Kilka razy podchodziłam już do tego wpisu. Założenie, by szczerze i z rozmachem podsumować ubiegły rok, szybko legło w gruzach. Rok 2016 był po prostu dla naszej rodziny ciężki i traumatyczny. Bardzo się cieszę, że mamy już za sobą ten niedobry czas.

Nie mam nawet ochoty robić zwyczajowego podsumowania, więc napiszę skrótowo: bilans realizacji postanowień noworocznych 2016 jest na minus - życiowo kompletne fiasko. Spuśćmy na to zasłonę milczenia. No dobra - na plus wyszła mi tylko 'konsumpcja kultury': 174 obejrzane filmy i 17 przeczytanych książek.

Zadaję sobie pytanie: czy jest sens planować cokolwiek na rok 2017?
Realistycznie rzecz ujmując - pewnie nie ma sensu, ale... Tak miło jest sobie optymistycznie gdybać A co mi tam!?! W 2017 niech się ziści:

1) nowa praca dla męża
2) nowa praca dla mnie
3) zabezpieczenie finansowe rodziny
4) rodzinny wyjazd wakacyjny
5) postępy w remoncie domu
6) wydanie mojego doktoratu
7) blog o filmach dokumentalnych

No kiedyś się musi udać, prawda? Jak nie w tym roku - to będę mieć gotową listę na 2018.
Zobaczymy... A co samego pamiętnika postanowienie jest jedno: więcej notować z rozwoju i osiągnięć dzieci, mniej ze swoich smutków i rozterek ;P

Młodszy synek wczoraj skończył 26 miesięcy Starszy synek zna już wszystkie litery pisane i potrafi z tego zrobić użytek

PS. Co do mojej obecności na Ovu F. - nadal zamierzam prowadzić wykresy, chociaż PCOS wróciło w całej okazałości, więc robota to żmudna i niewdzięczna, szczególnie gdy nie planujemy trzeciego dziecka. No ale jak trzeba to trzeba!

Mam dziś jakiś taki dzień mega szczerości wobec samej siebie. Aż się boję, że mi się coś przy ludziach wyrwie...

Zdałam sobie sprawę, że bardzo lubię być z Młodszym w domu. Odsuwam to jego pójście do żłobka / przedszkola, bo wcale mi się nie chce opuszczać bezpiecznego gniazda - kieratu, który jest swojski i w miarę przewidywalny. Jest mi tez żal, że już nigdy nie będę w takim stopniu potrzebna moim dzieciom jak teraz, one tak szybko rosną.

Uświadamia mi to każda wymiana ich garderoby - kolejny rozmiar, kolejny dowód na upływ czasu.
Odechciało mi się zdobywać świat. chciałabym zatrzymać te błogie chwile bycia przede wszystkim mamą, ale niestety tak się nie da...

Martwi mnie też zupełnie inna kwestia: otóż libido mam na minusie. Na 100% jest to efekt pochrzanionego cyklu, który nie ma końca (dziś 75 dzień cyklu), jest bezowulacyjny i w dodatku z jakimiś dziwnymi plamieniami ;/ PCOS znów w natarciu - waga podskoczyła znów do 66 kilo co mnie okropnie wnerwia i patrzeć na siebie nie mogę.

Z drugiej strony nie mam motywacji by iść z tym do gina - zacznie się podawanie tabletek na wywołanie @ i cały ten cyrk z badaniami, a mi po prostu się nie chce.

Wychodzi na to, że z niebytu (otchłani lenistwa) wywołuje mnie do odpowiedzi Izusiowa Mamusia, za co jej bardzo dziękuję ;D

Żyję i mam się jako tako. Nie piszę, bo chyba wyleciałam już z orbity pamiętnika, ale pomiary nadal prowadzę. Właściwie mam sporo do napisania, ale nie wiem ile zdążę, zanim mnie dzieciaki nie zaczną angażować w jakąś zabawę.

Dwa dni temu zaczęłam intensywny kurs e-marketingu (80 godzin w 10 dni). Wiele sobie po nim obiecuję - mam nadzieję na staż i pracę w reklamowej agencji interaktywnej. Nic nie jest jeszcze ustalone, ale pod koniec kursu zacznę wysyłać dokumenty aplikacyjne. Ponieważ kurs przypadł w większości na czas ferii Starszaka, zjechałam z dziećmi do moich rodziców, aby móc bez przeszkód wyjść na te kilka godzin z domu i zapewnić dzieciom jakieś zimowe atrakcje (rodzice mieszkają blisko Krynicy-Zdrój). Fajnie, że w tym samym czasie przyjechały moje siostry z dziećmi, więc jest wesoło z 6 dzieci
Takie wydłużone ferie to dobry czas na realizację wyzwań: dieta, nauka, czytanie, praca nad blogiem, nadrabianie filmowych zaległości, kino i koncerty. Może uda mi się do tego dorzucić narty i basen?

Mam natomiast problem, który sygnalizowałam już we wcześniejszych wpisach - zaczęłam strasznie tyć od października. Powód jest właściwie jeden - powrót PCOS = zatrzymanie okresu. Dziś już 94 dzień cyklu. Byłam z tym problemem u gina (po 1,5 roku przerwy!). Pobrał mi materiał do cytologii, zlecił badania: cukier, testosteron, LH, FSH, prolaktyna, TSH. O dziwo cukier i prolaktyna wyszły w normie - inne wskaźniki, i stosunek LH/FSH mocno zaburzone - wskazujące na to co widać gołym okiem - gnębi mnie ten zespół policystycznych jajników ;( Z polecenia gina zakupiłam Inofem i zamierzam przejść na ostrą dietę o niskim IG - przede wszystkim wyrzucić z jadłospisu węglowodany. Muszę się zawziąć w sobie na maksa, bo to jest całą lista wyrzeczeń. Nie mam innego wyjścia. Metformina tym razem nie daje żadnych efektów. Po prostu puchnę z niczego. Mam wrażenie, że chlupocze we mnie woda i nie wiem co z tym fantem zrobić. Dołuje mnie to, że w połowie października kupiłam sobie (w nagrodę za zrzucenie 5 kg) 4 pary spodni i dziś nie jestem w stanie ubrać żadnej z nich ;(

No a mąż nadal czeka na 'uaktywnienie się' oferty pracy, którą dostał - kolejny raz jesteśmy tuż tuż przed wielką zmianą. Oby tym razem się udało, bo już nerwy mamy zszargane...

Wychodzi na to, że z niebytu (otchłani lenistwa) wywołuje mnie do odpowiedzi Izusiowa Mamusia, za co jej bardzo dziękuję ;D

Żyję i mam się jako tako. Nie piszę, bo chyba wyleciałam już z orbity pamiętnika, ale pomiary nadal prowadzę. Właściwie mam sporo do napisania, ale nie wiem ile zdążę, zanim mnie dzieciaki nie zaczną angażować w jakąś zabawę.

Dwa dni temu zaczęłam intensywny kurs e-marketingu (80 godzin w 10 dni). Wiele sobie po nim obiecuję - mam nadzieję na staż i pracę w reklamowej agencji interaktywnej. Nic nie jest jeszcze ustalone, ale pod koniec kursu zacznę wysyłać dokumenty aplikacyjne. Ponieważ kurs przypadł w większości na czas ferii Starszaka, zjechałam z dziećmi do moich rodziców, aby móc bez przeszkód wyjść na te kilka godzin z domu i zapewnić dzieciom jakieś zimowe atrakcje (rodzice mieszkają blisko Krynicy-Zdrój). Fajnie, że w tym samym czasie przyjechały moje siostry z dziećmi, więc jest wesoło z 6 dzieci
Takie wydłużone ferie to dobry czas na realizację wyzwań: dieta, nauka, czytanie, praca nad blogiem, nadrabianie filmowych zaległości, kino i koncerty. Może uda mi się do tego dorzucić narty i basen?

Mam natomiast problem, który sygnalizowałam już we wcześniejszych wpisach - zaczęłam strasznie tyć od października. Powód jest właściwie jeden - powrót PCOS = zatrzymanie okresu. Dziś już 94 dzień cyklu. Byłam z tym problemem u gina (po 1,5 roku przerwy!). Pobrał mi materiał do cytologii, zlecił badania: cukier, testosteron, LH, FSH, prolaktyna, TSH. O dziwo cukier i prolaktyna wyszły w normie - inne wskaźniki, i stosunek LH/FSH mocno zaburzone - wskazujące na to co widać gołym okiem - gnębi mnie ten zespół policystycznych jajników ;( Z polecenia gina zakupiłam Inofem i zamierzam przejść na ostrą dietę o niskim IG - przede wszystkim wyrzucić z jadłospisu węglowodany. Muszę się zawziąć w sobie na maksa, bo to jest całą lista wyrzeczeń. Nie mam innego wyjścia. Metformina tym razem nie daje żadnych efektów. Po prostu puchnę z niczego. Mam wrażenie, że chlupocze we mnie woda i nie wiem co z tym fantem zrobić. Dołuje mnie to, że w połowie października kupiłam sobie (w nagrodę za zrzucenie 5 kg) 4 pary spodni i dziś nie jestem w stanie ubrać żadnej z nich ;(

No a mąż nadal czeka na 'uaktywnienie się' oferty pracy, którą dostał - kolejny raz jesteśmy tuż tuż przed wielką zmianą. Oby tym razem się udało, bo już nerwy mamy zszargane...

Alleluja! Po rzekomej owulacji w 92 dniu cyklu i całkowitej liczbie 103 dni czekania nie wiadomo na co... przyszła @. Wybrała sobie moment - nie powiem... Jutro kończę kurs marketingu internetowego i idę na pierwszą rozmowę w sprawie stażu. Powinnam pracować do upadłego, ale zwija mnie z bólu i ze złości - taki wkurw ogólny.

Jak będziecie miały jutro jakieś wolne kciuki, to zaciśnijcie je za mnie choć na chwilę.

PS. Mąż kolejny raz miał pecha - pracy nadal nie ma. Jest ciężko. Pozytywnych emocji dostarczają nam dzieci - Starszak po trzech lekcjach nauki jazdy na nartach z instruktorem śmiga na stoku lepiej ode mnie. Jest zachwycony jazdą na nartach i eksploatuje każdego, kto może mu towarzyszyć na stoku ;D PĘKAM Z DUMY!!!

No i mamy Walentynki. Dobrze, że @ sobie już odpuściła, ale w sumie libido mam takie do d., że Walentynki do przynajmniej pretekst, by nie zasnąć na kanapie przed tv...

Mam taki stres ostatnio, że non stop boli mnie żołądek.
Kurwa nienawidzę zmian i boję się ich jak ognia.
Nic nie jest jeszcze na 100 % ustalone, ale najprawdopodobniej w najbliższy poniedziałek podpisuję umowę stażową w interaktywnej agencji reklamowej i zaczynam pracę, bo rozmowa poszła mi spoko i to w zasadzie ja wybieram miejsce stażu. zdałam też egzamin z e-marketingu i szykuję się do dwóch następnych certyfikatów.
Nie mamy dla Misia załatwionego żłobka, ani przedszkola - nic nie wiem!!!! i to generuje potworny stres, bo nawet jak coś drgnie, to nie wiem jak uda nam się pododpinać różne pierdolniki życiowe. Mężowi trafiła się oferta pracy, ale taka jest dupiata z lekka, więc w sumie wolałabym żeby został w domu do ogarniania dzieci i został uczestnikiem programu podnoszenia kwalifikacji, tak jak ja. Mógłby zrobić sobie jakieś dodatkowe uprawnienia, a w tym czasie dopasowalibyśmy cykl życia domowego uwzględniający dzieci w placówkach a mnie w pracy.
Ale nie wiem jaką decyzję podejmie bo jego już rozpierdlala taki długi okres pozostawania bez zajecia. I ja to rozumiem. Choć ja dla odmiany mam stres czy nadaje się do tej pracy i co będzie potem, po stażu. Na dobrą sprawę od lipca 2014 roku zajmowałam się domem, dziećmi i doktoratem...

Wielka dziura w życiorysie.
Jak nie wykituję z tego stresu to będzie istny cud.
Ja pierdolę...

PS. Przepraszam, że klnę, ale muszę gdzieś wyładować swoją frustrację i niepokój.

No i mamy Walentynki. Dobrze, że @ sobie już odpuściła, ale w sumie libido mam takie do d., że Walentynki to przynajmniej pretekst, by nie zasnąć na kanapie przed tv...

Mam taki stres ostatnio, że non stop boli mnie żołądek.
Kurwa nienawidzę zmian i boję się ich jak ognia.
Nic nie jest jeszcze na 100 % ustalone, ale najprawdopodobniej w najbliższy poniedziałek podpisuję umowę stażową w interaktywnej agencji reklamowej i zaczynam pracę, bo rozmowa poszła mi spoko i to w zasadzie ja wybieram miejsce stażu. zdałam też egzamin z e-marketingu i szykuję się do dwóch następnych certyfikatów.
Nie mamy dla Misia załatwionego żłobka, ani przedszkola - nic nie wiem!!!! i to generuje potworny stres, bo nawet jak coś drgnie, to nie wiem jak uda nam się pododpinać różne pierdolniki życiowe. Mężowi trafiła się oferta pracy, ale taka jest dupiata z lekka, więc w sumie wolałabym żeby został w domu do ogarniania dzieci i został uczestnikiem programu podnoszenia kwalifikacji, tak jak ja. Mógłby zrobić sobie jakieś dodatkowe uprawnienia, a w tym czasie dopasowalibyśmy cykl życia domowego uwzględniający dzieci w placówkach a mnie w pracy.
Ale nie wiem jaką decyzję podejmie bo jego już rozpierdala taki długi okres pozostawania bez zajęcia zarobkowego. I ja to rozumiem. Choć ja dla odmiany mam stres czy nadaje się do tej pracy i co będzie potem, po stażu. Powiedzmy sobie to szczerze, że na dobrą sprawę od lipca 2014 roku zajmowałam się domem, dziećmi i doktoratem...

Wielka dziura w życiorysie.
Jak nie wykituję z tego stresu to będzie istny cud.
Ja pierdolę...

PS. Przepraszam, że klnę, ale muszę gdzieś wyładować swoją frustrację i niepokój.

No to BAM! Podpisałam dziś umowę stażową na 3 miesiące na stanowisko specjalista ds. marketingu internetowego i zawiesiłam swój urlop wychowawczy... Jest stres, ale też cicha ekscytacja, że może ten staż (za bardzo małe pieniądze) pomoże mi zdobyć kiedyś dobrą pracę w nowym zawodzie(?).

Nie jest lekko, jestem 35+, mam dwójkę dzieci, męża po przejściach zdrowotnych i bez pracy i mieszkam na przysłowiowym 'końcu świata'.
Musiałam się przebranżowić, żeby zyskać kompetencje do pracy zdalnej - niezależnej od tego z jakim bagażem i w jakim miejscu jej się podejmuję.

Dziewczyny, trzymajcie za mnie mocno kciuki, bo nie ma tu miejsca na porażkę. Mam plan rozwoju zawodowego i aby pójść dalej muszę wykorzystać ten staż na maksa.

Show must go on.

Odebrałam w tym tygodniu wyniki cytologii i grupa dobra, ale jakaś grzybica mnie dopadła, więc 10 dni na Nystatynie ;/ Odkąd zabrałam się za pilnowanie menu i piję Inofem ubyło z wagi 2 kilo, wierzę, że to początek zmian na lepsze.

Od 21 lutego pracuję - praca póki co ok, chociaż nie jestem przyzwyczajona do tylu godzin przed komputerem i dlatego boli mnie kręgosłup i wysiadają mi oczy ;/ Olewam insynuacje szefa, by coś po pracy jeszcze robić w domu lub w weekend. O nie, co to to nie - nie za tak marną kasę.
Niemniej cały czas uczę się czegoś nowego np. w piątek robiłam klientowi korektę strony internetowej, przede mną teraz projektowanie logo, bannerów i wizytówek, a następnie kampanie reklamowe w internecie.

Miś póki co jest z Tatą w domu, będzie prowadzany na krótkie chwile do przedszkola. Bardzo bym chciała go zapisać na stałe, ale jeszcze nie dał się zostawić sam na sam z paniami ;/

Dziś mijają dokładnie trzy lata od tego dnia, gdy zobaczyłam dwie kreski na teście i dowiedzieliśmy się, że jakieś ukryte jajeczko oszukało ginekologa na monitoringu ;P Dzięki temu mamy drugiego synka Nie do uwierzenia, ile to już czasu minęło - bo przecież dużo wcześniej byłam już z dziewczynami na forum o PCOS. Jak patrzę na suwaczki Synków, to aż się za głowę łapię - czas mknie do przodu z okropną prędkością!!!

Trzy lata - a ja pamiętam te emocje jakby to było wczoraj. Każdy ruch, myśl, gest... I dziki taniec z testem ciążowym w ręku ;P

W poniedziałek po pracy szłam z przystanku autobusowego do domu. Niebo było pochmurne, zacinał lekko deszcz. Rozglądałam się dookoła - co tam też sąsiedzi porabiają? Mój wzrok skupił się na kamienistej drodze biegnącej po drugiej stronie rzeki - tam zawsze chodziłam z dziećmi na spacery. Rzucaliśmy kamyki do wody, oglądaliśmy ważki, zaskrońce i rybki. Wiosną pokazywałam Starszakowi domki bobrów, latem zbierałam z Małym jeżyny i maliny, jesienią puszczaliśmy z mostku na wodę statki z liści, a w zimie próbowaliśmy rozbijać kamieniami tafle lodu. Brodziliśmy tam boso i w kaloszach. Leżeliśmy w słońcu na kocyku. Chłopcy jeździli tam swoimi pojazdami (rower + jeździk). Dziesiątki razy przemierzyłam tę trasę pchając z wysiłkiem wózek dziecięcy...

Nad brzeg tej rzeczki poszłam płakać, gdy mąż wyjechał do Francji, a ja zostałam sama z Pierworodnym i nie potrafiłam sobie poradzić z dojmującym strachem i samotnością.

Nagle poczułam jakby te wszystkie sceny wydarzyły się w jednym czasie. W tym samym plenerze biegłam za Starszakiem, który uczył się jeździć na rowerku z czterema kółkami. Na dalszym planie siedziałam w krzakach jeżyn, aby Mały mógł napchać sobie nimi żarłoczny dziobek... I znów kilka metrów dalej moja postać - oto przechadzam się z wielgachnym brzuchem, w towarzystwie męża i szwagra. Szukamy pierwszych śladów wiosny w Święta Wielkanocne 2010 roku, tuż przed narodzinami Pierworodnego.

Widzę to wszystko jednocześnie - wspólna czasoprzestrzeń. Żadnych szczelin, żadnych odstępów pomiędzy obrazami i wydarzeniami. Jeden wielki backflash. Wspaniałe, ale jednocześnie bardzo smutne przeżycie. Błyskawicznie zbierają się mi łzy w gardle i pod powiekami...

Nie wiem gdzie podziały się te wszystkie lata - te wyjątkowe, choć proste chwile. Gdzie przepadła ostatnia dekada wzruszeń i radości? Przecież to taka masa czasu - godzin, dni, pór roku...

Byłam z Małym w domu 2 lata i 3 miesiące. Pracuję zaledwie od 3 tygodni.
Ale tęsknię za Dzidkiem i żałuję, że nie wykorzystałam urlopu wychowawczego na maksa.
A przecież dzieciństwa dzieci nie odłożę na później! Dobrze, że chociaż w nocy mogę się do nich poprzytulać bezkarnie, o ile przypełzną do mnie ;P

Moje nałożone na siebie wspomnienia wyglądały mniej więcej tak, jak stworzona automatycznie przez Google Photos panorama (skleja następujące po sobie ujęcia, dodałam na chwilę poniżej wpisu).

Nie mogę się od kilku dni uwolnić od myśli, że przecież takie wspomnienia zależą od tego, co budujemy 'tu i teraz'. Co buduję teraz w swoim życiu? Chwilowo nie wiem, czuję się nieco zagubiona i chyba chciałabym się wrócić do tego co było, bo było to piękne.