Zawsze jakoś bałam się naturalnego porodu i jakbym miała wybór to i tak wybrałabym cc, ale okazało się, że muszę mieć cc.
Dla mnie samo cc to bardziej niemiłe psychicznie było niż fizycznie.
Niestety bardzo nerwowa sytuacja, ciąża bliźniacza a mi wody odeszły w 30 tygodniu i od tego czas byłam spięta na maksa i trzęsły mi się ręce, do tego przed cc dostawałam lek na wyciszenie skurczy, który powodował kołatanie sera i ogólne złe samopoczucie.
Z samego zabiegu mało kojarzę, taka byłam zestresowana. Szarpania i ciągnięcia nie czułam. Mam wrażenie, ze trwało to 15 a nie 45 minut.
Przygotowania do cc: cewnik, zastrzyki na płucka i z nospy, wenflon, golenie i czas bezpośrednio po nim: nogi jak kłody po znieczuleniu, obkurczanie się macicy, pionizacja, chodzenie na wpół zgięta, wstawanie z wysokiego szpitalnego łóżka, dziwne sikanie - straszne fizycznie.
CC miałam 22 maja czyli prawie 3 tygodnie temu. Po pobycie tygodniowym w szpitalu moja waga jest jak przed ciążą chociaż wydawało mi się, że przytyłam, ale wygląda na to, że większość to opuchlizna od wody.
Brzusio jest nadal widoczny i pewnie jeszcze trochę będzie. Do tego najwyraźniej mam rozstęp mięśni brzucha, no ale nie dziwię się, z dwójką dzieciaków brzuch był ogromny
Wszyscy mówią, że pocięli mnie i zszyli super ładnie i blizna świetnie się goi, ale po zdjęciu szwów z jednej strony lekko mnie boli i skóra dookoła jest bardzo wrażliwa na dotyk.
Dzieci są w inkubatorach więc bezpośrednio piersią nie karmię, ale odciągam mleko. Pojawiło się w 2 dobie po cięciu wspomagane stymulacją laktatorem co 3 godziny.
Zaczynam robić ćwiczenia ale takie bardzo lajtowe, dla kobiet po cc właśnie. No i dużo chodzę.
