15.00 dziecko ma lepszy humor już się bawi i temp. trochę spadła. Elektroniczny pokazuje 37,8. Wcześniejsze pomiary były dla pewności pod paszką szklanym.

Niunia sprawnie pozbyła sie goraczki a teraz chodzi do żłobka zagilona (ale nie martwcie się katar dozwolony wodnisty). Wczoraj pierwszy raz spała w żłobku i jeszcze wnim płacze. Przeżywam to tak jak Córeczka bije się z myślą o niani.

Wczoraj była taka sytuacja. Córka uslyszała ode mnie słowo 'nabiję' i zaczęła się bić po głowie. Byłam w lekkim szoku bo nigdy w domu nikt nikogo nie bił nawet dla żartu. Zapytalam jak niunia sie bije a ona zaczęła bić się po nóżkach. Pozniej jeszcze przy tacie sprawdziłam czy to nie pomyłka. Jednak nie. Musiała to zobaczyć w żłobku. Innej możliwości nie ma. I co ja mam o tym myśleć? Tam są malutkie dzieci które nie mówią więc usłyszała to od pań. Jutro z nimi porozmawiam. Ale troche mnie to zaniepokoiło. Ktoś ma jakies opinie na ten temat?

To uczucie, kiedy każda chwila z dzieckiem wydaje Ci się wyjątkowa i chcesz ją zatrzymać i zapamiętać a jednocześnie chcesz iść dalej bo widzisz jak rośnie i jak wspanialsze i wspanialsze się staje. Kiedy żal wyrzucać Ci poplamionego i niespieralnego ubranka i trzymasz je ciągle choć i tak nie masz już dawno miejsca w szafkach.
I to uczucie kiedy wgniata Ci jedzenie w kanapę z uroczym szczerbatym uśmiechem i mówi AM, a Ty choć robisz groźną minę to śmiejesz się w duchu i wiesz.

Dziubek mój mały ma już duże ząbki, lubi chodzić do żłobka (do DZIECIII) i jest kochana. Potrafi także mocno pokazywać że czegoś chce lub nie chce i o ile w domu łatwo mi ją spacyfikować o tyle wyprawa do sklepu, zoo i innego miejsca staje się męką po krótkim czasie kiedy dziecko chce własnie w drugą stronę iść niż ja. Wtedy biorę ją pod pachę i wkrótce pakujemy się do auta i do domu bo kto będzie się z nią siłował. Staram się jej nie ustępować, a przynajmniej nie w momencie gdy właśnie krzyczy. Ale póki co nie widzę większych rezultatów wychowawczych. Może za mało jest takich sytuacji, żeby skapnęła, że i tak nie wygra, bo głównie jest w żłobku gdzie panie mówią że ładnie się bawi a później już tylko w domu.
Nikt nie mówił że będzie łatwo

Potrzebuję potrzebuję
dziadków bliżej domu, żeby zajęli się małą. Ale są daleko a my z mężem momentami wymiękamy. Nie mamy zupełnie czasu dla siebie. Ani sami dla siebie ani dla siebie nawzajem. Czasu, a może raczej siły.

Wczoraj wróciłyśmy ze szpitala, bo moja mała kruszynka miała zapalenie płuc. Tym samym kończymy dwumiesięczną przygodę ze żłobkiem. 

Mam chwilę żeby podsumować kolejny miesiąc. Córeczka siedzi z nianią, nie wchodząc bardziej w temat wydaje się ok. Ja kaszlę okropnie i znowu nie chodzę do pracy, a mała też ma kaszel i kłania się pediatra. 
Byłoby w sumie całkiem miło ale w pt byłam na usg piersi i mam guzek w sutku. Wygląda na włókniak ale idę dzisiaj do gina po decyzję czy będzie biopsja. Pewnie będzie, bo takie wskazanie mam na badaniu usg. 
I tak się zastanawiam czy to dorosłe życie to przechodzenie z problemu w problem?

Ten moment, kiedy chcesz po pracy iść na zakupy, ale jedziesz do domu, bo żadne sukienki ani buty nie są lepsze od przytulania tego małego robaczka - mojej córki. Za mało mi jej odkąd chodzę do pracy. 

godz. 22.10

przyszłam z pracy o 18.30, pobawiłam się z Maleńką trochę wygłupów, usypianie, gotowanie zupy (oby była zjadliwa). Teraz padam i będę się kąpać. Cel to krótki prysznic, pewnie wyjdzie długi. A jutro od początku, będę tylko czekać żeby wrócić do domu do Skarba. Tęsknię za nią jak jestem w pracy i chociaż przebywanie razem non stop też jest męczące, przydałoby się więcej dni razem, spacerów i wygłupów takich jak pierdzenie w goły brzuch  (chyba każdy wie o co chodzi)
ps. ovu stało się płatne czy o co to chodzi?