Z tego okresu chcę zapamiętać przede wszystkim niesamowite rzeczy, jakie wyczyniają nasze dzieci Muszę się na tym skupić i koniec kropka!

Od 20 czerwca toczę walkę z samą sobą. W mojej głowie dzieją się przeróżne rzeczy. Wychodzę z dołka, potem znów się zsuwam po zboczu w dół. I znów wspinaczka pod górę... Robię głupoty, nerwowe ruchy ad. życiowych decyzji, kłócę się i spieram z ludźmi wokół. Szamocę się strasznie.

Nadal nie wiem czego właściwie chcę, dokąd zmierzam i jak poukładać najważniejsze sprawy.

Zabrałam się za porządki, symbolicznie, prawda? Nawet nie u siebie, bo jestem na mini-wakacjach z dziećmi u Rodziców. Wyrzucam zbędne rzeczy, organizuję na nowo przestrzeń - chcę się zmęczyć czymś innym niż walka z własnymi demonami.

Nie mówię już sobie, że coś tam będę robić od jutra. Robię to, co jestem w stanie, na co mam ochotę i siły. I tyle.

Staram się skupić na dzieciach. One potrafią zmotywować do działania i wysiłku jak nikt inny.
Zebrałam się w sobie i znów zabrałam męża i Starszaka na pieszą, górską wycieczkę (w niedzielę). Chciałabym, abyśmy częściej tak razem spędzali czas. Mam im tyle do pokazania! A i sama chciałabym odkryć nowe szlaki. Mam nadzieję, że Pierworodny połknie turystycznego bakcyla, a my się rozruszamy i poprawimy naszą beznadziejną kondycję. Póki co to syn nas przegania - wszędzie jest pierwszy i narzeka, że tak wolno się wleczemy ;P Ale będziemy trenować

PS. Tak daję mu zwykłe mleko z kartonu lub przegotowane prosto od krowy (jak jestem u Rodziców, którzy mają gospodarstwo). Pediatra poradziła podawać probiotyk na ustabilizowanie brzuszka - zwłaszcza po tym mleku, które nie jest pasteryzowane. Cuda działają też borówki. Idzie nam świetnie. Mam nadzieję, że już nigdy nie kupię mm. Zostało jedno opakowanie i z nadzieją czekam aż zobaczę dno ;P

Sikanie do nocnika też ok, ale tylko przy zmianie pieluszki. Nie chce mi się ciągle go rozbierać. Taka jestem leniwa... Ale spoko, zintensyfikuję naukę w sierpniu - Miś będzie miał wtedy 21 mies.

Chyba pogięło mnie do reszty. Czując się beznadziejnie tak sobie skomplikowałam życie, że teraz to już osiągnęłam chyba dno.

Muszę jakimś cudem znaleźć czas i ocenzurować ten pamiętnik ze zdjęć, imion i innych 'łatwo' identyfikujących faktów. Piszę to, byście się nie zdziwiły zmianą formuły.

Póki co, mam w domu gości - koleżankę z synkiem (tę która wyszła ze szpitala psychiatrycznego, zaprosiłam ją na wakacje, by doszła do siebie); i mnóstwo spraw na głowie, w tym niestety finansowy dół do ogarnięcia.

Ja chyba nigdy nie zmądrzeję ;/

Mało tu notuję i jak zwykle żałuję swojego lenistwa, bo wiele rzeczy mi umyka. Ale nie mam zamiaru pisać 'wspomnieniowo', więc z rzeczy nowych: 1 sierpnia przylazła kolejna @ Wszystko elegancko i o czasie Nadal komplikuję sobie życie - piszę czasami z moim byłym facetem, co dowodzi, że mam jednak 'jakiś niedobry czas'. Nie myślcie sobie, że jest jakiś podtekst tego pisania, bo nie ma - miło wymieniamy uwagi o dzieciach itp., ale alarmujące jest dla mnie to, że po 11-10 latach braku kontaktu, łatwiej mi o czymś powiedzieć jemu niż Mężowi. Potrzebuję rozmowy z kimś kto mnie zna od podszewki, ale nie chcę truć Mężowi o tym, co mnie gnębi, bo w dużej mierze on jest częścią tej 'chandry'. Głupie, nie?

Nadal tkwię w poczekalni. Nic się nie zmienia. Nie podjęłam żadnych nowych decyzji. I brak planu na przyszłość mnie po prostu męczy.

Zaczęłam sprawdzać swój pamiętnik z różowej strony OvuFriend i gdy doszłam do etapu, w którym się odchudzałam i relacjonowałam to Wam krok po kroku, to wreszcie poczułam przypływ adrenaliny. Chyba znów wrócę do diety na PCOS. Jest ciężka i pełna wyrzeczeń, ale przypomniałam sobie jak mnie cieszył każdy zrzucony kilogram. Wtedy 11 kilo zrzuciłam przez 7 mies. Teraz nawet nie marzę o takim wyniku, ale mam wielką ochotę pozbyć się nadwagi. Pierwsze kroki już poczyniłam dietą MŻ (mniej żreć) i dzięki temu zaczynam z dużo lepszymi parametrami

Tymczasem Miś 3 sierpnia skończył 21 miesięcy. Jest już całkowicie przestawiony na zwykłe mleko. Ładnie sika do nocnika 2-3 razy dziennie (gdy sam o tym powie). Mówi wyraźnie: Mamusia, Mamunia, Tatuś, Dziadziuś, Babunia, Babusia, paś (pas, że trzeba zapiąć w aucie), myju myju (że trzeba się umyć), nianiał (kot, bo robi niał niał zamiast miau miau), Momo (tak nazywawa brata), Ania, Ola, Gaga (Jagoda, ciuciu (słodycze), jajo, i wiele wiele innych. Dopiszę jak sobie przypomnę

Czuję, że powoli dochodzę do siebie. Mam ochotę wrócić do pisania pamiętnika - uporządkować jakoś teraźniejszość, a nawet i przeszłość. Czuję potrzebę ogarnięcia tego, co przetacza się przez moją głowę i serce.

Zaskakujące jest to, że ostatnio pojawiły się w mej łepetynie myśli o trzecim dziecku, ale nie jestem pewna swojej motywacji. Wydaje mi się, że nie mając pomysłu na siebie, na swoją przyszłość, intuicyjnie i podświadomie zwracam się ku temu, co aktualnie znam najlepiej i co robię od kilku ładnych lat - do bycia mamą.

Zarzekałam się tyle, że już nie chcę absolutnie więcej dzieci, a tymczasem coś tam pika mi w głowie, gdy patrzę na swoje wykresy - teraz zajście w ciążę wydaje się takie łatwe! Ale im dłużej o tym myślę, tym bardziej czuję, że nie powinnam ulegać temu impulsowi. Racjonalnie rzecz ujmując: nie stać nas na trzecie dziecko.

Muszę sprawdzić skąd tak naprawdę wypływa chęć powiększenia rodziny. Nie zamierzam w tym przypadku iść na żywioł i ulegać 'chwilowym zachciankom'. Liczę na to, że upływ czasu pozwoli mi odkryć, czy faktycznie tego chcemy? W czasie czekania 'aż mi przejdzie' zamierzam znaleźć nową pracę, całkowicie odpieluchować Małego i załatwić mu miejsce w przedszkolu, jak skończy 2,5 roku. Mam sporo czasu (liczę się z tym, że szukanie pracy może mi zająć nawet rok), by przekonać się, czy to tylko gra hormonów i problemy ze znalezieniem 'własnej życiowej drogi', czy jednak coś więcej?

Wszystko jest po coś... Między innymi do takiego wniosku doszłam przez te 1,5 miesiąca siedzenia w dołku (edit: wychodzenia z dołka .

Nawet moja porażka w konkursie na staż podoktorski do czegoś mi się przydała. Zobaczyłam w swoim mężu na nowo człowieka. Nie jest to wbrew pozorom takie proste i oczywiste.

Latami gromadzi się oczekiwania co do tego, jak powinno być w związku, w życiu, w rodzinie itp. Tymczasem nikt nie jest cyborgiem, każdy ma swoje słabe dni, problemy z ogarnięciem się, traumy i dołki.

I nawet mąż też jest człowiekiem Dzięki mojej porażce zrozumiałam jak on się czuł po swoich porażkach. To coś w stylu 'syty głodnego nie zrozumie' - udawało mi się przez prawie dekadę budować swoje dobre samopoczucie i samoocenę - krok po kroku realizowałam swój plan i nie rozumiałam, o co chodzi z tym stanem 'jestem nieudacznikiem', w jaki popadł mój mąż po porażce z pierwszą firmą.
Teraz już wiem jak to jest... I jak trudno się z tego pozbierać - z zewnątrz nie wygląda to na takie wielkie HALO, ale w środku walczysz z czarną dziurą, która pochłania i zasysa całą radość życia, wszystkie chwile szczęścia.

No to teraz oboje 'jesteśmy nieudacznikami' ;P i w związku z tym przestaliśmy się wstydzić przed sobą tych porażek. Bo zapewne czekają nas kolejne. Ale nie żebym byłą fatalistką - po prostu C'EST LA VIE i należy to wziąć na klatę!

BTW.
Temat trzeciego dziecka poruszył Was - cieszy mnie to, że mam tu z kim podyskutować o tym. Neko - ja wiem, że są ludzie żyjący według zasady 'jak Bóg dał dzieci to da i na dzieci', ale ja się nie nadaję do takiego życia. Już teraz myślę, co będzie gdy Starszak jeszcze podrośnie i zacznie zauważać, że koledzy mają np. firmowe, nowe ciuchy, a on prawie wszystko ze szmateksu; kuzynki jeżdżą na obozy nad morze i inne wycieczki, a on każde wakacje spędza u Dziadków na gospodarstwie...

Chciałabym dzieciom pokazać, jaki piękny jest świat, ile świetnych rzeczy można robić, a tu ZONK BO LEKCJE PŁYWANIA NA BASENIE KOSZTUJĄ, LEKCJE RYSUNKU TAKŻE, I NIE STAĆ NAS TERAZ NAWET, ABY POKAZAĆ IM MORZE...

I wiem, wiem - myśmy się inaczej wychowali - ja do 15 roku życia pasłam krowy na wsi ;P Niemniej wyznaję zasadę, że nie liczy się ilość, a jakość ;P Jeśli się nasza sytuacja finansowa nie poprawi, to nie zdecydujemy się ŚWIADOMIE na trzecie - nie ma na to szans.

Nie wychodzi nam to nocnikowanie - nie wiem kiedy uda nam się pozbyć wreszcie tych pieluch. Wiem wiem, Miś ma jeszcze czas, ale mnie się już odechciewa... Dałam mu spokój, bo widzę że nie jest gotowy - sadzam go tylko przy przebieraniu i przed myciem. Ale za to nieco przyśpieszył z mową i już coś tam składa sobie: rano woła: Mamusia mlenio!!!

Przed nowym rokiem szkolnym (aby zrobić wyprawkę i uzupełnić garderobę jesienno-zimową) zważyłam i zmierzyłam bractwo:
Starszy (6 lat i 4 mies.): 122 cm wzrostu, 22 kg wagi, buty rozmiar 31/32
Młodszy (1 rok i 9 mies.): 91 cm wzrostu, 14 kg wagi, buty rozmiar 24

Są niesamowicie kochani i strasznie rozrabiają ;P

Ochota na trzecie przechodzi mi bardzo szybko. Uświadomiłam sobie że mam co robić - muszę się skupić na ich rozwoju i wychowaniu, a z pewnością ten cel zagłuszy jakieś inne, nierozpoznane tęsknoty za dużą rodziną. Zaczęłam od tego, że na wyprzedaży (za 20 zł!!!) kupiłam 12 różnych książek o wychowaniu, rozwoju dzieci, edukacji wczesnoszkolnej i przedszkolnej. I już mam pierwszy hit: wyczytałam słowa, pokrzepiające mnie w najtrudniejszej dotąd decyzji rodzicielskiej - czy posłać Starszaka do pierwszej klasy, czy zostawić go w zerówce jeszcze rok?

Zostawiamy go. Nie ma się do czego spieszyć. Jak znajdę chwilę, to napisze coś o tym więcej.

Cykl ciągnie się podejrzanie długo... aż nawet dwa testy zrobiłam dla spokoju sumienia, że miód pitny z teściową próbowałam Ale negatywy, więc zrobiłam wielkie: ufff!!! i poczułam ulgę. Czekamy na @, która się zgubiła, a w tym czasie przemyśleń ciąg dalszy i taki nerw na wszystko, że obawiam się iż będą ofiary w ludziach... na linii strzału przede wszystkim mąż!!!

Pecha ciąg dalszy - jednak chyba jestem typem nieudacznika. 30 sierpnia przyszło do mnie pismo z firmy windykacyjnej - ubezpieczyciel żąda ode mnie regresu w wysokości 1460 zł za stłuczkę z lutego, mając w nosie to, że wcale nie uciekłam z miejsca kolizji na parkingu, tylko czekałam 1,5 godz. na właściciela uszkodzonego pojazdu, ale musiałam wracać do domu, bo Miś był wtedy chory, a z powodu opadów śniegu nie było prądu i ogrzewanie było podłączone do agregatu, którego moja mama nie umiała obsłużyć. Nie wiem czy pamiętacie, ale wtedy Mąż był w Szpitalu Kardiologicznym na rehabilitacji po zawale.

Pytałam wtedy po stłuczce ochroniarza ze sklepu czy można wezwać właściciela auta przez megafon, ale mi odmówili, bo niby reklamy są puszczane w trybie ciągłym z nagrania. Obsługa sklepu twierdziła, że spokojnie mogę jechać, bo jest nagranie na monitoringu i często na tej podstawie są ustalane personalia. A teraz co? - traktuje się mnie jak zbiega. Nie mam sił. Po prostu k****a więcej niż pech. Oszczędzam na czym się da, nawet na jedzeniu, a tu szast prast cały miesięczny dochód ma iść na jakiś regres. K***, sorry że tu wylewam ten żal, ale już nie wiem co mam robić.

Czuję, że moja dawna dzielność jest tylko powidokiem - złudzeniem. Napisałam odwołanie, ale marne szanse, że to coś da.

Kilka dni temu pomagałam Mężowi do późna robić reklamy, siedzieliśmy w garażu przy winie i muzyce, gadaliśmy o znajomych, z którymi straciliśmy nie wiedzieć czemu kontakt i tak jakoś sama nas naszła refleksja, że już coraz mniej jest rzeczy, dla których warto tkwić w Polsce. Pierwszy raz na poważnie pomyślałam o emigracji. Wystraszyło mnie to - mamy dom, rodzinę, a Starszak szkołę... Więc w sumie po co? Nie wiem - może by obronić resztki swej godności?

Z innych spraw: zakopałam swoją dumę głęboko i 31 sierpnia pojechałam do pewnej przyjaciółki, która od około dwóch lat totalnie mnie olewa, by złożyć jej życzenia urodzinowe i dać symboliczny prezent, bo pomyślałam, że przechodzi trudne chwile - może się chce wygadać? (jej mama była w fazie terminalnej choroby nowotworowej, agonia powolna trwała już prawie 2 miesiące). I przy okazji dowiedziałam się, że przyjaciółka jest w drugiej, bardzo wyczekanej ciąży - ale nie ma nawet sił się ucieszyć tym stanem. Strasznie mi się jej zrobiło żal. Trzy dni później jej mama zmarła. We środę idziemy całą rodziną na pogrzeb.

Co poza tym...
Przetestowałam Misia co do reakcji na nasz proszek do prania i na szczęście brak reakcji!!! Czyli kolejna rzecz dzidziusiowa odfajkowana - mogę łączyć już jego pranie z naszym. Teraz kolej na odstawienie butelki - wczoraj zgubiliśmy tę do picia, więc będzie dostawał tylko kubeczek, no i mleko zacznie chyba też pić przy stole a nie na kanapie z butli. Zobaczymy jak mu pójdzie ;P

Była też pierwsza kupka do nocnika i dwa razy sucha pieluszka po nocy i wołanie na nocnik, że siku. Coś tam powoli zaczyna się dziać. Muszę więc INTENSYWNIEJ SZUKAĆ PRACY!!!

Zaraz oszaleję. NIE WIEM ZUPEŁNIE CO MAM ZROBIĆ ZE SWOIM ŻYCIEM!!!

Zapytana przez młodą matkę - doktorantkę o to, jak 'uzyskałam tytuł z dziećmi' odparłam:
Studia, pisanie i obrona pracy doktorskiej z dziećmi to jeszcze nie dramat - każdy jakoś stara się pomóc, bo cel konkretny, terminy też łatwiej zaznaczyć w kalendarzu, dużo gorzej jest z tym co po doktoracie.

Jestem od 10 mies. na urlopie wychowawczym z DRUGORODNYM. Pod koniec września powinnam złożyć podanie do pracodawcy o przedłużenie urlopu o kolejny rok, ALE...
Mam wielki dylemat czy szukać na poważnie pracy (poza zawodem ale dla kasy), czy płaszczyć się o ochłapy godzin na umowę zlecenie lub o dzieło na uczelni (niby w zawodzie ale kasa minimalna - nie wiadomo czy wróci się za dojazdy, MOŻE WYJŚĆ Z TEGO MNIEJ NIŻ ZASIŁEK NA WYCHOWAWCZYM!!!), czy jednak poświęcić jeszcze trochę czasu dzieciom i zostać w domu - tylko raz są małe, a jak młodszy skończy 2,5 roku to może iść do przedszkola a ja spokojnie do pracy - wtedy z czystym sumieniem wezmę co będzie...

Mam się umówić z Dyrektorem Instytutu na uczelni i żebrać o byle co, byle pozostać w zawodzie? Pisać podania, startować w konkursach, dopłacać do konferencji, pisać za darmo artykuły naukowe, uczyć się po nocach?

Kurwa mać. Trzeba było iść do zawodówki i mieć już z 15 lat doświadczenia w pracy.

Zaczęłam niedawno podczytywać blog http://www.sarniezycie.pl/ - który prowadzi moja koleżanka ze studiów. Nie spodziewałam się, że znajdę tam tyle inspiracji! Blog jest o minimalizmie, a do tej pory była to kategoria dla mnie obca - znam podstawowe założenia, ale z wcieleniem ich w życie nigdy nie było mi po drodze. Po prostu myślałam, że to taka filozofia życia, która w ogóle do mnie nie pasuje.


Tymczasem Agata - autorka bloga, coraz bardziej mi imponuje, szczególnie w zakresie porządkowania życia, planowania, czerpania radości z małych rzeczy i mikro-zdarzeń.

Kilka dni temu umieściła wpis o minimalizowaniu biblioteczki domowej. Byłam w szoku, że ktoś zadaje sobie trud ogarnięcia księgozbioru!!! Ja nie jestem w stanie wypuścić książek w świat. Co więcej, jestem typem zbieracza i chociaż staram się z tym walczyć (pozbywam się ubrań i niepotrzebnych gadżetów), to jednak do książek mam stosunek nieomal bałwochwalczy. Wiem, że nie jestem gotowa na pozbycie się czegokolwiek ze swojej biblioteczki, ale Agata zainspirowała mnie przynajmniej do zrobienia porządków – bo właściwie nawet nie wiem ile mam książek i o jakiej tematyce.

Ciekawa jestem jakby ona odniosła się do argumentu, że zostawiam książki dla dzieci – nie chodzi o te napisane z myślą o dziecięcym czytelniku, tylko po prostu o wszystkie książki.

Na celowniku mam jeszcze kilka zmian, do których zainspirowała mnie Agata:

1. nauczyć się planować posiłki na tydzień z góry, tworzyć listy zakupów, co pomoże zaoszczędzić nam pieniądze:
http://zorganizowana.com/jak-planuje-posilki-przykladowe-menu/

2. nauczyć się robić lepsze zdjęcia:
http://www.jestrudo.pl/podstawy-fotografii/

3. przejść wreszcie z fazy planowania do realnych czynów, czyli założyć wreszcie bloga o filmach dokumentalnych, ale w tym celu muszę też posiąść pewną wiedzę:
http://vademecumblogera.pl/
http://szkolablogowania.pl/

MUSI WRESZCIE COŚ WE MNIE DRGNĄĆ, NO NIE? DOSYĆ STAGNACJI!!!

Jak to mówią u mnie w okolicy: myślał indyk o niedzieli a w sobotę łeb ucięli.

Ja tu sobie pierdoły o rozwoju osobistym i spełnianiu marzeń wypisuję i w głowie układam, a na rachunek za gaz znów nam zabrakło i trzeba będzie podebrać z oszczędności na czarną godzinę. Kurwa.
Stało się tak mimo oszczędzania, bo tak wyszło że niespodziewanie (choroby nie przewidzisz) w aptece w tym mies. zostawiłam 120 zł (nie licząc 150 zł za leki kardiologiczne męża, bo to osobna pula), musiałam iść do dentysty (ukruszony ząb, 80 zł bo to 6tka nierefundowana), dzieci naciągnęły mnie raz na zabawki za 25 zł (dostały za 'grzeczność', bo w przychodni przyszpitalnej wytrzymały 2 godziny, więc im się należało), miałam gości i trzeba było lepiej zaopatrzyć lodówkę i kupiłam przyjaciółce buty i skarpetki, bo nie miała w czym chodzić. No i mam braki w funduszach.

Dlatego wszem i wobec ogłaszam, że sytuacja wymaga ode mnie tego bym minimalizm wprowadziła od zaraz i oszczędzała jeszcze bardziej (wiem, wiem niby minimalizm nie polega na zaciskaniu pasa, ale to wersja dla bogatych, biedni mają swój minimalizm). Poza tym pierdolę rozwój osobisty i inne takie tam i rzucam się na rzeczywistość z zębami. Muszę coś uszarpać - kasa potrzebna NA JUŻ!!!

Póki co mniej jedzenia jednak wychodzi mi na dobre - always look at the bright side of life...