No i jak to było z drugim porodem? Chciałabym napisać, że dużo szybciej, łatwiej i sprawniej, bo przecież znam już procedury, wiem co, kto, gdzie i jak. A jednak nie było łatwo. No może poza jednym – nie stresowaliśmy się wcale faktem, że znowu jedziemy do szpitala spóźnieni. Panie tak samo jak z Antenką wypytały, wymierzyły, zważyły, przebrać się kazały, a ja spokojnie czekałam na wenflony, lewatywę i zgarnięcie na sale operacyjną. I tu już zaczeło się robić dziwnie. Czekałam spokojnie na dalszy rozwój tego samego scenariusza co z Antenką, nawet specjalnie do tego się przygotowałam czytając kilka razy wpis z ostatniego porodu, a jednak ciąg dalszy był inny. Lekarz na dzień dobry miał bardzo poważną minę, co mnie zaniepokoiło. Położne nie były te same co wtedy, choć myślałam że zawsze pracują w tym samym składzie. Pojawił się jakiś dodtkowy lekarz/student, który wyglądał podejrzanie, a raz nawet zajrzał na salę ktoś kto wyglądał bardziej na dostawcę pizzy, a nie pracownika szpitala. Jak już siedziałam na stole pół naga, czekając na wbicie się igły anestezjologa, zdałam sobie sprawę jak mała jest ta sala operacyjna. Na filmie z pierwszego porodu wszystko wydawało się inne. A to na pewno był ten sam pokój. Był brzydki, szary, ciasny i nie wyglądał sterylnie. I mimo, że wiedziałam co mnie czeka dalej, atmosfera dookoła zbiła mnie na tyle z tropu, że jak dostałam pierwszy zastrzyk w plery tak skoczyłam w powietrze jak z procy. Na drugi zastrzyk musieli mnie trzymać siłą. Było mi niewygodnie, niekomfortowo, bałam się i chciałam mieć to już jak najszybciej z głowy. Zastanawiałam się jak mogłam pominąć tyle faktów z poprzedniego porodu i dziwiłam się że w pamięci utknęły mi tylko te dobre strony porodu, które zapchnęły mnie do narodzin Sotirisa. Pamiętam jak mówiłam sobie, że rodzić mogę co roku, że to sama przyjemność i takie tam. Siedząc tym razem na stole operacyjnym obiecałam sobie, że już nigdy nie chcę przez to przechodzić. Cesarka jest straszna. Zastrzyki, wenflony, lewatywy, maszyny i stoły do których cię przypinają, zakrywają papierami, tną, cisną, zszywają, a potem joga – unoszą ci nogi i cię myją, po tym jak wycisną z ciebie pozostałości operacyjnej krwi, lewa na bok, potem prawa do góry na bok - mimo tego papieru na szyi i braku czucia od pasa w dół, widziałam swoje palce od prawej stopy jak podnieśli mi nogę!.
Sam etap wyjęcia dziecka trwał może 3 minuty co mnie wyciszyło, bo cała reszta wydawała mi się tak długa, że były momenty kiedy chciałam uciec. Po 3 minutach od oblożenia mnie papierami operacyjnymi wyciągneli Sotirisa, który darł się w niebogłosy jak tylko zobaczył światło lampy operacyjnej. Każdy był w szoku. A najbardziej ja kiedy oglądałam film z porodu później – jak wielkie dziecko siedziało u mnie w brzuchu. I w sumie po wszystkim byłam nawet zadowolona że to była cesarka, bo dziecko ważące 4,2 kg byłoby na pewno ciężko mi urodzić naturalnie.

I tylko raz przyszła mi do głowy myśl, żeby urodzić kolejne dziecko - jak położyli mi Sotirisa na klatce. Tak szybko też myśl prysnęła jak go zabrali. O.

Pisać? Nie pisać? Pisać? Nie pisać?
Coś napiszę, bo zapomnę!

Dni mijają rozsądnie szybko, choć na fejsa nie mam w ogóle czasu. Bycie mamą po raz drugi jest jakby to ująć jednym słowem zarąbiste. Ok, Antek ma fochy i to straszne, ale nie jest źle. Przechodzimy kryzys wieku dwulatkowego bodajże, bo wszystko jest NJU. A do tego takie wymowne ala odmowne machanie rączką i usteczka ala dziubek i wszystko jest na NJU. Jeszcze nie spróbuje, jeszzce nie skończę pytania, jeszcze czasami nawet gęby do niej nie otworzę już słuszę NJU. Do tego dochodzi tupanie, wycie na zawołanie, odpychanie mnie i takie tam. Ale jej buziaki i przytulasy nadal mają miejsce więc nie jest źle. Zaakceptowała brata jako tako. Dostał już od niej z bańki, dostał klockiem, uszczypnęła go raz i ciągle do niego woła AAAAA TEEEEE, co na polski można tłumaczyć w stylu AAAA SIOOO, a na normalne polskie IDŹ JUŻ STĄD, NIE LUBIĘ CIĘ WCALE. Kryzys przyszedł szybciej bo Antek ma dopiero 20 miesięcy, ale z nowym dzieckiem w domu nie ma co się dziwić.
Sotiris natomiast, do rany przyłóż. Śpi, je, kupka, śpi, je, kupka. Cudowne dziecko. Nie płacze, nie ma kolek, nie ma innych problemów. I oby tak dalej. Jest bardzo, jakby to powiedzieć, męski. Tzn ma takie cechy, że widać już po nim faceta. Nie że dziecko, że nie wiadomo czy dziewczynka czy chłopiec. Patrzysz i widzisz faceta, facetową fryzurę, facetową minę. Mało płacze, dużo je. Na cycku wisi po 40 min. i potrafi zrobić 3 kolejki na raz. Lewy, prawy, lewy, prawy. Wieczorami jak już Antek pójdzie spać, tak sobie wisi na mnie prawie do północy. Był już na lotnisku po ciocię, nad morzem, na basenie. Innymi słowy będzie powsinogą jak jego mama.
A mama... Mama dochodzi do siebie po ostrej jeździe z cesarskim cięciem. Poród porodem. Rekonwalescencja trochę utrudniona, bo wszystkie noce w szpitalu Antek spdyi w poowie ze mną. Nie było łatwo bo dostawała histerii na widok pielęgniarek, a i wenflony i cewniki zainteresowały ją nadto. Chciałam jej lekko kark skręcić. W miare o czasie jednak tata wrócił z pracy i ją zabrał do domu. W domu był jeszcze gorzej, bo nie było pielęgniarek na zawołanie, a i tabsy przestały działać. Chodziłam z prędkością ślimaczą, zgięta w pół, trzymając brzuch jaby miał zaraz odpaść. Na brzuchu znowóż, dopatrzyłam się dwóch rozstępów i muszę powiedzieć, że są piękne. Nie martwię się niczym, brzucha nikomu poza mężem nie mam zamiaru pokazywać.
I do czegoś muszę się tu przyznać. Do czegoś, czego może nie powinnam pisać, ale ja zawsze gębę miałam ogromniastą i zawsze mówiłam co myślałam. A myślę, że syna swego darzę większym uczuciem niż jego siostrę w tym wieku. WIem, głupio brzmi, ale tak czuję. Antenka była dla mnie poporodowym szokiem, że kudłata, że czarna, że brzydka, pomarszczona i sina. Nie wiem czego się spodziewałam, ale na pewno nie tego co zobaczyłam rodząc po raz pierwszy. Poza tym bałam się jej strasznie. Umyć, ubrać, zapominałam ją odbeknąć, brakowało mi snu. Sotiris wydaje się przyjść na świat z instrukcją obsługi. Po Antence wiedziałam już jakie może być kolejne dziecko więc szok mi był obcy. Jadę z nim jak ze starym koniem - myję, przebieram, wiem czy mu ciepło czy nie. Spię z dzieciakami więc w miarę jestem wyspana, plus karmię w nocy na leniwca, czyli na boku leżac z nim w łóżku i tak też odpoczywam.
Jest dobrze. Muszę znosić Antenki fochy, ale przecież chodzi grzecznie spać, więc ja ładuję baterie na nowy dzień. Sotiris nie wymaga zbyt dużo uwagi, więc Antenka nie oddczuwa tak odebrania jej mamy. No może poza nockami, bo musieliśmy z synem przeprowadzić się do drugiego pokoju. Sotiris wybudzał Antenkę swoimi popiskiwaniami o mleko i wtedy było ciężko. A Antenka jak nie śpi dobrze w nocy tak nikt z rodziny nie ma dobrego dnia nazajutrz. Kombinuję jak mogę by wszystko było dobrze. Na razie jest. To lecę spać...

MAMA: No co ty... czipsa chcesz? Na śniadanie?
ANTENKA KIWA GŁOWĄ NA TAK
MAMA: No coś ty, na czczo nie można, fuuuuj!
ANTENKA: Huuuj!

I po co ja pisałam, że śpię z dziećmi?! Okazuje się że jedno jest ciągle nienażarte!

- Co sie stalo z naszym zyciem? - zapytal malzonek nostalgicznie o 3 nad ranem.
- Jakim zyciem? - odpowiedzialam zaskoczona odwracajac doń glowe od wtulonej we mnie Antenki.
- No wlasnie - skwitował małżonek, po czym wstal z lózka i popedzil po raz dwunasty do ryczącego syna...

Po długiej walce z zasranymi pieluchami, czesanymi włosami, szukanymi smoczkami, myciem i sterylizowaniem butelek, robieniem mleka dla młodszego, zmieniania po raz kolejny popisanej mazakiem (skąd ona je wyciąga???) bluzki u starszej, nakarmieniem młodszego i odbeknięciem go, uczesaniem ponownie starszej i zapakowaniem ich do samochodu, usiadłam za kierownicą sprawdzając w głowie listę rzeczy spakowanych: pieluchy, krem, chusteczki, mleko, woda zimna, woda gorąca, termometr, smoczki, pieluchy rozm 2, pieluchy rozmiar 5, pielucha tetrowa do okrycia, wózek, woda dla starszej, biszkopty, banan. Jest. Ok, to teraz ja: pieniądze, telefon, torba do Lidla (bo przecież oni za darmo nie dają, a ja nie chce za każdym razem kupować jednorazówek bo już szafka w kuchni się nie domyka), woda, telefon na pewno wzięłam? TAK, ok dalej: żelazko wyłączone, gaz wyłączony, okna pozamykane, drzwi zamknięte. Zamknięte? Zamknięte? Nie pamiętam czy zamykałam... Wyłączam silnik, wyjmuje kluczyki (klucz od domu wisi razem) idę sprawdzić. Zamknięte. Mogę jechać. Siadam za kółkiem po raz drugi i słyszę prrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr. Połykam głośno ślinę kiedy Antek wybucha śmiechem:
- Sotiris, (hahaha) KUPA!!!

Antek już dużo mówi. Mówi praktycznie wszystko. Zaczęło się od narodzin Sota. Podczas gdy ja dochodziłam do siebie po cesarce w szpitalu moje pierwsze dziecko nauczyło się liczyc do 10. Od tamtej pory gęba jej się nie zamyka. Mówi w 3 językach. Oko, ucho, włosy, kupa, kot, pies, mucha, sama, cycuś, pacha, pępek, chodź, idę, katze (siadaj), nero (woda), luludi (kwiatek), bala (piłka), go (idź), ice cream (lody), don't touch (nie dotykaj), coffee (kawa), hot (gorące), itd. itd. Cokolwiek jej powiesz - powtórzy. Już się przedstawia i śpiewa sama piosenki z podkładem, rozkazuje, woła, prosi. Buty (klapki) sama zakłada, podnosi nogi (jak pies) kiedy trzeba założyć spodenki, dmucha na gorące jedzenie i pije ze słomki. Tak sobie ją wytrenowaliśmy. Choć w pieluchę nadal wali...

Jadę. Cieplej mu będzie z kupą. Zmienię go jak już dojadę do sklepu.
Zatrzymuję się na pierwszym skrzyżowaniu i sprawdzam strony. Jakieś auto zjeżdża w moją uliczkę i trąbi. Przyglądam się dokładnie, a tu... koleżanka... znajoma... co to 50km ode mnie mieszka, na kawę się do mnie wybrała 'przy okazji'. Spuszczam szybę i się drę:
- A TY co tu robisz do chu*a? Od TRZECH jeb*nych dni do Lidla się po chleb wybieram. Musiałaś dzisiaj przyjechać???

Musiało się jej zrobić mnie szkoda, bo pojechała ze mną do sklepu. A jak nie to już na pewno się jej mnie szkoda zrobiło widząc jak wysiadam pod sklepem z auta.
- Sukienkę na lewą stronę założyłaś, zobacz jak metka ci tu stoi - powiedziała. I tym razem to ona przełknęła głośno ślinę...