Taki to dzień świstaka. Wstaję rano i Bartuś płacze lub śpi teraz to nawet sobie kwili i skarży się tacie na tą mamę co go tulić nie chce. W te lepsze poranki zjadam śniadanie,  w te gorsze zabieram śniadanie do pracy, ogarniam się i wychodzę. Trasa do pociągu, albo na piechotę albo autobusem. Pociąg i jestem w pracy. Siadam i pracuję lub nie, czasem więcej czasem mniej i jem kolejne dwa śniadania. Potem znów pociąg często z przesiadką i jestem w domu obiad, zmywanie czas dla nas. Kąpiel, usypianie, szykowanie trzech śniadań do pracy, mycie i sen. I tak codziennie już drugi tydzień. Czas pędzi i tylko noce dają mi poczucie bliskości. Bliskości za którą tęsknię, jednocześnie ciesząc się, że mogę być trochę po za domem.
Bartuś w sobotę skończył 15 miesięcy i sama dokładnie nie wiem kiedy to zleciało. Jutro minie chyba 67 tygodni w tym to w ogóle już się pogubiłam. Szczepienie mmr nie wywołało u nas na szczęście żadnych efektów ubocznych. Mały super się rozwija, jest żywym dzieckiem, coraz więcej pokazuje w książeczkach i na przekór wie, że mu czegoś nie wolno i wtedy powtarza 'Ne, ne, ne' a jednak swoje robi. Jak zwykle miałam napisać znacznie więcej, ale mózg o tej porze już nie pracuje a dzień świstaka się skończył, bo mu straszny ból wszedł pod łopatkę.

Dni płynął jak szalone. Wciąż mnie zastanawia dlaczego moje dziecko woli jeździć wózkiem a nie jak wszystkie inne szkraby deptać koło niego. No ale każde dziecko jest inne. Lubi deptać po śniegu, w ogóle lubi śnieg, ale mam nadzieję, że niedługo ten śnieg zniknie. Potrzebuje wiosny.
W pracy jak w pracy, taka biurowa monotonia.
W sobotę byliśmy na urodzinach mojej bratanicy. Bartek bardzo lubi się z nią bawić i oto w jej zabawkach dla dużych dzieci odkrył znikopis. W związku z tym, że lubi długopisy i kredki, ale często je podjada pomyślałam, że to fajne rozwiazanie. No i wczoraj kupiliśmy. Okazał się badziewiem, ale trochę kropelki i sznurka i dostosowaliśmy do potrzeb malucha. Radości było co niemiara. Bartuś co chwilę wyciągał znikopis z pudła na zabawki, siadał albo mi albo tatuśkowi na kolanach i rysował. Długopis nie jedzony, bo na sznurku, podłoga bezpieczna i milion kartek do zapisania. Jak się popsuje to kupię mu lepszy, ale póki co taki wystarczy. Dziś nawet w pracy koleżanka poleciła mi matę wodną, też zabawka godna zainteresowania jeśli dziecko lubi rysować i zastanawiam się nad zakupem.
Kolejnym tematem, który chodzi mi po głowie to organizacja placu zabaw na podwórku. Mój brat zaproponował, że oddadzą nam zjeżdżalnie i piaskownicę, bo ich córka już się nie bawi. Do tego mamy huśtawkę dla maluchów i póki co jej zmieniać nie będę. Jak Bartuś będzie starszy to kupimy taką dużą. Szkoda, że nie mamy żadnego porządnego drzewa, bo coś można by zawiesić.
Tym czasem Bartuś rośnie. Co miesiąc stawiam go przy framudze i rysujemy kreskę. Znów urósł centymetr podczas miesiąca. Wydaje mi się również cięższy, ale te wszystkie wagi jakieś mało dokładne i sama nie wiem. Mały chętnie wszystko je. Gdy tylko widzi, że rusza się buzią już zerka na talerz i awanturuje się, że on też chce. Lubi chyba wszystko prócz mleka i kaszek dla dzieci, bo kaszę gryczaną do obiadu bardzo chętnie  zjada.
Jedyne co nie daje mi spokoju to noce, kiedy on zacznie je przesypiać? Zawsze coś, może czas na eksmisję do własnego łóżeczka? Jakoś nie umiem się z nim rozstać. Po za tym, szczególnie teraz kiedy wstaję do pracy jest mi mega wygodnie, że mam go przy sobie. Tak sobie obiecywałam, że nie będzie ze mną spał a tym czasem nie umiem się z nim rozstać.
To karmienie piersią z którego moje dziecko nie jest w stanie zrezygnować sprawia, że jestem bardziej leniwa. Myślę, że przyjdzie czas kiedy będziemy na to wszyscy gotowi. Podobno teraz najlepszy będzie moment koło półtora roku i tego się trzymajmy. Może przyjdzie dzień kiedy sama zdecyduje koniec i już?
Próbuje teraz unormować nasze życie po moim powrocie do pracy choć szczerze lubię z nim spać i chyba znajdę zawsze jakaś wymówkę by spał z nami.

Oto mój syn.
 
Kiedy z tatuśkiem zobaczyliśmy to zdjęcie wreszcie dostrzegliśmy, że jesteśmy rodzicami już nie niemowlaka a małego chłopca. Nasze dziecko rośnie i żadna z chwil już się nie powtórzy.
Bartuś jest małym żarłoczkiem co mnie bardzo cieszy. Lubi jeść. Dziś na obiad zjadł miskę ogórkowej z ziemniakami do tego kromkę chleba a zaraz dojadł deser.
Teraz bawi się w łóżeczku a ja mam czas dla siebie. Krótki, ale wystarczy na przeczytanie paru pamiętników.
Doceniam, że mam tak wspaniałego syna i i mężczyznę u boku.
Dziś tatusiek zauważył, że możemy jeszcze opuścić łóżeczko i taki mamy zamiar gdyż mój synek często podnosi nóżki na barierkę i gdy bawi się w łóżeczku boję się go zostawić, bo nie wiem co zaraz wymyśli.
Co do spania to tu wciąż mamy problem o ile do nocy już się przyzwyczaiłam, wstaję raz lub dwa. To jakoś nie umiemy sobie poradzić z drzemkami. Mimo zmęczenia Bartuś najchętniej by wcale nie spał i albo tatusiek go usypia na spacerze albo przysypia w samochodzie gdy gdzieś jedziemy. Co do wieczorów natomiast po kąpieli zjada cycy i sam idzie na poduszkę i zasypia lub jak wczoraj położył mi głowę na kolanach i zasnął.
Jest bardzo kontaktowy umie pokazać czego chce i odpowiada na proste pytania.
Uwielbiam wieczory i noce kiedy się tulimy i jesteśmy blisko. No i racja kiedy będzie starszy nie będzie chciał ze mną spać, więc jeszcze mam zamiar cieszyć się naszą bliskością, która w niczym nam nie przeszkadza ♡
I ostatnio ma etąp karmienia mamy! I tak dojadam wiecznie z nim!

Po weekendzie ... Pfff to odliczanie do piątku od nowa czas zacząć!
Co u nas? Odkryliśmy, że nasze łóżeczko ma jeszcze jeden niższy poziom i wczoraj postanowiliśmy opuścić jeszcze o te 5 cm, żeby w razie potrzeby usadzić, ograniczyć tego naszego małego Brojarzyka! Cały weekend spędziliśmy u rodziny, tatusiek chory, babcia chora, no a my z Małym dajemy radę. Ja daję radę, bo Mały jest jakiś dziś niewyraźny.
W nocy był jakiś taki zgrzany a i dziś tatusiek mówi mi, że coś nie coś. Koleżanka z pracy poleciła mi podanie leku na ibuprofenie, podobno pediatra radziła by w takich stanach w ten sposób działać, bo Ibuprom działa przeciwzapalnie. Tak,że Mały popija dziś herbatkę z malinami i cytryną, dostał syrop na miodzie i dostanie wieczorem lek. Oby nic nam się nie rozwinęło. Po za ty z tatuśkiem nie mamy pewności czy to na pewno przeziębienie, bo Bartuś zalewa się potokami śliny a po za tym po weekendzie u rodziny zawsze musi odespać.
Mój Mały od jakiegoś czasu stał się bardzo gadatliwy, powtarza dźwięki czasem słowa i wtedy jest mocno zdziwiony, że mu się udało. Tak naprawdę w słowniku mamy: mama, tata, baba-babcia, dada-dziadek, ała-halo, kaka-kaczka, oko, tak, nie, ziazia-Zuzia (pies siostry tatuśka, co ostatnio pokazało, że oznacza to w ogóle pies, kiedy nazwał ziazia psa sąsiada, albo uważa, że każdy pies ma na imię Zuzia).
łatwo się z nim już dogaduje, umie pokazać czego chce jest słodziakiem a ja zakochaną mamą.
Wciąż uwielbia tańczyć, pojawiają nam się coraz nowsze figury, macha rączkami, robi obroty.
Po za tym lubi rysować, muszę kupić matę wodną, bo to jego ostatnio ulubiona zabawa. Kiedy siadamy na podłodze koło niego to siada nam na kolanach i się tuli. Daje nam słodkie buziaczki.
No i kp... Czasem są dni kiedy w ogóle nie chce, nawet zapytany czy chce cycy, mówi 'nie' a czasem mogłabym po powrocie z pracy nie opuszczać bluzki. Ostatnio przespał całą noc i nie chce mówić o powtarzalności, ale coraz lepiej śpi i matka, która często ma dość kp czuje się trochę odrzucona. Póki co nie zabieram na siłę, zobaczymy jak sprawa się rozwinie.
Co do pracy to wychodzę o 13:30 (służba zdrowia etat 7:35 minus godzina na kp) i myślę, że tyle powinno się pracować normalnie, bo jak wrócę do domu około 15 to mamy jeszcze całkiem sporo czasu dla siebie. Poranne wstawanie bywa męczące, ale już się przyzwyczaiłam, Mały chyba też i nie słyszy mojego budzika. Co by nie było to oby do wiosny!

Wcięło mnie trochę!
No, ale to wina czasu, za którym coraz trudniej nadążyć. Sama nie wierzę, że minął już miesiąc odkąd wróciłam do pracy.
Bartuś ♡♡♡
Bierze telefon do ucha i mówi 'ała' co oznacza 'halo', nie ważne czy to mój telefon, jego zabawka. Rozbraja mnie kiedy wieczorami rozdaje nam buziaki, nadstawia się i kiedy go cmokniemy, głośno się śmieje. Ostatnio zapytany czy idzie ze mną na spacer, powiedział, że tak, poszedł do przedpokoju i próbował założyć buty. Próbuje w ogóle ubierać się sam, szczególnie skarpetki czy rajstopy na nogi. Wczoraj kiedy szykowałam obiad strasznie piszczał i tatusiek ♡♡♡ zapytał czy jest głodny. Odpowiedział tak i poszedł, za drzwi do pokoju, żeby wyciągnąć krzesełko do karmienia!Zjadł aż cztery pierogi z mięsem!
Fajnie się z nim już rozmawia, jest bardzo kontaktowy i mimo, że jeszcze nie zawsze umie odpowiedzieć to chociaż pokaże o co mu chodzi! Dużo się śmieje i jest pogodny.
Po za tym cały czas nie chce chodzić po dworze i nie wiem czemu, jak się go postawi na ziemi to piszczy i chce na ręce lub do wózka. Bardzo trudny przypadek!
W sobotę skończy 16 miesięcy!

16m
Nikt nie mówił, że będzie łatwo czyli moje dziecko odkryło, że po podwórku też można na własnych nóżkach chodzić. Co dla mnie oznacza, potworny ból nóg, ale myślę, że bolą nie tylko mnie.
W głowie pojawiła mi się myśl, że jednak powodem niechęci do chodzenia były zimowe buty, gdyż od wczoraj Bartuś nosi wiosenne trzewiki.
Dziś również wybraliśmy się na zakupy i staliśmy się właścicielami adidasków pasujących do czarno-białego kompletu z myszką miki (piękny dresowy, czapka plus komin za 26 zl-handmade).
Po za tym, nabiliśmy drogą kupna zabezpieczenia na szafki, bo Bartuś bardzo chętnie je otwierał i nic sobie nie robił z naszych zakazów.
No i absolutny hit dnia dzisiejszego. Tatusiek pojechał do mojego brata po zabawki ogrodowe. Zjeżdżalnia i piaskownica. Piaskownicę od razu przykrysliśmy, bo nie ma w niej piasku no a zjeżdżalnia... tyle śmiechu i radości, chociaż i przykryta piaskownica nie była przeszkodą by się w niej bawić.
Jesteśmy wybawieni, dotlenieni i zmęczeni.

No tak mi się zakupy udały, że aż z dumy pękam! Tak, że się pochwalę!
Czapka + komin 26 zł

Kurtki (dwie i ta różowa na zdjęciu w rzeczywistości jest czerwona) 40 zł

No i buty 55 zł (ccc)

Całkowity wiosenny koszt 121 zł z czego za buty i komplet zapłaciły babcie! I wszystkie ceny są z kosztami wysyłki! No pękam z radości, bo nie sądziłam, że tak szybko pójdzie z zakupami. Tym bardziej cieszę się jeszcze z zakupu kurtek, bo Pani sprzedająca powiedziała, że syn nosił aż do rozmiaru 92 czyli myślę, że na jesieni nam jeszcze posłużą! Czekam na przesyłki a wiem, że są już w drodze i wiosno przybywaj, jesteśmy gotowi!

Tak się rano dziś we mnie wtulił, jakby mówił 'mamo, nie wstawaj, musisz zostać ze mną'
-'synu muszę, zostań z tatą, mama musi jechać do pracy i do dziadka do szpitala'
Ogólnie to nam się w życiu pomieszało, wierzę, że wszystko będzie dobrze! Musi!

No to w skrócie gdyż mam prawą rękę w gipsie. Na szczęście jest tylko pęknięta więc tylko dwa tygodnie gipsu, ale łatwo nie jest. Mój tata wciąż jest w szpitalu a mój upadek był wynikiem analizowania niepełnej jeszcze diagnozy. Druzgocącej diagnozy, która wydaje się niemożliwa patrząc na mężczyznę w sile wieku. Jak będziemy znać pełną diagnozę i rokowania  to napiszę więcej. Módlę się za niego!
No i Bartuś absolutnie cudowny! Uczy się coraz więcej i jeszcze więcej rozumie a przez telefon mówi 'halo dziadzia'.
Dzień dziś kończę paczką czipsów 'happy b'day to me'

Nigdy nie zrozumiem, dlaczego to właśnie my. Właśnie mój tata, pewnie wiele osób w naszej sytuacji zadaje to pytanie.
Tata jest już w domu po biopsji zmian w mózgu. Trzy w lewej półkuli, pięć w prawej i możdżku. Czy mogliśmy temu zapobiec, nie! Badania idealne, tata okazem zdrowia aż miesiąc temu nagle zaczął zasypiać wszędzie oraz tracić orientację w czasie i przestrzeni.
Nie wiemy ile zostało nam czasu, czy można to leczyć, póki co wiemy bardzo niewiele. Tyle tylko, że tata chce żyć, nie rozmawialiśmy na ten temat, ale czasem snuje plany a czasem mówi, że pewnie z tym wszystkim nie zdąży. Czekamy na wyniki biopsji.
Właściwie przy życiu trzyma mnie Bartuś, który jest cudowny. Coraz więcej mówi : nie ma, puka, ato-auto, brum brum-robi auto, ło ło- robi piesek, buba -huśtawka. W sumie to sporo gada. Włazi na wszystko, na łóżka, krzesła, lubi jeść i zaczął przesypiać całe noce. Lubi wyglądać przez okno i opowiada nam co się za oknem dzieje i o dziwo wiele  rozumiemy. Ostatnio dopadło nas wszystkich przeziębienie, ale jakoś dajemy radę.
Nie piszę zbyt często, bo wszystko wydaje mi się takie przyziemne. Mamy teraz jeden cel walczyć o zdrowie a przede wszystkim dla taty i cieszyć się chwilami, które są nam dane, bo nie znamy dnia ani godziny.