najważniejsze, że śpi!!

Ja powoli zabieram się za zamówienia przed przyjazdem do Polski i nie mogę tego wszystkiego ogarnąć.

Kaja chyba nie lubi jeździć do Polski. 3 dni przed wyjazdem pojawiła się gorączka i katar + potoki śliny. Pomyślałam, że ząbki. W sumie tak, bo mamy kolejną dolną jedynkę. W niedzielę znaczna poprawa, w poniedziałek też w miarę ok, chociaż katar już gorszy. Wtorek rano (dzień wylotu) bez gorączki, ale z kaszlem. Jednak zdecydowaliśmy, że polecimy. Zaraz po przylocie poszłyśmy do lekarza. Pierwszy zapisał kropelki do nosa, ale nie chciał dać antybiotyku, zasugerował badanie krwi dla sprawdzenia i skonsultowania, po odebraniu wyników, zaraz pojechałyśmy do innego lekarza (tamten już kończył dyżur), pani doktor przezornie skierowała nas do szpitala. Podejrzewała, że mogły to być sitowe zatoki czy jakoś tak. Wróciłyśmy do domu, żeby szybko się spakować. Do szpitala dotarłyśmy ok 23. Pani doktor podczas 'przesłuchania' (bo wyglądało to właśnie jak przesłuchanie) nie była zbyt zadowolona z naszego przyjazdu i chyba stwierdziła, że zupełnie niepotrzebnie przyjechałyśmy, ale z łaską nas przyjęła. Matko, co za baba! Ja rozumiem gorszy dzień, ale podczas tego 2-dniowego pobytu w szpitalu chyba cały personel był taki, że miałam wrażenie, że są tam za karę. No może z wyjątkiem jednej pani doktor, która z uśmiechem odpowiadała na wszystkie moje pytania.

Tak się udało, że w dniu pierwszych urodzin przyjechał tata (miał przylecieć dopiero w sobotę, ale ze względu na szpital kupił bilety na najbliższy lot) i zabrał nas do domku

Impreza urodzinowa się udała. W tym sensie, że nie musiałam koło wszystkich biegać i mogłam w miarę spokojnie siąść i zjeść na sali był też pokoik z zabawkami dla dzieci, więc większość czasu tam spędziły

Wczoraj wróciliśmy na swoje śmieci i udało się trochę odespać.

Ogólnie w szpitalu byłam jeszcze w niedzielę z bratanicą i w poniedziałek z bratem...no taki obfity czas. Ahhhhh jaki ja tu mam spokój.

Nie miał człowiek zbyt wielu zmartwień, więc postarał się o dziecko...czyli kolejna wizyta kontrolna.

Ledwo cieszę się z kolejnego małego wielkiego sukcesu, a tu jakaś informacja, która podcina skrzydła.
Ze snem o wiele lepiej. Kaja zasypia sama w swoim łóżeczku i w swoim pokoju. Budzi się kilka razy w nocy na cyca. No i tu teraz pojawia się problem, bo po kolejnej wizycie u położnej okazuje się, że ta moja kruszynka kiepsko przybiera na wadze. W sumie się nie dziwię, bo też kiepsko je. Nie dość, że maleńkie porcje, to jeszcze większe kawałki zazwyczaj tylko od święta. Mam skończyć z karmieniem nocnym i podawać pokarmy z wyższą zawartością tłuszczu. Kolejna wizyta miała być na 1,5 roku, a tak to za miesiąc kontrola czy coś waga ruszyła. Oby, bo jeszcze przed 30-stką będę siwa!