Planowanie versus rzeczywistość...

Plan:
- wstajemy, szybki wypad do sklepu po śniadanie
- jemy, ogarniamy mieszkanie
- drzemka 12-14
- 14 obiad, 15 wychodzimy, 16 fryzjer, 17 plac zabaw i biblioteka, 19 wpada znajoma
- w czasie drzemki przeglądam online sukienki i załatwiam innebieżące sprawy

Dzień spoko, zbilansowany i coś dla Witka i coś dla mamy, i coś zabawy i coś załatwienia sprawy. Sexy-super-mama

Rzeczywistość
- wstajemy, szybki wypad do sklepu w miarę sprawnie
- śniadanie przeciąga się
- usiłuję ogarnąć mieszkanie... taaa... bałaganu jest więcej niż sądziłam, idzie mi wolniej niż sądziłam - co chwilę muszę ściągać skądś Witka, zabierać mu to co sobie wynalazł do zabawy itp.
- rzucam sprzątanie, szykuję pierwszy obiad, Wit chce czytac książkę (czytamy)
- kalafior na parze z parówką (trudno, ważne, że ciepłe)
- zjadł, pokręcił się, ziewnął - pora na drzemkę...
- pooora na drzemkę... ale nie, mój ulubiony punkt programu czyli mija 1,5h a drzemki jak niie było tak nie ma. I już wiem, że z fryzjera nici
- zasypia... 13:40... przesuwam fryzjera na 16:30
- wracam do sprzątania, ogarniam mieszkanie i obcinam gadowi paznokcie gdy śpi (dziś zadrapał mnei do krwi...)
- odwołuję fryzjera (jest 16, a Wit śpi w najlepsze)
- udaje mi się jeszcze zrobić ze 2 przelewy z opłatami,
- przeglądam sukienki... i zostawiam temat rozgrzebany bo książę raczył wstać... jest prawie 17
- szykuję obiad, Wit bawi się praniem na suszarce, mam nadzieję, że nie spadnie ze swojego ulubionego krzesełka, ale i tak latam co chwilę sprawdzić czy wszystko ok., widzę, że ramię mu spuchło po szczepieniu - szukam w necie czy coś z tym robić, upewniam się, że tak bywa.... i czuję, że z bułki do kalafiora zostały zgliszcza vel spalenizna
- biorę Witka na jedną rękę, drugą robię drugi raz bułkę na innej patelni
- jemy drugi obiad, bułka jest wszędzie - stół, podłoga, moja bluzka, bodziak Witolda. Cieszę się, że mu smakuje i pytam w duchu - po co ja w ogóle sprzątałam
- znajoma odwołuje swoje wieczorne przyjście
- biblioteka do 18 czyli i tak już nie zdążymy

18:15 'popełniam' wpis, Wit siedzi mi na kolanach i sieje zniszczenie wśród karteczek samoprzylepnych. Właśnie mu się skończyły...
No nic... szykujemy się na dwór. Zastanawiam się... gdzie popełniłam błąd i jak to się stało, że cały piękny i słoneczny dzień spędziłam w domu...

[notka z czwartku]

Trójki w natarciu, dziś przebiła się druga. Rozdrażniony trochę był i marudny, no i absolutnie nie spuszczał mnie z oka. To ostatnie to może przez wyjazd taty - od niedzieli się nie widzieli, mam takie wrażenie, że może właśnie dlatego tak mnie pilnuje.

Dziś rano do repertuaru dźwięków dołączyło muuuu (jak robi krowa?). Poza tym, gdy oglądał sobie książeczkę, w pewnym momencie usłyszałam jak mówi do siebie 'ko ko' (zobaczył kurę). Cieszą mnie te słówka, tak zwyczajnie, po prostu. Ale nie mam ciśnienia na szybki rozwój mowy. Bawimy się tym procesem. Czasem naśladuje po mnie modulację poszczególnych dźwięków, więc bawimy się w echo. Czasem pytam 'jak robi jakies zwierzątko', ale staram się pytać o te, które zna - żeby miał radość z tego, że wie. Nigdy nie proszę by coś powiedział czy powtórzył. Jak będzie chciał to to po prostu zrobi. Jest we mnie jakiś spokój i luz w tym temacie. Tak jakoś podobnie jak z porodem miałam tzn. że jak przyjdzie odpowiedni moment to po prostu to się zdarzy.

Powoli oswajam myśl o nowym domu. Powinnam/chciałabym się cieszyć tak po prostu, a jednak nie opuszczają mnie jakieś skrupuły i wątpliwości. O życiu sporo myślę, jak dziwne jest, jak zaskakujące... jak jakie właściwie jest.

hyyym....

hym hym hym...

* wiem wszystko i nie wiem nic
* nic mnie nie dziwi a jednak tyle zaskakuje
* tak mocno w siebie wierzę i nie wierzę wcale
* jestem bardzo odważna i zupełnie odwagi nie mam
* potrzebuję spokoju i zgody choć wcale potrzebować ich nie chcę

dziwne, dziwne jest to życie...
skoro jedno jest tylko - to czemu nie daje nam to wolności działania? większej odwagi?
---
czy drugie dziecko jest tak samo ekscytujące jak pierwsze? czy można dać mu nie mniejsze oczucie wyjątkowości? robić nie mniej zdjęć, zapamiętać nie mniej szczegółów? karmić piersią nie krócej? czy to jednak przywilej pierworodnego dziecka? Jestem pierwszym dzieckiem - mam cały album zdjęć jak byłam malutka, album pierwszy rok. Mój brat ma kilka zdjęć. Nigdy nie przyszło mi do głowy by spytać - jak się z tym (bez tego) czuje. A może to tylko 'pierdoły', dekoracje?
---

Hell yeah!
Hey ho, let's go!

W sobotę rano dziabnęłam ostatnią dawkę antybiotyków i wreszcie wracam do życia. Dość marazmu - idziemy do przodu. Nawet jeśli zły wpływ leków na moje samopoczucie był głównie w mojej głowie, fakty są takie, że czuję się nieporównywalnie lepiej/optymistyczniej.

Ależ mi te kleszcze/leki szopkę w mózgu zrobiły. Masakra. Ale jestem, wróciłam, wreszcie!

Ciekawostka: Wit ogląda książeczkę. Pokazuje na ananasa. Gdy mówię 'ananas'... mocno mnie ściska i się przytula. Nie raz, nie przypadkiem... chyba z 10 razy tego ananasa powtórzyliśmy. I w dodatku sam to sobie wykombinował

A z innej bajki. Mówią coś komuś te 2 skróty: DTH i MMT? Jeśli tak, to może na priv?

Trallla tralla tralla la!

Młody człowiek został ostrzyżony, nawet bez szczególnych dramatów się obyło Z bezpiecznej pozycji u mamy na kolanach i świata nie widząc - bo dostał komórkę

Ale... ale... bez zemsty się nie obyło. W drodze powrotnej zgubił czapkę. Jestem wręcz pewna, że z premedytacją ;P

Wit wczoraj: wziął pluszakowego kota... i zaniósł go do kociej miski. Zanurzył mu łepek w karmie. Sam wymyślił, że kota trzeba nakarmić. Nam kopary opadły

A dziś pospał do 8. Święto lasu!

I jeszcze warte odnotowania - wczoraj moje chłopaki pomogli mi wybrać sukienkę na wesele brata. Ja zmierzyłam ich z tysiąc i zupełnie nie mogłam się zdecydować. Ale sukienka wybrana... pierwsza w życiu chyba, w której podobają mi się własne nogi. Yeah!

No... trza lecieć, ratować kota (żywego) bo go Wit zagłaska albo kot cierpliwość straci.

Hmm...
Koniec niedzieli, prawie poniedziałek. Formalnie półmetek świąt, choć dla mnie już prawie koniec. Ulga, radość, lekki smutek?
Smutek nie dlatego, że mijają. Smutek jakiś, że taki to mało pozytywny czas dla mnie, w pewien sposób fałszywy.

Nie mam odwagi zapisywać myśli, które kłębią mi się w głowie. A nie mam też siły by całkowicie zamaskować je dobrym humorem.
Może powinnam wziąć sobie do serca, że życia nie należy traktować zbyt serio bo i tak nikt nie wyjdzie z niego żywy...

Wszystko to głupstwo - jak mawiał Rzecki. I czemuż tylko te wszystkie głupstwa tyle zdrowia i nerwów po drodze kosztują?

Boję się, że wkrótce nie zostanie już nic, że ta świeczka tak wątło się pali. A może to ja z nikim nie jestem szczera, nawet z samą sobą?

No i tyle rozkminek 'bateria rozładowana'.

Sporo tu napisałam... i skasowałam. Bo tak naprawdę chciałam tylko zanotować, że gdy dziś wychodziłam Wit najpierw pomachał mi pa pa, potem podszedł i się przytulił, potem jeszcze raz mi pomachał... i wrócił do swoich ważnych spraw z Tatą. Wiem, że jest mu z tym ok... a równocześnie zastanawiam się ile odwagi takie coś małego człowieka kosztuje. Czy on wie, że wychodzę na chwilę - i wrócę. Chyba wie, jeśli 'akceptuje' ten fakt na luzie. Ino mnie serce pęka i choć stoję w drzwiach i już cieszę się na wyjście... to równocześniej wszystko bym w diabły rzuciła, olała... żeby ten dzielny człowieczek nie musiał być taki dzielny. Taaak tak, matka wariatka No trudno...

A poza tym, poszłam w ślady Witolda i udałam się do fryzjera. Krócej jest... ale... fajnie. Włosów ubyło, ale mnie przyrosło A konkretnie optymizmu i jakiejś takiej wiary w siebie i w to, że dobrze będzie. Wiosna idzie!

Just a perfect day...

Wczoraj był taki dzień... jaki niezmiernie rzadko się zdarza (ale pracuję nad tym by częściej). Wszystko wyszło, a nawet bardziej.

Wstaliśmy rano, do piekarnika wstawiłam paszteciki (tzn. resztę pasztetu ze świąt wymieszałam z pomidorem i podduszonym porem i zawinęłam w ciasto francuskie). Paszteciki się nie zjarały, oł yes! (a to dzięki Witoldowi bo dzien wczeniej przestawił temp na piekarniku... i okazało się, że przy niższej temperaturze a dłuższym pieczeniu wychodzi ciasto francuskie znacznie lepiej). Czyli paszteciki - done.

W czasie gdy piekły się paszteciki Witold dostał kartkę i pisaki. Dawno tak się nie bawiliśmy więc pełne zainteresowanie. A ja olśnieknie - skoro babcia ma urodziny to będzie kartka urodzinowa. I tak się stało, od razu machnęłam też telefon z życzeniami, a kartka poszła pocztą (i dziś ku radości dotarła).

A my z Witem paszteciki do pudełka, do tego ogórka, winogrono, pieluchowy zestaw ratunkowy... i czmych w drogę. Miiało być zimno... a było całkiem znośnie. Na poczcie kolejka... trudno - nie będziemy czekać. Pojechaliśmy do Arkadiii i dość sprawnie udało się załatwić wszystkie sprawy (a nawet więcej): przepisać gaz, przepisać prąd, kartkę urodzinową wysłać = plan minimum zrealizowany, Wit w tym czasie wsunął winogrona. A poza tym bonusowo: zapas znaczków kupić, kartkę dla koleżanki kupić, prezent urodzinowy dla teściowej kupić, zapas herbaty oraz zapas miniwody dla Wita kupić. Potem zawinęłam się z Witem do pokoju małego dziecka. Jak to dziecku niewiele do szczęścia potrzeba - zasłonka w sowy, stołeczek słoń i kranik do mycia rąk na wysokości Wita. Pielucha zmieniona, Wit chwilę odpoczął. I na własnych nogach ruszył na dalszy podbój galerii. Generalnie nie bywa w takich miejscach, więc była to pewna nowość/atrakcja. Nakierowałam Wita na sklep rtv/agd.... a tam to dopiero poczuł się Wit jak w raju. Tyyyyle kuchenek obok siebie, a każda ma przyciski i pokrętła. A obok kuchenki mikrofalowe > a każda z przyciskami i pokrętłami. A za nimi pralki... Wit wniebowzięty, mi się udało rzucić okiem na lodówki. Na koniec dopadł jeszcze Wit stojak z myszami bezprzewodowymi. Wisiały te myszy obok siebie a Wit kolejno zdejmował opakowanie, chwilę oglądał mysz i odwieszał ją (z drobną pomocą) i cap następna mysz. Zbliżała się już pora drzemki, więc lekko niezadowolony, ale jednak opuścił sklep. Zapakowałam go do wózka, kupiliśmy jeszcze krakowskiego precla i fruuu uciekliśmy z galerii (ile można!?

Zapatuliłam Witolda w koc, ustawiłam wózek poziomo, zaciągnęłam budę. Słońce pięknie świeciło, aż oślepiało. Wit drzemka czyli jakieś 2h czasu do zagospodarowania. I tak ni stąd ni zowąd postanowiłam zrealizować coś na kształt mojego marzenia. C>D>N.