Just a perfect day...

Wczoraj był taki dzień... jaki niezmiernie rzadko się zdarza (ale pracuję nad tym by częściej). Wszystko wyszło, a nawet bardziej.

Wstaliśmy rano, do piekarnika wstawiłam paszteciki (tzn. resztę pasztetu ze świąt wymieszałam z pomidorem i podduszonym porem i zawinęłam w ciasto francuskie). Paszteciki się nie zjarały, oł yes! (a to dzięki Witoldowi bo dzien wczeniej przestawił temp na piekarniku... i okazało się, że przy niższej temperaturze a dłuższym pieczeniu wychodzi ciasto francuskie znacznie lepiej). Czyli paszteciki - done.

W czasie gdy piekły się paszteciki Witold dostał kartkę i pisaki. Dawno tak się nie bawiliśmy więc pełne zainteresowanie. A ja olśnieknie - skoro babcia ma urodziny to będzie kartka urodzinowa. I tak się stało, od razu machnęłam też telefon z życzeniami, a kartka poszła pocztą (i dziś ku radości dotarła).

A my z Witem paszteciki do pudełka, do tego ogórka, winogrono, pieluchowy zestaw ratunkowy... i czmych w drogę. Miiało być zimno... a było całkiem znośnie. Na poczcie kolejka... trudno - nie będziemy czekać. Pojechaliśmy do Arkadiii i dość sprawnie udało się załatwić wszystkie sprawy (a nawet więcej): przepisać gaz, przepisać prąd, kartkę urodzinową wysłać = plan minimum zrealizowany, Wit w tym czasie wsunął winogrona. A poza tym bonusowo: zapas znaczków kupić, kartkę dla koleżanki kupić, prezent urodzinowy dla teściowej kupić, zapas herbaty oraz zapas miniwody dla Wita kupić. Potem zawinęłam się z Witem do pokoju małego dziecka. Jak to dziecku niewiele do szczęścia potrzeba - zasłonka w sowy, stołeczek słoń i kranik do mycia rąk na wysokości Wita. Pielucha zmieniona, Wit chwilę odpoczął. I na własnych nogach ruszył na dalszy podbój galerii. Generalnie nie bywa w takich miejscach, więc była to pewna nowość/atrakcja. Nakierowałam Wita na sklep rtv/agd.... a tam to dopiero poczuł się Wit jak w raju. Tyyyyle kuchenek obok siebie, a każda ma przyciski i pokrętła. A obok kuchenki mikrofalowe > a każda z przyciskami i pokrętłami. A za nimi pralki... Wit wniebowzięty, mi się udało rzucić okiem na lodówki. Na koniec dopadł jeszcze Wit stojak z myszami bezprzewodowymi. Wisiały te myszy obok siebie a Wit kolejno zdejmował opakowanie, chwilę oglądał mysz i odwieszał ją (z drobną pomocą) i cap następna mysz. Zbliżała się już pora drzemki, więc lekko niezadowolony, ale jednak opuścił sklep. Zapakowałam go do wózka, kupiliśmy jeszcze krakowskiego precla i fruuu uciekliśmy z galerii (ile można!?

Zapatuliłam Witolda w koc, ustawiłam wózek poziomo, zaciągnęłam budę. Słońce pięknie świeciło, aż oślepiało. Wit drzemka czyli jakieś 2h czasu do zagospodarowania. I tak ni stąd ni zowąd postanowiłam zrealizować coś na kształt mojego marzenia. C>D>N.

Dzieje się, dzieje się, dzieje!

Dziś Wit 1,5 roku!

W sobotę pierwszy raz został na noc u babci. My na wesele - do Poznania. Ho ho... sentyment do Poznania nadal jest! Wit był zdaje się zbyt zajęty by za nami tęsknić Chociaż... Może jednak trochę tak bo w nocy władował się nam do łóżka. Odniosłam - za chwilę wrócił. Spać nie chciał - siedział i na nas patrzył uśmiechając się. A potem się położył. Zdzielił mnie ze 3 razy łokciem w żebra i nogą w brodę. Nie wytrzymałam - zwinęłam swoją kołdrę i czmych na kanapę. Chopaki jakoś się łóżkiem podzielili i tak nam ta nocka minęła.

A dziś... znowu jadę do Poznania, wracam jutro. Wit zostaje z tatą, dla mnie luz - poradzą sobie. (No... może i mąż spytał wczoraj 'co ja mam mu dać jeść?'... ale spoko - do jutra z głodu nie padnie

A ja... spełniam kolejne marzenie Hey ho, let's go!

Poprzednie natomiast. Hmmm... w sumie nie wiem czy to powinno się nazywać marzeniem. Ale mniejsza o nazewnictwo. Kilka lat temu trafiłam przypadkiem na Danutę Szaflarską w tv. Kupiła mnie z miejsca, a potem tylko 'aktualizowała' transakcję. A potem trafiłam na youtube na filmik z konferencji - promocji filmu. Danka... zaczęła się... bujać na krześle. Reżyserka delikatnie zwróciła jej uwagę - Nie bujaj się. 'Ale dlaczego?' - spytała z szelmowską miną Szaflarska.
Będąc w ciąży już, ale wczesnej jeszcze, wzięłam udział w nocnym rajdzie, trasa przebiegała przez Kosarzyska czyli miejsce urodzenia Danuty Szaflarskiej.
W tym roku odeszła. 102 lata... Bardzo chciałam Ją 'odwiedzić'. Wiedziałam, że została pochowana na Powązkach. Wiele razy mijałam ten cmentarz, ale nigdy nie zajrzałam do środka. Pogoda sprzyjała, więc ruszyłam z Witkiem 'w odwiedziny'. Powązki są piękne. Klimatyczne. I... zupełnie nie pasujące do Pani Danuty. Tego się trochę obawiałam... I... okazało się, że to nie te Powązki. Panią Dankę pochowano na Powązkach Wojskowych. Miałam wątpliwości czy wyrobię się czasowo, ale zaryzykowałam - dodatkowy spacer, Pucek spał. Przy wejściu powitała nas wiewiórka... z szelmowskim uśmiechem. A ja odetchnęłam - to zupełnie inne Powązki. Bez patosu, zadęcia. Bez większych problemów znalazłam grób - w alei tuje. Stały kwiaty, paliły się znicze, położyłam coś od siebie, zaświeciło słonko. Z jednej strony - zupełnie nie ma dla mnie znaczenia co się ze mną stanie gdy już świeczka zgaśnie. Ale z drugiej - cieszę się, że nikt tego pochówku Danki Szaflarskiej zwyczajnie nie zepsuł. I takie to 'marzenie' było.

Kolejne marzenie... die Toten Hosen w Poznaniu Magical Mystery Tour! Właśnie się zrealizowało Niezła rozgrzeweczka przed sobotnim weselem brata

U mnie nadal dość... pagórkowato. Górka, dołek, górka, dołek. Nie radzę sobie z własnymi emocjami. Mam problemy z podejmowaniem decyzji, nie mam zaufania do własnych kompentencji. To trochę tak jak z nieużywanymi mięśniami - zanikają. Macierzyństwo jest wspaniałe... ale równocześnie - trudne. Nie ze względu na to, z czym wiąże się bycie matką... a na to co zostaje przez bycie matką przysłonięte. A kiedy się odsłania - czasem okazuje się, że to (już) nie to, że co innego zostawialiśmy, a do czego innego wracamy. Kiedy zostaje się matką, i idzie na dłuższy urlop, świat w pewien sposób się dla nas zatrzymuje, wpadamy w pewnego rodzaju próżnię, bańkę. A potem... jakoś do tego świata trzeba znów wrócić. Tyle, że świat w tym czasie nie stał w miejscu. Brak mi pewności siebie, brak wiary w siebie. To jest gdzieś, tam... ale szukam klucza do dawnej/nowej siebie.

Górka, może nawet płaskowyż. Wczoraj było wesele mojego brata.

Dawno tak dobrze nie wyglądałam. Sukienka podkreślająca atuty, buty z wyższym obcasem, fryzura i mega makijaż. I uśmiech Wyglądałam dobrze, naprawdę dobrze. Może nie jak milion dolarów... ale tak z 750 tysięcy to już tak Może to próżność, może kiepskie metody, ale bardzo mi to podładowało pewność siebie/samoocenę. Zyskałam oddach, spokój, dystans - wszystko to w tę jedną noc. A wybawiłam się bardzo. Witek wytrzymał do 22 potem poszedł spać. Trochę przy nim dyżurowała babcia, potem wartę przejął mąż. A że mąż zmęczony był to warta mu się wydłużyła do rano - po prostu chłopaki się wyspali, a matka poszła w tany Do pokoju wróciłam bladym świtem, po 5 już było

A poza tym - Wit wystąpił w garniturku, nawet muchę miał. Mąż zebrał pochwały, że tak się świetnie synem zajmuje. Nie będę się w fałszye skromności bawić - cieszą takie słowa.

Czy bazylię można przedawkować? Wit ma dziś jakąś fazę na bazylię - urwał sobie chyba z 10 listków... i zjadł. Część z serkiem, część tak zupełnie samych. A teraz... eghmmm.... karmi misia. Co oznacza, że miś ma całą mordę w serku. Houuuston... miś zbliża się do kanapy...


Ehmm... no cóż, kanapa nie uszła bez uszczerbku. Po raz 569868759817 miała spotkanie z jedzeniem Witolda.

Wczoraj byłam w kinie. Drugi raz w tym roku...wwoooohooo. Bardzo przyjemny film (Carrie Pilby) i baaardzo bardzo dobre towarzystwo (Daria). I bardzo dobra rozmowa po filmie.

- Witku nie, zaczekaj chwilę, przyniosę Ci kartkę...
...

Nie przyniosłam. Wit się nie przypominał...
Poradził sobie.
Nasza brązowa kanapa ma teraz fantazyjne czarne wzorki.

Może nawet nie będę musiała kombinować jak sprać. Mąż twierdzi, że mu się podobają.

- Witku nie, zaczekaj chwilę, przyniosę Ci kartkę...
...

Nie przyniosłam. Wit się nie przypominał...
Poradził sobie.
Nasza brązowa kanapa ma teraz fantazyjne czarne wzorki.

Może nawet nie będę musiała kombinować jak sprać. Mąż twierdzi, że mu się podobają.

Newsy z naszego podwórka:

1. Witek > trwa faza na klucze. Klucze w drzwiach, klucz w skrzynce pocztowej. Otwieranie i zamykanie na klucz - to jest aktualny hit I wciskanie kodu na domofonie. Pominięcie w którejkolwiek z tych czynności skutkuje protestem, ewentualnie fochem

2. Tata > tata wymienił ostatnio zawias w szafce, nie uroniwszy przy tym żadnego przekleństwa (na głos przynajmniej). Wydarzenie warte odnotowania bo tata nie jest typem majsterkowicza. I drugi wyczyn - wczoraj poprowadził drogę wspinaczkową 6.2. Po raz pierwszy. I jest z siebie dumny jak paw. I dobrze

3. Mama > Wprowadziłam sobie wielki kalendarzo-notatnik... i nie wiem na czym to polega, ale więcej ogarniam. I dobrze mi z tym. Pozytywny płaskowyż trwa... zastanawiam się czy te moje jazdy ze złym poczuciem psychicznym nie były przez taletki anty wywołane. Albo tabletki anty w połączeniu z antybiotykiem. Albo wszystko razem. Tak czy siak, w tej chwili żadnych tabsów nie biorę i nastrój zdecydowanie lepszy. Ale... nie to chciałam wpisać. Coś innego miałam o sobie napisać... ale mi umknęło. No trudno, innym razem, teraz pęęęędzikiem, pęęęędzikiem

kropka - U mnie też ciężko się dopatrzyć wielkich zadań Kupić pieczywo. Umyć buty. Nastawić zmywarkę. Zszyć bodziaka Witka. Wysłać SMSa komuś tam. Zadzwonić do tego/owego fachowca od remontu. Umyć włosy (!) Umyć podłogę w kuchni. Wystawić na grupach sprzedażowych dwa niepotrzebne śliniaku po Witku. Żadne rocket science.

Ale... jest za przeproszeniem pierdylion tych wszystkich drobnych spraw do ogarnięcia - i ja po prostu nie idąc punkt po punkcie z listą totalnie się rozjeżdżam. Ahhh tyle do zrobienia, co by tu zrobić... eee. może nic? A z listą jednak widzę, że tu coś, tu coś i jakoś idziemy do przodu, choć małymi kroczkami.

A excela uwielbiam wprost. Ale przy Pucku komputeromaniaku czyhającym niestrudzenie na mojego laptopa - nie ma szans. A notes papierowy (prawie) go nie interesuje.