Wczoraj spedzilismy mega fajny dzien na grilowaniu w parku, slonce przyswiecilo ,to byl chyba pierwszy dzien w zyciu Gabiego spedzony caly na swiezym powietrzu. Znajomi przyszli z dziecmi, poczulam sie jak z rodzina, nawet lepiej, bo rodzina jest daleko i poza rodzicami nie mam z nia takiego kontaktu. Moi znajomi, przyjaciele stali mi sie blizsi. Troche szkoda, ale moze jest to wina tego, ze mieszkam za granica, ze omijaja mnie wazne wydarzenia, praktycznie nie bylam na zadnym slubie, bo wszystko sie zawsze dzieje latem, gdy u nas jest sezon i nie ma mowy o wyjazdach. Moja kuzynka (ta co jest w ciazy) bedzie miec synka, dowiedzialam sie od mamy, a ta od wujka....kyznka nic nie mowi, boi sie zapeszac, chodz juz jest chyba w 5 miesiacu. Rozumiem jej strach, ma 40 lat, to jej pierwsza ciaza z invitro, boi sie, ale tak mi przykro, ze nic mi nie mowi.....tlumacze to sobie rozluznieniem wiezi.
A wczoraj na tym grilu klocilam sie z polakami, ze w Polsce jest lepiej niz w Hiszpanii. Glosow bylo wiele za i przeciw, ale dla mnie decydujacym czynnikiem jest wlasnie ta rodzina. W rodzinie jest sila. Babcia zostanie z dzieckiem. Swieta i niedziele wygladaja inaczej, jest wieksze ozywienie, wiecej sie dzieje. Bedac w PL mniej siedzialam na belly/owu, bo nie spedzalam tyle czasu sama.Nie mowie juz nawet o tym, ze kazdy idzie z pomoc (i chodz nie cierpie zalatwiania po znajomosci, mam na to alergie) to jednak sama porada, co jak gdzie i za ile, jest bezcenna. Tutaj jest sie samemu, trzeba przecierac szlaki,bez tego wsparcia, bez ´´plecow´´. Moj syn jest odciety od kuzynow, od dziadkow. No i wiadomo ...praca....ciezko jest robic cos w swoim zawdzie, chodz niektorym sie udaje, mi idzie to jak krew z nosa i to chyba moja najwieksza bolaczka....
Z drugiej strony o powrocie ciezko dyskutowac gdy ma sie meza kosmite, ktory ni jak sie wpisze w polske....
Czuje sie rozdarta....i to jest slowo opisujace cale moje zycie. Wiecznie rozdarta, miedzy polska a hiszpania, miedzy miloscia do kogos, a do siebie samej......to jest chore.......

Jak moj skarbek spi to wyglada jak maly kurczaczek, ktorego przynioslam ze szpitala......prawie 7 miesiecy temu.
Tylko wtedy tak nie darl papy o wszystko.

ja tu pitu pitu do syna, ksiazeczki, klasyka, pchla szachrajka.....
a on sie za pilka oglada....
facet!!!!

Spokoju ducha przywiezionego z Polski strczylo mi na 2 tygodnie, co teraz?
do tego boli mnie zab, jasny gwint!!! chyba musze umowic wizyte u dentysty jutro..... do tego maly prawie w ogole nie spi juz w dzien :/ chyba nie musze mowic, ze jestesm tym zmeczona, a dzis jeszcze jakas biegunka mu sie przyplatala....
hmmm samo zycie mamuski....
W takie dni mam watpliwosci co do drugie dziecka, moze nie az tak wielekie, ale maz mi strasznie wtedy truje, ze po co mo kolejne, jak jedno mnie meczy.
Wspominam dzis czas ciazy i pamietam, ze chcialam aby byl taki slodkawy, i aby radosc mnie wypelniala po brzegi.
Dzis dochodze do wniosku, ze naiwna bylam....a moje oczekiwania nierealne, bo zycie toczy sie swoim torem, nie? Pracowalam,mialam problemy w pracy, i chodzilam wqurwiona, bo nie bylo rozowej bajki...czytalam niektore pamietniki z zazdroscia, w ktorych dziewczyny masowaly sie po brzuszkach, lezaly i pachnialy, a ja biegalam z papierami po urzedach...(teraz juz wlasciwie nie pamietam czemu chcialam tak slodkawo pierdzic, przeciez dobrze, ze pracowalam)
Nastepnym razem bede madrzejsza, bede normalnie zyc i bede po prostu w ciazy w tym samym czasie.
Chodz i tak nie moglam narzekac, bo badania i wyniki wychodzily ok, nie mialam sie czym denerwowac jak inne dziewczyny, z innych pamietnikow, ktore drzaly o kazdy tydzien, bo mialy juz jakas historie....ja jednak cos tam sobie na nerwa znalazlam. Oj glupia ty...

Dzis 7 miesiecy!!!!
Powitalismy ta rocznicznie obsraniem sie z rana....jak juz mowilam maly ma mala biegunke,sluz w kupie, do tego nie chce jesc. Tak jak 2 tygodnie temu codziennie gotowalam i mrozilam obiadki, w tym tygodniu codziennie rozmrazam i wywalam jeden...
Bylam wczoraj u pediatry, to te slynne zeby, wiec niektore dziwczyny,mozecie przywitac mnie w klubie.
Co do minionego czasu, to naprawde nie wiem gdzie sie podzialy te miesiace. Dzien leci powoli, a miesiace jak pierun! Jak ogladam zdjecia z poczatku, to szczerze mowiac nie poznaje wlasnego syna, ten maly kurak to on? Gdyby nie te zdjecia to....szczerze mowiac nie umiem sobie przypomiec tych minionych miesiecy....co sie ze mna stalo? jakbym przezyla je na jakims haju....wiadomo,ze pamietam,ale tez jakby cos mi ucieklo z tej pamieci, te wszystkie chwile,te w ktorych wpatrywalam sie w niego i mowilam sobie, zapamietam ta mine na zawsze, ten usmiech juz zawsze bedzie ze mna,ale...nie pamietam.
No i sa takie dni kiedy dziecko marudzi, kot marudzi, maz marudzi, no i ja tez jestem z tej rodziny...
pada deszcz i wszystko jest ble, chodz staram sie nie marudzic, bo gdzies tam na swiecie jest wojna, ludzie maja gorzej, duzo gorzej, i nie maja dola,bo ktos, kto obiecal im prace nie dzwoni....nie maja dola, bo maz nie zrobil czegos, a obiecal,ze zrobi...wiec staram sie otrzasnac, zawsze przeciez moze byc gorzej, ucze sie lapac krotkie chwile szczescia, jak spacer po plazy, cieply wiatr, moze ta chwile zapamietam.....

Ogladam na fejsie zdjecia znajomych, ktorzy sa w podrozy kamperem po australii, z 3 miesiecznym synem i 11 latenia corka....i tak sie zastanawiam co ja bylam w stanie zrobic jak malym mial 3 miesiace, chyba szykowalam sie na odwiedziny u znajomych, ktorzy mieszjaka 30 km ode mnie, pojechalam sama i cala sie spocilam jak mysz z nerwow... zrobienie z nim zakupow tez bylo satysfakcjonyjaca realizacja...
dzizys, w tej chwili czuje sie jak ciepla klucha kanapowa....
edit
po chwili namyslu, dochodze do wnoisku, ze oni zawsze byli troche crazy....tylki ich parzyly zawsze
ale fakt faktem jest, ze dziecko jej w ogole nie ogranicza, tak jak napisala kiedys miiriam, jaby urodzila w przerwie na kawe, bo i na scianke wrocila i do kina z nim chodzi.....niewyobrazalne zadnaie dla mnie
no ale wszyscy mamy rozne mozliwosci i rozne dzieci, indywidualna sprawa co kto moze...najwazniejsze aby nie zazdroscic
nie zazdrosze...pffff...australia, pfff....

Dalej lubie ogladac porodowke, moze to glupie,ale lubie, chodz zupelnie inaczej juz na to patrze. Czasami mam lzy w oczach ze wspolczucia jak widze ten bol...az wraca do mnie namacalnie.
No ale na razie moge zapomniec o drugim dziecku, poki jakos sie to wszystko nie ulozy,tym razem rzucilam sie na gleboko wode, ale duzo nerwow mnie to kosztuje.Ta praca, ktora mamy....czasmi boje sie, ze dam sie wykonczyc i zostanie ze mnie tylko popiol w piecu. Stres o pieniadze mnie zjada. Mam wrazenie, ze ten kryzys finansowy nigdy nie minie, i nie ma co czekac na lepsze czasy, one nie nadejda, jedyny warunek to dostosowac sie do tego co jest. Zminimalizowac potrzeby i marzenia....Czy nam sie uda ewoluowac? A moze przepadniemy z kretesem...nie znam odpowiedzi.

Gabrys spi na boczku, a nie na pleckach z raczkami na boczki jak dzidzius, kreci sie tez wokol wlasnej osi po calym lozku (od Polski, kiedy to nie bylo lozeczka spimy razem i musze przyznac,ze to wygodniejsza opcja, chodz jak byl taki tyci to balam sie zmruzyc oko obok niego).
Ogladalam swoje zdjecia z dziecinstwa, maly to naprawde moja kopia, kiedys cos wrzuce to zobaczycie, do tego maz mowi, ze awanturuje sie tez jak ja....glos ma donosny, trzeba mu przyznac
Co dalej, zab dalej boli, chodz jestem juz w trakcie leczenia, kosztuje krocie, a boli jak jasny gwin...brak slow.
Co do pracy, naszej firmy, to mamy z mezem tak podzielone zdania, ze czasami wydaje mi sie, ze zyjemy w roznych rzeczywistosciach...ja uwazam, ze nie ma sensu dalej tego ciagnac, nawet wiecej, ze w ogole nie ma sensu byc w tym kraju, i uwazam, ze patrze na sytuacje realistycznie, on zazuca mi pesymiz, brak wytrwalosci i slaba psychike....no dzieki, ja natomiast uwazam, ze on zyje zludna nadzieja i marzeniami.....powiedzialam mu aby lepiej rozejrzala sie za jakas praca....a co mi odpowiedzial moj malz...abym sama sie rozejrzala, a jak juz znajde to on chetnie posiedzi w domu i zamknie restauracje, dzieki koorwa!!! a co ja robie w tym cholernym kraju ??? nic innego tylko szukam dla siebie zajecia....robilam juz tyle rzcezy, ze az szkoda wymieniac, nawet na studia tutaj poszlam, wszystko po to aby jakos isc do przodu, ale tutaj w tej piekelnej fabryce mojito i palmiarni nic sie nie dzieje!!!!! AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA mam dola, bo mialam isc do pracy i znowu koorwa nie wyszlo, tutaj sa same porazki, chce wyjechac!!!!!!!!!
szkoda tylko,ze moj maz uwaza, ze przeciez jest zajebiscie...
On w Indiach to jest gosc...mieszka za granica!!! A ja....czuje sie jak ten wojak na wojnie, ktory walczy, ryzykuje zycie, a jak wraca do kraju to dastanie pomidorem, od tych co nie wyjechali, bo....powodow jest tysiac...

To juz jest pewne...moj syn nie chce jesc obiadkow,ale tylko moich!!!!! kupny sloik zje!!!!!!!!! moze nie z tak wielka checia jak kiedys, ale zje.....
na 7 moich obiadkow, 5 wyladowalo w koszu, na 4 sklepowe....tylko pol jedengo....
co robic????

Czy tylko ja tak mam??
Za kazdym razem jak wypowiadam slowa ´´jak tak mozna....?´´
od razu przytrafia mi sie to samo...
´´jak mozna nie znalesc pracy przez rok?´´
´´jak mozna tak sie roztyc?´´
´´jak mozna narobic takie dlugi?´´
´´jak mozna nie miec na siebie pomyslu?´´
PORADA
unikaj zaklec i czarow, nie powtarzaj takich slow jak NIGDY ani stwierdzen JAK TAK MOZNA...


ps.w koncu otworzylismy resto po zimie....1 dzien, mialo byc bez szalu,ale przyszlo sporo ludzi i zamiast siedziec w koncie z wozkiem, musialam ruszyc 4 litery do pracy...dziecko przechodzilo z rak do rak caly wieczor, nie sadzilam, ze zostane do nocy w zwiazku z czym nie wzielam mleka, zapychalismy dziecko chlebami nann...no jak tak mozna???
wczoraj jakos przezylismy, ale prawda jest taka,ze musimy przeorganizowac bo ja nie jestem w stanie z dzieckiem tam pracowac....